Love forever รักนี้... ตลอดไป

          “นี่นาย ส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอ” เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเค้าขับรถมาถึงหน้ามหาลัย
 
          “ทำไมล่ะ ยังไงฉันก็ต้องงเข้ามหาลัยอยู่แล้วไปด้วยกันเนี่ยหล่ะ” ป๊อปปี้บอกอย่างดื้อรั้นโดยที่ไม่ยอมหยุดรถตามที่เธอบอก
 
          “นี่!! ฉันบอกให้จอดไง ฉันไม่อยากให้คนเค้าเห็น” ฟางขึ้นเสียงใส่อย่างหงุดหงิดเมื่อเค้าขัดใจเธอ
 
          “เออๆ ก็ได้ กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันเดี๊ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” ยอมจอดรถให้เธอลง แต่ก็ไม่วายพูดประโยคที่ทำให้เธอหน้าขึ้นสีได้ไม่ยาก ไม่ใช่เพราะเขินหรืออายหรอกนะ แต่มันโกรธหน่ะสิ
 
          “ฮึ่ย!!! ผู้ชายเฮ็งซวย” สบทเบาๆก่อนเตรียมตัวลงจากรถ
 
          “เดี๊ยวก่อน” รีบคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ก่อนที่เธอจะลงจากรถ
 
          “อะไรของนายอีก” หันกลับมาเผชิญหน้ากับเค้าอย่างหงุดหงิด ให้ตายซิ ตานี่จะเอาอะไรกับเธออีก
 
          “อย่าเพิ่งอารมณ์เยซิ ฉันจะถามว่าเลิกเรียนกี่โมง” ป๊อปปี้บอกอย่างใจเย็น เพราะไม่อยากมีเรื่องกับเธอ
 
          “บ่าย 3” จิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมบอกเค้าไป
 
          “ok เดี๊ยวฉันไปรับ ไปได้แล้ว” ได้แต่ค้อนหนุ่มหล่อตรงหน้าอย่างหมั้นไส้ แต่ในเมื่อเธอทำอะไรเค้าไม่ได้ ก็จำใจต้องเดินกระแทกเท้าลงจากรถ อย่างช่วยไม่ได้
 
 
 
 
@ คณะสถาปัตย์
           “ว่าไงไอ้ป๊อป เย็นนี้ไปดื่มกันมั้ย” ทันทีที่เค้าก้าวขาเข้ามาในห้อง เขื่อน เพื่อนสนิทเค้าก็ออกปากชวนเตร่ทันที
 
          “ไม่ว่ะ วันนี้กรูรีบกลับ” บอกปัดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ รอเข้าคลาสเรียน
 
          “อะไรของเมิงว่ะ มีสาวที่ไหนรออยู่ หรือไง” โทโมะ เพื่อนอีกคนของเค้าพูดขึ้นบ้าง
 
          “เฮ้ย!! หรือคู่หมั้นแกว่ะ” เขื่อนพูดขึ้นอีกครั้งอย่างรู้ทันพลางปั้นสีหน้าล้อเลียนเค้าเต็มที่
 
           “เออๆ ยัยฟางย้ายมาอยู่คอนโดกับกรู” ป๊อปปี้ชักสีหน้าเล็กน้อยที่เพื่อนรักรู้ทันแต่ก็ยอมบอกโดยไม่ปิดบัง
          “โอ้โฮ~ แบบนี่ก็สนุกแกสิว่ะ”
 
          “ให้มันน้อยๆ หน่อยไอ้โมะ นั่นมันคู่หมั้นฉันนะเว่ย!!”
 
          “แหมหวงซะด้วยยยย” หลังจากนั้นทั้งเขื่อนและโทโมะก็พลัดกันล้อเค้าอย่างสนุกสนาน ซึ่งป๊อปปี้เองก็ไม่คิดจะเถียงกลับสักคำได้แต่นั่งยิ้มรับ ก็วันนี้เพื่อนเค้าสองคนมันพูดโดนใจหนิ
 
.
.
.
.
~ตืดดดดด ตืดดดด~
 
             เสียงโทรศัพท์มือถือที่เธอตั้งสั่นเกิดสั่นขึ้นมา ในขณะที่เธอกำลังนั่งเรียนอยู่
 
           ‘ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย’ คิดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะขออนุญาตอาจารย์มาคุยนอกห้อง
 
           “ฮัลโหลมีไร” เอ่ยถามปลายสายอย่างหงุดหงิดทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา
 
            ‘โถ่~ คนสวยพูดเพราะจังเลยนะ’
 
             “อย่ามาลีลา ฉันมีเรียน มีอะไรก็รีบๆว่ามา”
 
            ‘วันนี้ฉันไปรับช้าหน่อย รออยุ่หน้าคณะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด เข้าใจ๊’
 
            “เออ!! แค่นี้นะ” พูดจบก็กดวางสายลงทันที ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า แล้วไปเรียนต่อ  
 #####################################################
มาแล้วหลังจากที่ห่างหายจากการอัพนิยายไปนาน ลืมกันหรือยังเอ่ย ? เม้นโหวตให้ปิ่นด้วยนะค่ะ เจอกันตอนหน้านะค่ะ