รักหมดใจ นายพี่เลี้ยง

CHAPTER # 17

“อะไรนะ ? นายกลัวหวั่นไหวกับฉันหรอ ?”แก้วถาม“ใช่ ฉันถึงลาออกมา”โทโมะบอก“นายพูดเล่นใช่มั้ย โทโมะแก้ว”แก้วถามอย่างไม่เชื่อโทโมะ“ฉันพูดจริงๆนะแก้ว แล้วที่ฉันกลับมาเพราะฉันไม่อยากทิ้งเทอไป ฉันอยากดูแลเทอใกล้ๆ”โทโมะบอก“หมายความว่าไง ?”แก้วถาม“หมายความว่า ฉันชอบเธอไง”โทโมะบอก“เธอไม่ต้องชอบฉันก็ได้ ฉันขอแค่ได้ดูแลเธอใกล้ๆ ได้ปกป้องเทอก็พอแล้ว”โทโมะบอก“เอาเป็นว่า ฉันรับรู้ว่านายชอบฉันล่ะกัน กลับไปทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงได้แล้ว”แก้วบอกแล้วเดินหนีไป“คำตอบเป็นอย่างที่คิดจริงๆ แต่ก็โล่งใจที่ได้บอกออกไป”โทโมะบอกแล้วเดินตามแก้วไป“แก้วไปไหนมาอ่ะ หาตัวตั้งนาน”แจมถาม“อ่อ ไปเดินเล่นมาอ่ะ หาตัวแก้วหรอ มีไรอ่ะ”แก้วถามแจม“อ่อ ครูเรียกให้ไปรวมตัวที่โรงอาหารอ่ะ”แจมบอก“อ่อ แล้วนี่ทุกคนไปกันหมดแล้วหรอ ?”แก้วถาม“ใช่ๆ เหลือแก้วกับโทโมะเนี้ยแหละ”แจมบอกจากนั้นแก้วก็เดินไปโรงอาหารกับแจม“เอาล่ะ ทุกคน คราวนี้ครูจะให้ทำงานเป็นคู่นะจ่ะ”ครูบอก“คู่ของเธอก็คือคนที่เทอนั่งด้วยบนรถนั่นเอง”ครูบอก“งานที่ว่าก็คือ ช่วยกันดูแลเด็กๆเป็นคู่ๆนะจ่ะ เลือกเด็กได้ตามสบายเลยจ่ะ”ครูบอกจากนั้นเด็กๆก็เดินเข้ามา“สวัสดีจ่ะ พี่ชื่อแก้วนะ น้องชื่อไรจ่ะ”แก้วถามน้องคนนึง“ชื่อ แป้งค่ะ”เด็กคนนั้นตอบ“อ่อ น้องแป้งยินดีที่ได้รู้จักนะจ่ะ”แก้วบอกแล้วยิ้มให้เด็กที่ชื่อแป้งไป1 ที“แล้วแฟนพี่คนนั้นล่ะค่ะ”แป้งถาม“คนไหนจ่ะ”แก้วถาม“คนนั้นอ่ะค่ะ”แป้งบอกแล้วชี้ไปยังโทโมะ“เค้าไม่ใช่แฟนพี่หรอกจ่ะ”แก้วบอก“อ้าวหรอค่ะ นึกว่าเป็นแฟนกัน แล้วพี่เค้าชื่ออะไรหรอค่ะ”แป้งถาม“ชื่อโทโมะจ่ะ นี้นายมานี้สิ”แก้วตอบแล้วค่อยหันไปเรียกโทโมะ“มาแล้วๆ น้องชื่อไรอ่ะ”โทโมะถาม“ชื่อแป้ง”แก้วตอบ“ฉันถามเด็กเค้า ไม่ได้ถามเทอ”โทโมะกวนใส่แก้ว“เอ๊ะ!!! นายนิเดี๋ยวโดนดี”แก้วบอก“พี่แก้วกะพี่โทโมะค่ะ แป้งหิวแล้วอ่ะ”แป้งบอก“อ่า หิวแล้วหรองั้นไปกินข้าวกันเถอะ”แก้วบอกแล้วพาแป้งเดินออกไป“นี่นาย ไม่มาหรือไง”แก้วตะโกนถามโทโมะ“คร้าบบบ ไปแล้วคร้าบบ”โทโมะตอบพร้อมวิ่งตามแก้วไปเมื่อมาถึงร้านอาหาร“สั่งเลยจ่ะ พี่เลี้ยงเองง”แก้วบอก“ได้เลยค่ะ”จากนั้นแป้งก็สั่งอาหารพอกินเสร็จ“แป้งไปเล่นกับเพื่อนๆก่อนนะค่ะ”แป้งบอกแล้วเดินออกจากร้านไป“เด็กหนอเด็ก”แก้วบอก“อยากมีสักคนมั้ย ?”โทโมะถาม“อะไร ทะลึ่ง”แก้วบอก“คิดเองเออเองฉันแค่ถามเฉยๆนะ”โทโมะบอก“ชิชิ เอาเหอะ ถือซะว่าไม่ได้พูดล่ะกัน”แก้วบอกแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างง3 ชั่วโมงผ่านไป“ได้เวลาพาน้องไปคืนพ่อกับแม่เค้าแล้วล่ะ”แก้วบอก“นั่นสิ ป่ะไปกัน”โทโมะพูดพอออกมาข้างนอกทั้งคู่ก็พบว่าน้องแป้งหายไป“น้องค่ะ เห็นแป้งมั้ย ?”แก้วถามเด็กคนนึง“เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยค่ะ”เด็กคนนั้นตอบ“แป้งหรอค่ะพี่ เห็นเดินไปในป่ามะกี้อ่ะค่ะ”เด็กอีกคนพูด“ทางไหนหรอจ่ะ”แก้วถามต่อ“ทางนี้ค่ะ”เด็กคนนั้นตอบพร้อมชี้ไปทางป่า“ขอบคุณมากจ่ะ”แก้วบอก“ป่ะ โทโมะ”แก้วบอก“ไปไหน”โทโมะถาม“ไปตามหาแป้งไง”แก้วตอบ“อ่อ ไปสิ”โทโมะบอกจากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในป่าสองคนนน ทั้ง 2 หาไปหามาก็มาเจอน้องแป้งหลับอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง“หลับเพราะเหนื่อยล่ะมั้งเนี้ย ?”แก้วบอก“นั่นสิ ว่าแต่น้องเค้ามาทำไมล่ะ”โทโมะถาม“ก็อยู่ด้วยกัน จะรู้มั้ย”แก้วตอบ“ช่างเหอะ พาน้องไปหลบที่ไหนสักที่ก่อนดีมั้ย ดูเหมือนฝนทำท่าจะตกแล้วนะ”แก้วบอก“นั่นสิ เมื่อกี้ฉันเห็นกระท่อมอยู่อ่ะ ไปกัน”โทโมะบอกแล้วก็มาอุ้มแป้งไปเมื่อมาถึงกระท่อม“ทันเวลาพอดี ไม่งั้นนะเปียกแล้วแน่ๆ”แก้วบอก“อืมม”โทโมะบอกผ่านไป 30 นาทีต่างฝ่ายต่างเงียบ“นี่นาย ฉันมีเรื่องจะถามอ่ะ”แก้วบอก“อะไรหรอ ?”โทโมะถาม“คือว่า เมื่อตอนกลางวันอ่ะ ที่นายบอกว่าชอบฉันอ่ะ จริงหรอ ?”แก้วถาม“จริงสิ เธอไม่เชื่อฉันหรอ ?”โทโมะถาม“ไม่ใช่ ฉันแค่งงอ่ะ แล้วทำไมนายถึงชอบฉันล่ะ”แก้วถามออกไป“ไม่รู้สิ”โทโมะตอบ“แล้วนายชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”แก้วถามต่อ“ก็ตั้งแต่แรกเลยล่ะ”โทโมะบอก“นานแล้วนิ”แก้วบอก“ใช่”โทโมะบอกและแล้วก็เงียบอีกครั้ง“ฉันง่วงแล้วอ่ะ ขอนอนก่อนนะ”แก้วบอก“ตามสบาย”โทโมะบอก“ราตรีสวัสดิ์นะ”แก้วบอก“เช่นกันครับ”โทโมะบอกสักพัก“แก้วๆ หลับแล้วหรอ ?”โทโมะถาม“.........................................”ไร้เสียงตอบรับ“สงสัยหลับแล้ว ทำไงดีนอนไม่หลับเลย”โทโมะบ่นกับตัวเอง“แต่ช่างเหอะ”โทโมะบอกข่มตาให้หลับและแล้วก็หลับจนได้เช้าวันต่อมา“นี่นาย ตื่นได้แล้ว คนเค้าตื่นกันหมดแล้วนะ”แก้วปลุก“อ่ะ อืม ตื่นๆแล้ว”โทโมะตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียสุดๆ“ไปกันได้แล้ว พ่อแม่น้องเค้าเป็นห่วงแย่แล้วเนี้ยย”แก้วบอก“โอเคๆ ไปกันไปกัน”โทโมะบอกเมื่อมาถึง