พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

โทโมะเหลือบมองป็อปปี้ที่เดินเข้าห้องทำงานไปอย่างคนไร้วิญาณ ทนไม่ไหวจึงต้องลุกเดินตาเข้าไปเอ่ยปากทัก
 
เพื่อน ถามถึงอาการที่เป็นอยู่
 
"เฮ้ย เป็นไรว่ะไอ้ป็อป"
 
"เซ็ง "  ตอบคำเดียวสั้นๆได้ใจความ
 
"เรื่องอะไรว่ะ"
 
"แแหมไอ้โมะ อย่างไอ้ป็อปมันจะมีกี่เรื่องให้เซ็งว่ะ"  
 
เสียงเขือนดังขึ้นก่อนที่เขาจะทันได้เดินมาถึงตัวเพื่อนทั้งสองซะอีก
 
"ยังไม่ดีกันอีกเหรอว่ะ"
 
ป็อปปี้ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก็ตั้งแต่ที่พิมกลับมา เขากับฟางก็ทะเละกันแทบทุกวัน จะว่าไปช่วงนี้ฟางก็ดูอารมณ์
 
แปรปวนง่ายยังไม่รู้ แถมเวลาที่เขาขดมยกอดทีไร ก็รู้สึกว่าจะมีน้ำมีนวลมากกว่าเก่า ดูมันจะล้นๆมือไปซะหมด แค่
 
คิดก็อยากจะ.... แต่เฮ้อ แค่เข้าใก้้ลยังไม่ได้ อย่าหวังจะได้ทำอะไรมากกว่านั้นเลย
 
"เอาน่า ผู้หญิงก็แบบนี้ขยัยง้อเดี๋ยวก็ใจอ่อนเอง"
 
เขื่อนแนะนำอย่างคนที่มีประสบการณ์ดี 'ก็จะไม่ให้เขาชำนาญในเรื่องง้อหญิงได้ไง ก็คู่หมั่นเขานะทำลายสถิต
 
ความขี้งอลของผู้หญิงทุกคนลงได้แบบราบคราบ '
 
"สู้ๆเส้ยเพื่อน"
 
โทโมะตบบ่าให้กำลังใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป ตามด้วยเขื่อนที่หันมาทำท่า Fightingให้ป็อปปี้
 
เจ้าตัวได้แต่นั่งหน้าเครียด กับความยุ่งเยิงที่เกิดขึ้น 'พิม' ผู้หญิงคนแรกที่สอนให้เขารู้จักคำว่ารัก และก็เป็นคนที่
 
สอนให้เข้าเข้าใจคนที่มีอาการเจ็บปางตายจากความรักเหมือนกัน 'ฟาง' คนที่สอนให้เขารู้จักความสุข ถ้าต้องขาด
 
เธอไปเขาก้คิดไปออกเหมือนกันว่าจะอยู่ได้ยังไง ระหว่าง พิม กับ ฟาง แน่นอนเขาต้องเลือก ฟางอยู่แล้ว
 
แต่จะทำยังงกับปัญหาครั้งนี้ แบบบัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น เพราะถึงยังไงพิมกับเขาก็คยรักกันมาก่อน
 
"ป็อปค่ะ"
 
"พิม"
 
หลุดจากวังวนของความคิดทันที เพราะเสียงของคนที่ทำให้เขายุ่งยากใจ'ไอ้โมะกับไอ้เขื่อน ก็ไปแล้วเวรจริงๆ'
 
"พิมเอาอาหารกลางวันมาให้ค่ะ"
 
ยกถุงอาหารที่ซื้อมาขึ้น อวดชายหนุ่มที่ยืนทำสีหน้านิ่งอยู่อย่างเอาใจ
 
"ไม่ต้อง เดี๋ยวผมกลับไปกินที่บ้านได้"
 
จะเดินอ้อมผ่านพิมที่ยืนอยู่ออกจากห้องไป แต่โดนหญิงสาวสวมกอดเข้าทางด้านหลังซะก่อน พิมซวบหน้าลงกับ
 
หลังกว้างของป็อปปี้ ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่เปียกหลังเขาอยู่
 
"พิมรู้ว่าพิมมันเลว ที่ทิ้งคุณไป"
 
"พิมขอโทษค่ะ แต่อย่าทำเย็นชาแบบนี้ได้มั้ยค่ะป็อป"  อ้อนวอนป็อปปี้เสียงสัั่น
 
"ปล่อยผมนะพิม เดี๋ยวใครมาเห็น"
 
แกะมือบางที่กอดเอวเขาไวแน่นออก พิมเองก็ไม่ยอมแพ้ดึงป็อปปี้ให้หันกลับมา ก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นไปประกบปาก
 
จูบชายหนุ่มทันที   ป็อปปี้ได้แต่ยืนนิ่ง เพราะนึกไม่ถึงว่าพิมจะใช้วิธีนี้ในการดึงความสนใจจากเขา
 
'เคร้ง ตุ๊บ'
 
ฟางที่เดินเข้ามาเห้นภาพที่ป็อปปี้กับพิมจูบกันอยู่ ถึงกลับปล่อยตะกร้าที่ใส่อาหาร หวังจะมาง้อชายหนุ่มหลังจาก
 
ที่อารมณ์เสียใส่เขามาหลายวัน ตะกร้าหลุดออกจากมืออย่างหมดแรง
 
ป็อปปี้ผลักพิมออกจากตัว หันกลับมามองต้นเสียงอย่างตกใจ
 
"ฟาง"
 
ป็อปปี้พยายามคว้าตัวฟางที่วิ่งออกไปทั้งน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่ทัน วิ่งตามร่างบางออกมาทัน ตอนที่ฟางกำลังกำลิฟต์อยู่
 
รีบเอ่ยเรียกไว้ก่อนที่เธอจะเข้าลิฟต์ไป 
 
"ฟาง ฟังป็อปก่อน"
 
'ติ๊ง'
 
เจ้าตัวรีบแทรกตัวเข้าไปด้านในลิฟต์ ก่อนจะกดปิดทันที ก่อนที่ป็อปปี้จะวิ่งมาถถึงเพียงนิดเดียว
 
"โธ่เว้ย"
 
มือหนาทุบประตูลิฟต์อย่างเจ็บใจ ก่อนจะรีบวิ่งลงไปทางบันไดหนีไฟเพื่อนดักคนที่ลงลิฟต์ไปก่อนหน้า
 
ชั้น 16
 
.
 
.
 
ชั้น 2
 
.
 
ชั้น 1  
 
ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับป็อปปี้ที่วิ่งพ้นประตูบันไดหนีไฟมาพอดี แต่ก็ยังช้ากว่าฟางที่ซอยเท้าวิ่งกลับไปที่รถได้
 
ทันก่อน ป็อปปี้ที่วิ่งมาจะคว้าตัวเธอเอาไว้  เข้ามาในรถได้ก็กดล็อครถทันที เสียบกุญแจสตาร์ทแบบสะเป๊ะสะปะ 
 
เพราะนน้ำตาที่ไหลลงมาบดบังการมองเห็นไว้
 
'ปังๆ' ตบประตูหมายจะให้ฟาง ยอมเปิดประตูออกมาคุยกัน
 
"ฟาง ฟังป็อปก่อนนะ"
 
ฟางเงยหน้าขึ้นมาสบตาป็อปปี้ทั้งน้ำตา เหยีบคันเร่งออกไป  ป็อปปี้วิ่งตามรถออกไป ก่อนจะต้องหยุดเพราะความ
 
เหนื่อย ทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้นถนนอย่างหมดแรง เดินกลับมาที่หน้าสำนักงานแบบคนหมดแรง
 
"ป็อปค่ะ คุณอย่าไปสนใจยัยนั้นเลยนะค่ะ"
 
ป็อปปี้หันไปมองพิมด้วยสายตาดุจัด
 
"คุณนั้นแหละ ที่ต้องเลิกยุ่งกับผม พิม"
 
"คุณอย่าคิดนะพิม ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณกลับมาหาผมทำไม"
 
พิมถึงกับหน้าชาไปกับคำพูดของป็อปปี้ที่เอ่ย ออกมาอย่างรู้ทันกับการกลับมาหาเขาของเธอ
 
ทางด้านฟาง ที่ขับรถหนีป็อปปี้ออกมา ปล่อยให้น้ำตาไหลหยดลงมาเป็นสาย ร้องไห้จนตัวโยน
 
ปากบางก็พูดไม่หยุด
 
"ฮือๆๆ ป็อปทำแบบนี้กับฟางได้ไง"  ภาพที่ทั้งสองจูบกับเข้ามาวนเวียน เหมือนกับเธอกำลังดูหนังฉายซ้ำๆอยู่ใน
 
หัว ต่างกันตรงที่ว่า ภาพที่เะอเห็นมันคือเรื่องจริงที่ตัดตอนที่ไม่ชอบออกไปไม่ได้
 
"ลูกจ๋า แม่จะทำยังไงดีค่ะ" 
 
ยกมือลูบท้องที่มีเจ้าตัวเล็กอยู่ ด้วยความทุกข์ ถ้าเขาเลือกจะกลับไปรักกับพิม แล้วเธอกับลูกจำทำเช่นไร
 
เจ้าตัวเล็กจะกลายเป็นเด็กที่พ่อไม่ต้องการเหมือนเธอรึเปล่า ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล จนมองภาพทางข้างหน้าไม่ชัด
 
จนไม่ทันสังเกตุเห็นรถมอไซด์ที่ขับปาดหน้า 
 
'เอี๊ยด'
 
เหยีบเบรค แต่รถกลับไม่หยุดตามที่คิด เท้าเหยีบเบรคซ้ำๆแต่ก็ไม่มีผล ความรู้สึกที่เคยเจดย้อนกลับมาทันที
 
"รถ ไม่มีเบรค ไม่นะ ไม่" กำพวกมาลัยแน่น หลับตารอรับการปะทะของรถกับขอบทางอย่างเตรียมใจ
 
ว่าเธอไม่รอดแน่ แต่อย่างน้อยครั้งนี้เธอก็จะไม่ตายอย่างโดดเดี่ยว เพราะเธอจะมีลูกไปเป็นเพื่อนด้วย
 
'โครม' รถปะทะกับขอบทาง ก่อนที่สติการรับรู้ของฟางจะขาดลงทันทีเช่นกัน
 
ณ บ้านไร่จิระคุณ
 
ป็อปปี้วิ่งเข้ามาในบ้าน มองหาร่างบางของสวาคนรักก่อนเป็นอันดับแรก แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
 
"ป้าจันฟางล่ะครับ"
 
"ยังไม่กลับมาเลยค่ะ เธออกไปหาคุณป็อปไงค่ะ"
 
"นายครับ คนงานบอกไม่มีใครเห้นคุณฟางเลยครับ"
 
นายสนวิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานเจ้านาย
 
"อะไรว่ะ คนทั้งคนไม่มีใครเห็น"
 
ป็อปปี้หันมาตวาดเอากับนายสนที่ก้มหน้าหลบพายุอารมณืของผู้เป็นนาย
 
"เมิงให้เด็กไปดูที่น้ำตกท้ายไร่หรือยัง"
 
"เอ่อยังครับ"
 
"แล้วจะรออะไรอยู่ ไปซิโว้ย"
 
"ครับๆ"  นายสนวิ่งออกไปทันที
 
'ฟาง เธอหายไปไหนนะ กลับมาฟังป็อปก่อนได้มั้ย'
 
มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาน้องสาวทั้งสองคน อย่างร้อนใจ
 
"แก้ว ฟางอยู่ด้วยรึเปล่า"
 
'ไม่นี่ค่ะ พี่ป็อปมีอะไรรึเปล่า'
 
^_______________________________________________________________^
 
โอ๊ะ เจ้ฟางหายไปไหนอ่า T^T