No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แม่โทโมะ : ไม่มีข้อโต้แยงใดๆทั้งสิ้น...
ชานหนุ่มทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขว้าเสื้อมาใส่พร้อมช้อนร่างหญิงสาวขึ้น
 
โทโมะ  : ทำมารยาไปเถอะ
 
แก้ว : สบายจังไม่ต้องเดินให้เหนื่อย
 
หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนโทโมะลืมตาขึ้น
 
โทโมะ  : นี่เธอไม่ได้เป็นลมจริงๆหนิ เธอนี้มัน!!
 
แก้ว : ทำไม...ฉันมันอะไร
 
เปิดประตูรถแล้วโยนร่างหญิงสาวเข้าไปในรถอย่างแรง
 
แก้ว : โอ๊ยย...ทำบ้าอะไรของคุณเจ็บนะ
 
โทโมะ  : เจ็บเหรอ ...อย่ามามารยาหน่อยเลยน่า
 
หญิงสาวทำได้แค่สงสายตาโกรธๆมาที่ชายหนุ่มอย่างทำอะไรไม่ได้เพราะว่าแม่ของชายหนุ่มขึ้นมาในรถเสียก่อน
 
โทโมะ  : คุรแม่ไม่ได้เอารถมาเหรอครับ
 
แม่โทโมะ : เอามาแต่แม่จะกลับกับแกมีอะไรไม๊
 
โทโมะ  : ผมนะหรืครับจะกล้ามีปัญหากับคุณแม่
 
แม่โทโมะ : งั้นก็ดี รีบไปน้ามลมารออยู่ที่บ้านแล้ว
 
ชายหนุ่มรีบออกรถอย่างรวดเร็วเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน
 
*
 
*
 
*
แม่โทโมะ : ตาโมะอุ้มน้องแล้วตามแม่ไปที่ห้องรับแขก
 
โทโมะ  : ครับแม่
 
แม่ของชายหนุ่มเดินนำไปอย่างรวดเร็ว
 
แม่โทโมะ : มล...มานานแล้วเหรอ
 
แม่มล  : อืมจ๊ะ...มาได้สักพักแล้วหล่ะจ๊ะ แล้วลูกฉันหล่ะมิซะ
 
แม่โทโมะ  : เป็นลมหน่ะตาโมะกำลังอุ้มเข้ามา
 
โทโมะวางแก้วที่สลบไม่ยอมตื่นลงที่โซฟายาวข้างๆแม่ของหญิงสาว
 
แม่มล   : แก้ว...ยัยแก้ว ตื่นซิลูก
 
แก้ว : อืม..แม่
 
แก้วทำเป็นตื่นขึ้นมาร้องไห้ผวาเข้ากอดแม่แล้วร่ำไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
 
แม่มล  : ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ต้องร้องแม่อยู่นี้แล้ว
 
แก้ว : แม่ค๊ะฮึก~ กะแก้วอยากกลับบ้าน
 
แม่มล  : กลับลูกกลับ กลับเดี๋ยวนี้เลยนะคนเก่งอย่าร้องไห้นะนะค๊ะ
 
เพราะไม่เคยเห็นลูกสาวร้องไห้มากมายขนาดนี้ทำให้ผู้เป็นแม่ตกใจไม่น้อย
 
แม่โทโมะ : นี่มลคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดีไม๊จ๊ะ
 
แม่มล  : เอ่ออ..ก้ได้จ๊ะมิซะแต่เร็วหน่อยก็ดีนะลูกแก้วไม่เคยร้องไห้มากขนาดนี้เลย
 
แม่โทโมะ : มล...ฉันขอโทษแทนตาโมะลูกชายฉันด้วยนะ
 
แม่มล   : ไม่เป็นมิซะ
 
แม่โทโมะ : ไม่เป็นไรไม่ได้หรอกนะ เรื่องที่เกิดขึ้นตาโมะและฉันพร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่างยังไงหนูแก้วก็
 
ต้องเป็นสะใภ้ของไทยานนท์
 
โทโมะ  : แม่ครับ~
 
แก้ว : ไม่เป็นไรคะคุรน้า ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแก้วทั้งนั้น แก้วไม่เป็นไร
 
แม่โทโมะ : ไม่ได้ลูก ตาโมะต้องรับผืดชอบในสิ่งที่เค้าได้ทำลงไปอย่างลูกผู้ชาย
 
แก้ว : แต่พี่เค้าไม่ได้รักแก้ว
 
แม่โทโมะ : แต่หนูก็เป็นภรรยาทางพฤตินัยของพี่เค้าแล้วนะ
 
แก้ว : ไม่เป็นไรค๊ะแก้วรู้ว่าพี่เค้ามีคนที่รักอยู่แล้ว แก้วไม่อยากทำตัวเป็นคนมีปัญหา
 
โทโมะ  : ดี รู้ก้ดีว่าตัวเองเป็นตัวปัญหา
 
แก้ว : ฮึก ฮึ~งั้นแก้วลานะค๊ะคุณน้า พี่โมะ
 
โทโมะ  : ฉันไปเป็นพี่เธอตั้งแต่เมื่ิอไหร่
 
แม่โทโมะ : ตาโมะ!! เดี๋ยวก่อนหนูแก้ว
 
รีบส่งเสียงปรามลูกชายก่อนจะเรียกหญิงสาวไว้แต่ไม่ทัน
 
*
 
*
 
*
 
"ช๊อค!! วิสวหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงประกาสแต่งงานสายฟ้าแลบ แต่ต้องช๊อคยิ่งกว่าเมื่อชื่อของเจ้าสาวไม่ใช่
 
พิมประภานางแบบสาวสุดเซ็กซี่ แต่กลับเป็นจริญญาดีไซน์เนอร์สาวชื่อดังที่ร้อนแรงที่สุดในตอนนี้"
 
หญิงสาวยิ้มอย่างสะใจก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะทำงาน และแล้วแม่ชายหนุ่มก็บังคับลูกชายจนยอม
 
แต่งงานกับเธอสำเร็จจนได้ ที่จริงเธอรู้อยู่แล้วว่ายังไงแม่ของชายหนุ่มก็ต้องทำเร็จวันนั้นเลยถือโอกาสเร่งทำ
 
คะแนนความน่าสงสารสะเต็มที่
 
ฟาง : แก้วนี่จะแต่งจริงๆเหรอ แล้วไปรู้จักกันตอนไหนทำไำมฟางไม่เห็นรู้เรื่องเลย
 
แก้ว : คือมันยาวอะ เอาเป็นว่าแก้วจะแต่งงานจริงๆ
 
ฟาง : แก้วคิดดีแล้วเหรอที่จะแต่งหน่ะ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ
 
แก้ว : แก้วรู้สำหรับผู้หญิงการแต่งงานเป็นสิ่งสำคัญ
 
'แต่มันสำคัญน้อยกว่าความแค้นของฉัน'
 
ฟาง : แล้วจะแต่งเมื่อไหร่
 
แก้ว : อีกสองวันจ๊า
 
ฟาง : ห๊ะ2วัน!! จะบ้าเรอะประกาศวันนี้แต่งมะรื้นนี้
 
แก้ว : อือ...ไม่รู้จะรออะไรมันเสียเวลา
 
ฟาง : แล้วเตรียมอะไรแล้วเหรอไงห๊า
 
แก้ว : แม่เค้าเตรียม ส่วนแก้วอีก2ชม.ไปเลือกของชำร่วยต่อด้วยลองชุดและจบด้วยการถ่ายเวดดิ้งจ๊า
 
ฟาง : โอ้...จะไหวไม๊เนี่ยหีา
 
แก้ว : สบาย...งั้นแก้วไปนะฝากดูร้านด้วย
 
ฟาง : แล้วทำไมเค้าไม่มารับแก้วอะ
 
แก้ว : แก้วมีรถไปเองได้ไม่จำเป็นต้องรอใครนิน่า
 
พูดแล้วเดินไปที่รถของตัวเองและขับออกไปอย่างรวดเร็ว รถมาจอกนิ่งที่หน้าร้านเกี่ยวกับงานแต่งงาน
 
พนักงาน : สวัสดีคะติดตาเรื่องอะไรค๊ะ
 
แก้ว : วิศว-จริญญาที่โทรมาคะ
 
พนักงาน : เพื่อนเจ้าสาวเหรอค๊ะงั้นทางด้านโน้นคะคถุณวิศวกับคุณจริญญาพึ่งมาเมื่อสักครู่เองคะ
 
แก้ว ; ฉีันจริญญานะคะ
 
พนักงาน : เอ่อ...แล้ว
 
พนักงานทำหน้างง หญิงสาวไม่สนใจรีบเดินเข้าไปในห้องที่พนักงานบอกไว้เมื่อกี้
 
ผลั่ก~
 
เปิดประตูเข้าไปก้พบกับภาพชายหญิงกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม มือฝ่ายชายเล่นซุกซนอยู่ภายใต้เสื้อตัวบางของผู้
 
หญิงที่นั่งอยู่บนตัก มือของผู้หญิงก็ใช่ว่าจะอยู่นิ่งล้วงเข้าไปใต้ขอบกางเกงสีดำของผู้ชายที่ตนเองนั่งตักอยู่ ไม่รู้ว่า
 
ทั้งสองคนจะรู้ไหมว่าตอนนีี้ห้องไม่ได้มีแค่เค้าสองคนแต่มีเธอ แก้ว!!อยู่อีกคน
 
'หยามกันมากไปหน่อยไม๊ยัยพิม'
 
 
 
 
.............................................................................................
ที่จริงกะอัพให้ยาวกว่านี้นะแต่ไม่ไหวแล้ว~
อ่านแล้วเม้นๆโหวดๆด้วยนะทุกคน