ผมรักยัยพี่เลี้ยง

 
เฮ้ย !! เธอจะนอนตรงนั้นหรือไง
คะ มีอะไรหรือเปล่า
ฉันว่าเธอมานอนบนโซฟานี่เถอะ  เดียวฉันนอนตรงนั้นเอง
ไม่เป็นโทโมะนอนเถอะแก้วนอนได้  ฉันบอกเขา
ฉันบอกให้มานอนที่โซฟา  โทโมะพูดเสียงแข็ง  ฉันไม่เถียงแล้วก็ได้ขืนเถียงเขาคืนนี้ไม่ได้นอนแน่  ฉันเลยลุกขึ้นเดินไปยังโซฟาทันที
แต่แก้วว่า.....
ไม่ต้องว่า...นอนเลย  หรือจะให้จูบก่อนนอน  โทโมะพูดแล้วยื่นหน้าเจ้าเล่ห์มาใกล้ฉัน
ไม่คะ  นอนแล้ว  ฉันล้มตัวนอนแล้วเอาผ้าหม่ที่วางอยู่ข้าง ๆ คลุมตัวเอง  หลับตานอนทันที
 
 
ฉันตื่นมา 6 โมง ก็ไม่เห็นใครแล้วในห้องมีเพียงร่างของมินที่นอนหลับใหลอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน  แล้วโทโมะหายไปไหนแต่เช้ากันเนี้ย
ไปไหนของเขา  ฉันพึมพำคนเดียว
อืม....   ฉันหันมองทางมินเมื่อได้ยินเสียงเบา ๆ จากเตียงคนไข้  มินฟื้นแล้ว...!! มิน  มินคับ  เป็นไงบ้างคับ  ฉันลุกขึ้นไปข้างเตียงมินทันที
มะ  แม่แก้ว  แม่แก้วจริง ๆ ใช่ไหมคับ  เสียงเด็กชายสี่ขวบดังขึ้นพร้อมคว้ามือของแก้วไปจับไว้แน่น
คับ  แม่แก้วเอง  ฉันบอกเขา  “แม่แก้ว”  ฉันใช่คำนี้กับมินจนชินแล้วสินะ
มินยังเจ็บขาอยู่ไหมคับ  แม่แก้วขอโทษนะที่ทำมินเจ็บตัวเนี้ย
มินส่ายหน้า  มินหายไม่เจ็บแล้วคับมินมีแม่แก้วแล้ว  มินพูดพร้อมกอดฉันแน่น  ฉันเองก็กอดตอบแล้วลูบผมมินอย่างเอ็นดู  เด็กหนอ...ขี้อ้อนจริง ๆ
 
แกร้ก....
ฉันหันไปมองต้นเสียง  ก็เห็นโทโมะเปิดประตูเข้ามา  พร้อมกับถุงอาหารเช้า  นึกว่าหายไปไหนแต่เช้า  ที่แท้ก็ไปซื้ออาหาร
อ้าว...โทโมะ  นึกว่าหายไปไหนทำไมไม่ปลุกฉันด้วยล่ะจะได้ไปด้วย  ฉันรัวใส่โทโมะทันที
ฉันซื้อมาเผื่อแล้ว  อ้าว..มิน  เป็นไงบ้างลูกยังเจ็บอยู่ไหม  หิวไหมคับ  พ่อซื้อมาเยอะแยะเลย
โทโมะยิงคำถามใส่ลูกชายทันทีที่เห็นมินฟื้น  ดูเขาจะเป็นห่วงและรักมินมาก  อีกอย่างเขาใช้คำว่า “พ่อ” กับมินบ่อยกว่าเมื่อก่อนอีก  น่ารักขึ้นเนอะ  .. อะไร????
นี่โทโมะ  ถามทีล่ะอย่างสิ   มินตอบไม่ทันแล้วเนอะมินเนอะ...
ใช่คับแม่แก้ว
เข้ากันดีจริง ๆ เลยน่ะ  รู้อย่างนี้ฉันไม่ตามยัยเอ๋อนี้มาหาเสียก็ดี  โทโมะแขวะลูกชายตัวแสบของเขา
ฮ่า ๆๆๆ เสียงหัวเราะอันคุ้นเคยจากมินดังขึ้นทำให้ฉันและโทโมะยิ้มตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
ขอโทษน่ะค่ะ   ขออนุญาตตรวจอาการน้องหน่อยน่ะค่ะ  พยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์การแพทย์แถมส่งยิ้มหวานชวนฝันมาทางโทโมะอีก  หมั่นไส้ชะมัด...
เชิญคับคุณพยาบาล    ไอ้บ้าเอ้ย  ไปพูดกะเขาทำไม  แล้วเกี่ยวไรกะฉันด้วยเนี้ย....แก้วคิด
หือ  ฉันสบถในลำคอ
เป็นอะไรของเธอ   ดูทำหน้าเข้าอย่างกับปวด...... เขาไม่หันได้พูดจบฉันก็เดินถอยห่างออกมานั่งที่โซฟาเสียก่อน  โดยมีเขาเดินตามมานั่งด้วย
เสร็จแล้วน่ะค่ะ  อาการอื่นไม่แทรกซ่อนค่ะ สงสัยมีคนดูแลดีค่ะ  พยาบาลพูดกับโทโมะแล้วส่งตาหวานอีกแล้ว
ค่ะ  พอดีว่าพ่อกับแม่ดูแลดีนะค่ะ   ฉันลุกขึ้นพูดแล้วเดินผ่านหน้าพยาบาลสาวกับโทโมะไปที่เตียงมิน  เชอะ หมั่นไส้
อะ  เอ่อ งั้นฉันขอตัวน่ะค่ะ
เชิญค่ะ  ขอตัวแล้วเอาอย่างอื่นไปด้วยน่ะค่ะไม่ต้องทิ้งอะไรไว้   ฉันพูดจบหล่อนก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที
พยาบาลคนนั้นเขาจะทิ้งอะไรไว้เหรอ??  โทโมะตรงมาที่ฉันกับมินแล้วถามฉันด้วยสีหน้าไร้เดียงสา...เจ้าเล่ห์ชัดๆๆ
จะไปรู้เขาเหรอ  กินข้าวต้มดีกว่านะคับมิน  ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ
หึงอะเด่ะ  กิ๊วๆๆๆ  โทโมะแหย่ฉัน  ช่วงนี้ดูเขาจะ....  เอ่อ....  ยากจะมีคำบรรยาย
อะไรของคุณค่ะคุณโทโมะ  ใครหึงไม่มี๊ 
แม่แก้วเสียงสู๊ง สูง   มินนะมินไม่พูดก็ได้นะไม่มีใครว่าหรอกลูก
ใช่คนโกหกมักจะเสียงสูงเนอะมิน  ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย (เหรอ)
เหมือนพ่อโมะตอนโกหกคุณยายใช่ไหมคับ
ฮ่า ๆๆๆ เข้าตัวเองแล้วโทโมะ  ฉันขำนายโทโมะ
ไม่ต้องมาขำ  บอกมาเลยเมื่อกี้หึงฉันใช่ไหม  เขายื่นหน้ามาใกล้ฉันแล้วส่งสายตาอัมหิตใส่ด้วย  นึกว่ากลัวเหรอ
หึง  .....  หึงก็บ้าอ่ะดิ  ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เชอะ ..   ฉันเถียงหน้าตาย บอกว่าไม่ได้หึงก็ไม่ได้หึงสิ  โทโมะบ้า
27/11/55
 ไม่มีคนอ่าน คนเม้นเลย :'( ลืมกันแล้วสิน่ะไรเตอร์น้อยใจจัง