Love memory รักในความทรงจำ

การเริ่มต้นครั้งใหม่
 
               "คุณหมอคะ ลูกสาวดิฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดินไหมคะ" หญิงสาวดูมีอายุยืนถาม
 
เเพทย์ผู้เป็นคนรักษาลูกสาวร่างเล็กของตนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง 
 
               "หมอยังให้คำตอบเเน่ชัดไม่ได้หรอกนะครับ เเต่สมองคนไข้มีการกระทบกระเทือน
 
อย่างรุนเเรงมาก ตอนนี้เราทำได้เพียงอย่างเดียวคือรอเธอฟื้นครับ" นายเเพทย์หนุ่มดูมีภูมิฐานตอบ
 
อย่างเรียบๆ เขาไม่ได้ความหวังอะไรเเก่ผู้เป็นเเม่มากนัก "งั้นหมอขอตัวนะครับ มีปัญหาหรือถ้า
 
คนไข้ฟื้นก็กดปุ่มข้างเตียงได้นะครับ"สิ้นเสียงเเพทย์หนุ่ม ผู้เป็นเเม่ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ 
 
               "ทำไมลูกต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ...ฟาง...รู้ไหมเเม่รักลูกมากนะ รักยิ่งกว่าใคร"
 
               หยดน้ำตาเล็กเเอบไหลลงบนตาผู้เป็นเเม่อย่างเงียบๆ เธอไม่เข้าใจเลย เเค่คนๆเดียว
 
ทำไมลูกต้องเก็บมาทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ลูกคงหลงลืมอะไรบางอย่างไป ลืมเเม่ผู้รักลูกที่สุด
 
ลืมผู้ที่ทนเจ็บปวดเเสนสาหัสในวันที่ให้กำเนิดลูก ลูกเป็นสิ่งที่มีฆ่าที่สุด เเต่ลูกกลับไม่ห่วงตัวเอง
 
เเละลืมนึกถึงจิตใจผู้ใจกำเนิดไป 
 
               ผู้เป็นเเม่ได้เเต่นึกน้อยใจ จนลืมสังเกตุว่าร่างๆเล็กที่นอนอยู่ยนเตียงนั้นได้ลืมตาขึ้น
 
เเล้ว เเววตาที่ทอดมองมายังผู้เป็นเเม่นั้นดูเปลี่ยนไป จากคนรู้ใจ..กลายเป็นคนไม่รู้จัก ก่อนที่ใคร
 
จะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป เธอจึงลุกขึ้นมากดปุ่มที่เเพทย์หนุ่มได้บอกเอาไว้
 
               "คนไข้เป็นอะไรครับ"เเพทย์หนุ่มเดินเข้ามาหน้าตาตื่น เเต่พอเห็นคนไข้ของตนเอง
 
ฟื้นเเล้วค่อยโล่งใจ เขาหยิบเครื่องมือเเพทย์ออกมาจากในกระเป๋า เเละตรวจเธออย่างปกติ
 
               "คนไข้มีอาการปวดหัว หรือผิดปกติอะไรหรือเปล่าครับ"น้ำเสียงอ่อนนุ่มถามคนป่วยที่
 
อยู่บนเตียง เเต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงเเค่พยักหน้าเล็กน้อย
 
               "ฟาง...ลูกไม่มีอาการอะไรเลยหรือลูก"ผู้เป็นเเม่ถามด้วยความห่วงใย เเต่อีกคน
 
เเทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
 
               "ฟาง..? ลูก...? ใครคือฟางคะ ลูกคือใคร ? เเล้วคุณคือใคร ???" ร่างเล็กเอ่ย
 
ประโยคที่เเทบทำให้ผู้เป็นเเม่เป็นลม ทำไมเรื่องร้ายๆถึงยังไม่จบไม่สิ้นสักที ทำไมกัน
 
               "เอ่อ เดี๋ยวนะครับ หมอว่าคนไข้มีอาการเเทรกซ้อนเเล้วล่ะครับ ขอพาคนไข้ไป
 
เอ็กซเรย์สมองก่อนนะครับ"
 
.
.
.
 
               "พี่ป๊อป...ขับเร็วๆหน่อยสิคะ ไม่เป็นห่วงฟางหรือไง" สาวร่างสูงเอ่ยเสียงห้าวๆ
 
อย่างเร็วๆเพื่อเร่งพี่ชาย 
 
               "นี่ก็เร็วเเล้วนะยัยเเก้ว เดี๋ยวได้ตายกันหมดตรงนี้หรอก"พี่ชายเอ่ยตอบเสียงทุ้ม โดย
 
ที่สายตายังมองถนนอยู่ เขาเองรีบสุดๆเเล้วเหมือนกัน 
 
               "ใจเย็นครับสองพี่น้อง เรายังไม่ได้เตรียมใจมาตายนะครับ"
 
               "ไอ้เคน! พูดตายบ้าไรตอนนี้ หุบปากไปเลยไอ้ลิง"
 
               สิ้นเสียงสองพี่น้องก็มีอีกสองเสียงเเทรกขึ้นมา นั่นคือ เคนตะเเละโทโมะ ซึ่งขอติดรถ
 
มาเยี่ยมฟางด้วย ตั้งเเต่เกิดเรื่องขึ้นนี้ก็เข้าวันที่สามเเล้ว วันที่สามที่ฟางถูกส่งตัวไม่รักษาที่
 
กรุงเทพ 
 
               "หุบปากสักทีเหอะ! ทั้งคู่เลย" หญิงสาวในรถเพียงผู้เดียวทนไม่ไหวกับบทสนทนาที่
 
ดูจะเริ่มออกไปทางไร้สาระ จึงเอ่ยปรามขึ้นมา
 
               "โมะก็เเค่ไม่อยากให้เเก้วเครียด...อย่าเครียดนะครับคนดี"โทโมะกล่าวขอโทษเเฟน
 
สาวเเละให้กำลังใจจนหญิงสาวใจอ่อนเเละใจเย็นขึ้น
 
               "ใกล้ถึงยังคะพี่ป๊อป" 
 
               "อีก 10 นาทีก็ถึงเเล้ว" 
 
               น้องสาวได้ยินอย่างนั้นจึงนั่งรอต่อไปอย่างเงียบๆ
 
               ณ โรงพยาบาลชื่อดังในกรุงเทพ
 
               "เเก้ว โทรหาเเม่ฟางสิ ว่าฟางอยู่ห้องไหน" พี่ชายพูดสั่งน้องสาวทันทีที่มาถึงตัวเขา
 
เองก้อยากเจอฟางไม่น้อยไปว่าใครเลย
 
               "ค่ะ จะโทรเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
 
               ทั้งสี่รีบวิ่งขึ้นไปหาฟางทันที่ เพราะเมื่อโทรไปแก้วได้ยินเสียงโวยวายอาละวาด
 
ของผู้เป็นเพื่อน เเละได้ยินเสียงผู้เป็นเเม่ตอบเธอด้วยเสียงที่สั่นเเละสะอื้น เกิดอะไรบางอย่าง
 
ขึ้นกับเพื่อนของเธอเเน่ๆ
 
 
---------------------------------------------------------------------------------
 
ว่าจะไม่มาอัพเเล้ว มีเเต่คนอ่าน ไม่ค่อยมีคนเม้นต์ มีอยู่เม้นต์เดียวเอง
 
น้อยใจ 
 
เเต่ทำไงได้ 555555