what the love mean?

หลังเลิกเรียน ณ หอประชุม

แก้ว: บรึ๋ยยยย นัดมาทำไมที่นี่นะ หลอนชะมัด

......: มาถึงแล้วหรอ?

แก้ว: ยังไม่ถึงมั้งคะ!!!

.....: อย่ากวนประสาท

แก้ว: ถึงแล้วก้ได้ค่ะ ว่าแต่เธอเป็นใคร นัดฉันมาทำไม ?????

เงียบ--------------------------------------------------------

อีกด้าน

โทโมะ: เฮ้อ จะกลับดีไหมวะ ไมเป็นห่วงยัยนั่นชอบกล

เจนนี่: อ้าว โทโมะ!!!!! (เดินมาพร้อมขากะเพกๆที่แสร้งทำขึ้น)

โทโมะ: ขาไปโดนไรมา

เจนนี่: ไม่รู้สิ เจ็บจังเลย

โทโมะ: ไหวมั้ย????

เจนนี่: ขอไป................

จินนี่ : อ้าว เจนนี่ ขาเป็นไรอ่ะ กลับบ้านด้วยกันไหม บ้านเราใกล้ๆกันหนิ

เจนนี:เอ่อ.....คือ ไม่!!!!

โทโมะ: ให้จินนี่ไปส่ง ดีกว่ากลับเองนะ (ยังไงร่างสูงก็จะไม่ไปส่ง>> แมนโคตร!!!)

เจนนี่: จึ!!! ค่ะ เออ ก้ได้ ปล่อยเลย

เดินกระฟัด กระเฟียด นำหน้าจินนี่ไป

จินนี่:อยากไปส่ง เธอตายยยยยยยล่ะ

มีน: โทโมะ

โทโมะ: ขาเป็นไรรึเปล่า???

มีน: ห๊า บ้าหน่า!!!!! ฉันไม่ใช่พวกนั้นสักหน่อย

นี่จดหมายของแก้ว แก้วทำตกไว้อ่ะ ฝากคืนแก้วทีนะ

ร่างสูงรับมาอย่างสงสัย!

โทโมะ: หรือจะเป็นจดหมายตอนกลางวัน

พออ่านจบปุีป ร่างสูงก็รีบวิ่งไปที่หอประชุมทีนที

จินนี่: เขียนอะไรลงไปอ่ะ

มีน: ฮ่าฮ่า ก็นิดนึงอ่ะนะ

-------------------------------------------------

หอประชุม

ชมพู: เรามาคุยกันแบบดีๆก่อนนะ ฉันอยากให้เธอเลิก......

.....: แก้ว!!!! เกิดอะไรขึ้น เธอ...........

ชมพู: เอ่อ........โทโมะ ขาาาาาาาาา เจ็บจังเลยค่ะ แก้วเขาจะทำร้ายชมอ่ะ

โทโมะ: แก้ว!!!!!

ชมพู: ชมพู เจ็บขามากเลยค่ะ ไปส่งชมพูหน่อยนะ นะคะ

ร่างสูงมองขาหญิงสาวที่มีรอยแดง (จากการเตรียมเอาไว้เเล้วเวลาคับขัน)

พิม: ตาย ตายแน่ มารยาได้ทุกสถาณการณ์จริงๆ

โทโมะ: แก้ว!!  กลับบ้านกัน

ชมพู: อ้าว แล้วชมล่ะคะ

โทโมะ: มีปัญญานัดคนอื่นมาตบ ก็น่าจะมีปัญญากลับบ้านเองได้นะ

ประคองแก้วเดินออกไป ทิ้งไว้แต่ความอึ้ง ทึ่ง ของหญิงสาวนางร้าย.....

พิม: สงสัย ยัยมินเขียนจัดเต็ม !!!! o.O

...................................................................

ร่างบางเดินตามร่างสูงแต่ต้องชงัก

แก้ว: เมื่อกี้นายบอกว่าเค้านัดฉันไปตบหรอ??? จริงดิ

โทโมะ: ก็จดหมาย.................แต่ช่างมันเหอะ กลับบ้านกันนะ

แก้ว: แล้วทำไมนายไม่ไปส่ง ชมพูล่ะ เค้าเจ็บนะ

โทโมะ: มันไม่ใช่เรื่องของฉันนี่

เง้อ------สุภาพบุรุษสุดๆเลยอ่ะ เพื่อนใครเนี่ยะ

โทโมะ: แก้ว !! จำไม่ได้หรอ

----------------------------

แก้ว: อืม แต่ตั้งแต่ ม.1-ม.5 นายก็ไปส่งฉันที่บ้านตลอดเว้นแต่

....ต่อจากนี้ไปนายจะมีหวานใจ แล้วจะลืมฉัน แล้วก็ให้ฉันกลับบ้านเอง

โทโมะ: ฮ่าๆ ไม่มีวัน ฉันมีหวานใจให้ไปส่งอยู่แล้วนี่ไง 

------------------------------

โทโมะ: ต่อไป ฉันจะต้องไปส่งเธอทุกวัน เข้าใจไหม เธอนั่นแหละ อย่าให้ไปส่งแทนฉันก็แล้วกัน

แก้ว: ย่ะ คุณพ่อ!!!!!!!

โทโมะ: น่ารักมาก....คุณแม่!!!

แก้ว: เชอะ!! ไม่เล่นด้วยแล้ว กลับบ้าน

นี่.......วันนี้กินข้าวที่บ้านฉันก่อนนะ แม่ทำอาหารไว้เยอะเลย

โทโมะ: ก็ได้ๆ

..................................................................................

เฟย์ : ทำไมรถไม่มาสักทีนะ

ปรี๊ด*****

เขื่อน: รอรถหรอเฟย์ ให้เขื่อนไปส่งไหม

เฟย์: ไม่เป็นไร

เขื่อน: มาเถอะหน่า รอนานนะ รถติดมากๆๆๆๆๆ

เฟย์: ก็ได้

ฉันจะลองเชื่อแก้วดูสักครั้ง!!!!!

เฟย์: มองอะไร

เขื่อน: คือ ฉันชอบรอยยิ้มเธอ มีลักยิ้มด้วย

เฟย์: อ่อใช่ๆ ---- บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกันอย่างเมามันส์ เฟย์ลืมอาการกลัวนั้นทิ้งไป

...............................................................................

อีกด้านนึง

......: นาย!!!  (หญิงสาววิ่งมาแล้วยัดสมุดใส่มือคนตรงหน้า) ของฉัน เมื่อกี้เห็นนายจดไม่ทัน

ป๊อป: ขอบใจ......

ฟาง: ไม่เป็นไร! แต่รีบเอามาคืนละกัน

ป๊อป: ได้......ยัยเป็ด (ล้อหญิงสาวเหมือนคนทั่วไป)

ฟาง: นา..............................ย

ป๊อป: เห็นเขื่อนเรียกหนิ น่ารักดี

ฟาง: ขอบใจ นายหมี................

ป๊อป: เรียกฉันว่าอะไรนะ ยัยเป็ด

ฟาง: หมี

ป๊อป: เป็ด

ฟาง: หมี

ป๊อป:เป็ด

ฟาง: ฮ่าๆ เลิกเถอะ นายหมี

ป๊อป: ก็ได้ยัยเป็ด

ฟาง:  --!!!!!

ป๊อป: กลับไงล่ะเธอ

ฟาง: กลับเองได้หน่า สบายมาก ปกติเรากลับกะเขื่อน

แต่วันนี้เขื่อนกลับไปก่อน เพราะเราอยุ่ช่วยอาจารย์อ่ะ

ป๊อป: เธอ กับ เขื่อน ดูสนิทกันจังเลยนะ

ฟาง: ก็เพื่อนรักกันหนิ เขื่อนอ่ะนะ ทั้งนิสียดี แถม อารมณ์ดีด้วย

ป๊อป: งั้นหรอ มิน่า สนิทกันเกิน

ฟาง: ก็แบบนายกะเฟย์ แล้วก็แก้วกับโทโมะไง

ป๊อป: ฉันกับเฟย์ แค่เพื่อนกัน แต่ไอโมะ กับแก้ว แฟนกันแล้วมั้ง

ฟาง: ฮ่าๆ ฟางอยากให้2คนนั้นเป็นแฟนกันอ่ะ น่ารักดี

ป๊อป: ป๊อป ก็คิดว่างั้น ฮ่าๆ

แล้วทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนุกสนาน จนลืมกลับบ้าน --*

-----------------------------------------------------

แก้ว: แม่จ๋า........แก้วกลับมาแล้ว

แม่: อ้าว!!! แก้ว กลับช้านะ กับข้าวเย็นหมด

แก้ว: นี!!! (แก้วกอดคอโทโมะมาหาแม่)

แม่: อ้าว....โทโมะ แหม หล่อไม่เปลี่ยนเลย!!!! มาส่งแก้วเหมือนเดิมเลย น่ารักจริงๆ

เข้าบ้านก่อนลูก แม่เตรียมอาหารไว้เยอะแยะเลย

แก้ว: ฮ่าๆวันนี้นายอ้วนแน่

โทโมะ: หึ ยัยลูกแมว!!! ว่าแต่แม่เธอกลับมาเมื่อไร

แก้ว: เมื่อเช้าอ่ะ นี่เดี๋ยวอีก3วันก็ไปต่อแล้ว เฮ้อ

กิ่ง: แหมๆ พาใครมาจ้ะแก้ว

แก้ว: เห็นหน้าอยู่ทุกวัน จำไม่ได้รึไง

กิ่ง: ฉันแซวย่ะ!!!!!!!! มานั่งๆๆ รอแกอยู่เนี่ยะ ไม่ได้กินเลย

แก้ว: ว้าว แม่ทำเยอะจัง

กิ่ง:สงสัย รู้ว่าจะมีลูกเขยมานั่งกินด้วยมั้ง! (มองแก้วกับโทโมะ)

แม่: กิ่ง ไปแกล้งน้อง!  ..............จริงๆอยู่ที่นู่นไม่ค่อยได้ทานของไทยๆเท่าไรอ่ะลูก...........

หลังจากเสร้จสิ้นมื้อดึก

แก้ว: เห้ยยยย นาย!!!..........ประตูบ้านก็มี

โทโมะ: ฉันชอบปีนมากกว่า เดี๋ยวคืนนี้ปีนมาหานะ

แก้ว: ขอร้อง!! ใช้ประตูเถอะนะ อุตส่าห์มีให้ยังจะบ้าปีนอีก

โทโมะ: เหมือนเดิมเลย

แก้ว: อะไร???

โทโมะ: ทุกอย่างเหมือนเดิม แม่เธอใจดีเหมือนเดิม ทำอาหารอร่่อยเหมือนเดิม สวยเหมือนเดิม พี่สาวเธอก็ขี้แซวเหมือนเดิม ส่วนเธอ ก็น่ารักเหมือนเดิม แถมขี้บ่นเหมือนเดิม (ยิ้มให้ ก่อนปีนข้ามไป แล้วเข้าบ้านไปดื้อๆ)

แก้ว: แต่มีบางอย่างไม่เหมือนเดิมโทโมะ!!  (ร่างบางเดินเข้าบ้านตัวเองไปเช่นกัน)

...........................................................

โทโมะ: ทุกอย่างเหมือนเดิมแก้ว ยกเว้นความรู้สึก มันมากขึ้นทุกวันจริงๆ........................

(มองหญิงสาวที่เข้าไป ทางหน้าต่าง) เลิกเป็นเพื่อนกันไหม??? (พูดกับตุ๊กตาแมวขนฟูตรงหน้าสลับกับมองหญิงสาว)