Love forever รักนี้... ตลอดไป

8.3

เขียนโดย PinnyO_O

วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 20.51 น.

  10 Love forever
  170 วิจารณ์
  21.99K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

          “อืมมมม”

 

          แสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่ลอดเข้ามาใต้ผ้าม่านสีสวยทำให้ร่างสูงที่กำลังมีความสุขกับนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะก้มมองร่างเล็กที่นอนซุกหน้าอยู่กับออกเขายิ้มๆ

 

          “ยังไม่ตื่นหรอเนี่ย” พึมพำออกมาเบาๆกับคนที่เขานอนกอดทั้งคืน ค่อยลุกขึ้นจากเตียงนอนให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่ยังหลับอยู่ตื่น คว้าผ้าเช็ดตัวเนื้อนุ่มขึ้นมาพาดบ่า เดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายทันที

 

 

          “อ่าววว ตื่นแล้วหรอ” หลังจากอออกมาจากห้องน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาก็เจอสาวสวยที่สวมเสื้อคลุมของเขานั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายอารมณ์บนโซฟาง

 

          “ยังมั้ง? ก็เห็นอยู่ว่าตื่นแล้ว” เอ่ยออกมาหน้าตายก่อนจะรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที จนป๊อปปี้หลุดยิ้มออกมากับอาการกวนแบบเด็กๆ ของเธอ

 

         

 

 

           “นายชั้นไม่มีชุดใส่” ฟางที่ออมาจากห้องน้ำสวมเสื้อคลุมตัวสั้นเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ในห้องครัวพร้อมบ่นหน้ามุยทันที

 

          “ชุดนักศึกษาของเธออยู่ในตู้เสื้อผ้าชั้นอ่ะ ซื้อมาเก็บไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”

 

          ป๊อปปี้บอกฟางทั้งที่ยังไม่หันมามองหน้าเธอเพราะกำลังตั้งใจทำอาหารอยู่ เธอเดินไปดูที่ตู้เสื้อผ้าตามที่เขาบอก ก็พบชุดนักศึกษาประมาณสี่ห้าชุดแขวนอยู่หยิบออกมาก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที

 

          “หิวยัง มาทานข้าวได้แล้ว” ป๊อปปี้รีบถามทันทีที่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ

 

          “ไม่หิวอ่ะ ไม่ทานได้ไหม”

 

          “ไม่ได้ เธอต้องทานไม่ทานอาหารเช้าได้ยังไง มื้อเช้ามันสำคัญต้องทาน” เอ่ยออกมาเสียงแข็งก่อนจะตรงดิ่งไปลากเธอมาที่โต๊ะอาหารทันที

 

          “ทานซะ ไม่หิวก็ต้องทาน นิดหน่อยก็ยังดี เดี๊ยวเป็นโรคกระเพาะ” พูดจบก็เอาช้อนมาจ่อที่ปากบางทันที

 

          “ไม่หิววววว” ลากเสียงยาวอย่างต้องการยืนยันว่าเธอไม่หิวจริง แต่เห็นสายตาที่จ้องมาก็ทำให้เธอยอมอ้าปากรับข้าวจากเขา เพราะดูแล้วลูกอ้อนก็คงไม่สำเร็จ แบบนี้ทุกที ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริงๆ ให้ตายซิ

 

          “ดีมาก” ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนจะยิ้มอย่างผู้ชนะ ซึ่งกริยาแบบนั้นก็เรียกค้อนจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่าง แต่เขาหาสนไม่ ยังคงยัดข้าวเข้าปากเธอแบบไม่สนใจอะไรเลย

 

         

 

 

          หลังจาสงครามเย็นบนโต๊ะอาหารของเขาและเธอจบลงในที่สุดเขาก็มาส่งเธอที่หน้าคณะ ก่อนที่เขาจะไปเรียนในส่วนของตัวเอง ฟางเลยต้องเดินเซ็งขึ้นอาคารคนเดียว

 

          “ฟางๆๆ” เสียงเพื่อนคณะเดียวกันที่มาสะกิดแขนเธอยิกทำให้ฟางต้องหันไปมอง

 

            “มีอะไรหรือเปล่า” ถามขึ้นเมื่อดูเหมือนว่าเธออยากจะถามอะไรสักอย่าง แต่ไม่กล้าถาม

 

          “รู้จักพี่ป๊อปปี้เดือนคณะสถาปัตย์หรือเปล่า”

 

          “ป๊อปปี้หรอ? ไม่คุ้นแหะ” แกล้งทำฟอร์มนึกถึงหน้าคนที่ชื่อป๊อปปี้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ก็เขาเพิ่งมาส่งเธอเมื่อกี๊นี่เองทำไมเธอจะไม่รู้หล่ะ

 

          “แต่มีคนเค้าว่ากันว่า เมื่อวานพี่เค้ามารับเธอนะ” ยังคงดื้อดึงเพราะมีข่าวลือหนาหูว่ารุ่นพี่สุดหล่อมารับดาวคณะคนสวยเมื่อวานจริงๆ

 

          “ไม่รู้จักจริงๆเชื่อสิ..อ๊ะ อาจารย์มาแล้ว” การสนทนาก็จบลงเพียงเท่านั้นเมื่ออาจารย์เดินมาเข้ามาสอนได้ทันเวลาพอดี ทำให้เธอรอดจากสายตาจับผิดของเพื่อนเธอ แต่เพื่อนเธอก็ยังไม่คลายความสงสัยแต่อย่างใด

 

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

จบแล้วววววววว หลังจากที่ไม่ได้อัพมานาน รู้สึกว่าเหมือนจะลืมเรากันแล้วนะ เม้นให้ด้วย ที่สำคัญโหวตๆๆๆๆ ให้ด้วย รักคนอ่านทุกคน ทั้งที่เม้น และเงา เพราะยังไงก็ถือว่าอ่านของเรา แต่เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อย เราจะมีกำลังใจมากๆๆๆเลยหล่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ^^

 

http://www.keedkean.com

รู้สึกว่าเค้าเหนื่อยจริง อะไรจริงนะ 555

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา