Alzheimer ขอโทษนะเธอเป็นใคร

หลังจากนั้นไม่นานแก้วเองก็ได้ออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับเพื่อนใหม่ที่แสนดี นั่นก็คือ'ป๊อปปี้' ทั้งสองคน
สนิทกันอย่างรวดเร็วคงเป็นเพราะความทุกข์ใจและปัญหาที่เข้ามาประเทประทังพร้อมกันล่ะมั้งถึงทำให้สนิทกันได้
ขนาดนี้
"ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย? " ประโยคที่แสดงความมีไมตรีจิตที่ดีเอ่ยถามหญิงร่างเล็กอย่างแก้ว
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่อยากรบกวนนายไปมากกว่านี้ล่ะฉันกลับเองได้สบายมาก" แก้วทำท่าทำทางว่าตนโอเคและ
สบายมากๆเรื่องกลับบ้านน่ะชิลๆ
"แต่ฉันเป็นห่วงเธอนี่ ใครจะไปรู้ว่าระหว่างทางที่เดินกลับเธอจะไม่เป็นลมอีก"ป๊อปปี้ถามออกไปทั้งที่ยังไม่ได้คิด
ไตร่ตรองดีแต่เพราะความเป็นห่วงมากเกินไปทำให้แก้วต้องหัวเราะและยิ้มกว้างๆออกมา
"แล้วนายคิดว่ากรุงเทพมหานครฯ เมืองหลวงที่แสนวิไลจะมีรถแท็กซี่ไว้บริการทำไมถ้ามีแต่คนเดินกลับบ้าน
ห้ะ?" 
แก้วหัวเราะกว้างๆออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของป๊อปปี้แปรปลี่ยนเป็นเขินอาย ปนหน้าเสีย
"ก็ฉันเป็นห่วง แล้วอีกอย่างฉันก็จะได้รู้จักบ้านเธอด้วยไงฉันอยากแวะเวียนไปหาบ่อยๆน่ะ"ป๊อปปี้เอ่ยบอกจุด
ประสงค์
ของตน ความจิงเรื่องที่จะไปส่งที่บ้านคือเรื่องรอง แต่เรื่องหลักคือเขาอยากจะรู้จักบ้านของแก้ว หญิงสาวที่ทำให้
หัวใจของเขาเริ่มกระตุกวูบไหวเมื่อได้อยู่ใกล้ๆกัน
"ยังงั้นหรอกหรอ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ตามใจละกันถ้าอยากจะไปส่งนักก็เชิญแต่บอกไว้ก่อนนะบ้านฉันทาง
เข้าอย่างโหด!!!!"
 "โหดแค่ไหนก็จะไปส่งให้ถึงที่เลย 5555555+"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลผ่านไป 30 นาที
"โหยย บ้านเธอนี่กว่าจะถึงล่อเอาน้ำมันในถังฉันแทบเหือดแห้ง ทำไมไกลงี้อ่ะ = =" แล้วใครใช้ให้นายมาส่งกัน
ล่ะย่ะแค่บอกว่าตามใจเฉยๆ ก็เตือนแล้วด้วยว่าทางเข้าอย่างโหดไม่ได้ฟังกันเลย
"จะบ่นทำไมคะ? ในเมื่ออาสาสมัครผู้ใจดีอย่างนายเป็นคนอาสาพาฉันมาส่งเองนี่ ช่วยไม่ได้ :P" 
"ครับๆๆ" ป๊อปปี้ตอบรับอย่างล้าๆ เขาคงไม่คิดว่าบ้านหญิงสาวจะอยู่ไกลขนาดนั้นล่ะสิ 
"เข้ามาก่อนสิ มาดื่มน้ำให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยกลับ" แก้วพยักเพยิดให้สุภาพบุรุษอย่างป๊อปปี้เข้ามาดื่มน้ำ ก็
ไม่ได้อะไรหรอกนะแค่จะตอบแทนในความมีน้ำใจของเขาก็เท่านั้นเอง
"นี่เธออยู่บ้านคนเดียวหรอ?"
"อื้ม ใช่เมื่อก่อนอ่ะนะฉันอยู่กับยายแต่พอยายเสียไปฉันก็เลยต้องอยู่คนเดียว เหงาชะมัดเลย"แก้วหน้าเศร้าลง
เมื่อพูดถึงการจากไปของยาย อย่างน้อยๆในวันที่แก้วต้องการใครก็คงจะมีแต่ยายเท่านั้นแหละที่คอยปลอบและ
ให้กำลังใจเธออยู่เสมอ อย่างตอนนี้ที่เธอต้องการที่พึ่งพิงใว้คอยปลอบเธอเรื่องของผู้ชายคนนั้น
"แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะไปไหน?"
"ฉันไม่รู้จักพวกเขาหรอก ยายเคยเล่าให้ฉันฟังว่าพวกเขาทิ้งฉันไปตอนฉันอายุได้แค่10วัน ใจร้ายจังเนอะ "
"ฉันไม่น่าถามเธอเรื่องนี้เลย ปากหมาจิงๆเลยไอ้ป๊อป" ป๊อปปี้ก่นด่าตัวเองออกมาเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ถามคำถาม
ทำร้ายจิตใจแก้ว
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันชินแล้วล่ะกับการอยู่คนเดียว ^^"
"ยะ อย่างนั้นหรอ ให้ฉันมาหาเธอบ่อยๆมั้ยเผื่อเธอต้องการคนคุยด้วย"
"ลำบากเธอเปล่าๆ แต่ก็ตามใจนะฉันห้ามเธอไม่ได้อยู่แล้วนี่" และทั้งสองคนก็หัวเราะกันลั่นบ้าน
..ออดดด ออดดด..  
เสียงกดออดหน้าบ้านดังขึ้นทำให้แก้วต้องรีบวิ่งไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมา
"มาแล้วค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรอคะ?"
พอแก้วเปิดประตูออกไปก็เห็นชายร่างสูงโปร่ง รูปหน้าหล่อเหลาพร้อมกับแว่นดำที่บังลูกตาสองข้างของคนๆนั้นไว้
"ทะ โท โมะ"แก้วละล่ำละลักเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ
"ใช่ฉันเอง มากับฉันเดี๋ยวนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
!!!!!!!!
"ไม่ ฉันไม่ไปกับนายหรอก เราไม่เคยรู้จักกันนายจำไม่ได้หรอเราไม่เคยรู้จักกัน!!!"
"ใช่ ฉันไม่เคยรู้จักเธอแต่แม่ฉันเขารู้จักเธอดีและเขาต้องการที่จะพบเธอเดี๋ยวนี้ !!อย่าดื้อด้านให้เสียเวลาเร็วเข้า"
และแล้วอยู่ดีๆก็มีผ้าเช็ดหน้าเย็นชื้นมาปิดปากปิดจมูกฉันไว้และหลังจากนั้นต่อมาสติฉันก็ดับวูบ...
"โทษทีแต่ถ้าทำแบบนี้เธอคงไม่ยอมมากับฉันดีๆแน่ๆ"
ห้วงนิทราที่ยาวนานไม่อาจรู้เลยว่าอีกกี่ชั่วโมงข้างหน้าชะตากรรมต่อมาของแก้วจะเป็นอย่างไร
.
.
.
.
.
"เลิกยุ่งกับตาโมะซะ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนเปลี่ยนชะตากรรมของเธอให้พังพินาศ!!!!!!"
 
 
 
 
 
 
 
 
5555555555555555555 ตอนนี้โคตรงง เม้นให้กำลังใจด้วยน้าาาจุ๊บๆๆ <3 #มาตามสัญญา