ความรักที่ไม่สมหวัง

นิยายเรื่องแรกที่เอาลงบอร์ดนี้ >< ค่ะ

ไม่รู้ว่าจะสนุกไหมยังไงก็ติชมกันด้วยเน้อ

“อุ๊ยโทโมะอย่าสิค่ะ”เสียงของผู้หญิงเล็ดลอดออกมาทางโทรศัพท์ทำให้ร่างบางกักเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไหนนายบอกว่ามีประชุมไง T^T

03.00 น.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ฮืม”ร่างบางสะบัดผ้าห่มออกก่อนเดินไปเปิดประตู

“กลับมาแล้วหรอกินข้าวยัง”ร่างบางถามด้วยความเป็นห่วงและไม่เอ่ยถามถึงเรื่องที่เธอได้ยินเลยแม้แต่น้อย

“อือ กินมาแล้ว”ร่างสูงพูดอย่างไม่ใยดีเดินเข้าไปอาบน้ำซักพักก็เดินกลับมานอนโดยไม่สนร่างบางเลย

“ฮึกๆๆ ฮือ ฮึก ฮืออ”เสียงสะอื้นที่ร่างบางในห้องน้ำพยายามเก็บเสียงไว้ให้มากกที่สุดแต่ก็ยังดังออกมาอยู่ดี

“แค่กๆ”เธอรู้ดีว่าเธอเป็นโรคอะไรและมีเวลาเท่าไหร่แต่ร่างสูงนี่สิไม่เคยสนใจเธอเลยวันวันก็มีแต่บอกว่ามีประชุม

เช้า

“แก้ววันนี้ไม่ต้องรอนะกลับค่ำ” แล้วร่างสูงก็เดินออกจากห้อง

กิ๊ง ก่องๆๆๆๆ

“ลืมอะระ...เอ่อมาหาใครค่ะ”ร่างบางถามหญิงสาวที่ยืนถือถุงอะไรซักอย่างอยู่หน้าบ้าน

“คือเบลล์แค่อยากฝากของคืนให้โทโมะเขานะค่ะเมื่อวานเขาลืมเอากลับ”หญิงสาวคนนั้นพูดแล้วยิ้มเหมือนกับเย้ยมาให้ร่างบาง

“เอ่อค่ะ”ร่างบางที่ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะไม่คิดว่าที่เธอคิดจะเป็นจริงๆ

“ไปนะค่ะ”

“ทำไมนายทำอย่างนี้กับฉันหละโทโมะแค่ก ฮึกๆๆ”วันแล้ววันเล่าดูเหมือนว่าอาการป่วยของเธอก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

2 เดือนผ่านไป

“นะฟางนะช่วยแก้วหน่อยสิแค่กๆ”วันนี้คนร่างบางได้มาขอให้เพื่อนสนิทของเธอช่วยโกหกร่างสูงว่าเธอไปทำงานที่ต่างจังหวัด ซักประมาณ 3 เดือน เพราะอาการของเธอมันเริ่มรุนแรงขึ้นมากจนหมอบอกให้ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ

“แก้วนะแก้วทำไมไม่ไปบอกเองหละ”

“นะฟางนะช่วยแก้วหน่อยแก้วต้องไปแล้วนะ”

“แล้วจะไม่ให้โทโมะไปส่งหรอ”

“เอิ่มไม่ต้องหรอกช่วงนี้เขางานยุ่งนะ”ร่างบางพูด

“แกแน่ใจหรอแก้วว่างานยุ่งฉันบอกหลายครั้งแล้วไงว่าโทโมะมันมีคนอื่นแกก็เห็นและฉันก็บอกให้แกเลิกกับโทโมะแล้วหันมารักษาตัวเองให้หายดีกว่า”เฟย์พูดเพราะเป็นห่วงเพื่อนสนิทของตัวเอง

“เฟย์...”ฟางเอ็ดน้องตัวเองเบาๆ

“เอ่อเฟย์ขอโทษก็เฟย์สงสารแก้วอ่า”

“ไม่เป็นไรหรอกเพราะถ้าเขาไม่รักฉันจริงๆฉันก็จะรอกจนกว่าเขาจะมาพูดความจริงกับฉัน”

[Rrrrrr]

“ค่ะพี่กิ่ง”

(แก้วมาได้แล้วนะอีก 30 นาทีเครื่องจะออกแล้ว)

“ค่ะๆ เดี๋ยวแก้วจะไป”

“ฟางแก้วต้องไปแล้วนะฝากด้วยนะ ^^”แล้วร่างบางก็ขึ้นแท็กซี่ไปที่สนามบิน

ประเทศXxxxxxx

“คุณปล่อยให้เวลามันผ่านมาขนาดนี้ได้ยังไงคุณก็น่าจะทราบดีนะครับว่าโรคธาลัสซีเมียหากคนที่เป็นระยะสุดท้ายจะมีโอกาสรอดกี่เปอร์เซ็น”หมอพูดกับร่างบาง

“ค่ะ”

“ยังไงทางเราก็จะรักษาให้คุณสุดความสามารถครับ”

2 เดือนต่อมา

ประเทศไทย

“ฟางมาถึงนี่มีอะไร”ร่างสูงพูดกับร่างบาง

“โทโมะได้โทรหาแก้วบ้างรึป่าว”

“ป่าวช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก”ขาตอบทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย

“หึฟางว่าแล้วไม่รู้แก้วคิดยังไงมาแต่งงานกับคนอย่างนายนายหนะมีหัวใจบ้างมั๊ยนายน่าจะโทรไปถามแก้วบ้างนะว่าแก้วเป็นยังไงบ้างอยู่นี่นู่นหนะ”

“เขาก็ไปทำงานไงฉันก็แค่ไม่อยากโทรไปรบกวนแก้ว”

“ฉันขอบอกเอาไว้นะถ้านายเสียแก้วไปแล้วนายจะรู้สึก”

[Rrrrr]

“ค่ะ”

(ฟางเอ่อบินมาที่นี่ได้ไหม)

“ทะ...ทำไมค่ะ”

(คือแก้วเขาเสียแล้วนะฮึก เมื่อเช้านี่เอง)

“ฮือ ฮึกได้ค่ะ”

(ถ้าโทโมะว่างก็มานะฝาก ฮึก ด้วย)

“ค่ะ ฮึก เขาอาจจะงานยุ่ง”

(ไม่เป็นไรจ๊ะแค่นี้นะ)

“นายจะไปหาแก้วมั๊ย ฮึก ๆๆ”

“ทำไมก็บอกว่ายุ่ง”

“แก้วเขาเสียแล้ว”

“กึก”ร่างสูงที่หันเตรียมเดินหนีก็หยุดทันที

“ว่าไงนะแก้วเขาเป็นอะไรแล้วทำไมไม่เคยบอกฉันเลย”ร่างสูงถามน้ำตาคลอ

“นายเคยสนใจแก้วบ้างรึป่าวหละเคยถามบ้างมั๊ยว่าแก้วเข้าเป็นยังไงจริงๆแล้วแก้วเขารู้ทุกอย่างว่านายมีคนอื่นแต่เขาก็เลือกที่จะเงียบและเก็บความรู้สึกเอาไว้นายทำร้ายคนที่รักนายมากที่คนหนึ่งนายมันไม่มีหัวใจ”ฟางตะโกนใส่หน้าร่างสูงและกำลังจะเดินออกจากห้อง

“พรุ่งนี้ไปกี่โมง”

“เช้า 06.00 น.”แล้วฟางก็เดินออกจากห้องปล่อยให้ร่างสูงนั่งร้องไห้และนึกถึงตอนที่ร่างบางยังอยู่

Part 2

1 ปีผ่านไป

ณ โรงจอกรถในห้างแห่งหนึ่ง

“โอ้ย/ขอโทษครับ”ร่างสูงเดินเหม่อลอยจนชนเข้ากับใครซักคน

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“กะ...แก้ว”ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างตกใจ

“เอ่อคุณคงทักคนผิดแล้วมั้งค่ะ”แล้วร่างบางก็เดินไปที่รถตัวเอง

“ไม่หรอกฉันจำไม่ผิดนี่เธอจริงๆใช่มั๊ย”

“คุณฉันบอกว่าไม่ใช่ไงหละขอตัวนะค่ะ”

“นั่นสินะแก้วเขาตายไปตั้งนานแล้วผมขอโทษนะครับ”ร่างสูงบอกหน้าเศร้าและขึ้นรถ

“ฉันขอโทษนะโทโมะที่ต้องโกหก”ร่างบางพูดหลังจากร่างสูงขับรถออกเธอไม่อยากไปเป็นแก้วคนเดิมที่โง่ให้ร่างสูงหลอกเธอหลบไปรักษาตัวโดยให้พี่สาวของเธอแกล้งว่าเธอนั้นได้ตายลงไปแล้วถึงเธอนั้นจะยังคงรักร่างสูงอยู่ก็ตาม…..

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอ่ะเป็นไงบ้างอ่ะฮ่วยแตกมากมั้ย T^T