My heart เพราะเธอคืนดวงใจของฉัน

"เห้ยยย ห้องเธอหรอเนี่ยทำไมเป็นแบบนี้" สิ่งที่โทโมะเห็นก็คือ จากห้องนอนสีครีมก็เป็นสีดำ ทุกอย่างในห้องทั้งเตียง โต๊ะ ตู้ ผ้าม่าน ก็เป็นสีดำ แสงในห้องก็เป็นสีแดงเหมือนเลือด
"อยู่ข้างนอกฉันอาจจะเหมือนเป็นคนขี้เอาแต่ใจดื่อๆ แต่สิ่งที่ฉันทำไปมันฟืนใจมากๆ แต่ด้วยต้องการให้เก็บเป็นความลับฉันเลยจำเป็น นายรู้ความจริงแล้วอย่าบอกใครน่ะ ว่าฉันได้เชื้อของ 'ยมฑูต' มาด้วย" แก้วพูดกับโทโมะแบบเสียงที่เย็นชา ที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน
"เธอพูดกับฉันแบบนี้แล้วคนด้านนอกะได้ยินไหม?" โทโมะถามเพราะกลัวเสียงจะรอดออกไป
"ไม่หรอกฉันป้องกันไว้เป็นอย่างดีถ้าใครเปิดประตูหรือเคาะเข้ามาก็จะเห็นเป็นห้องธรรมดาและจะไม่เห็นเรา เพราะนั้นคือภาพลวงตา" แก้วยังพูดเสียงเย็นชา
"แล้วเธอสามารถถ่ายทอดความเป็นยมฑูตให้ใครได้รึป่าว?" โทโมะถามแก้ว
"ไม่ได้หรอกเพราะที่ฉันเป็นแบบนี้ได้ฉันไปขอคนๆหนึ่งที่ทำให้นายมีอะไรรึป่าว" แก้วถาม
"ในเมื่อเราก็แต่งงานกันแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้คนเดียว ขอให้ฉันเป็นแบบเธอด้วยได้ไหม" โทโมะถามเนื่องจากไม่อยากให้พูดที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาได้เป็นยมฑูตแค่คนเดียว
"ได้แต่ทรมารนิดหนึ่งน่ะ เพราะแรกๆนายอย่าพึ่งกินข้าวนายต้องกินสิ่งๆหนึ่งตลอด 1 สัปดาห์"แก้วบอกโทโมะ
"แล้วช่วงนั้นเธอเป็นอย่างไงบ้างล่ะ ทำไมเธอยังกินข้าวได้เลย" โทโมะถามแก้วเพราะเห็นแก้วบอกว่าห้ามกินข้าว
"ช่วงนั้นฉันบอกทุกคนว่าไม่สบายของอยู่ในห้องถ้าหาจะออกไปเอง ส่วนข้าวคนใช้ก็เอาไว้หน้าห้องฉันก็เอาไปเท่ทิ้งตอนที่ทุกคนไม่อยู่น่ะ" แก้วบอก
"งั้นตอนที่ฉันเป็นเธออยู่เป็นเพื่อนฉันในห้องนี้น่ะ" โทโมะบอกกับแก้ว
"โอเค เดี๋ยวฉันจะพานายไปหายมฑูต" แก้วบอกโทโมะและพาโทโมะเดินไปห้องๆหนึ่งที่มีประตูเป็นสีแดง
"แล้วเธอเป็นแบบนี้มากี่ปีแล้วล่ะ" โทโมะถามแก้ว
"ฉันเป็นแบบนี้ตอนโดนนายยิงได้ซัก 2-3 วัน"แก้วบอก
"ก็ไม่นายนิ แล้วทำไมเหมือนเธอเก่งมากเลยน่ะเหมือนเป็นแบบนี้มาได้ซัก 3 ปีแต่มันพึ่งแค่ 4 เดือนเอง เธอเป็นแบบนี้แล้วทุกข์ไหม" โทโมะชมแก้วแล้วถาม
"ก็ทุกข์น่ะ เพราะเรารู้อนาคตแต่เราไม่สามารถบอกใครได้ยกเว้นคนที่เป็นยมฑูตเหมือนกันได้ และเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ทั้งสิ้น ก็เหมือนบทละครที่เราดูบทล่วงหน้าโดยคนอื่นไม่รู้แต่เราก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนบทมันได้น่ะ แต่นายต้องเก็บความลับให้อยู่ด้วย" แก้วบอกโทโมะ
"ฉันตกลง" โทโมะตอบตกลง
"แล้วเป็นยมฑูตมันมีข้อดีข้อเสียอะไรบ้าง" โทโมะถามแก้วอีกรอบ
"ข้อดีก็มี เราจะอ่านใจคนที่คุยด้วยออก รู้อนาคตจากสร้อยเส้นหนึ่งที่จะได้มา สามารถสร้างภาพลวงตาได้ ข้อเสียคือ รู้อนาคตแต่บอกใครไม่ได้และเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เราทำอะไรยมฑูตจะรู้เฉพาะคนที่ทำให้เราเป็นแบบนี้เท่านั้นและคนที่เรามีความสัมพันธ์พิเศษด้วย เราจะต้องเป็นคนเฉยชา ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความรักของคนอื่นคนรักใครชอบใครก็ปล่อยไป ส่วนคนที่เป็นยมฑูตสามารถมีความรักได้ แต่มีได้แค่คนเดียว และห้ามเลิกกัน วันนี้ฉันจะพานายไปเป็นยมฑูตเสร็จแล้วเราก็ต้องเข้าพิธีรักระหว่างความรักยมฑูต ถ้าระหว่างคนกับยมฑูตก็ไม่ต้องทำพิธีรักของยมฑูต" แก้วพูดจบก็มาถึงที่ๆหนึ่ง
"เข้ามาได้ไม่ต้องเคาะ" เสียงคนที่อยู่ในนั้นบอก
"ค่ะ นายท่าน" แก้ก็เปิดประตูเข้าไปแล้วเรียกโทโมะเข้าด้วย
"เจ้าเข้ามานอนตรงนี้"ชายหนุ่งวัยกลางคนชี้นิ้วให้โทโมะนอนบนแท่นๆหนึ่ง แล้วโทโมะก็ทำตามอย่างว่าง่าย
"หลับตาซะโทโมะแปปเดียวแต่เจ็บนิดหนึ่ง" แก้วบอกโทโมะ จากนั้นชายหนุ่มวัยกลางคนก็ยิบมีดมากลีดที่แขนของโทโมะยาวสัก 2 เซนติเมตรให้ลึกนิดหนึ่งพอเป็นแผลเป็น แล้วก็เช็ดเลือดออกหมดจากนั้นก็ยิบแท่งอะไรสักอย่างกดลงไปที่แผลของโทโมะอย่างแรงจากนั้นก็ใช้มือกดตรงปากแผลให้มันสนิทเหลือแค่มีรอยแผลเป็นเท่านั้น
"โอ๊ย!! เธอทนได้ไงเนี่ยแก้ว"  เสียงโทโมะตะโกนซะดัง 
"ลุกขึ้นได้แล้ว ส่วนแม่นี้หรอเธอทำเป็นเหมือนคนไร้หัวใจเลยล่ะ ไม่มีบ่นว่าเจ็บไม่ร้อง แค่มีน้ำตาไหลเพราะ ที่เธอแบบนี้เธอไปเจอเหตุการณ์ของเพื่อนเธอ เธอยอมทำเพื่ออยากรู้ว่าอนาคตจะมีเพื่อนคนไหนฆ่าตัวตายบาง แต่เธอก็ไปเปลี่ยนโชคชะตามนุษย์หนึ่งคน เพราะฉะนั้นเจ้าต้องดูแลพ่อหนุ่มคนนี้จนกว่าจะหายดีและเข้าพิธีได้" ชายหนุ่มวัยกลางคนบอกกับแก้ว
"โทโมะเป็นยังไงบ้าง" แก้วถามโทโมะด้วยเสียงเหมือนเดิมคือ เฉยชา
"ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก" เสียงโทโมะก็เริ่มเฉยชาบ้างแล้ว
"อ่ะเอาอันนี้เธอคงรู้จักแล้วล่ะมั่ง อย่าลืมเอาให้พ่อหนุ่มนั้นกินล่ะ" ชายหนุ่มวัยกลางคนยิบกล่องใบใหญ่ที่มีขวดเล็กมีอะไรบ้างอย่างอยู่ในนั้นซัก 30 กว่าขวดได้
"กลับเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นว่าเรามานานเกิน" แก้วบอกโทโมะพร้อมถือกล่องใบนั้นไป
 
ณ ห้องนอนของยมฑูตสาวแก้วนั้นเอง
 
"นอนพักก่อนซะนะโทโมะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกเพื่อนว่า นายเกิดไม่สบายกะทันหันแล้วฉันให้พักในห้องแล้วกัน" พอแก้วกำลังจะเดินไปแต่โทโมะจับมือไว้ก่อน
"แก้วเราอยู่ด้วยกันไม่จำเป็นต้องทำเสียงเฉยชาใส่ก็ได้น่ะ ฉันรู้สึกว่าเธอกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย"โทโมะบอกแก้ว
"โอเคฉันจะพยายามนายก็เหมือนกันน่ะ โอเค" แก้วบอกเสียงใส
"คร๊าบบบ แล้วไอ้ขวดนั้นน่ะจะให้กินตอนไหน" โทโมะถามแก้ว
"กินตอนนี้เลย 1 ขวดระวังนะ ต้องกินที่เดียวหมดห้ามอม ให้กินวันล่ะ 4 ขวด ตื่นนอน ตอนสาย ตอนเที่ยง และตอนค่ำ พอกินเสร็จทุกครั้งต้องนอนเลย" แก้วพูดเสร็จก็ออกไป
 
ณ ในห้องหวาย
 
"ไปนานเลยน่ะ แล้วโทโมะล่ะ" ฟางถามแก้วเมื่อเห็นแก้วเดินมา
"โทโมะเกิดอาการป่วยกะทันหันน่ะ" แก้วบอกฟางและทุกๆคน
"ขอไปเยี่ยมได้ไหม" พิมถาม
"ไม่ได้เพราะเขาอยู่ในห้องของฉันพวกแกห้ามเข้าเป็นอันขาด" แก้วบอกด้วยเสียงเฉยชา ด้วยความรู้สึกส่วนตัวหลังจากที่เป็นยมฑูต จนคนอื่นกลัว
"โอเค แล้วทำไมเธอถึงรู้ล่ะว่าหวายจะฆ่าตัวตาย" เฟย์ถาม
"เออใช่ลืมถาม" ทุกคนพูดพร้อมกันยกเว้นหวายที่ยังนอนอยู่
"ฉันแค่สังหรณ์ใจเฉย" แก้วรีบหาคำแก้ตัว
"แล้วแกรู้เรื่องหวาย ขนมจีน กวินได้ไง"จินนี่ถาม
"ฉันแอบสืบน่ะ โทษที" แก้วรีบร้อนตัวตอบ
"งั้นแกไปดูแลสามีแกเถอะ" มีนไล่แก้ว
"เออใช่ ลืมเลยยังไม่ทันได้ให้ยาทานเลย" แก้วบอกแล้วรีบวิ่งกลับห้องไปเลย
 
ณ ห้องของแก้ว
 
"แก้วทำไมไม่บอกว่ามันขมอ่ะ!!!" แก้วเข้ามาในห้องโทโมะก็โวยวายทันที
"โทษที พึ่งกินหรอถึงยังไม่นอน" แก้วถาม
"กว่าจะยิบมาได้ กำลังจะนอนเนี่ยล่ะ" โทโมะบอก
 



อัพแล้วจ้ะ เม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะ แต่ตอนนี้ไรเตอร์ไปนอนก่อนดีกว่า