ผมรักยัยพี่เลี้ยง

ปลุกมินด้วย   เดี๋ยวฉันไปจองห้องพักก่อน  ผมบอกแก้วแล้วเดินตรงไปที่โรงแรมใกล้ ๆ

ค่ะคุณพ่อ

เดี๋ยวเหอะ..  นายโทโมะก็เดินออกไปจองห้องพักทันที

นี่นายเสร็จแล้วเหรอ  ฉันถามโทโมะเมื่อเขาเดินออกมาจากโรงแรม

อืม  ยกกระเป๋าตามมาด้วยน่ะ    ไอ้บ้านี่จะให้ฉันยกกระเป๋าคนเดียวน่ะเหรอ  สุภาพบุรุษชะมัด

ฉันเป็นผู้หญิงน่ะ  นายเป็นผู้ชายนายยกดิ   ไปกันคับมิน   ฉันไม่ยกกระเป๋าหรอก  ให้ตายเหอะ  ฉันเลยจูงมือมินเดินเข้าไปในโรงแรมทันที

ยัยบ้า   ตะโกนไปเหอะย่ะไม่สน

ขอโทษน่ะค่ะ  ขอกุญแจห้องที่ผู้ชายคนนั้นมาจองด้วยค่ะ  ฉันขอกุญแจพร้อมชี้ไปทางโทโมะที่ทั้งลากทั้งสะพายกระเป๋ามากมายเข้ามา  น่าสงสารดีเนอะ

นี่คะ  ห้อง 22  น่ะค่ะ  พนักงานพูดพร้อมส่งกุญแจมาให้ฉัน  แต่ห้องเดียวเองเหรอ

ห้องเดียวเหรอค่ะ    ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย

ค่ะ  สามีคุณจองไว้ห้องเดียวค่ะ    สามี!!!!พระเจ้าไอ้บ้านั้นใช่สามีฉันที่ไหนล่ะ  ฉันยังโสดย่ะ

เอ่อ  แล้วตอนนี้พอมีห้องอีกมั้ยค่ะ

ขอโทษด้วยค่ะ  ห้องสุดท้ายถูกเปิดไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ  ไม่สะดวกเหรอค่ะ   ยังจะถามอีกถ้าสะดวกฉันจะขอเปิดห้องใหม่เหรอ  บ้าจริง

ยัยเอ๋อ  ทำไรอยู่ไปเปิดห้องได้แล้วฉันหนัก  โทโมะตะโกนบอกฉัน  คงหนักจริง ๆ แหละ

จะไปแล้ว  งั้นไม่เป็นไรค่ะขอบคุณน่ะค่ะ  ฉันตะโกนกลับไปบอกโทโมะและหันไปพูดกับพนักงาน

.........................................................................................................................................

ห้อง  22

นี่โทโมะ  ทำไมจองห้องเดียว

ฉันขี้เกียจเปลืองเงิน  มากันสามคนเองห้องเดียวก็พอแล้ว  มินตัวนิดเดียวนอนไม่เยอะหรอกเนอะมินเนอะ   ทำเป็นเปลืองเงินกะอิแค่จองห้องเพิ่มให้ฉันหน่อยก็ไม่ได้  ยังจะหาแนวร่วมกับเด็กอีกแสบจริง ๆ พ่อลูกคู่นี้  แล้วจะให้ฉันนอนไหนล่ะหว่า

พี่แก้วคับนอนกับมินกับพ่อนี้แหละไม่ต้องหาที่นอนใหม่หรอก   มินรู้ได้ไงว่ะว่าเราคิดหาที่นอนอยู่  หรือเราคิดดังไป ไม่นิ  โอ้ย  ชั่งเหอะ

ไม่เอาอ่ะมิน  จะให้พี่นอนกับมินอ่ะโอน่ะ   แต่พ่อเราพี่ไม่นอนด้วยหรอก

งั้นเธอนอนโซฟาแล้วกัน  ฉันจะนอนบนเตียงกับมิน

ไม่เอาอ่ะ   ไม่ใช่ฉันน่ะที่ขัดแต่มินต่างหาก

มินอยากนอนกับพ่อและพี่แก้วอ่ะ  คงอบอุ่นน่าดูเลย  เหมือนพ่อแม่ลูกเลยอ่ะ  น่ะน่ะน่ะ พี่แก้ว

เอ่อ......  ฉันกับโทโมะมองหน้ากัน  ฉันสงสารมินน่ะคงจะคิดถึงแม่  แต่ให้นอนกับนายโทโมะน่ะเหรอถึงจะมีมินกั้นกลางก็เหอะ  ไม่เอาอ๊ะ  แก้วใจไม่ทำเด็ดขาด

พี่แก้วนอนกะมินน่ะ  พ่อให้พี่แก้วนอนบนเตียงกับเราด้วยน่ะ

ฉันไม่ได้ห้ามนิ   ไม่ได้ห้ามแต่ให้นอนโซฟาน่ะเหรอ

พี่นอนโซฟาน่ะดีแล้วมิน   ฉันลุกเดินออกจากที่ตรงนั้นทันที  ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องหงุดหงิดกับเรื่องแค่นี่ด้วย

พ่อโมะอ่ะ  พี่แก้วงอนเลยดูดิ  ง้อเลยน่ะไม่งั้นมินงอนอีกคน 

เธอไปนอนบนเตียงกับมินก็ได้ฉันนอนนี่เอง   ผมเดินมาง้อยัยเอ๋อนี่ตามคำสั่งมินมันหรอกน่ะ (เหรอ) ผมกลัวไอ้ตัวแสบจะงอนผมอีกคนต่างหาก

นายไปนอนเหอะ  ฉันนอนโซฟาได้   เสียงเย็นชาชะมัดเลย

เธอไปนอนบนเตียงเหอะ  เดียวมินมันโกรธฉันอีกที่ไม่ให้เธอนอนอ่ะ

ฉันพูดกับมินให้นายเองถ้ามินโกรธอ่ะ   แก้วงอนผมจริง ๆ หรือเราคิดไปเองยัยนี่จะงอนผมทำไมเนอะ ๆ

แต่ฉัน.............ฉันอะไรดีว่ะข้ออ้างที่ดี ๆ ไปไหนหมด