นายแวมไพร์กับยัยสายสืบ

ณ ดาดฟ้า โรงพยาบาล
แก้ว//นาย แฮก แฮก พามาทำไมดาดฟ้า
โทโมะ//เดี๋ยวเธอก้อรู้
แก้ว//ดาดฟ้าเนี่ยนะ ประสาทรึป่าว
..?//หึหึ มาแล้วหรอ
โทโมะ//แกต้องการอะไรไอ้ธาม
ธามไท//ชั้นต้องการ อาหารของแก
โทโมะ//ยัยนี่อ่ะหรอ
ธามไท//ใช่
แก้ว//อะไรอะไร ใครอาหาร ของใคร ของคร๊ายยยย
โทโมะ//แกไม่มีสิทธิ์ที่จะได้
ธธามไท//จะเก็บไว้กินเองรึไง
แก้ว//กินเองอะไร อะไรนายจะแอ้มชั้นหรอ
โทโมะ//ป่าว แต่ชั้นไม่อยากฆ่าใครอีกแล้ว (ไม่มีใครสนใจแก้ว)
ธามไท//งั้นหรอ ไม่อยากเชื่อนะเนี่ย
โทโมะ//เออ แค่นี้ใช่มั้ย
ธามไท//เดี๋ยว
โทโมะ//....
ธามไท//ชั้นจะบอกไว้ว่า ถ้าใครหลงรักยัยนี่ล่ะก้อ ถือว่าชนะ
โทโมะ//ส่วนคนแพ้??
ธามไท//จะต้องตาย
แก้ว//อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โทโมะ//อะไร
แก้ว//พวกนายเคยปรึกษาชั้นมั้ยห๊ะ!!!!!!!!!!! ชั้นจะรู้สึกยังไงพวกนายไม่เคยนึก ชั้นไม่ใช่ของเล่นของพวกนายจำไว้!!!!!!!!
ธามไท//แรง
 
บ้านโทโมะ
แก้ว//นายมันบ้าอำนาจ
โทโมะ//หยุดสักทีเหอะ เธอด่าาชั้นมาตลอดทางแล้วนะ
แก้ว//ก้อนาย ทำตัวงี่เง่า กับไอ้จะ.....กับคนนั้นอ่ะ
โทโมะ//ใคร อะไร
แก้ว//ป่าวๆ แต่คิดหรอ ว่าชั้นจะรักนาย ถ้าชั้นไม่รักนายทั้งคู่พวกนายต้องทั้งคู่ใช่ปะ เดี๋ยวจัดให้ย่ะ
โทโมะ//อันนี้ชั้นไม่รู้
แก้ว//นายรู้มั้ย นายทำตัวแปลกประหลาดมาก ข้าวก้อไม่กิน กินของที่มนุษย์กินไม่ได้ นายเป็นแวมไพร์จิงใช่มั้ยห๊ะ
โทโมะ//ไม่ใช่!!! เธอเลิกพร่ามได้และ
แก้ว//อย่าร้อนตัวดิ ชั้นไม่เชื่อ นายอายุเท่าไหร่แล้ว ร้อยปี หรือ พันปี
โทโมะ//20
แก้ว//นายโกหก!
โทโมะ//ชั้นไม่ได้โกหก
แก้ว//ชั้นไม่เชื่อ เรื่องที่สาวตายท้ายหมู่บ้าน ฝีมือนายใช่มั้ยล่ะ
โทโมะ//ตอนนั้น......
แก้ว//ใช่ นายจิงๆด้วยแหละ ไอ้แวมไพร์!!!
โทโมะ//ใช่!!!!!!!! ชั้นมันแวมไพร์!! พร้อมจะกัดเลือดเธอได้เมื่อไหร่ไม่รู้ ชั้นอยากกัดคอเธอเพราะเธอมันขาวมาก จบมั้ย
แก้ว//นี่นายยยย
โทโมะ//แต่ชั้นทำไม่ได้ เพราะอะไรไม่รู้!!! โว้ย!!!!