ความรักที่ไม่สมหวัง

นิยายเรื่องแรกที่เอาลงบอร์ดนี้ >< ค่ะ
ไม่รู้ว่าจะสนุกไหมยังไงก็ติชมกันด้วยเน้อ
 
“อุ๊ยโทโมะอย่าสิค่ะ”เสียงของผู้หญิงเล็ดลอดออกมาทางโทรศัพท์ทำให้ร่างบางกักเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไหนนายบอกว่ามีประชุมไง T^T
03.00 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ฮืม”ร่างบางสะบัดผ้าห่มออกก่อนเดินไปเปิดประตู
“กลับมาแล้วหรอกินข้าวยัง”ร่างบางถามด้วยความเป็นห่วงและไม่เอ่ยถามถึงเรื่องที่เธอได้ยินเลยแม้แต่น้อย
“อือ กินมาแล้ว”ร่างสูงพูดอย่างไม่ใยดีเดินเข้าไปอาบน้ำซักพักก็เดินกลับมานอนโดยไม่สนร่างบางเลย
“ฮึกๆๆ ฮือ ฮึก ฮืออ”เสียงสะอื้นที่ร่างบางในห้องน้ำพยายามเก็บเสียงไว้ให้มากกที่สุดแต่ก็ยังดังออกมาอยู่ดี
“แค่กๆ”เธอรู้ดีว่าเธอเป็นโรคอะไรและมีเวลาเท่าไหร่แต่ร่างสูงนี่สิไม่เคยสนใจเธอเลยวันวันก็มีแต่บอกว่ามีประชุม
เช้า
“แก้ววันนี้ไม่ต้องรอนะกลับค่ำ” แล้วร่างสูงก็เดินออกจากห้อง
กิ๊ง ก่องๆๆๆๆ
“ลืมอะระ...เอ่อมาหาใครค่ะ”ร่างบางถามหญิงสาวที่ยืนถือถุงอะไรซักอย่างอยู่หน้าบ้าน
“คือเบลล์แค่อยากฝากของคืนให้โทโมะเขานะค่ะเมื่อวานเขาลืมเอากลับ”หญิงสาวคนนั้นพูดแล้วยิ้มเหมือนกับเย้ยมาให้ร่างบาง
“เอ่อค่ะ”ร่างบางที่ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะไม่คิดว่าที่เธอคิดจะเป็นจริงๆ
“ไปนะค่ะ”
“ทำไมนายทำอย่างนี้กับฉันหละโทโมะแค่ก ฮึกๆๆ”วันแล้ววันเล่าดูเหมือนว่าอาการป่วยของเธอก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
2 เดือนผ่านไป
“นะฟางนะช่วยแก้วหน่อยสิแค่กๆ”วันนี้คนร่างบางได้มาขอให้เพื่อนสนิทของเธอช่วยโกหกร่างสูงว่าเธอไปทำงานที่ต่างจังหวัด ซักประมาณ 3 เดือน เพราะอาการของเธอมันเริ่มรุนแรงขึ้นมากจนหมอบอกให้ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ
“แก้วนะแก้วทำไมไม่ไปบอกเองหละ”
“นะฟางนะช่วยแก้วหน่อยแก้วต้องไปแล้วนะ”
“แล้วจะไม่ให้โทโมะไปส่งหรอ”
“เอิ่มไม่ต้องหรอกช่วงนี้เขางานยุ่งนะ”ร่างบางพูด
“แกแน่ใจหรอแก้วว่างานยุ่งฉันบอกหลายครั้งแล้วไงว่าโทโมะมันมีคนอื่นแกก็เห็นและฉันก็บอกให้แกเลิกกับโทโมะแล้วหันมารักษาตัวเองให้หายดีกว่า”เฟย์พูดเพราะเป็นห่วงเพื่อนสนิทของตัวเอง
“เฟย์...”ฟางเอ็ดน้องตัวเองเบาๆ
“เอ่อเฟย์ขอโทษก็เฟย์สงสารแก้วอ่า”
“ไม่เป็นไรหรอกเพราะถ้าเขาไม่รักฉันจริงๆฉันก็จะรอกจนกว่าเขาจะมาพูดความจริงกับฉัน”
[Rrrrrr]
“ค่ะพี่กิ่ง”
(แก้วมาได้แล้วนะอีก 30 นาทีเครื่องจะออกแล้ว)
“ค่ะๆ เดี๋ยวแก้วจะไป”
“ฟางแก้วต้องไปแล้วนะฝากด้วยนะ ^^”แล้วร่างบางก็ขึ้นแท็กซี่ไปที่สนามบิน
ประเทศXxxxxxx
“คุณปล่อยให้เวลามันผ่านมาขนาดนี้ได้ยังไงคุณก็น่าจะทราบดีนะครับว่าโรคธาลัสซีเมียหากคนที่เป็นระยะสุดท้ายจะมีโอกาสรอดกี่เปอร์เซ็น”หมอพูดกับร่างบาง
“ค่ะ”
“ยังไงทางเราก็จะรักษาให้คุณสุดความสามารถครับ”
2 เดือนต่อมา
ประเทศไทย
“ฟางมาถึงนี่มีอะไร”ร่างสูงพูดกับร่างบาง
“โทโมะได้โทรหาแก้วบ้างรึป่าว”
“ป่าวช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก”ขาตอบทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
“หึฟางว่าแล้วไม่รู้แก้วคิดยังไงมาแต่งงานกับคนอย่างนายนายหนะมีหัวใจบ้างมั๊ยนายน่าจะโทรไปถามแก้วบ้างนะว่าแก้วเป็นยังไงบ้างอยู่นี่นู่นหนะ”
“เขาก็ไปทำงานไงฉันก็แค่ไม่อยากโทรไปรบกวนแก้ว”
“ฉันขอบอกเอาไว้นะถ้านายเสียแก้วไปแล้วนายจะรู้สึก”
[Rrrrr]
“ค่ะ”
(ฟางเอ่อบินมาที่นี่ได้ไหม)
“ทะ...ทำไมค่ะ”
(คือแก้วเขาเสียแล้วนะฮึก เมื่อเช้านี่เอง)
“ฮือ ฮึกได้ค่ะ”
(ถ้าโทโมะว่างก็มานะฝาก ฮึก ด้วย)
“ค่ะ ฮึก เขาอาจจะงานยุ่ง”
(ไม่เป็นไรจ๊ะแค่นี้นะ)
“นายจะไปหาแก้วมั๊ย ฮึก ๆๆ”
“ทำไมก็บอกว่ายุ่ง”
“แก้วเขาเสียแล้ว”
“กึก”ร่างสูงที่หันเตรียมเดินหนีก็หยุดทันที
“ว่าไงนะแก้วเขาเป็นอะไรแล้วทำไมไม่เคยบอกฉันเลย”ร่างสูงถามน้ำตาคลอ
“นายเคยสนใจแก้วบ้างรึป่าวหละเคยถามบ้างมั๊ยว่าแก้วเข้าเป็นยังไงจริงๆแล้วแก้วเขารู้ทุกอย่างว่านายมีคนอื่นแต่เขาก็เลือกที่จะเงียบและเก็บความรู้สึกเอาไว้นายทำร้ายคนที่รักนายมากที่คนหนึ่งนายมันไม่มีหัวใจ”ฟางตะโกนใส่หน้าร่างสูงและกำลังจะเดินออกจากห้อง
“พรุ่งนี้ไปกี่โมง”
“เช้า 06.00 น.”แล้วฟางก็เดินออกจากห้องปล่อยให้ร่างสูงนั่งร้องไห้และนึกถึงตอนที่ร่างบางยังอยู่
Part 2
1 ปีผ่านไป
ณ โรงจอกรถในห้างแห่งหนึ่ง
“โอ้ย/ขอโทษครับ”ร่างสูงเดินเหม่อลอยจนชนเข้ากับใครซักคน
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“กะ...แก้ว”ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างตกใจ
“เอ่อคุณคงทักคนผิดแล้วมั้งค่ะ”แล้วร่างบางก็เดินไปที่รถตัวเอง
“ไม่หรอกฉันจำไม่ผิดนี่เธอจริงๆใช่มั๊ย”
“คุณฉันบอกว่าไม่ใช่ไงหละขอตัวนะค่ะ”
“นั่นสินะแก้วเขาตายไปตั้งนานแล้วผมขอโทษนะครับ”ร่างสูงบอกหน้าเศร้าและขึ้นรถ
“ฉันขอโทษนะโทโมะที่ต้องโกหก”ร่างบางพูดหลังจากร่างสูงขับรถออกเธอไม่อยากไปเป็นแก้วคนเดิมที่โง่ให้ร่างสูงหลอกเธอหลบไปรักษาตัวโดยให้พี่สาวของเธอแกล้งว่าเธอนั้นได้ตายลงไปแล้วถึงเธอนั้นจะยังคงรักร่างสูงอยู่ก็ตาม…..
 
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอ่ะเป็นไงบ้างอ่ะฮ่วยแตกมากมั้ย T^T