รักหมดใจ นายพี่เลี้ยง

CHAPTER # 17

“อะไรนะ ? นายกลัวหวั่นไหวกับฉันหรอ ?”แก้วถาม
“ใช่ ฉันถึงลาออกมา”โทโมะบอก
“นายพูดเล่นใช่มั้ย โทโมะแก้ว”แก้วถามอย่างไม่เชื่อโทโมะ
“ฉันพูดจริงๆนะแก้ว แล้วที่ฉันกลับมาเพราะฉันไม่อยากทิ้งเทอไป ฉันอยากดูแลเทอใกล้ๆ”โทโมะบอก
“หมายความว่าไง ?”แก้วถาม
“หมายความว่า ฉันชอบเธอไง”โทโมะบอก
“เธอไม่ต้องชอบฉันก็ได้ ฉันขอแค่ได้ดูแลเธอใกล้ๆ ได้ปกป้องเทอก็พอแล้ว”โทโมะบอก
“เอาเป็นว่า ฉันรับรู้ว่านายชอบฉันล่ะกัน กลับไปทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงได้แล้ว”แก้วบอกแล้วเดินหนีไป
“คำตอบเป็นอย่างที่คิดจริงๆ แต่ก็โล่งใจที่ได้บอกออกไป”โทโมะบอกแล้วเดินตามแก้วไป
“แก้วไปไหนมาอ่ะ หาตัวตั้งนาน”แจมถาม
“อ่อ ไปเดินเล่นมาอ่ะ หาตัวแก้วหรอ มีไรอ่ะ”แก้วถามแจม
“อ่อ ครูเรียกให้ไปรวมตัวที่โรงอาหารอ่ะ”แจมบอก
“อ่อ แล้วนี่ทุกคนไปกันหมดแล้วหรอ ?”แก้วถาม
“ใช่ๆ เหลือแก้วกับโทโมะเนี้ยแหละ”แจมบอก
จากนั้นแก้วก็เดินไปโรงอาหารกับแจม
“เอาล่ะ ทุกคน คราวนี้ครูจะให้ทำงานเป็นคู่นะจ่ะ”ครูบอก
“คู่ของเธอก็คือคนที่เทอนั่งด้วยบนรถนั่นเอง”ครูบอก
“งานที่ว่าก็คือ ช่วยกันดูแลเด็กๆเป็นคู่ๆนะจ่ะ เลือกเด็กได้ตามสบายเลยจ่ะ”ครูบอกจากนั้นเด็กๆก็เดินเข้ามา
“สวัสดีจ่ะ พี่ชื่อแก้วนะ น้องชื่อไรจ่ะ”แก้วถามน้องคนนึง
“ชื่อ แป้งค่ะ”เด็กคนนั้นตอบ
“อ่อ น้องแป้งยินดีที่ได้รู้จักนะจ่ะ”แก้วบอกแล้วยิ้มให้เด็กที่ชื่อแป้งไป1 ที
“แล้วแฟนพี่คนนั้นล่ะค่ะ”แป้งถาม
“คนไหนจ่ะ”แก้วถาม
“คนนั้นอ่ะค่ะ”แป้งบอกแล้วชี้ไปยังโทโมะ
“เค้าไม่ใช่แฟนพี่หรอกจ่ะ”แก้วบอก
“อ้าวหรอค่ะ นึกว่าเป็นแฟนกัน แล้วพี่เค้าชื่ออะไรหรอค่ะ”แป้งถาม
“ชื่อโทโมะจ่ะ นี้นายมานี้สิ”แก้วตอบแล้วค่อยหันไปเรียกโทโมะ
“มาแล้วๆ น้องชื่อไรอ่ะ”โทโมะถาม
“ชื่อแป้ง”แก้วตอบ
“ฉันถามเด็กเค้า ไม่ได้ถามเทอ”โทโมะกวนใส่แก้ว
“เอ๊ะ!!! นายนิเดี๋ยวโดนดี”แก้วบอก
“พี่แก้วกะพี่โทโมะค่ะ แป้งหิวแล้วอ่ะ”แป้งบอก
“อ่า หิวแล้วหรองั้นไปกินข้าวกันเถอะ”แก้วบอกแล้วพาแป้งเดินออกไป
“นี่นาย ไม่มาหรือไง”แก้วตะโกนถามโทโมะ
“คร้าบบบ ไปแล้วคร้าบบ”โทโมะตอบพร้อมวิ่งตามแก้วไป
เมื่อมาถึงร้านอาหาร
“สั่งเลยจ่ะ พี่เลี้ยงเองง”แก้วบอก
“ได้เลยค่ะ”จากนั้นแป้งก็สั่งอาหาร
พอกินเสร็จ
“แป้งไปเล่นกับเพื่อนๆก่อนนะค่ะ”แป้งบอกแล้วเดินออกจากร้านไป
“เด็กหนอเด็ก”แก้วบอก
“อยากมีสักคนมั้ย ?”โทโมะถาม
“อะไร ทะลึ่ง”แก้วบอก
“คิดเองเออเองฉันแค่ถามเฉยๆนะ”โทโมะบอก
“ชิชิ เอาเหอะ ถือซะว่าไม่ได้พูดล่ะกัน”แก้วบอกแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างง
3 ชั่วโมงผ่านไป
“ได้เวลาพาน้องไปคืนพ่อกับแม่เค้าแล้วล่ะ”แก้วบอก
“นั่นสิ ป่ะไปกัน”โทโมะพูด
พอออกมาข้างนอกทั้งคู่ก็พบว่าน้องแป้งหายไป
“น้องค่ะ เห็นแป้งมั้ย ?”แก้วถามเด็กคนนึง
“เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยค่ะ”เด็กคนนั้นตอบ
“แป้งหรอค่ะพี่ เห็นเดินไปในป่ามะกี้อ่ะค่ะ”เด็กอีกคนพูด
“ทางไหนหรอจ่ะ”แก้วถามต่อ
“ทางนี้ค่ะ”เด็กคนนั้นตอบพร้อมชี้ไปทางป่า
“ขอบคุณมากจ่ะ”แก้วบอก
“ป่ะ โทโมะ”แก้วบอก
“ไปไหน”โทโมะถาม
“ไปตามหาแป้งไง”แก้วตอบ
“อ่อ ไปสิ”โทโมะบอก
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในป่าสองคนนน ทั้ง 2 หาไปหามาก็มาเจอน้องแป้งหลับอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“หลับเพราะเหนื่อยล่ะมั้งเนี้ย ?”แก้วบอก
“นั่นสิ ว่าแต่น้องเค้ามาทำไมล่ะ”โทโมะถาม
“ก็อยู่ด้วยกัน จะรู้มั้ย”แก้วตอบ
“ช่างเหอะ พาน้องไปหลบที่ไหนสักที่ก่อนดีมั้ย ดูเหมือนฝนทำท่าจะตกแล้วนะ”แก้วบอก
“นั่นสิ เมื่อกี้ฉันเห็นกระท่อมอยู่อ่ะ ไปกัน”โทโมะบอกแล้วก็มาอุ้มแป้งไป
เมื่อมาถึงกระท่อม
“ทันเวลาพอดี ไม่งั้นนะเปียกแล้วแน่ๆ”แก้วบอก
“อืมม”โทโมะบอก
ผ่านไป 30 นาที
ต่างฝ่ายต่างเงียบ
“นี่นาย ฉันมีเรื่องจะถามอ่ะ”แก้วบอก
“อะไรหรอ ?”โทโมะถาม
“คือว่า เมื่อตอนกลางวันอ่ะ ที่นายบอกว่าชอบฉันอ่ะ จริงหรอ ?”แก้วถาม
“จริงสิ เธอไม่เชื่อฉันหรอ ?”โทโมะถาม
“ไม่ใช่ ฉันแค่งงอ่ะ แล้วทำไมนายถึงชอบฉันล่ะ”แก้วถามออกไป
“ไม่รู้สิ”โทโมะตอบ
“แล้วนายชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”แก้วถามต่อ
“ก็ตั้งแต่แรกเลยล่ะ”โทโมะบอก
“นานแล้วนิ”แก้วบอก
“ใช่”โทโมะบอก
และแล้วก็เงียบอีกครั้ง
“ฉันง่วงแล้วอ่ะ ขอนอนก่อนนะ”แก้วบอก
“ตามสบาย”โทโมะบอก
“ราตรีสวัสดิ์นะ”แก้วบอก
“เช่นกันครับ”โทโมะบอก
สักพัก
“แก้วๆ หลับแล้วหรอ ?”โทโมะถาม
“.........................................”ไร้เสียงตอบรับ
“สงสัยหลับแล้ว ทำไงดีนอนไม่หลับเลย”โทโมะบ่นกับตัวเอง
“แต่ช่างเหอะ”โทโมะบอกข่มตาให้หลับและแล้วก็หลับจนได้
เช้าวันต่อมา
“นี่นาย ตื่นได้แล้ว คนเค้าตื่นกันหมดแล้วนะ”แก้วปลุก
“อ่ะ อืม ตื่นๆแล้ว”โทโมะตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียสุดๆ
“ไปกันได้แล้ว พ่อแม่น้องเค้าเป็นห่วงแย่แล้วเนี้ยย”แก้วบอก
“โอเคๆ ไปกันไปกัน”โทโมะบอก
เมื่อมาถึง