No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
4) วิวาห์...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแม่โทโมะ : ไม่มีข้อโต้แยงใดๆทั้งสิ้น...
ชานหนุ่มทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขว้าเสื้อมาใส่พร้อมช้อนร่างหญิงสาวขึ้น
โทโมะ : ทำมารยาไปเถอะ
แก้ว : สบายจังไม่ต้องเดินให้เหนื่อย
หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนโทโมะลืมตาขึ้น
โทโมะ : นี่เธอไม่ได้เป็นลมจริงๆหนิ เธอนี้มัน!!
แก้ว : ทำไม...ฉันมันอะไร
เปิดประตูรถแล้วโยนร่างหญิงสาวเข้าไปในรถอย่างแรง
แก้ว : โอ๊ยย...ทำบ้าอะไรของคุณเจ็บนะ
โทโมะ : เจ็บเหรอ ...อย่ามามารยาหน่อยเลยน่า
หญิงสาวทำได้แค่สงสายตาโกรธๆมาที่ชายหนุ่มอย่างทำอะไรไม่ได้เพราะว่าแม่ของชายหนุ่มขึ้นมาในรถเสียก่อน
โทโมะ : คุรแม่ไม่ได้เอารถมาเหรอครับ
แม่โทโมะ : เอามาแต่แม่จะกลับกับแกมีอะไรไม๊
โทโมะ : ผมนะหรืครับจะกล้ามีปัญหากับคุณแม่
แม่โทโมะ : งั้นก็ดี รีบไปน้ามลมารออยู่ที่บ้านแล้ว
ชายหนุ่มรีบออกรถอย่างรวดเร็วเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน
*
*
*
แม่โทโมะ : ตาโมะอุ้มน้องแล้วตามแม่ไปที่ห้องรับแขก
โทโมะ : ครับแม่
แม่ของชายหนุ่มเดินนำไปอย่างรวดเร็ว
แม่โทโมะ : มล...มานานแล้วเหรอ
แม่มล : อืมจ๊ะ...มาได้สักพักแล้วหล่ะจ๊ะ แล้วลูกฉันหล่ะมิซะ
แม่โทโมะ : เป็นลมหน่ะตาโมะกำลังอุ้มเข้ามา
โทโมะวางแก้วที่สลบไม่ยอมตื่นลงที่โซฟายาวข้างๆแม่ของหญิงสาว
แม่มล : แก้ว...ยัยแก้ว ตื่นซิลูก
แก้ว : อืม..แม่
แก้วทำเป็นตื่นขึ้นมาร้องไห้ผวาเข้ากอดแม่แล้วร่ำไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
แม่มล : ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ต้องร้องแม่อยู่นี้แล้ว
แก้ว : แม่ค๊ะฮึก~ กะแก้วอยากกลับบ้าน
แม่มล : กลับลูกกลับ กลับเดี๋ยวนี้เลยนะคนเก่งอย่าร้องไห้นะนะค๊ะ
เพราะไม่เคยเห็นลูกสาวร้องไห้มากมายขนาดนี้ทำให้ผู้เป็นแม่ตกใจไม่น้อย
แม่โทโมะ : นี่มลคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดีไม๊จ๊ะ
แม่มล : เอ่ออ..ก้ได้จ๊ะมิซะแต่เร็วหน่อยก็ดีนะลูกแก้วไม่เคยร้องไห้มากขนาดนี้เลย
แม่โทโมะ : มล...ฉันขอโทษแทนตาโมะลูกชายฉันด้วยนะ
แม่มล : ไม่เป็นมิซะ
แม่โทโมะ : ไม่เป็นไรไม่ได้หรอกนะ เรื่องที่เกิดขึ้นตาโมะและฉันพร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่างยังไงหนูแก้วก็
ต้องเป็นสะใภ้ของไทยานนท์
โทโมะ : แม่ครับ~
แก้ว : ไม่เป็นไรคะคุรน้า ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแก้วทั้งนั้น แก้วไม่เป็นไร
แม่โทโมะ : ไม่ได้ลูก ตาโมะต้องรับผืดชอบในสิ่งที่เค้าได้ทำลงไปอย่างลูกผู้ชาย
แก้ว : แต่พี่เค้าไม่ได้รักแก้ว
แม่โทโมะ : แต่หนูก็เป็นภรรยาทางพฤตินัยของพี่เค้าแล้วนะ
แก้ว : ไม่เป็นไรค๊ะแก้วรู้ว่าพี่เค้ามีคนที่รักอยู่แล้ว แก้วไม่อยากทำตัวเป็นคนมีปัญหา
โทโมะ : ดี รู้ก้ดีว่าตัวเองเป็นตัวปัญหา
แก้ว : ฮึก ฮึ~งั้นแก้วลานะค๊ะคุณน้า พี่โมะ
โทโมะ : ฉันไปเป็นพี่เธอตั้งแต่เมื่ิอไหร่
แม่โทโมะ : ตาโมะ!! เดี๋ยวก่อนหนูแก้ว
รีบส่งเสียงปรามลูกชายก่อนจะเรียกหญิงสาวไว้แต่ไม่ทัน
*
*
*
"ช๊อค!! วิสวหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงประกาสแต่งงานสายฟ้าแลบ แต่ต้องช๊อคยิ่งกว่าเมื่อชื่อของเจ้าสาวไม่ใช่
พิมประภานางแบบสาวสุดเซ็กซี่ แต่กลับเป็นจริญญาดีไซน์เนอร์สาวชื่อดังที่ร้อนแรงที่สุดในตอนนี้"
หญิงสาวยิ้มอย่างสะใจก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะทำงาน และแล้วแม่ชายหนุ่มก็บังคับลูกชายจนยอม
แต่งงานกับเธอสำเร็จจนได้ ที่จริงเธอรู้อยู่แล้วว่ายังไงแม่ของชายหนุ่มก็ต้องทำเร็จวันนั้นเลยถือโอกาสเร่งทำ
คะแนนความน่าสงสารสะเต็มที่
ฟาง : แก้วนี่จะแต่งจริงๆเหรอ แล้วไปรู้จักกันตอนไหนทำไำมฟางไม่เห็นรู้เรื่องเลย
แก้ว : คือมันยาวอะ เอาเป็นว่าแก้วจะแต่งงานจริงๆ
ฟาง : แก้วคิดดีแล้วเหรอที่จะแต่งหน่ะ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ
แก้ว : แก้วรู้สำหรับผู้หญิงการแต่งงานเป็นสิ่งสำคัญ
'แต่มันสำคัญน้อยกว่าความแค้นของฉัน'
ฟาง : แล้วจะแต่งเมื่อไหร่
แก้ว : อีกสองวันจ๊า
ฟาง : ห๊ะ2วัน!! จะบ้าเรอะประกาศวันนี้แต่งมะรื้นนี้
แก้ว : อือ...ไม่รู้จะรออะไรมันเสียเวลา
ฟาง : แล้วเตรียมอะไรแล้วเหรอไงห๊า
แก้ว : แม่เค้าเตรียม ส่วนแก้วอีก2ชม.ไปเลือกของชำร่วยต่อด้วยลองชุดและจบด้วยการถ่ายเวดดิ้งจ๊า
ฟาง : โอ้...จะไหวไม๊เนี่ยหีา
แก้ว : สบาย...งั้นแก้วไปนะฝากดูร้านด้วย
ฟาง : แล้วทำไมเค้าไม่มารับแก้วอะ
แก้ว : แก้วมีรถไปเองได้ไม่จำเป็นต้องรอใครนิน่า
พูดแล้วเดินไปที่รถของตัวเองและขับออกไปอย่างรวดเร็ว รถมาจอกนิ่งที่หน้าร้านเกี่ยวกับงานแต่งงาน
พนักงาน : สวัสดีคะติดตาเรื่องอะไรค๊ะ
แก้ว : วิศว-จริญญาที่โทรมาคะ
พนักงาน : เพื่อนเจ้าสาวเหรอค๊ะงั้นทางด้านโน้นคะคถุณวิศวกับคุณจริญญาพึ่งมาเมื่อสักครู่เองคะ
แก้ว ; ฉีันจริญญานะคะ
พนักงาน : เอ่อ...แล้ว
พนักงานทำหน้างง หญิงสาวไม่สนใจรีบเดินเข้าไปในห้องที่พนักงานบอกไว้เมื่อกี้
ผลั่ก~
เปิดประตูเข้าไปก้พบกับภาพชายหญิงกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม มือฝ่ายชายเล่นซุกซนอยู่ภายใต้เสื้อตัวบางของผู้
หญิงที่นั่งอยู่บนตัก มือของผู้หญิงก็ใช่ว่าจะอยู่นิ่งล้วงเข้าไปใต้ขอบกางเกงสีดำของผู้ชายที่ตนเองนั่งตักอยู่ ไม่รู้ว่า
ทั้งสองคนจะรู้ไหมว่าตอนนีี้ห้องไม่ได้มีแค่เค้าสองคนแต่มีเธอ แก้ว!!อยู่อีกคน
'หยามกันมากไปหน่อยไม๊ยัยพิม'
.............................................................................................
ที่จริงกะอัพให้ยาวกว่านี้นะแต่ไม่ไหวแล้ว~
อ่านแล้วเม้นๆโหวดๆด้วยนะทุกคน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ