Coffee In Love
ออมอนี่cake
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่ แก้วที่ 2
“มินนี่ไปน้ำตกกันเร็ว”
“ไม่ ไม่ชอบน้ำ”
“ไม่ต้องลงน้ำหรอก ตอนนี้เค้าว่ามีดอกไม้ป่าเต็มไปหมด โคตรสวยอ่ะ”
“จริงดิ่ เอ้อ!! ไปๆๆ เดี๋ยวไปเอากล้องก่อน”
เด็กกวนบาทาเข้ามาหาเธอที่บ้านตั้งแต่เช้า วันนี้ไม่กวนแฮะ แอบมาชวนเธอไปดูดอกไม้สวยๆในป่า เห็นว่าข้างในมีน้ำตกด้วย บรรยากาศยามเช้าแบบนี้คงจะสวยเว่อร์แน่ๆ ว่าแล้วก็ขอไปดูให้เห็นกับตาหน่อยเหอะ ที่ว่าโคตรสวยอ่ะ มันเป็นยังไง
เมื่อหยิบกล้องมาได้ พร้อมเตรียมอุปกรณ์เข้าป่าเรียบร้อย อาศัยนั่งซ้อนท้ายจักรยานของเด็กกวนก็ของเธอไม่มีนี่นา ไม่ค่อยได้ไปไหนเลยไม่คิดจะสนใจที่อยากมีไว้เป็นของตัวเอง
“สวยป่ะ....สวยเหมือนมินนี่เลย”
ใช้เวลาไม่ถึง 30 นาที ก็เข้ามาถึงป่าดอกไม้ที่มีน้ำตกเป็นเบื้องหลัง เด็กกวนหยิบกล้องแมนนวลราคาเกือบสามหมื่นออกมาเพื่อเก็บภาพ ....แหมๆ ไม่ค่อยจะขู่เธอเท่าไหร่เลยนะ ชิ! แต่แอบเห็นถึงความตั้งใจที่ดูจะมีเยอะของเด็กบ้า เธอก็เลยเลือกที่จะเข้าไปเก็บภาพเช่นกัน ไม่หันไปกวนอะไรเด็ก
นั่งหลับตาดมกลิ่นดอกไม้และดินในป่าได้ครู่ใหญ่ ก็มีดอกไม้ป่าช่อโตถูกยื่นเข้ามาหาที่ใบหน้าสวย เหลือบมองเจ้าของดอกไม้ที่แว่บหนึ่งแอบมีรอยแดงที่แก้มอ้วนๆนั่น กับคำพูดชวนฝัน..สวยเหมือนมินนี่เลย..ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปนิดหน่อย ตื่นเต้นอะไรกันเล่า...
ก้มหน้าก้มตารับช่อดอกไม้จากเด็กกวนมา กะว่าจะออกปากขอบใจเสียหน่อยก็มาของขึ้นกับถ้อยคำถัดมา คนสวยเซ็ง....
“ฮะๆๆ ....ล้อเล่นน่า ทำเป็นเขิน”
“ไอเด็กบ้า เขินที่ไหนกันเล่า ชิ!!!”
{{{{{{{{
“ปั่นดีๆหน่อยสิ เดี๋ยวตกอ่ะ”
เด็กบ้านี่พอเริ่มปั่นจักรยานได้ก็เอาแต่ปั่นไปซ้ายที ไปขวาที ไม่รู้หรือไงคนสวยกลัวนะเฟ้ย ถ้าตกลงไปเนี่ยได้เสียโฉมแน่ถนนลูกรังดีๆนี่เอง มือเรียวรีบจับยึดเบาะที่นั่งของตัวเองเอาไว้แน่น ไม่น่าหลวมตัวให้เด็กตัวกะเปี๊ยกมาปั่นเลย น่าจะออกตัวแย่งปั่นตั้งแต่แรก เฮ่อ....พลาดเสียแล้ว
“จับให้มันแน่นๆแบบนี้ ก็ไม่ตกแล้วครับคุณผู้หญิง”
“>////<”
จู่ๆเด็กบ้าก็จอดรถกะทันหันทำให้ศีรษะของเธอไปกระแทกเข้ากับกล้องราคาสามหมื่นอย่างจัง กะว่าจะเงยหน้าขึ้นไปด่าเจ้าตัวแสบเสียหน่อย กลับโดนตอกกลับมาจนหน้าสวยๆเกือบหงาย...หงายหลังไปด้วยความเขิน
มือเล็กๆนั่นกำลังจับเอามือเรียวของเธอทั้งสองข้างไปโอบไว้รอบเอวของตัวเอง ได้แต่อึ้งกับการกระทำเกินเด็กๆของเจ้าบ้านั่นก่อนจะเผลอมองเสี้ยวใบหน้าหล่อนั้น เด็กบ้ากลับยักคิ้วกวนโมโหมาให้อีกหนึ่งที
ชิ กำลังจะอินอยู่แล้วเชียว
{{{{{{{{
“พาน้องไปรับใบเกรดหน่อยสิฟาง น้านิ่มเค้าไม่ว่างน่ะลูก” เสียงคุณแม่พูดขึ้นที่หน้าห้องของตัวเอง เหลือบมองนาฬิกาหมีข้างฝาห้อง.... 7.30 โมง โอยง่วง @_@
“มะ...อ่ะค่ะๆ เดี๋ยวฟางแต่งตัวแป๊บ” แต่จะให้บอกปฏิเสธก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย ถ้าไม่มีใครพาไปเด็กบ้าอาจจะร้องไห้แงๆ ใครจะรู้ล่ะคะ ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวสวยๆออกจากบ้านไป เด็ก นร. มัธยมต้นยืนรอเธออยู่ที่หน้าบ้านจริงๆ
พอแต่งตัวแบบนี้นายนี่ดูเด็กมากๆ ตายล่ะใครจะหาว่าเราเป็นน้าเหมือนน้าเขื่อนพายายเฟย์ไปรับใบเกรดที่ รร.หรือเปล่าเนี่ย?
โอย....คนสวยจะเป็นลม
“พี่รออยู่ที่รถนะ เราขึ้นไปเองละกัน”
“อือ...แล้วก็อย่าเล่นซนไปเรื่อยล่ะ”
“ฮึ่ย!!!เด็กบ้า เรียกพี่ซักคำก็ไม่เคย แถมยังเอาแต่บ่นเรา ดุเราอีก ตกลงฉันเป็นน้องนายหรือไงยะเนี่ย”
เมื่อถึง รร. เด็กบ้าก็รีบกวนโมโหเธอตามสภาพแล้ววิ่งขึ้นตึกไป แอบเห็นชีวิต นร. มัธยมที่แสนจะสดใสและวุ่นวาย ต่อไปไม่มีอีกแล้วสินะสำหรับเธอ ยายฟางเธอต้องมีชีวิตเฟรชชี่ให้สนุกแบบชีวิตมัธยมฯนี่แหล่ะ โย่ว.....
{{{{{{{{
“หวัดดีครับ....ลูกสาวน้านวลหรือเปล่า? เรานักเก็ตไง”
อ๊าย....ผู้ชายหน้าตาดีมากใส่ชุดนักเรียนชาย ม.ปลายเดินเข้ามาหาเธอแน่ๆ ก็ดันยืนอยู่ใต้ต้นมะขวิดตรงนี้คนเดียว ใช่เธอแน่ๆ กรี๊ด.....หล่อลาก
“อ่ะ ใช่ค่ะ...นักเก็ต?”
รู้ชื่อแม่เราด้วย? ถึงจะสวยแต่ก็ขอแอบงงสักหน่อยเหอะ นี่นาย มุขนายน่ะมันเชยไปหน่อยไหมเนี่ย คิกคิก อยากจะจีบก็บอกตรงๆเหอะ ทำมาเนียนเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนซะได้
“ที่เราเคยไปเล่นขี่ม้าที่บ้านฟางตอนเด็กๆไง ตอนนั้นฟางยังขี่หลังเราอยู่เลย”
อ่าวเวร รู้ชื่อด้วย ระบุสถานภาพของตัวเองตอนเด็กๆได้อีก มายบุดด้า ....นักเก็ตเหรอ?
“อ้อๆ ที่ตอนนั้นตัวเองอ้วนๆใช่ป้ะ? ...แล้วไปไงมาไงถึงได้หล่อลากขนาดนี้ เอ้ย ! ถึงได้ผอมลงล่ะ”
“ก็มีผู้หญิงหักอกน่ะสิ เค้าแอบหนีไปเรียน ม.1 ที่กรุงเทพนู่น เก็ตเลยตรอมใจ”
“แหมๆ....พูดแบบนี้เดี๋ยวฟางเกิดอยากรับผิดชอบขึ้นมาจะทำไงเนี่ย ฮิฮิ”
“ผมก็รออยู่ ฮิฮิ อ๊ะ....ฟางเรียนต่อที่ กทม.เลยหรือเปล่า?”
“ก็คงอย่างนั้น อยู่ที่นั่นแล้วอ่ะ แล้วเก็ตล่ะ?”
“เห็นคุณหญิงแม่บอกอยู่เหมือนกัน ให้เลือกระหว่าง อ๊อกฟอร์ด กับ วอชิงตัน...แต่เก็ตไม่ค่อยอยากไปหรอก อยากไปเรียนใกล้ๆกับคนสวยๆที่กรุงเทพฯมากกว่า”
“............”
นายนี่ตอนนั้นทั้งอ้วน ทั้งดำ ไหงโตมาหล่อลากขาวเว่อร์ขนาดนี้ได้ เด็กที่นี่กินอะไรเป็นอาหารกัน? ทำไมเด็ก กทม.อย่างเราต้องมาเตี้ยซ้ำซากอยู่แบบนี้? แอบแซวกันไปหยอกกันมาตามประสาเพื่อนรุ่นเดียวกันเสียนิดหน่อยไม่ให้ดูน่าเกลียด ถึงแม้ความจริงแล้วเธอจะไม่ค่อยได้เมมฯอะไรไว้ในหัวซักเท่าไหร่ก็เหอะ แต่ก็ดีกว่ายืนสวยเหงาๆอยู่คนเดียว
จนแล้วจนรอดเจ้าเด็กแสบก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะลงมาเสียที ไม่รู้ว่าเสียใจกับเกรด หรือมัวแต่เล่นกับเพื่อนๆก็ไม่รู้ รีบลงมาให้ไวเลยนะ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว นายนี่ก็จะขี้โม้ไปไหนเนี่ย เหอะ!! อ๊อกฟอร์ด? วอชิงตัน? ยี่ห้อแอบเปิ้ลหรือกางเกงในกันแน่ยะ?
คนหน้าตาดีก็ขี้โม้เป็นเหรอวะเนี่ย คนสวยเซ็ง
{{{{{{{{
“นี่จะคุยกันอีกนานป้ะ? เบื่อจะกลับบ้าน!!”
“ไปก็ไปสิ นักเก็ตไว้คุยกันใหม่นะ อ้อ ! ไปหาที่บ้านได้ ฟางอยู่บ้าน^^~”
“ไปแน่ๆครับ”
“อย่าไปนะ ถ้าไปจะเจาะยางให้หมดทุกล้อเลยคอยดู!!!!”
และแล้วตัวช่วยของเธอก็ลงมาเสียที ขอบใจมากน้องนะพี่จะสำลักความรวยของผู้ชายตรงหน้านี่อยู่รอมร่อแล้ว ก่อนจะเอ่ยปากลาเพื่อนก็เลยชวนไปเที่ยวที่บ้านบ้างเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ยังไงซะก็คนบ้านเดียวกัน และ...เธอก็จะกลับ กทม.อยู่วันพรุ่งนี้แล้วนิ่ ฮิฮิ
ก่อนที่ไอเด็กไม่มีมารยาทจะหาเรื่องให้เธอไปมากกว่านี้จึงรีบปั่นจักรยานออกมาจากจุดเกิดเหตุให้เร็วที่สุด
“เกรดไม่ดีหรือไง ลงมาช้า?...เอาน่าตอนพี่ฟางคนสวยเรียน ม.1 เกรดก็แย่เหมือนกันนะ”
อัพไปเรื่อยๆๆ ^^~ สร้างความสุขเล็กๆๆให้กับตัวเอง โย่วววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
