Love memory รักในความทรงจำ
เขียนโดย 
Reeya_BR
วันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 12.53 น.
แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2556 21.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความการเริ่มต้นครั้งใหม่
"คุณหมอคะ ลูกสาวดิฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดินไหมคะ" หญิงสาวดูมีอายุยืนถาม
เเพทย์ผู้เป็นคนรักษาลูกสาวร่างเล็กของตนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
"หมอยังให้คำตอบเเน่ชัดไม่ได้หรอกนะครับ เเต่สมองคนไข้มีการกระทบกระเทือน
อย่างรุนเเรงมาก ตอนนี้เราทำได้เพียงอย่างเดียวคือรอเธอฟื้นครับ" นายเเพทย์หนุ่มดูมีภูมิฐานตอบ
อย่างเรียบๆ เขาไม่ได้ความหวังอะไรเเก่ผู้เป็นเเม่มากนัก "งั้นหมอขอตัวนะครับ มีปัญหาหรือถ้า
คนไข้ฟื้นก็กดปุ่มข้างเตียงได้นะครับ"สิ้นเสียงเเพทย์หนุ่ม ผู้เป็นเเม่ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ทำไมลูกต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ...ฟาง...รู้ไหมเเม่รักลูกมากนะ รักยิ่งกว่าใคร"
หยดน้ำตาเล็กเเอบไหลลงบนตาผู้เป็นเเม่อย่างเงียบๆ เธอไม่เข้าใจเลย เเค่คนๆเดียว
ทำไมลูกต้องเก็บมาทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ลูกคงหลงลืมอะไรบางอย่างไป ลืมเเม่ผู้รักลูกที่สุด
ลืมผู้ที่ทนเจ็บปวดเเสนสาหัสในวันที่ให้กำเนิดลูก ลูกเป็นสิ่งที่มีฆ่าที่สุด เเต่ลูกกลับไม่ห่วงตัวเอง
เเละลืมนึกถึงจิตใจผู้ใจกำเนิดไป
ผู้เป็นเเม่ได้เเต่นึกน้อยใจ จนลืมสังเกตุว่าร่างๆเล็กที่นอนอยู่ยนเตียงนั้นได้ลืมตาขึ้น
เเล้ว เเววตาที่ทอดมองมายังผู้เป็นเเม่นั้นดูเปลี่ยนไป จากคนรู้ใจ..กลายเป็นคนไม่รู้จัก ก่อนที่ใคร
จะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป เธอจึงลุกขึ้นมากดปุ่มที่เเพทย์หนุ่มได้บอกเอาไว้
"คนไข้เป็นอะไรครับ"เเพทย์หนุ่มเดินเข้ามาหน้าตาตื่น เเต่พอเห็นคนไข้ของตนเอง
ฟื้นเเล้วค่อยโล่งใจ เขาหยิบเครื่องมือเเพทย์ออกมาจากในกระเป๋า เเละตรวจเธออย่างปกติ
"คนไข้มีอาการปวดหัว หรือผิดปกติอะไรหรือเปล่าครับ"น้ำเสียงอ่อนนุ่มถามคนป่วยที่
อยู่บนเตียง เเต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงเเค่พยักหน้าเล็กน้อย
"ฟาง...ลูกไม่มีอาการอะไรเลยหรือลูก"ผู้เป็นเเม่ถามด้วยความห่วงใย เเต่อีกคน
เเทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
"ฟาง..? ลูก...? ใครคือฟางคะ ลูกคือใคร ? เเล้วคุณคือใคร ???" ร่างเล็กเอ่ย
ประโยคที่เเทบทำให้ผู้เป็นเเม่เป็นลม ทำไมเรื่องร้ายๆถึงยังไม่จบไม่สิ้นสักที ทำไมกัน
"เอ่อ เดี๋ยวนะครับ หมอว่าคนไข้มีอาการเเทรกซ้อนเเล้วล่ะครับ ขอพาคนไข้ไป
เอ็กซเรย์สมองก่อนนะครับ"
.
.
.
"พี่ป๊อป...ขับเร็วๆหน่อยสิคะ ไม่เป็นห่วงฟางหรือไง" สาวร่างสูงเอ่ยเสียงห้าวๆ
อย่างเร็วๆเพื่อเร่งพี่ชาย
"นี่ก็เร็วเเล้วนะยัยเเก้ว เดี๋ยวได้ตายกันหมดตรงนี้หรอก"พี่ชายเอ่ยตอบเสียงทุ้ม โดย
ที่สายตายังมองถนนอยู่ เขาเองรีบสุดๆเเล้วเหมือนกัน
"ใจเย็นครับสองพี่น้อง เรายังไม่ได้เตรียมใจมาตายนะครับ"
"ไอ้เคน! พูดตายบ้าไรตอนนี้ หุบปากไปเลยไอ้ลิง"
สิ้นเสียงสองพี่น้องก็มีอีกสองเสียงเเทรกขึ้นมา นั่นคือ เคนตะเเละโทโมะ ซึ่งขอติดรถ
มาเยี่ยมฟางด้วย ตั้งเเต่เกิดเรื่องขึ้นนี้ก็เข้าวันที่สามเเล้ว วันที่สามที่ฟางถูกส่งตัวไม่รักษาที่
กรุงเทพ
"หุบปากสักทีเหอะ! ทั้งคู่เลย" หญิงสาวในรถเพียงผู้เดียวทนไม่ไหวกับบทสนทนาที่
ดูจะเริ่มออกไปทางไร้สาระ จึงเอ่ยปรามขึ้นมา
"โมะก็เเค่ไม่อยากให้เเก้วเครียด...อย่าเครียดนะครับคนดี"โทโมะกล่าวขอโทษเเฟน
สาวเเละให้กำลังใจจนหญิงสาวใจอ่อนเเละใจเย็นขึ้น
"ใกล้ถึงยังคะพี่ป๊อป"
"อีก 10 นาทีก็ถึงเเล้ว"
น้องสาวได้ยินอย่างนั้นจึงนั่งรอต่อไปอย่างเงียบๆ
ณ โรงพยาบาลชื่อดังในกรุงเทพ
"เเก้ว โทรหาเเม่ฟางสิ ว่าฟางอยู่ห้องไหน" พี่ชายพูดสั่งน้องสาวทันทีที่มาถึงตัวเขา
เองก้อยากเจอฟางไม่น้อยไปว่าใครเลย
"ค่ะ จะโทรเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
ทั้งสี่รีบวิ่งขึ้นไปหาฟางทันที่ เพราะเมื่อโทรไปแก้วได้ยินเสียงโวยวายอาละวาด
ของผู้เป็นเพื่อน เเละได้ยินเสียงผู้เป็นเเม่ตอบเธอด้วยเสียงที่สั่นเเละสะอื้น เกิดอะไรบางอย่าง
ขึ้นกับเพื่อนของเธอเเน่ๆ
---------------------------------------------------------------------------------
ว่าจะไม่มาอัพเเล้ว มีเเต่คนอ่าน ไม่ค่อยมีคนเม้นต์ มีอยู่เม้นต์เดียวเอง
น้อยใจ
เเต่ทำไงได้ 555555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
