what the love mean?

หลังเลิกเรียน ณ หอประชุม
แก้ว: บรึ๋ยยยย นัดมาทำไมที่นี่นะ หลอนชะมัด
......: มาถึงแล้วหรอ?
แก้ว: ยังไม่ถึงมั้งคะ!!!
.....: อย่ากวนประสาท
แก้ว: ถึงแล้วก้ได้ค่ะ ว่าแต่เธอเป็นใคร นัดฉันมาทำไม ?????
เงียบ--------------------------------------------------------
อีกด้าน
โทโมะ: เฮ้อ จะกลับดีไหมวะ ไมเป็นห่วงยัยนั่นชอบกล
เจนนี่: อ้าว โทโมะ!!!!! (เดินมาพร้อมขากะเพกๆที่แสร้งทำขึ้น)
โทโมะ: ขาไปโดนไรมา
เจนนี่: ไม่รู้สิ เจ็บจังเลย
โทโมะ: ไหวมั้ย????
เจนนี่: ขอไป................
จินนี่ : อ้าว เจนนี่ ขาเป็นไรอ่ะ กลับบ้านด้วยกันไหม บ้านเราใกล้ๆกันหนิ
เจนนี:เอ่อ.....คือ ไม่!!!!
โทโมะ: ให้จินนี่ไปส่ง ดีกว่ากลับเองนะ (ยังไงร่างสูงก็จะไม่ไปส่ง>> แมนโคตร!!!)
เจนนี่: จึ!!! ค่ะ เออ ก้ได้ ปล่อยเลย
เดินกระฟัด กระเฟียด นำหน้าจินนี่ไป
จินนี่:อยากไปส่ง เธอตายยยยยยยล่ะ
มีน: โทโมะ
โทโมะ: ขาเป็นไรรึเปล่า???
มีน: ห๊า บ้าหน่า!!!!! ฉันไม่ใช่พวกนั้นสักหน่อย
นี่จดหมายของแก้ว แก้วทำตกไว้อ่ะ ฝากคืนแก้วทีนะ
ร่างสูงรับมาอย่างสงสัย!
โทโมะ: หรือจะเป็นจดหมายตอนกลางวัน
พออ่านจบปุีป ร่างสูงก็รีบวิ่งไปที่หอประชุมทีนที
จินนี่: เขียนอะไรลงไปอ่ะ
มีน: ฮ่าฮ่า ก็นิดนึงอ่ะนะ
-------------------------------------------------
หอประชุม
ชมพู: เรามาคุยกันแบบดีๆก่อนนะ ฉันอยากให้เธอเลิก......
.....: แก้ว!!!! เกิดอะไรขึ้น เธอ...........
ชมพู: เอ่อ........โทโมะ ขาาาาาาาาา เจ็บจังเลยค่ะ แก้วเขาจะทำร้ายชมอ่ะ
โทโมะ: แก้ว!!!!!
ชมพู: ชมพู เจ็บขามากเลยค่ะ ไปส่งชมพูหน่อยนะ นะคะ
ร่างสูงมองขาหญิงสาวที่มีรอยแดง (จากการเตรียมเอาไว้เเล้วเวลาคับขัน)
พิม: ตาย ตายแน่ มารยาได้ทุกสถาณการณ์จริงๆ
โทโมะ: แก้ว!!  กลับบ้านกัน
ชมพู: อ้าว แล้วชมล่ะคะ
โทโมะ: มีปัญญานัดคนอื่นมาตบ ก็น่าจะมีปัญญากลับบ้านเองได้นะ
ประคองแก้วเดินออกไป ทิ้งไว้แต่ความอึ้ง ทึ่ง ของหญิงสาวนางร้าย.....
พิม: สงสัย ยัยมินเขียนจัดเต็ม !!!! o.O
...................................................................
ร่างบางเดินตามร่างสูงแต่ต้องชงัก
แก้ว: เมื่อกี้นายบอกว่าเค้านัดฉันไปตบหรอ??? จริงดิ
โทโมะ: ก็จดหมาย.................แต่ช่างมันเหอะ กลับบ้านกันนะ
แก้ว: แล้วทำไมนายไม่ไปส่ง ชมพูล่ะ เค้าเจ็บนะ
โทโมะ: มันไม่ใช่เรื่องของฉันนี่
เง้อ------สุภาพบุรุษสุดๆเลยอ่ะ เพื่อนใครเนี่ยะ
โทโมะ: แก้ว !! จำไม่ได้หรอ
----------------------------
แก้ว: อืม แต่ตั้งแต่ ม.1-ม.5 นายก็ไปส่งฉันที่บ้านตลอดเว้นแต่
....ต่อจากนี้ไปนายจะมีหวานใจ แล้วจะลืมฉัน แล้วก็ให้ฉันกลับบ้านเอง
โทโมะ: ฮ่าๆ ไม่มีวัน ฉันมีหวานใจให้ไปส่งอยู่แล้วนี่ไง 
------------------------------
โทโมะ: ต่อไป ฉันจะต้องไปส่งเธอทุกวัน เข้าใจไหม เธอนั่นแหละ อย่าให้ไปส่งแทนฉันก็แล้วกัน
แก้ว: ย่ะ คุณพ่อ!!!!!!!
โทโมะ: น่ารักมาก....คุณแม่!!!
แก้ว: เชอะ!! ไม่เล่นด้วยแล้ว กลับบ้าน
นี่.......วันนี้กินข้าวที่บ้านฉันก่อนนะ แม่ทำอาหารไว้เยอะเลย
โทโมะ: ก็ได้ๆ
..................................................................................
เฟย์ : ทำไมรถไม่มาสักทีนะ
ปรี๊ด*****
เขื่อน: รอรถหรอเฟย์ ให้เขื่อนไปส่งไหม
เฟย์: ไม่เป็นไร
เขื่อน: มาเถอะหน่า รอนานนะ รถติดมากๆๆๆๆๆ
เฟย์: ก็ได้
ฉันจะลองเชื่อแก้วดูสักครั้ง!!!!!
เฟย์: มองอะไร
เขื่อน: คือ ฉันชอบรอยยิ้มเธอ มีลักยิ้มด้วย
เฟย์: อ่อใช่ๆ ---- บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกันอย่างเมามันส์ เฟย์ลืมอาการกลัวนั้นทิ้งไป
...............................................................................
อีกด้านนึง
......: นาย!!!  (หญิงสาววิ่งมาแล้วยัดสมุดใส่มือคนตรงหน้า) ของฉัน เมื่อกี้เห็นนายจดไม่ทัน
ป๊อป: ขอบใจ......
ฟาง: ไม่เป็นไร! แต่รีบเอามาคืนละกัน
ป๊อป: ได้......ยัยเป็ด (ล้อหญิงสาวเหมือนคนทั่วไป)
ฟาง: นา..............................ย
ป๊อป: เห็นเขื่อนเรียกหนิ น่ารักดี
ฟาง: ขอบใจ นายหมี................
ป๊อป: เรียกฉันว่าอะไรนะ ยัยเป็ด
ฟาง: หมี
ป๊อป: เป็ด
ฟาง: หมี
ป๊อป:เป็ด
ฟาง: ฮ่าๆ เลิกเถอะ นายหมี
ป๊อป: ก็ได้ยัยเป็ด
ฟาง:  --!!!!!
ป๊อป: กลับไงล่ะเธอ
ฟาง: กลับเองได้หน่า สบายมาก ปกติเรากลับกะเขื่อน
แต่วันนี้เขื่อนกลับไปก่อน เพราะเราอยุ่ช่วยอาจารย์อ่ะ
ป๊อป: เธอ กับ เขื่อน ดูสนิทกันจังเลยนะ
ฟาง: ก็เพื่อนรักกันหนิ เขื่อนอ่ะนะ ทั้งนิสียดี แถม อารมณ์ดีด้วย
ป๊อป: งั้นหรอ มิน่า สนิทกันเกิน
ฟาง: ก็แบบนายกะเฟย์ แล้วก็แก้วกับโทโมะไง
ป๊อป: ฉันกับเฟย์ แค่เพื่อนกัน แต่ไอโมะ กับแก้ว แฟนกันแล้วมั้ง
ฟาง: ฮ่าๆ ฟางอยากให้2คนนั้นเป็นแฟนกันอ่ะ น่ารักดี
ป๊อป: ป๊อป ก็คิดว่างั้น ฮ่าๆ
แล้วทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนุกสนาน จนลืมกลับบ้าน --*
-----------------------------------------------------
แก้ว: แม่จ๋า........แก้วกลับมาแล้ว
แม่: อ้าว!!! แก้ว กลับช้านะ กับข้าวเย็นหมด
แก้ว: นี!!! (แก้วกอดคอโทโมะมาหาแม่)
แม่: อ้าว....โทโมะ แหม หล่อไม่เปลี่ยนเลย!!!! มาส่งแก้วเหมือนเดิมเลย น่ารักจริงๆ
เข้าบ้านก่อนลูก แม่เตรียมอาหารไว้เยอะแยะเลย
แก้ว: ฮ่าๆวันนี้นายอ้วนแน่
โทโมะ: หึ ยัยลูกแมว!!! ว่าแต่แม่เธอกลับมาเมื่อไร
แก้ว: เมื่อเช้าอ่ะ นี่เดี๋ยวอีก3วันก็ไปต่อแล้ว เฮ้อ
กิ่ง: แหมๆ พาใครมาจ้ะแก้ว
แก้ว: เห็นหน้าอยู่ทุกวัน จำไม่ได้รึไง
กิ่ง: ฉันแซวย่ะ!!!!!!!! มานั่งๆๆ รอแกอยู่เนี่ยะ ไม่ได้กินเลย
แก้ว: ว้าว แม่ทำเยอะจัง
กิ่ง:สงสัย รู้ว่าจะมีลูกเขยมานั่งกินด้วยมั้ง! (มองแก้วกับโทโมะ)
แม่: กิ่ง ไปแกล้งน้อง!  ..............จริงๆอยู่ที่นู่นไม่ค่อยได้ทานของไทยๆเท่าไรอ่ะลูก...........
หลังจากเสร้จสิ้นมื้อดึก
แก้ว: เห้ยยยย นาย!!!..........ประตูบ้านก็มี
โทโมะ: ฉันชอบปีนมากกว่า เดี๋ยวคืนนี้ปีนมาหานะ
แก้ว: ขอร้อง!! ใช้ประตูเถอะนะ อุตส่าห์มีให้ยังจะบ้าปีนอีก
โทโมะ: เหมือนเดิมเลย
แก้ว: อะไร???
โทโมะ: ทุกอย่างเหมือนเดิม แม่เธอใจดีเหมือนเดิม ทำอาหารอร่่อยเหมือนเดิม สวยเหมือนเดิม พี่สาวเธอก็ขี้แซวเหมือนเดิม ส่วนเธอ ก็น่ารักเหมือนเดิม แถมขี้บ่นเหมือนเดิม (ยิ้มให้ ก่อนปีนข้ามไป แล้วเข้าบ้านไปดื้อๆ)
แก้ว: แต่มีบางอย่างไม่เหมือนเดิมโทโมะ!!  (ร่างบางเดินเข้าบ้านตัวเองไปเช่นกัน)
...........................................................
โทโมะ: ทุกอย่างเหมือนเดิมแก้ว ยกเว้นความรู้สึก มันมากขึ้นทุกวันจริงๆ........................
(มองหญิงสาวที่เข้าไป ทางหน้าต่าง) เลิกเป็นเพื่อนกันไหม??? (พูดกับตุ๊กตาแมวขนฟูตรงหน้าสลับกับมองหญิงสาว)