พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

"ป้าจันเห็นฟางมั้ยค่ะ"
 
แก้วเดินมาหาป้าจัน หญิงรับใช้เก่าแก่ในบ้าน
 
"ไม่เห็นนะค่ะ คุณแก้ว"
 
แก้วพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินหาฟางรอบบ้าน จนพี่ชายร้องทัก
 
"หาอะไร น่ะแก้ว"
 
"หาฟางนะค่ะ พี่ป็อป เมื่อเช้าแก้วตื่นมาก็ไม่เห็น"
 
"ไปกับเฟย์รึเปล่า"
 
"ไม่นะค่ะ เพราะเฟย์ก็หาอยู่"  แก้วได้แต่ส่ายหน้าอย่าง จนปัญญา
 
"สน...ไอ้สน"
 
"ครับนาย"  วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาผู้เป็นนาย
 
"คนงานในไร่ มีใครเห็นฟางมั้ย"
 
"เอ่อ..."
 
"สั้งคนงาน ออกตามหาเดี๋ยวนี้"  สั่งเสียงเครียด เพราะเป็นหว่งคนที่ยังไม่หายดี ที่หายไปไม่มีใครเห็น
 
"ครับๆๆ"  รับวิ่งออกไปสั่งลูกน้อง ก่อนที่ผู้นายจะอารมณืเสียไปมากกว่านี้
 
ทางด้านหญิง สาวที่ทุกคนออกตามหา ตอนนี้มานั่งเหม่ออยู่ที่ลำธารท้ายไร่ ที่ถามพี่ๆในไร่มาจนได้
 
'จ๋อม' 
 
'ถ้าเขารู้ว่าเราจำทุกอย่างได้แล้ว เขาจะไล่เรากลับไปรึเปล่านะ'
 
มือบางโยนก้อนหินในมือออกไปสุดแรง อย่างต้องการที่จะระบายอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ภายในออกไป
 
"โอ๊ย" 
 
ฟางสะดุ้งสุดตัวที่อยู่ก็มีเสียงร้องดังออกมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะโผล่ออกมาให้เธอเห็น
 
"เฟย์ ฟางตกใจหมด"
 
"ก็ เฟย์เรียกฟางตั้งหลายทีแล้วนี่ กะจะเดินเข้าไปหา ก็โดนก้อนหินซะก่อน"
 
"ขอโทษน้า เจ็บรึเปล่า"  จับหัวเฟย์ที่เดินเข้ามานั่งข้างเธอดูอย่างเบามือ
 
"ไม่เท่าไหร่หรอก จิ๋บๆๆ" ยิ้มทะเล้นให้ฟาง
 
"แล้วทำไม ออกมาไม่บอกใคร"
 
"ฟางแค่อยากคิดอะไรเงียบๆน่ะ"  เบรนสายตากลับไปมองสายน้ำที่ไหลๆเอื้อยต่อ อย่างเหม่อลอย
 
"คิด..คิดเรื่องอะไร"  เฟย์ได้แต่ทำหน้าแปลกใจ ที่คนความจำเสื่อมมีเรื่องต้องคิด
 
"เรื่อง ป็อ..อุ๊บ"
 
"หืม"
 
'ยัยฟาง เผลอหลุดปากไปได้ไง จะโดนจับได้ตั้งแต่วันแรกแล้วหรือไง'
 
สบตากับเฟย์ที่มองหน้าเธออย่างค้นหาความจริง
 
'เอาไงดีเนี้ย.....เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เผื่อความผิดจะโดนลดโทษกึ่งนึง'
 
"คือ ถ้าฟางเล่าแล้ว เฟย์อยากโกรธ อย่าเกลียดฟางได้รึเปล่า"
 
"ทำไมเฟย์ต้องเป็นแแบนั้นอ่ะ"
 
"รับปากฟางก่อนซิ แล้วฟางจะเล่าทุกเรื่องให้ฟัง"
 
เฟย์มองหน้าเธออย่างชั่งใจ ก่อนจะยอมพยักหน้าตกลงในที่สุด
 
"คือ...ฟางจำ ทุกเรื่องได้แล้ว"
 
"จำ..จำได้ทุกเรื่องฟางหมายความว่าไง"
 
"หมายความว่า ฟางหายเป็นปกติแล้วไง"
 
"แสดงว่า ฟางก้รู้แล้วนะซิว่าตัวเองเป็นใคร แล้วจำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ยอมบอกใคร เพราะอะไร"
 
เฟย์รัวคำถามออกมาเป็นชุด จนฟางตอบแทบไม่ทัน จนต้องยกมือเบรคให้เฟย์หยุดถามเพื่อที่เธอจะได้ตอบ
 
"ฟางรู้แล้วจำเรื่องราวได้ทุกเรื่อง จำได้เมื่อวาน แล้วที่ไม่บอกออกไป เพราะว่า..."
 
เว้นไปอย่างชั่งใจ ว่าจะพูดออกไปดีมั้ย เพราะเหตุผลที่เธอตัดสินใจโกหกทุกคน ไม่ใช่เพียวเพราะเรื่องความ
 
ปลอดภัยของตัวเองเท่านั้น แต่เป้นเพราะ
 
"เพราะ ฟางยังไม่อยากห่างจากป็อปปี้ เพราะฟางชอบเขา"
 
ก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ที่เธอเผลอใจให้คนคนที่เจอเพียงไม่นาน
 
"จริงอ่ะ เย้ๆๆๆ"
 
ฟางเงยหน้ามองเฟย์ที่ออกอากการดีใจ อย่างสุดตัว ที่ไม่มีอากการโกรธเคืองที่โดนเธอโกหกเรื่องความจะซักนิด
 
"เฟย์ไม่โกรธฟางเหรอ ที่ฟางโกหก"
 
"ไม่ๆๆ ดีใจมากกว่า"
 
"ดีใจ ดีใจเรื่องอ่ะไร"
 
"ก็เรื่องที่ฟางกลับมาจำได้ เรื่องที่ฟางชอบพี่ป็อปไง"  คำพูดของเฟย์ทำให้ฟางเกิดอาการหน้าแดง
 
"ทำไมล่ะ"
 
"ก็ เฟย์ไม่เคยเห็นพี่ป็อป เป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนนอกจากเฟย์ กับพี่แก้ว"
 
"เฟย์หมายถึง..."
 
"ใช่ เฟย์ว่าฟางอ่ะ มีสิทธิ์ลุ้น"
 
"แต่ก็ไม่แน่"  พูดออกมาเสียงเบา
 
"เอาน่า ว่าแต่ฟางเล่าเรื่องตัวเองให้เฟย์ฟังบ้างซิ เฟย์อยากรู้จักฟาง"
 
ฟางสบตาที่มองมาจริงใจของเฟย์ ก่อนจะเปิดใจเล่าถึงอดีตทั้งหมดที่ไม่มีใครเคยรู้ให้เฟย์ฟัง
 
'ฟางเป็นลูกคนเดียว ที่เกิดจากแม่และพ่อ แต่เพราะพ่อกับแม่ของเธอมีฐานต่างกัน ทำให้ทางบ้านของ
 
พ่อเธอไม่ยอมรับว่าเธอเป็นหลาน จนเเม่ต้องพาเธออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพัง แต่แม่อยู่ได้ไม่กีปี ก็มา
 
จากเธอไป ทำให้เธอต้องไปขออาศัยอยู่กับบ้านญาติๆของแม่ ซึ่งไม่ค่อยจะมีใครอยากให้เธอไปอยู่นัก
 
สุดท้ายพอจบ ม.6 เธอเลยตัดสินใจออกมาหาเลี้ยงตัวเอง จนได้มาอยู่ในวงการบันเทิงเช่นทุกวันนี้ แต่
 
เพราะเธอมีความสามารถ ทำให้บางคนอิจฉาและ สร้างข่าวที่ทำให้เธอเสียหาย ต่างๆนาๆ จนเธออยาก
 
จะออกจากวงการ แต่เพราะเธอยังเรียนไม่จบทำให้ยังต้องกันฟันทนอยู่ในววงการที่เอาแต่สวมหน้ากาก
 
เข้าหากันต่อไป จนวันที่เธอเจอกับกวิน นักแสดงหนุ่มน้องใหม่ที่เข้ามาจีบเธอ ทำให้เธอคิดอยากจะออก
 
จากวงการไปใช้ชีวิตเงียบๆกับเขา สองคน แต่สุดท้ายทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า เพราะเธอจัดได้ว่าเขา แค่
 
ต้องการที่จะเกาะเธอดังเท่านั้น'
 
เพียงแค่คิด อดีตที่ผ่านมา ก้ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง จนเฟย์ต้องดึงฟางเข้าไปกอดปลอบ
 
"อย่าร้องนะฟาง มันก็เป็นแค่อดีต"
 
"ฮึก.."
 
"เรื่องแค่นี้ พี่ป็อปไม่มีทางแคร์หรอก"
 
"แต่ฟาง กำลังโกหกป็อป นะเฟย์ ถ้าเขารู้เขาจะต้องเกลียดฟางแน่ๆ"
 
"ไม่หรอก พี่ป็อปเป็นคนมีเหตุผลพอ"
 
"เฟย์ อย่าเพิ่งบอกป็อป ได้มั้ย"
 
"ทำไมล่ะ ไม่ต้องกลัวนะ"
 
"คือฟางอยากขอเวลา ยังมีบางเรื่องที่ฟางยังต้องการเวลาพิสูจน์นะ"
 
เฟย์พยักหน้าอย่างเข้าใจว่า
 
'คงจะอยากมั่นใจว่าพี่ป็อปก็ชอบตัวเองซินะ'
 
'ขอฟางจัดการเรื่องคนที่ตามฆ่าฟางให้เรียบร้อยก่อนนะค่ะป็อป ฟางไม่อยากดึงคุณให้มาเสี่ยงด้วย'
 
"ได้ซิ แล้วแต่ฟาง"
 
"อืม ถ้าฟางพร้อมฟางจะเป็นคนบอกป็อปเอง "
 
"ขอบใจนะเฟย์ ที่ไม่โกรธที่ฟาง โกหกเรื่องความจำ"
 
"ฟางไม่ต้องคิดมากนะ แค่ฟางยอมเล่าความจริงโดยไม่ปิดบัง"
 
"เท่านี้เฟย์ก็เชื่อว่าฟางจริงใจกับเฟย์แล้ว"
 
ฟางได้แต่ยิ้มทัั้งน้ำตา 'นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอไม่ได้รับความจริงใจแบบนี้'
 
"ว่าแต่ แบบนี้เฟย์ก็ต้องเรียกพี่ฟางซินะ จริงมั้ยคุณพี่สะไภ้"
 
"บ้า ยังไม่ใช่ซะหน่อย"
 
"เอาน่าตอนนี้ไม่ใช่ แต่อีกหน่อยไม่พลาด"
 
"ฮ่าๆๆ ตามใจเฟย์เถอะ"
 
"แต่ตอนนี้เฟย์ว่า เรากลับกันเถอะ ป่านนี้พี่แก้ว ตามหาทั่วบ้านแล้วมั้ง"
 
ลุกขึ้นก่อนจะฉุดมือฟาง พากันเดินกลับไปยังบ้านพัก
 
แค่รอเวลาซินะ ป็อปค่ะรอฟางก่อนจะได้รึเปล่าค่ะ คนดี
 
^_______________________________________________________________^
วู้ๆๆเป็นไงกันบ้าง ดาม่าไปมั้น น้ำเน่าไปอ่ะเปล่า
อ่านแล้ว เม้นบอกด้วยนะ 
ถ้าบางช่วงมันไปตรงกับละครบางช่องไม่ต้องตกใจนะ เพราะคนเขียนก็ว่ามันคุ้นๆ ฮ่าๆๆ
เจอกันตอนหน้านะคร้า^^