Love forever รักนี้... ตลอดไป
8.3
PinnyO_O
แชร์นิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “อืมมมม”
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่ลอดเข้ามาใต้ผ้าม่านสีสวยทำให้ร่างสูงที่กำลังมีความสุขกับนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะก้มมองร่างเล็กที่นอนซุกหน้าอยู่กับออกเขายิ้มๆ
“ยังไม่ตื่นหรอเนี่ย” พึมพำออกมาเบาๆกับคนที่เขานอนกอดทั้งคืน ค่อยลุกขึ้นจากเตียงนอนให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่ยังหลับอยู่ตื่น คว้าผ้าเช็ดตัวเนื้อนุ่มขึ้นมาพาดบ่า เดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายทันที
“อ่าววว ตื่นแล้วหรอ” หลังจากอออกมาจากห้องน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาก็เจอสาวสวยที่สวมเสื้อคลุมของเขานั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายอารมณ์บนโซฟาง
“ยังมั้ง? ก็เห็นอยู่ว่าตื่นแล้ว” เอ่ยออกมาหน้าตายก่อนจะรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที จนป๊อปปี้หลุดยิ้มออกมากับอาการกวนแบบเด็กๆ ของเธอ
“นายชั้นไม่มีชุดใส่” ฟางที่ออมาจากห้องน้ำสวมเสื้อคลุมตัวสั้นเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ในห้องครัวพร้อมบ่นหน้ามุยทันที
“ชุดนักศึกษาของเธออยู่ในตู้เสื้อผ้าชั้นอ่ะ ซื้อมาเก็บไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
ป๊อปปี้บอกฟางทั้งที่ยังไม่หันมามองหน้าเธอเพราะกำลังตั้งใจทำอาหารอยู่ เธอเดินไปดูที่ตู้เสื้อผ้าตามที่เขาบอก ก็พบชุดนักศึกษาประมาณสี่ห้าชุดแขวนอยู่หยิบออกมาก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที
“หิวยัง มาทานข้าวได้แล้ว” ป๊อปปี้รีบถามทันทีที่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่หิวอ่ะ ไม่ทานได้ไหม”
“ไม่ได้ เธอต้องทานไม่ทานอาหารเช้าได้ยังไง มื้อเช้ามันสำคัญต้องทาน” เอ่ยออกมาเสียงแข็งก่อนจะตรงดิ่งไปลากเธอมาที่โต๊ะอาหารทันที
“ทานซะ ไม่หิวก็ต้องทาน นิดหน่อยก็ยังดี เดี๊ยวเป็นโรคกระเพาะ” พูดจบก็เอาช้อนมาจ่อที่ปากบางทันที
“ไม่หิววววว” ลากเสียงยาวอย่างต้องการยืนยันว่าเธอไม่หิวจริง แต่เห็นสายตาที่จ้องมาก็ทำให้เธอยอมอ้าปากรับข้าวจากเขา เพราะดูแล้วลูกอ้อนก็คงไม่สำเร็จ แบบนี้ทุกที ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริงๆ ให้ตายซิ
“ดีมาก” ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนจะยิ้มอย่างผู้ชนะ ซึ่งกริยาแบบนั้นก็เรียกค้อนจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่าง แต่เขาหาสนไม่ ยังคงยัดข้าวเข้าปากเธอแบบไม่สนใจอะไรเลย
หลังจาสงครามเย็นบนโต๊ะอาหารของเขาและเธอจบลงในที่สุดเขาก็มาส่งเธอที่หน้าคณะ ก่อนที่เขาจะไปเรียนในส่วนของตัวเอง ฟางเลยต้องเดินเซ็งขึ้นอาคารคนเดียว
“ฟางๆๆ” เสียงเพื่อนคณะเดียวกันที่มาสะกิดแขนเธอยิกทำให้ฟางต้องหันไปมอง
“มีอะไรหรือเปล่า” ถามขึ้นเมื่อดูเหมือนว่าเธออยากจะถามอะไรสักอย่าง แต่ไม่กล้าถาม
“รู้จักพี่ป๊อปปี้เดือนคณะสถาปัตย์หรือเปล่า”
“ป๊อปปี้หรอ? ไม่คุ้นแหะ” แกล้งทำฟอร์มนึกถึงหน้าคนที่ชื่อป๊อปปี้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ก็เขาเพิ่งมาส่งเธอเมื่อกี๊นี่เองทำไมเธอจะไม่รู้หล่ะ
“แต่มีคนเค้าว่ากันว่า เมื่อวานพี่เค้ามารับเธอนะ” ยังคงดื้อดึงเพราะมีข่าวลือหนาหูว่ารุ่นพี่สุดหล่อมารับดาวคณะคนสวยเมื่อวานจริงๆ
“ไม่รู้จักจริงๆเชื่อสิ..อ๊ะ อาจารย์มาแล้ว” การสนทนาก็จบลงเพียงเท่านั้นเมื่ออาจารย์เดินมาเข้ามาสอนได้ทันเวลาพอดี ทำให้เธอรอดจากสายตาจับผิดของเพื่อนเธอ แต่เพื่อนเธอก็ยังไม่คลายความสงสัยแต่อย่างใด
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
จบแล้วววววววว หลังจากที่ไม่ได้อัพมานาน รู้สึกว่าเหมือนจะลืมเรากันแล้วนะ เม้นให้ด้วย ที่สำคัญโหวตๆๆๆๆ ให้ด้วย รักคนอ่านทุกคน ทั้งที่เม้น และเงา เพราะยังไงก็ถือว่าอ่านของเรา แต่เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อย เราจะมีกำลังใจมากๆๆๆเลยหล่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ^^
รู้สึกว่าเค้าเหนื่อยจริง อะไรจริงนะ 555
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่ลอดเข้ามาใต้ผ้าม่านสีสวยทำให้ร่างสูงที่กำลังมีความสุขกับนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะก้มมองร่างเล็กที่นอนซุกหน้าอยู่กับออกเขายิ้มๆ
“ยังไม่ตื่นหรอเนี่ย” พึมพำออกมาเบาๆกับคนที่เขานอนกอดทั้งคืน ค่อยลุกขึ้นจากเตียงนอนให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่ยังหลับอยู่ตื่น คว้าผ้าเช็ดตัวเนื้อนุ่มขึ้นมาพาดบ่า เดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายทันที
“อ่าววว ตื่นแล้วหรอ” หลังจากอออกมาจากห้องน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาก็เจอสาวสวยที่สวมเสื้อคลุมของเขานั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายอารมณ์บนโซฟาง
“ยังมั้ง? ก็เห็นอยู่ว่าตื่นแล้ว” เอ่ยออกมาหน้าตายก่อนจะรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที จนป๊อปปี้หลุดยิ้มออกมากับอาการกวนแบบเด็กๆ ของเธอ
“นายชั้นไม่มีชุดใส่” ฟางที่ออมาจากห้องน้ำสวมเสื้อคลุมตัวสั้นเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ในห้องครัวพร้อมบ่นหน้ามุยทันที
“ชุดนักศึกษาของเธออยู่ในตู้เสื้อผ้าชั้นอ่ะ ซื้อมาเก็บไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
ป๊อปปี้บอกฟางทั้งที่ยังไม่หันมามองหน้าเธอเพราะกำลังตั้งใจทำอาหารอยู่ เธอเดินไปดูที่ตู้เสื้อผ้าตามที่เขาบอก ก็พบชุดนักศึกษาประมาณสี่ห้าชุดแขวนอยู่หยิบออกมาก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที
“หิวยัง มาทานข้าวได้แล้ว” ป๊อปปี้รีบถามทันทีที่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่หิวอ่ะ ไม่ทานได้ไหม”
“ไม่ได้ เธอต้องทานไม่ทานอาหารเช้าได้ยังไง มื้อเช้ามันสำคัญต้องทาน” เอ่ยออกมาเสียงแข็งก่อนจะตรงดิ่งไปลากเธอมาที่โต๊ะอาหารทันที
“ทานซะ ไม่หิวก็ต้องทาน นิดหน่อยก็ยังดี เดี๊ยวเป็นโรคกระเพาะ” พูดจบก็เอาช้อนมาจ่อที่ปากบางทันที
“ไม่หิววววว” ลากเสียงยาวอย่างต้องการยืนยันว่าเธอไม่หิวจริง แต่เห็นสายตาที่จ้องมาก็ทำให้เธอยอมอ้าปากรับข้าวจากเขา เพราะดูแล้วลูกอ้อนก็คงไม่สำเร็จ แบบนี้ทุกที ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริงๆ ให้ตายซิ
“ดีมาก” ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนจะยิ้มอย่างผู้ชนะ ซึ่งกริยาแบบนั้นก็เรียกค้อนจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่าง แต่เขาหาสนไม่ ยังคงยัดข้าวเข้าปากเธอแบบไม่สนใจอะไรเลย
หลังจาสงครามเย็นบนโต๊ะอาหารของเขาและเธอจบลงในที่สุดเขาก็มาส่งเธอที่หน้าคณะ ก่อนที่เขาจะไปเรียนในส่วนของตัวเอง ฟางเลยต้องเดินเซ็งขึ้นอาคารคนเดียว
“ฟางๆๆ” เสียงเพื่อนคณะเดียวกันที่มาสะกิดแขนเธอยิกทำให้ฟางต้องหันไปมอง
“มีอะไรหรือเปล่า” ถามขึ้นเมื่อดูเหมือนว่าเธออยากจะถามอะไรสักอย่าง แต่ไม่กล้าถาม
“รู้จักพี่ป๊อปปี้เดือนคณะสถาปัตย์หรือเปล่า”
“ป๊อปปี้หรอ? ไม่คุ้นแหะ” แกล้งทำฟอร์มนึกถึงหน้าคนที่ชื่อป๊อปปี้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ก็เขาเพิ่งมาส่งเธอเมื่อกี๊นี่เองทำไมเธอจะไม่รู้หล่ะ
“แต่มีคนเค้าว่ากันว่า เมื่อวานพี่เค้ามารับเธอนะ” ยังคงดื้อดึงเพราะมีข่าวลือหนาหูว่ารุ่นพี่สุดหล่อมารับดาวคณะคนสวยเมื่อวานจริงๆ
“ไม่รู้จักจริงๆเชื่อสิ..อ๊ะ อาจารย์มาแล้ว” การสนทนาก็จบลงเพียงเท่านั้นเมื่ออาจารย์เดินมาเข้ามาสอนได้ทันเวลาพอดี ทำให้เธอรอดจากสายตาจับผิดของเพื่อนเธอ แต่เพื่อนเธอก็ยังไม่คลายความสงสัยแต่อย่างใด
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
จบแล้วววววววว หลังจากที่ไม่ได้อัพมานาน รู้สึกว่าเหมือนจะลืมเรากันแล้วนะ เม้นให้ด้วย ที่สำคัญโหวตๆๆๆๆ ให้ด้วย รักคนอ่านทุกคน ทั้งที่เม้น และเงา เพราะยังไงก็ถือว่าอ่านของเรา แต่เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อย เราจะมีกำลังใจมากๆๆๆเลยหล่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ^^
รู้สึกว่าเค้าเหนื่อยจริง อะไรจริงนะ 555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
