My heart เพราะเธอคืนดวงใจของฉัน

5 ปีผ่านไป (โคตรไวเหมือนโกหก)

"ห้าปีแล้วน่ะทำไมแก้วยังไม่กลับมาหาเราเลย" สาวน้อยผิวขาวหน้าหวานพูดกับเพื่อนๆ

"เอาเถอะ เชื่อฉันไม่นานแก้วต้องมาหาเราสักวัน เราควรจะทำให้อารมณ์ดีเข้าไว้ แก้วจะได้ไม่ห่วงเราไง"ฟางพูดปลอบใจเพื่อนๆ

"ห้าปีหรอ ฉันนึกว่าเป็นสิบๆปีเลยน่ะฉันพึ่งรู้ว่าการรอคอยคนที่เรารักมันนานขนาดนี้เมื่อไรแก้วจะกลับมาว่ะ" ฉันบ่นให้เพื่อนฟัง ก็ใช่น่ะสิแก้วหาไปติดต่อก็ไม่ได้ ตามหาก็ไม่เจอตอนนี้เธอจะอยู่ที่ไหนและเป็นยังไงบ้างน่ะแก้ว ทั้งๆที่เธอไม่ได้อยู่กับฉันแต่ทำไมฉันเหมือนมีเธออยู่ข้างๆตลอด

"พวกฉันก็เป็นเหมือนๆกับนายนั้นแหละ แก้วก็เป็นคนที่ฉันรักเหมือนกัน" หวายพูด

"ฉันขึ้นไปข้างบนดีกว่า" ฉันพูดเสร็จก็ขึ้นมาบนห้อง และแน่นอนว่าฉันต้องนอนห้องของแก้วและแน่นอนว่าฉันจำทุกอย่างทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแก้วได้ แต่ไม่สิมีอยู่เรื่องหนึ่งนึกยังไงก็นึกไม่ออกชังเถอะ

แอ๊ด.....

Kaew Part

ตอนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องนอนเนี่ยแหละ ความจริงฉันหนีพวกนั้นไปแค่ 3 ปีเอง แต่อีก 2 ปีฉันก็อยู่ที่นี้ค่อยทำทุกๆอย่างให้พวกนั้น โดยเฉพาะเขาคนนั้นคนที่ฉันรัก 'โทโมะ'

แอ๊ด.... 

ฉันได้ยินเสียงมีคนเข้ามาแล้วเขาคนนั้นคือ....

End Kaew Part

"แก้ว!!!!" เสียงชายหนุ่มเรียกชื่อสาวน้อยร่างบางคนที่หายไปนานนับ 5 ปี ดังหลั่นบ้านทำให้เพื่อนๆที่อยู่ด้านล่างรีบวิ่งขึ้นมาด้านบนแต่ก็ยังไม่กล้าจะก้าวเข้าไปในห้องนอนของแก้วอยู่ดี และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็เห็นแก้วที่กำลังถูกโทโมะกอดเหมือนไม่อยากให้จากไปไหน แต่สีในห้องนอนที่เปิดกว้างให้เห็นกับตาจากที่เคยเห็นว่าเป็นสีขาวอย่างที่เห็นในทุกๆวันแต่ทำไมวันนี้มันกลายเป็นสีแดงม่วงๆ ถ้าจะมีคนเข้าไปทาสีพวกเธอก็ต้องรู้แต่ที่หน้าแปลกใจวันนี้พวกเธออยู่ที่ห้องรับแขกตรงทางเข้าบ้านเป็นประจำแล้วแก้วเข้ามาได้ไง ถ้าตอนกลางคืนก็ไม่ใช่เนื้องจากว่าฟางจะตรวจสอบบ้านทุกวันก็ปิดสนิท แล้วสรุปแก้วเข้ามาได้ยังไงล่ะเนี่ย เป็นคำถามี่ค้างคาใจทุกคนยกเว้นโทโมะและตัวแก้วเอง

"แก้วแกมาได้ไงอ่ะ?" เฟย์ทีมีความสนิทสนมกับแก้วมากที่สุดเดินเข้ามา

"ฉันอยู่ในบ้านหลังนี้มา 2 ปีแล้ว แต่พวกแกไม่เคยเห็นฉันเอง" แก้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติไม่เหมือนที่เคยพูดไว้ในงานแต่งงานเลย

"2 ปี แกอยู่ในบ้านหลังนี้มา 2 ปีโดยที่พวกฉันทั้งหมดไม่เคยเห็นเลย" จินนี่พูดไปก็ยิ่งงง

"ไม่มีใครเคยเห็นฉันเลยด้วยซ้ำ เพราะว่า..." แก้วเงียบไป

"เพราะว่าอะไร" คราวนี้โทโมะเป็นคนถามแก้วเอง

"เพราะว่า ฉันไม่พร้อมให้ใครเจอน่ะ" แก้วพูดโดยที่ไม่สบตาใคร

"แล้วแกนอนไหน" มีนที่งงมากกว่าเพื่อนถามบ้าง

"ในห้องฉันสิ" แก้วพูด

"แล้วทำไมห้องเธอเป็นสีนี้" ป็อปปี้พูดบ้าง

"ห้องฉันเป็นสีนี้ตั้งนานแล้วแต่ที่เห็นเป็นสีนี้เพราะ" แก้วเดินไปเปิดผ้าม่านในห้อง พอแก้วเปิดออกก็เป็นสีขาวเหมือนเดิม แต่ยังไงมันก็ยังเป็นภาพลวงตาให้ทุกคนเห็นเหมือนเดิม

"แสดงว่าที่ฉันรู้สึกเหมือนกอดเธอในทุกคืน ได้ยินเสียงอาบน้ำทุกวันที่ฉันคิดว่าฉันคิดไปเอง นี้เธอเป็นทำนี้เอง" โทโมะพูโไปกอดไป

"แล้วเคนตะ พายุ กวิน กับจงเบล่ะ" แก้วผลักกอดออกเบาๆ แล้วถามหาเพื่อนคนอื่นๆ

"มันพาหลานๆของแกไปเที่ยวอ่ะแก้ว" เขื่อนที่เงียบไปน๊านนานพูดออกมา

"งั้นฉันขอพักผ่อนก่อนน่ะ ง่วง" แก้วพูดด้วยเสียงเหนื่อย

"ทำไมถึงเหนื่อยล่ะ" พอแก้วกับโทโมะเข้ามาในห้อง โทโมะก้ถามทันที

"เมื่อคืนนายละเมอเรียกชื่อของฉันจนแทบจะไม่ได้นอนเลย" แก้วพูดแล้วก็นั่งลงบนเตียง

"แล้วหายไปนี้ไม่รักกันแล้วรึยังไง" โทโมะยังไม่เลิกถาม

"ที่หายไปก็หมายความว่าไม่รักแค่จะลองดูว่านายจะมีใครมาแทนฉันรึป่าว" แก้วพูดแล้วก็นอนลงบนเตียง

"ทำไมเธอชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่ได้ตั้งแต่ไอ้เรื่องความลับที่เธอไม่กล้าบอกใคร" คำพูดของโทโมะทำให้แก้วรีบลุกขึ้นมา

"นายจำได้หรอ?" แก้วถามอย่างงงเว่อร์

"พึ่งจำได้ตอนที่เห็นเธอเนี่ยแหละ แล้วตอนนี้เธอยังเป็นอยู่รึป่าว" โทโมะยัง(ไม่เลิก)ถามแก้วอีก

"ไม่ล่ะ แต่ภาพลวงตามันไม่หายอ่ะ"แก้วพูดแล้วนอนลงไป(อีกรอบ)

สนุกไหม(ไม่เลย) ช่วงนี้งานเยอะ แล้วก็ใกล้สอบแล้ว 

ยังไงก็จะ(พยายาม)อัพให้ลีดเดอร์ได้อ่านน่ะ