พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

หลังจากออกมาจากบริเวณไร่  ป็อปปี้ก็ขับรถพาฟางมาส่วนบริเวณด้านหน้าไร่ ที่มีไว้สำหรับบริการขายของฝาก
 
และของที่ระลึกให้แก่บรรดานักท่องเที่ยว ส่วนลึกเข้าไปด้านในก็จะเป็นบริเวณห้องทำงานที่ชายหนุ่มจะเข้ามา
 
ตรวจและเซ็นเอกาสาร   ลงจากรถเดินนำหญิงสาวเข้ามาด้านใน
 
"สวัสดีค่ะคุณภาณุ"
 
พนักงานขาย สาวสวยเอ่ยทัก ก่อนจะมองเลยไปทางด้านหลังที่ฟางเดินตามเข้ามา
 
"ฟางนี่คุณแบมนะ เป็นพนักงานขายที่นี่"
 
แนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน โดยที่ไม่รู้ซักนิดว่าเสือสองตัวจะขย้ำกันอยู่แล้ว
 
'ชิ มองป็อปซะตาเยิ้มเลยนะ ไม่ให้หรอกย่ะ คนนี้นะ ของฉัน'
 
'หล่อนมาจากไหนเนี้ย นังกองฟาง อ๊ายคุณภาณุนะของฉันย่ะ'
 
"ฟาง นั่งรอป็อป แปปเดียวนะครับ  ป็อปเคลียร์งานก่อนค่ะ"
 
"ค่ะ"
 
"คุณแบมครับ เดี๋ยวรบกวนจัดของว่าให้ฟางด้วยนะครับ"
 
"เอ่อ..ได้ค่ะ" ถึงจะไม่พอใจกับคำสั่ง แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกให้เขาได้เห็น
 
ป็อปปี้เดินไปทางห้องทำงาน ส่วนฟางก็สะบัดหน้าไปนั่งรอของว่างที่แคนทรี่ที่ทางร้านจัดไว้สำหรับลูกค้า
 
'ปึก'  วางจานขนมลงอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
 
"ขอบใจนะ"
 
"เหอะ คิดเหรอว่าถ้าคุณภาณุไม่สั่ง ฉันจะทำให้"
 
พูดกระแทกใส่ ก่อนจะเดนสะบัดหน้ากลับไปทำหน้าที่ต่อ ทันที
 
ฟางหยิบขนมเข้าปาก อย่างไม่ใส่
 
"Hi"...."
 
เสียงลูกค้าต่างชาติดังขึ้น 
 
"เอ่อ ฮะ..Hi"  แบมเดินมาต้อนรับลูกค้าต่างชาติ อย่างกล้าๆกลัวๆ
 
"...." เสียงลูกค้ารัวคำถามใส่ไม่ยั้ง
 
"พูดอะไรของมันว่ะ"  แบมได้แต่เกาหัว เพราะเธอแปลไม่ออกซักคำ
 
ฟางที่แอบมองอยู่นาน ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาลูกค้าอย่างทนไม่ไหว
 
'ขืนเป็นแบบนี้ ไร่ป็อปปี้เสียชื่อแน่'  
 
ตัดสินใจเดินเข้าไปสอบถามความต้องการเป้นภาษาอังกฤษ อย่างคล่องแคล่ว
 
"นี่ เขาถามว่ามีแบบอบแห้งรึเปล่า"
 
 หลังจากคุยจนเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร จึงหันกลับไปถามแบม ที่ยังยืนเอ๋ออยู่
 
"มีย่ะ"
 
"Yes, i have"
 
"เขาจะเอา 2โล มีป่ะ"
 
"มี"
 
เดินไปหยิบสินค้ามาส่งให้ฟาง ที่หันกลับไปคุยต่ออย่างเป็นกันเอง
 
"คุณพูดได้ดีมาก"
 
"ขอบคุณค่ะ"
 
ยกมือไหว้ตามมารยามของคนไทย ลูค้าส่่งยิ้มให้อย่างประทับใจกก่อนที่จะเดินแยกออกไปคิดเงินค่าสินค้า
 
ป็อปปี้ที่ตรวจเอกสารเสด็จเรียบร้อย ได้บังเอิญออกมาเจอตอนที่ฟางกำลังคุยกับลูกค้าอยู่ จึงหยุดมองอย่างสนใจ
 
เพราะสำเนียงของเธอมันบอกได้ว่า ผู้พูดคุ้นเคยกับมันดีและดีเกินกว่าที่จะเป้นเพียงความรู้พื้นฐาน และที่สำคัญ
 
เธอเป็นคนความจำเสื่อม
 
'ป็อป!!!  เวรแล้วยัยฟาง ความจะแตกก็งานนี้แหละ'  
 
ฟางคิดอย่างตกใจ ที่หันกลับมาเห็นป็อปปี้ยืนมองเธออยู่
 
"ป็อป เสด็จแล้วเหรอ" ตีหน้าซื่อเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างเนียนๆ
 
"อิม ..."
 
"ว่าแต่ ฟางพูดภาษาอังกฤษได้เหรอ"
 
""เอ่อ..ฟางก็ไม่รู้สิ ว่าแต่เข้าเรียกว่าภาษาอังกฤษเหรอ"
 
ป็อปปี้จ้องตาฟาง อย่างจับผิดกับคำพูดของหญิงสาว  ฟางตีหน้าใสซื่อจนเขาหลงเชื่อ
 
"กลับกันเถอะ ฟางหิวแล้ว"
 
ลากป็อปปี้ออกไปก่อนที่เขาจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้
 
หลังจากกินอาหารค่ำเรียบร้อย ก็รีบลากเฟย์ขึ้นห้องนอนโดยให้เหตุผล กับคนอื่นๆ ว่าเธออยากจะเม้าท์กับเฟย์
 
เล่าเรื่องราวที่เผลอ ปล่อยไต๋ให้ป้อปปี้สงสัย  ให้เฟย์ฟังอย่างร้อนใจ
 
"พี่ว่า ป็อปต้องจับได้แน่เลย ทำไงดี"
 
"อืม เฟย์ว่าไม่หรอก เราะไอ้ความสามารถหรือความเคยชินมันไม่ได้หายไปง่ายๆเหมือนเวลาที่เราลืมนิ"
 
"พี่ป็อปคงแค่แปลกใจมากกว่า"
 
"พี่ฟางอย่าคิดมากเลย เชื่อเฟย์เหอะ"
 
"อืม"
 
หลังจากวันนั้นฟางก็มันจะตามป้อปปี้ออกไปที่ไร่เสมอๆ จนกลายเป็นภาพชินตาของคนงานในไร่ไปแล้ว ที่หากมี
 
เจ้านายหนุ่มของพวกเขาอยู่ที่ใด ก็มันจะตต้องมีร่างบางอยู่เคียงข้างเสมอ จะมีก็แต่ พนักงานสาวสวย
 
แบมที่ดูจะไม่พอใจนัก ที่ฟางตามเกาะติดป็อปปี้ตลอดเวลา จนเธอไม่มีโอกาศได้เข้าใก้ลเขาเลยซักนิ จนกลาย
 
เป็นการปะทะกันย่อมๆเสมอ หากป็อปปี้พาฟาง แวะเข้าไปที่ร้านขายสินค้า 
 
แบมจึงมันฉวยโอกาศตอนที่ป็อปปี้ทิ้งฟางไว้เพียงลำพังแอบกลั่นแกล้งเธออยู่บ่อยๆ
 
"อ่ะนี่ "  วางน้ำสตอเบอร์รี่ปั่งลงตรงหน้าหญิงสาว
 
"ขอบใจ"  
 
หยิบแก้วขึ้นมาจะดื่ม แต่เหลือบไปเห็นสายตาแบม ที่มองมาแปลกๆ จึงฉุกใจว่าอาจจะโดนแกล้งอะไรเข้าอีก
 
"อืม มันอร่อยป่ะ"
 
"อร่อย กินๆเข้าไปเถอะ"  ขะยั้นขะยอให้ร่างบางยอมดื่มน้ำสตอเบอร์รี่ที่เธอแอบใส่ยาถ่ายไว้ ดื่มเข้าไปซักที
 
"ถ้ามันอร่อย เธอก็กินให้ดูก่อนซิ"
 
ยื่นแก้วกลับไปให้ แบมที่ยืนหน้าซีดอยู่่ดื่มแทนเธอ
 
"มะ..ไม่ได้แก้วนี้ของเธอ"
 
"ไม่เป้นไร ฉันใจดี แบ่งให้เธอดื่มไง"
 
'คิดจะแกล้งฉันอีกอ่ะดิ ฝันไปเหอะมุกนี้ฉันเจอในละคร ที่เล่นมาเยอะ'
 
ฟางได้แต่ยิ้มเยอะ รู้ทันแผนการณืของอีกฝ่าย
 
"ไม่เอา เธอดื่มเถอะ"
 
"เอ  ที่เธอไม่ดื่ม เพราะใส่อะไรไว้รึเปล่า"
 
"ปะ..เปล่า" หลบสายตารู้ทันของอีกฝ่าย
 
"อ๊ะ งั้นก็กิน"
 
"..." ไม่มีทางเลือก จำตต้องรับแก้วจากฟางมาด้วยมือสั่นๆ
 
"กินซิ กินให้หมดนะ"
 
"ห๊า มะ หมดเลยเหรอ"
 
"ใช่ ถ้าไม่หมดฉันจะบอกป็อปว่าเธอแกล้งฉัน"
 
ยกเอาชายหนุ่มขึ้นมาขู่
 
'นังบ้า รู้ทันฉันตลอด กินหมดแก้วฉันจะตายมั้ยเนี้ย ไม่น่าใส่หมดขวดเลย'
 
สุดท้าย ก้จำต้องยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว  ก่อนจะรีบวิ่งไปอาเจียนออกจากปากที่อมไว้จนแก้มตุ๋ย แต่ก็ไม่ทันเพราะ
 
มีบางส่วนไหลลงคอไปจนได้  
 
"อูยยย"  
 
เพียงไม่นานแบมก็ต้องยกมือกุมท้อง วิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนจะทันได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสะใจของฟาง
 
"ฮ่าๆๆ คิดจะแกล้งฉันไม่ง่ายหรอก"
 
"ใครแกล้งใครกัน ครับฟาง"  ป้อปปี้ที่เดินเข้ามาได้ยินพอดี ถามอย่างสงสัย
 
"อ้อ เปล่าหรอกค่ะ ฟางพ๔ดถึงพวกตัวอิจฉาที่ชอบแกล้งนางเอกนะค่ะ"
 
"หืม ฟางชอบดูละครด้วยเหรอ"
 
"ชอบมากกกก ค่ะ"  ยิ้มอย่างทะเล้นให้ป็อปปี้ จนเข้าอดก้มลงมาหอมแก้มเจ้าของรอยยิ้มหมั่นเขี้ยวไม่ไหว
 
"ป็อป"
 
 จับแก้มอย่างอายๆ ที่นับวันภาพเจ้านายจอมโหดจะหลุดลอยหายไป เหลือก็แต่คนเจ้าเล่ห์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
 
แทน   ขืนเขาเอาเปรียบเธอแบบนี้บ่อยๆ อาจจะไม่ใช่แค่ใจที่เสียให้เขาไป อาจจะรวมไปถึงร่างกายของเธอที่
 
จะโดนเขาช่วงชิงเอาไปด้วยนะซิ ถ้าเป้นแบบนั้น คงแย่แน่
 
"หอมจัง ..กลับกันเหอะ ป็อปชักอยากได้มากกว่านี้แล้วซิ"
 
ยกมือตีไปที่แขนของคนตรงหน้าไม่เบานัก กับประโยคส่อความนัยของเขา
 
"ป็อปปี้"
 
"ฮ่าๆๆ ไม่แกล้วแล้ว กลับกันเถอะ"
 
"ค่ะ" 
 
ลุกตามแรงดึงของเขา ก่อนจะขึ้นรถกลับไปที่บ้านไร่
 
ณ บ้านไร่
 
"แก้วววววววววว"  วิ่งเข้าไปกอดแก้วไว้อย่างดีใจ หลังจากที่แก้วโดนโทโมะลากไปประชุมที่ฮองกงด้วยร่วมเดือน
 
"ไงว่ะ ไอ้โมะ พาน้องกรูหายไปนานนะเมิง"
 
"เออน่า นานๆกรูจะมีเวลาสวีตกับใครเขาบ้าง"
 
"พี่ป้อป คิดถถึงจัง"
 
เข้ามากอดพี่ชายไว้อย่างแสนคิดถึง
 
"เราอ้วนขึ้นรึเปล่าเนี้ย"
 
"พี่ป็อป ว่าแก้วอ้วนเหรอ"
 
ยกมือจับเอวที่หนาขึ้นนิดหน่อยของตัวเองอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่พาเธอไปตะลอนกิน
 
จนน้ำหนักขึ้นเกือบ 5 โล แต่ก็ไม่อยากยอมรับว่าอ้วนขึ้นอยู่ดี 
 
"โมะอ่ะ เห็นม้ัยแก้วอ้วนขึ้นจริงๆด้วย"
 
"โอ๋ๆๆ ไม่เป้นไรน้า ยังไงโมะก็รักแก้วเสมอน้า"  เข้ามากอดเอวแฟนสาวอย่างเอาใจ
 
"พอๆๆ กรูจะอ้วก"
 
"เมิงเงียบไปเลยไอ้เขื่อน อิจฉาอ่ะดิ"  ยังคิ้วให้เพื่อนอย่างรู้ทัน
 
"เออ!!"
 
"ฮ่าๆๆ"
 
"ไอ้ป็อป เมิงไม่ยุติธรรมยอมให้ไอ้โมะพาแก้วไปเมืองนอกได้ แล้วทำไมกรูพาเฟย์ไปไม่ได้ว่ะ"
 
หันมาโอดควรญกับพี่ชายของคู่หมั้นสาว ที่ถึงจะหมั้นกันแล้วแต่ก็ยังติดมาตการของพี่ชายขี้หวงที่ไม่ยอมให้เขา
 
พาหวานใจคนสวย ไปเที่ยวค้างแรมที่ไหนอยู่ดี ไอ้ฐานนะคู่หมั่นนี่มันไม่เห้นจะมีสิทธิ์พิเศษตรงไหนเลย
 
"ช่วยไม่ได้นี่หว่า ไอ้โมะมันไปเรื่องงาน ส่วนเมิงจะไปเที่ยว"
 
"ไอ้เพื่อนชั่ววววววววววว" 
 
พูดอย่างเจ็บใจ ก่อนจะคิดแผนแก้เผ็ดอีกฝ่ายได้ทัน
 
"ฟางครับ  ขอเขื่อนกอดทีได้มั้ย"
 
เดินเข้าไปขอกอดร่างบางง่ายๆ ส่วนเฟย์ที่พอจะมองเกมส์ของคู่หมั้นหนุ่มออก ก็ได้แต่มองยิ้มๆที่เขากล้าไป
 
กระตุกหนวด(ที่ไม่มี)ของพี่ชายถึงที่
 
"ได้ซิ"
 
ฟางก็เล่นตามเกมส์อย่างนึกสนุก อ้าแขนกอดเขื่อนทันที
 
"เฮ้ย"
 
ป็อปปี้ร้องเสียงหลง ก่อนจะเดินเข้าไปดึง(กระชาก) เพื่อนให้ออกห่างจากร่างของฟาง
 
"เมิง ไอ้เขื่อน"  ชี้หน้าเพื่อน ที่บังอาจมากอดหญิงสาว
 
"ฮ่าๆๆ ฟางครับไปเที่ยวกับเขื่อนมั้ย"
 
"ค..."
 
กำลังจะตอบตกลง แต่ก็โดนร่างสูงยกมือปิดปากไว้ซะก่อน
 
"ไอ้เขื่อน เออๆ กูให้พักร้อนเดือนนึก แล้วห้ามเข้าใก้ลฟางเกิน 500เมตร"
 
"เยส"  กระโดดดีใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปอุ้นเฟย์เหวี่ยงไปรอบๆอย่างดีใจ ที่ป้อปปี้เต้นไปตามเกมส์เขา
 
"โห ไอ้เขื่อน ถ้ารู้แบบนี้กรูใช้บ้างดีกว่า"
 
"กรูขายต่อ ฮ่าๆๆ"
 
ป็อปปี้ได้แต่มองเพื่อนทั้งสองอย่างแค้นๆที่จับจุดอ่อนมาเล่นงานเข้าได้
 
"ฝากไว้ก่อนเหอะ พวกเมิง"
 
ชี้หน้า เขื่อนกับโทโมะ ก่อนจะดึงฟางให้เดินไปทางห้องทำงาน
 
'อ้าว ไงเป้นฟางหล่ะที่ซวย นายเขื่อนมาช่วยฉันก่อนนนนนนนนนนน'
 
'ปัง'
 
ฟางถึงกับสะดุ้งไปกับเสียงปิดประตูของป็อปปี้
 
"ป็อป"
 
"เมื่อกี้ทำไม ต้องให้เขื่อนกอด"  ได้แต่มองหน้าป็อปปี้หวาดๆ
 
"เอ่อ ฟางก็แค่..."
 
ดึงเธอเข้ามากอด ซบหน้าลงที่บ่าบอบบางของอีกฝ่ายก่อนจะพูดขึ้น
 
"ป็อปไม่ชอบ ทีหลังฟางหามให้ผู้ชายที่ไหนมาเตะนะ"
 
เธอได้แต่แอบ ยิ้มกับความขี้หวง 'หรือจะเรียกว่าหึงดีนะ' ของเขา
 
"นะครับ"  ดึงตัวออกห่าง ก่อนจะถามซ้ำ  ฟางได้แต่ยิ้มแก้มตุ๋ยก่อนจะยอมตกลง
 
"ก็ได้ค่ะ"
 
'ฟอด' เขย่งขึ้นหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเอาใจ
 
"อืม ขอมากกว่านี้ได้ม่ะ"
 
"อ๊ะ..." ไม่รอให้เธอพูดอะไร ประกบปากหนาลงมาก่อนจะสอดลิ้มเข้ามาชิมความหวานภายใจปากกของเธอ
 
ดึงให้ร่างบางเข้ามาแนบชิดกับร่างของเขามากขึ้น มือหน้าก็อยู่ไม่สุข สอดมือเข้าไปซุกไซ้ภายใน
 
"อือ.."  ทันทีรู้สึกถึงสัมผัสแปลกปลอมที่แตะต้อง อกสวยของเธออยู่ ก็รีบจีบมือหนาเอาไว้ทันที
 
"พะ พอเลยนะ"
 
"โถ่ ก็ฟางสวยไปทั้งตัวนี่ครับ"
 
"ไม่ต้องมาปากหวานเลยค่ะ  ปล่อยฟางเลยนะ"
 
ดิ้นหนีจากอ้อมกอดของเขา ป็อปปี้ยอมปล่อยแต่โดยดี
 
"เอาเปรียบกันตลอด"
 
"นิดหน่อยเองอ่ะ"
 
"แบร่ คนลามก อย่ามาเข้าใก้ลฟางนะ"
 
แลบลิ้นใส่ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปก่อนที่ป้อปปี้จะคว้าร่างเธอไว้ทัน
 
"หยุดเลยน้าาาาาา" วิ่งตามฟางออกไปทันที
 
^______________________________________________________________^
 
เป็นไงบ้าง น่าเบื่อไปมั้ย
ดูเหมือนไม่มีไรเนอะ  แหะขอโทษด้วยน้า ที่มันไม่สนุกเลยซักนิด
อยากให้แก้ตรงไหนก็บอกน้า เรายินดีรับฟัง
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^