Bad Devil ปฏิบัติการสั่นคลอนหัวใจนายปีศาจ!

(ปล.เนื้อหาในตอนนี้อาจมีคำไม่เหมาะสมและอาจทำให้ใจของคุณสั่นได้ โปรดให้วิจรณาในการอ่านค่ะ (_ _))

1

Stop it!!

            Kaew Talk :)

               สวัสดีค่ะ ฉันแก้วสุดเท่ห์~ แหะๆ โอ๊ยย คิดถึงฟางแล้วแค้นไม่หาย -*- ไอ้ฟายป็อปปี้ทำไมเป็นคนงี้วะ!!! ทิ้งมีใหม่ทิ้งมีใหม่!!! ฉันยอมรับนะว่าไอ้เวรนั่นมันหล่อกระชากตับกระชากไตขนาดไหน รวย ฉลาด เก่ง เป็นงี้ใครจะไม่เอาวะ!!! แม่งเปลี่ยนผู้หญิงได้ทุกเดือนเลยอ่ะ!

            “เฮ้ย... อย่าคิดมากดีกว่าว่ะแก้ว... เดี๋ยวเป็นเหมือนฟางไปอีกคนทำยังไงเนี่ย?” ไอ้เฟย์พูดพร้อมตบบ่าอย่างเป็นห่วง

            “ขอบคุณว่ะ” ฉันก็ได้แค่กล่าวคำขอบคุณ แล้วก็ยิ้มบางๆ ไปให้เฟย์ เฮ้อ~ ชีวิตนี้ของฟางไม่เห็นเคยเจอสิ่งดีๆ กับเขาบ้างเลย พูดไปแล้วก็หงุดหงิด เลิกคิดดีกว่า...

            “คุณหมอมาแล้ว o_O” จินนี่บอกพวกเราที่นั่งเป็นข้าวปั้นกอดกันกลมอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องผู้ป่วย ทำเอาไอ้พิมสะดุ้งสุดตัว ฮ่า~

            “เป็นไงบ้างคะหมอ?” พิมถามคุณหมอที่ยืนเลิ่กลั่กเพราะเหนื่อยจากการที่ต้องรักษาผู้ป่วยหลายคน ต่างจากพวกเราที่ไม่มีเหงื่อสักหยด =O=;

            “ก็แค่เป็นลมเพราะช็อคน่ะครับ เดี๋ยวซักพักก็ฟื้นกลับบ้านได้เลยครับ ^^” คุณหมอพูดแล้วขยับแว่นที่ตกลงมาจากสันจมูก ส่วนพวกเราก็กระดี๊กระด๊าสุดขีดที่รู้ว่าเพื่อนปลอดภัย =[]=

            “ขอบคุณค่ะหมอ ><” ไอ้พิมยกมือไหว้หมอก่อนเพื่อนแล้วพรวดพราดเข้าไปในห้องผู้ป่วยทันที เฮ้ยยยย~!

            “พิมมมม~ คุณหมอยังให้เข้าไปไม่ได้น๊า > <”  ดีนะที่จินนี่พูดไว้ก่อน ไอ้พิมเลยหน้าจ๋อยกลับมาตามระเบียบ หน้าแตกเพล้งเลย 555

            “อ๋อ... เข้าไปเยี่ยมได้เลยครับ ^^’” คุณหมอพูดแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ไหลพรากๆ เป็นทะเลสาบแล้วยิ้มเจื่อนๆ ให้

            “ขอบคุณอีกครั้งนะคะหมอ ^^” คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายไหว้คุณหมอ และคนอื่นๆ ก็ไหว้ตาม พากันเข้าไปในห้องผู้ป่วยหมายเลข 263 ด้วยความกระดี๊กระด๊าถึงขีดสุด

            “ฟางงง >O<” เฟย์พรวดพราดพูดขึ้นมาก่อนเพื่อนเสียงดัง ทำเอาคนที่อยู่บนเตียงและยืนอยู่สะดุ้ง แกจะเสียงแหลมไปไหนเนี๊ยะ ห้องข้างๆ คงได้ยินแล้วมั้ง อายยย TT;

            “อย่าเสียงดังสิเฟย์ ชู่ว์ๆ” ฟางเป็นคนบอกเฟย์เองกับปากตัวเอง ส่วนเฟย์เหรอ? จ๋อยไปตามระเบียบค่ะ ^^;

            “นี่...ยังตัดใจจากไอ้สารเลวเวรนั่นไม่ได้เหรอวะ?” (แก้ว)

            “ฉันจะไปตัดใจได้ยังไงล่ะ? ฉันรักเขาจะตาย...” (ฟาง)

            “ไอ้เวรตะไลนั่นน่ะนะ!” (พิม)

            “อือใช่” (ฟาง)

            “แหวะ! หน้าหยั่งกับหมีพูว์ ถ้าฉันเป็นแฟนกับหมอนั่นนะ เตะส่งไปทีนึงละ!” (จินนี่)

            “ใช่! หน้าตาน่าตบแถมปากหมาเงี๊ยะชอบเข้าไปได้ไงวะ? ชอบคนเลวๆ รึไงกันนน~” (เฟย์)

            “พวกเธอนี่แร๊งส์แรงส์กันจังเลยนะ พาฉันไปรุมด่าตานั่นหน่อยสิ = =;” (ฟาง)

            “เอาเดะ! คอยดูนะแม่จะเล่นงานให้หน้าคว่ำไปเลย!!” (แก้ว)

            “ฉันล้อเล่นหรอกน่า -*-” (ฟาง)

            “เธอก็อย่าใจอ่อนให้มันมากนักเลย มันประชดเธอมาหลายครั้งแล้วนะ -0-; แถมแบบเลวสุดๆ พูดแล้วโมโหอยากจะไปตบมันให้คว่ำ! -*-” (จินนี่)

            “โหดเน๊อะ” (ฟาง)

            “ก็ใช่เซ่~! หมอนั่นทำตัวน่าตบเองนี่หน่า” (จินนี่)

            “โอเคๆ ตอนนี้พวกเธอจะไปทำอะไรก็ไปทำเหอะนะ อีกชั่วโมงนึงค่อยมารับฉันกลับบ้านละกัน อยากพักผ่อนน่ะ” ฟางพูดพลางส่งยิ้มบางๆ ให้พวกตเรา ส่วนพวกเราก็ส่งยิ้มกลับไปและบ๊ายบาย ไม่มีอะไรทำแฮะ หิวขนม -3- (ไม่หิวข้าวหรือไง - -*) ไปกินน้ำแข็งใสอยู่ข้างๆ โรงบาลดีกว่า ใกล้ด้วย จะได้สบายใจว่าไอ้ป็อปมันจะไม่ตามมารังควานฟางอีก ฮึ่ม!!

            ฉันเดินออกจากห้องผู้ป่วยหมายเลข 263 ด้วยความเหนื่อยล้า เพราะเถียงกับฟางเป็นเวลานาน ส่วนยัยนั่นก็คงเหนื่อยเหมือนกันล่ะนะ ยิ่งป่วยยิ่งพูด = =;

            “โอ๊ะแม่จ้าว~ O_O นั่นเธอเหรอแก้ว!” เอ๊ะ? ใครเอ่ย? ใครทักเราเนี่ย -.- ฉันจำได้ว่าไม่เคยมีคนรู้จักในย่านเมืองซีซ่ามาก่อนเลยนะ =.= หรือไอ้นี่จะประสาทเสีย?

            “หวายยยยย >O<!! คิดถึงชะมัดเลยยยย~!” เมื่อฉันหันไปมองคือเพื่อนสุดเลิฟอีกคนนึงที่ไปอเมริกาเมื่อปีที่แล้ว ‘หวาย’ สาวแก้มยุ้ยนั่นเองงงง >_< เธอเป็นคนน่ารักนะ ตั้งแต่ไปอเมริกาพวกเราก็แทบจะไม่ได้โทรคุยกันเลย เพราะเรื่องเรียนทางนี้ก็ยุ่งๆ อยู่เหมือนกัน วันนี้หวายแต่งตัวมาเต็มสตรีม เสื้อกางเกงรองเท้าปากหมวกแดงแรงฤทธิ์ ปกติหวายก็แต่งตัวแบบนี้อยู่แล้วแหละ เพราะหวายเป็นพวกเก่งเรื่องการแต่งตัว อะไรเงี๊ยะอะนะ

            “อ๊ากกก คิดถึงจังแก้วน้อยกลอยใจ~ ^O^” หวายพูดแล้วโผกอดฉันอย่างดีใจ (จะเรียกว่ากระดี๊กระด๊าก็ได้อ่ะนะ - -*)

            “โหย...ไปเมกาเที่ยวหนุกป๊ะ?” (แก้ว)

            “เออหนุกดีว่ะ ^_^ แต่อยู่กับเพื่อนสบายใจกว่า เอ้อ...ฉันนัดเพื่อนมากินน้ำแข็งใสที่นี่น่ะ =O=; เห็นบ้างมั้ยตัวสูงๆ ผมสีดำทรงเห็ด - - เห็นหมอนั่นแต่งตัวแบบนี้แล้วขัดตาชะมัดเลย” หวายบ่นแล้วดูนาฬิกาเรือนสีดำที่ (คาดว่าจะ) ซื้อมาใหม่ ว่าแต่ไอ้ตัวสูงๆ ผมทรงเห็ด - -? ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนิ

            “ไม่เห็นว่ะ คนบ้าไรทำผมทรงเห็ด ฮาก๊ากเลยนะถ้าฉันเห็น” ฉันพูดแล้ววาดเห็ดก้อนกลมๆ ลงในอากาศในหวายดูส่วนหวายก็ยิ้มพร้อมขำในลำคอเบาๆ

            “มาแล้วไอ้หวาย -O-;” หวายหันไปมองตามเสียงเรียก (ฉันก็หันด้วย -.-) ก็เห็นผู้ชายสูงยาวเข่าดี ใส่เสื้อยืดสีดำผ้าหนา กางเกงยีนส์ขาดๆ ซึ่งไม่ได้ทำให้เขาดูขี้เหร่ขึ้นแม้แต่น้อย ผมสีดำสนิทที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีด้วยเจล ไม่เนี๊ยบ หรือเรียบอย่างเคย หากเป็นตั้งขึ้นแทน เป็นวันที่เขาทำผมใหม่วันแรก ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่คิดจะเปลี่ยนทรงผมแม้แต่นิดเดียว แต่ก็ถูกเพื่อนสาวด่าว่าเชยสะบัด เขาจึงไปเปลี่ยนทรงผมมา ตอนนี้เขากลายเป็นหนุ่มหล่อที่สุดในสายตาของแก้วที่เคยเห็นมา ดูหน้าฉันสิ! -----> (OoO) <-----

            “ฮ่า~ ในที่สุดก็เปลี่ยนทรงผมมาจนได้นะไอ้โมะ!! ขอบคุณที่ทิ้งทรงผมเชยสะบัดที่มองแล้วขัดตากับใบหน้าอันหล่อเหลาของนายสุดๆ!! -_-” หวายยืนพูดแล้วกอดอก ทำหน้าเบื่อหน่ายต่างกับฉันที่ช็อคไปตามระเบียบค่ะ - -

            “ขอบคุณที่ชม -_-... แล้วนั่นใครวะไอ้หวาย? o_O” เขา-ทัก-ฉัน-เหรอ?

            “อ้อ! นี่แก้วเพื่อนเลิฟฉันเองแหละ ทำไม? สวยเหรอ >_<” (หวาย)

            “เปล่า... งงว่ายัยนั่นจะมองฉันทำไมนักหนา ตาจะถลนออกมาอยู่แล้ว =__=” อีตานั่นทำสีหน้าไม่พอใจทันที เชอะ!!! หน้าตาก็ดีแต่ทำไมนิสัยต่างอย่างกันเหมือนฟ้ากับเหว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้หวายถึงด่านักด่าหนา -_____-

            “เสียมารยาทชะมัดเลยไอ้ทุเรศ!” (แก้ว)

            “อ้าว...ไหงงั้นล่ะครับ? ผมเดือนโรงเรียนนะ” อีตานั่นพูดแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ คิดว่าฉันกลัวรึไงฮะ!!! ทุเรศสิ้นดี!

            “เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ กันก่อนดิ อย่าทำเป็นหมากัดกันหน่อยเลย...” (หวาย)

            “หุบปาก!!!” (แก้ว,อีตานั่น)

            “อุ่ย... งั้นฉันไปสั่งเมนูรอแล้วกันนะ ^^;” ไอ้หวายยิ้มเจื่อนๆ แล้วหายวับไปกับตา ดีล่ะ! จะได้ด่าไอ้ทุเรศนี่ให้เต็มที่!

            “นี่นาย! ชื่อนายฉันยังไม่รู้เลยอย่ามาเสียมารยาท! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะเว้ย...” (แก้ว)

            “ฉันชื่อโทโมะ ฉันชอบเธอ :)!!!!”

            “?!!!!” ตอนนี้คิ้วของฉันขมวดเหมือนผูกโบว์ ไอ้นี่จะมาไม้ไหนล่ะวะเนี่ย!

            “ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ!!!” (โทโมะ)

            “เป็นคำพูดที่ดูจั๊กจี้ดีจังเลยเน๊อะ ฉันเป็นทอมนะเว้ยย!” (แก้ว)

            “แล้วทอมไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ? :) ยังไงซะเธอก็ต้องหวั่นไหวบ้างแหละหน่า..” หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน ส่วนฉันก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ... จนตอนนี้ฉันติดกับฝาผนังร้านแล้ว แง๊! โชคดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคน คนในร้านก็ไม่มี ไม่งั้นนะ ฉันคงจะไม่ใช้ไม้นี้...

            “ฮึ่ยย๊ะ!” (แก้ว)

            “ฮะๆ อย่าคิดว่าเธอจะใช้วิธีนี้ได้ผลนะสาวน้อย :)” ใช่... ตอนแรกฉันกำลังจะเตะจุดยุทธศาสตร์ของหมอนั่น แต่หมอนั่นดันรู้ทันแล้วผละตัวออก แล้วกลับมาคร่อมร่างฉันพร้อมจับข้อมือทั้งสองข้างรวบไว้เหนือหัว ย๊ากกกก อีตานี่จะทำอะร๊ายยย >_<

            “ชักสนุกแล้วสิ... เธอน่าจะยอมฉันตั้งแต่แรกก็จบแล้ว :]” หมอนั่นยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ หน้าของฉันพร้อมเลียริมฝีปากสีแดงอมชมพูของตัวเอง โอ๊ยยย อย่าเข้ามาใกล้ฉันแบบนี้จะได้ไหมฟะ!!! ตอนนี้หน้าของฉันกับหมอนั่นห่างกันไม่ถึงคืบ ส่งผลให้ฉันได้กลิ่นน้ำหอมกุหลาบอ่อนๆ จากตัวเขา... ตอนนี้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ จมูกชนกันแล้ว >////< ฉันได้แต่หลีกหน้าหนี แต่ยังไงก็หนีไม่พ้น เขากำลังจะจูบฉันแล้ว!

            “Stop it! -_- อย่ามาเลิฟซีนกันแถวนี้สิคะ!” เขาผละออกจากฉันทันทีเมื่อบุคคลที่สามอย่างหวายถือถาดน้ำแข็งใสสามชามมาเสิร์ฟที่โต๊ะใกล้ๆ กับที่ฉันยืนอยู่กับไอ้โรคจิตนั่น แล้วนั่งลงกินน้ำแข็งใสหน้าตาเฉย

            “ขอเวลาให้ฉันด่าเพื่อนเธอหน่อยจะได้มั้ยหวาย =_=!!” (แก้ว)

            “เอาสิ... ตามสบายเลย -O-” หวายพูดพลางตักน้ำแข็งใสเข้าปากแล้วเคี้ยวจั๊บๆ อย่างไม่สนใจใคร ก็ไอ้โรคจิตนี่ไม่ใช่แฟนหวายนี่หว่าไอ้เราก็ลืมไป *-* (หวาย : ฉันไม่มีแฟนอย่างไอ้เดวิลนี่แน่นอนเว้ย!)

            “อ้อ! ฉันลืมบอกสรรพคุณของหมอนี่นะ เลว เลวมาก เลวที่สุด! เพราะฉะนั้นอย่าอยู่ใกล้กับหมอนั่นเกิน 20 นาทีเป็นอันขาด ฉันเตือนเธอนะ ไม่ใช่ฉันหึง!” หวายหันมามองหน้าฉันปราดนึงแล้วตักน้ำแข็งใสเข้าปากต่อ ขอบคุณที่ (เพิ่ง) เตือน =_=; เห็นหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนี้อ่ะนะ!!

            “มานี่เลยไอ้บ้า!!” ฉันลากแขนหมอนั่นออกมาในที่ลับตาคนพร้อมก้มดูนาฬิกาข้อมือ ว๊า~ อีก 30 นาทีก็ได้เวลาไปรับฟางกลับบ้านและ ต้องด่าเร็วๆ ซะหน่อย...

            “ไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต ไอ้ปากหมา ไอ้สารเลว ไอ้เวรตะไล ไอ้ไอ้... OxO!” หมอนั่นเอามือหนาๆ นั่นอุดปากฉันไว้ได้ก่อน ส่วนฉันก็รู้วิธีอยู่และ!

            งับ!

            “อ๊ากกกก! เจ็บนะเว้ย! พรุ่งนี้เห็นดีกันแน่ยัยแก้ว!” แน่นอนว่าฉันกัดมือไอ้บ้ากามนั่นไปเต็มๆ ส่วนหมอนั่นก็ทำหน้าจะเป็นจะตายพร้อมกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงนั้น

            “บ๊ายบายจ้ะ! นายคงเข็ดแล้วล่ะ! XD!!!” ฉันวิ่งออกมาแล้วมองดูเหตุการณ์อยู่แป๊ปนึง แล้วโทรไปหาไอ้หวายทันที

            “ไอ้หวาย ไปก่อนนะเว้ย! ไปรับเพื่อนที่โรงบาลก่อน”

            [เออๆ แล้วเจอกันว่ะ อย่าลืมนัดเพื่อนมาหาฉันด้วยนะเว้ย! เผื่อฉันรู้จัก]

            “เออ บายๆ” ฉันวางโทรศัพท์แล้ววิ่งไปที่โรงพยาบาลทันที ดีนะที่กินอยู่ร้านข้างๆ โรงบาล ไม่งั้นไปรับฟางไม่ทันแน่ๆ

            The end kaew talk.

            Faye Talk :)

               สวัสดีฉันเฟย์เย่เอง >_<~ เมื่อกี้ฉันเพิ่งมาถึงเพราะไปทำธุระที่ธนาคารมา ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งหอบแฮ่กๆ ไปที่ห้องของฟาง อ๊ากกก จะถึงแล้วเว้ยยย

            “แฮ่กๆ อ๊ะ O_O” พอฉันกำลังจะวิ่งไปถึงหน้าห้องของฟางแต่ก็ดันเห็นผู้ชายหน้ากบเคโระยืนเอามือทาบกระจกมองเข้าไปในห้องของฟาง ไม่ทันที่ฉันจะได้หายใจหมอนั่นก็เอามือมาปิดปากฉันไว้โดยอัตโนมัติ

            “อ่อยอั๋นอ๊ะ! (ปล่อยฉันนะ!)” ตามคำเรียกร้องของฉัน หมอนั่นค่อยๆ คลายมือที่ปิดปากฉันไว้ช้าๆ ฉันกำลังจะสวดเป็นชุด แต่หมอนั่นก็ดันรู้ทัน

            “นี่! ฉันรู้นะว่าเธอกำลังจะด่าฉัน -_- หวัดดีฉันชื่อเขื่อน เป็นเพื่อนของไอ้ป็อปเธอคงรู้จักใช่มะ” (เขื่อน)

            “อ้อ...เพื่อนของไอ้เวรตะไลนั่นใช่มะ นี่แน่ะๆ! โทษฐานที่เพื่อนนายทำกับเพื่อนฉัน ฉันรู้ว่านายคงนิสัยเลวเหมือนเพื่อนของนายน่ะแหละ!!” ฉันทุบตีหมอนั่นไปเรื่อยๆ หมอนั่นก็เอาแต่บอกว่าเจ็บๆ โอ๊ยๆ ร้องอวดครวญนั่นแหละ

            “ไม่ใช่นะเว้ย! ฉันมาดี!” คราวนี้ตานั่นไม่ยอมแพ้จับมือฉันทั้งสองข้างไว้ทัน

            “ไร้มารยาท! ฉันไม่รู้จักนายอย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ >O<” ฉันโวยวายใส่หมอนั่นใหญ่ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนหมอนั่นจะได้ที รีบหอมแก้มฉันอย่างไวว่อง!

            “กรี๊ดดดด~! นายทำบ้าอะไรของนายวะ!!!” ฉันผละออกจากตัวหมอนั่นแล้วตะคอกใส่หมอนั่นอย่างปรี๊ดแตก ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหน้าด้าน (แต่ไปเวรตะไลป็อปนั่นด้านกว่า - -*) ขนาดนี้เลยนะเฟ้ย!!!

            “หอมแก้มเธอไง :} บอกชื่อเธอมาได้แล้วหน่า... ฉันเป็นถึงหนุ่มฮ็อตของมหา’ลัย Zheza Group เลยน๊า~ ฉันไม่หอมแก้มใครง่ายๆ แน่ :D” (เขื่อน)

            “อย่ามาทำเป็นอวดได้ม๊ะ! ฉันจะไปรับเพื่อนเว่ย...” (เฟย์)

            “เฮ้ยเฟย์ เข้าไปรับฟางกันเถอะ อ้าว...แล้วนั่นใครอ่ะ?” พิมเอ่ยถามฉันอย่างแปลกใจหลังที่วิ่งเอาเป็นเอาตายมาจากบ้าน (ฉันโทรถาม)

            “เอ่อ...เพื่อนน่ะ หลีกหน่อยฉันจะเข้าไปหาฟาง ^*^” ฉันแผ่รังสีอำมหิตไปให้หมอนั่น ส่วนหมอนั่นก็เล่นตามบท ที่ฉันไม่อยากบอกเพราะว่ากลัวพิมจะไม่สบายใจ

            “ปะ! เข้าไปรับฟางกัน!”

            The end part one.

            สวัสดีอีกรอบต่อจ้า~ >O< ในที่สวดพระเอกสุดหล่อของเราก็โผล่ออกมา 3 คนแล้วนะฮร๊า (ป็อปปี้ , โทโมะ , เขื่อน) ตอนแรกนี่ขอบอกว่าแต่งยังง๊ายแต่งยังไงก็ไม่ขึ้น >_< คำผิดเพียบเลยจ้ะ... ^^; ตอนแรกถือว่าร้อนแรงสุดๆ ในคู่ของ ‘แก้วน้อยกลอยใจกับป๊าโมะ’ ดุเดือดร้อนแรงเผ็ดมันส์ >O< แอบมีเขื่อนเฟย์น่ารักๆ นิดๆ ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะจ๊า!