นายแวมไพร์กับยัยสายสืบ

ณ ดาดฟ้า โรงพยาบาล

แก้ว//นาย แฮก แฮก พามาทำไมดาดฟ้า

โทโมะ//เดี๋ยวเธอก้อรู้

แก้ว//ดาดฟ้าเนี่ยนะ ประสาทรึป่าว

..?//หึหึ มาแล้วหรอ

โทโมะ//แกต้องการอะไรไอ้ธาม

ธามไท//ชั้นต้องการ อาหารของแก

โทโมะ//ยัยนี่อ่ะหรอ

ธามไท//ใช่

แก้ว//อะไรอะไร ใครอาหาร ของใคร ของคร๊ายยยย

โทโมะ//แกไม่มีสิทธิ์ที่จะได้

ธธามไท//จะเก็บไว้กินเองรึไง

แก้ว//กินเองอะไร อะไรนายจะแอ้มชั้นหรอ

โทโมะ//ป่าว แต่ชั้นไม่อยากฆ่าใครอีกแล้ว (ไม่มีใครสนใจแก้ว)

ธามไท//งั้นหรอ ไม่อยากเชื่อนะเนี่ย

โทโมะ//เออ แค่นี้ใช่มั้ย

ธามไท//เดี๋ยว

โทโมะ//....

ธามไท//ชั้นจะบอกไว้ว่า ถ้าใครหลงรักยัยนี่ล่ะก้อ ถือว่าชนะ

โทโมะ//ส่วนคนแพ้??

ธามไท//จะต้องตาย

แก้ว//อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

โทโมะ//อะไร

แก้ว//พวกนายเคยปรึกษาชั้นมั้ยห๊ะ!!!!!!!!!!! ชั้นจะรู้สึกยังไงพวกนายไม่เคยนึก ชั้นไม่ใช่ของเล่นของพวกนายจำไว้!!!!!!!!

ธามไท//แรง

บ้านโทโมะ

แก้ว//นายมันบ้าอำนาจ

โทโมะ//หยุดสักทีเหอะ เธอด่าาชั้นมาตลอดทางแล้วนะ

แก้ว//ก้อนาย ทำตัวงี่เง่า กับไอ้จะ.....กับคนนั้นอ่ะ

โทโมะ//ใคร อะไร

แก้ว//ป่าวๆ แต่คิดหรอ ว่าชั้นจะรักนาย ถ้าชั้นไม่รักนายทั้งคู่พวกนายต้องทั้งคู่ใช่ปะ เดี๋ยวจัดให้ย่ะ

โทโมะ//อันนี้ชั้นไม่รู้

แก้ว//นายรู้มั้ย นายทำตัวแปลกประหลาดมาก ข้าวก้อไม่กิน กินของที่มนุษย์กินไม่ได้ นายเป็นแวมไพร์จิงใช่มั้ยห๊ะ

โทโมะ//ไม่ใช่!!! เธอเลิกพร่ามได้และ

แก้ว//อย่าร้อนตัวดิ ชั้นไม่เชื่อ นายอายุเท่าไหร่แล้ว ร้อยปี หรือ พันปี

โทโมะ//20

แก้ว//นายโกหก!

โทโมะ//ชั้นไม่ได้โกหก

แก้ว//ชั้นไม่เชื่อ เรื่องที่สาวตายท้ายหมู่บ้าน ฝีมือนายใช่มั้ยล่ะ

โทโมะ//ตอนนั้น......

แก้ว//ใช่ นายจิงๆด้วยแหละ ไอ้แวมไพร์!!!

โทโมะ//ใช่!!!!!!!! ชั้นมันแวมไพร์!! พร้อมจะกัดเลือดเธอได้เมื่อไหร่ไม่รู้ ชั้นอยากกัดคอเธอเพราะเธอมันขาวมาก จบมั้ย

แก้ว//นี่นายยยย

โทโมะ//แต่ชั้นทำไม่ได้ เพราะอะไรไม่รู้!!! โว้ย!!!!