Coffee In Love

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

 

[ เรื่องสั้นเรื่อง มอคค่า แก้วที่ 8 [

 

           

    “อ๊าก....................” 

            “ยอมยัง งับๆๆๆๆๆ.....นิ่งทำไมเนี่ย??” 

            “ยอมๆๆ....ปล่อยก่อนได้ไหม?” 

 

            หันหน้าเข้าหาชายหนุ่มก่อนจะโน้มใบหน้าสวยเข้าไปใกล้ซอกคอขาวที่มีกลิ่นอ่อนๆของน้ำหอมราคาแพงปะปนอยู่ คนข้างหน้าก็ดูจะอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรก็เลยได้แต่นิ่งและนิ่งโดยที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวบางๆของเธอ ก่อนที่เธอจะ.... 

งับ!!! งับเข้าไปที่คอขาวๆนั่นลงไปที่ไหล่ ลามไปที่แขน คนตัวโตร้องโวยวายแล้วบอกว่ายอม

            ฮิฮิ เล่นกับใครไม่เล่น 

 

            ผละตัวออกมาก็ยิ้มร่าให้เจ้านายตัวเอง ผมสั้นสีดำขลับนั้นดูยุ่งเหยิง ที่ใบหน้าหล่อคล้ายจะมีหยดน้ำใสๆไหลออกมา สงสัยจะร้อน? ปากเอ่ยบอกว่ายอมแล้วละมือออกจากร่างกายของเธอก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น แก้มขาวๆนั่นขึ้นสีอย่างปิดไม่มิด ทั้งร่างกายยังดูกระตุกสั่นผิดปรกติ 

            ผีดิบเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า? 

 

 

{{{{{{{ 

 

 

            “ขะ ขอกาแฟหน่อยสิ” 

            “อ่ะ อือ....ได้” 

             

ชายหนุ่มลุกออกจากโซฟาแล้วหันหลังให้เอ่ยขอของโปรดจากเธอแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ส่วนตัวเธอเองก็ได้แต่ งง กับอาการของเจ้านายแต่ก็ไม่รู้จะถามอะไรนอกจากลุกไปทำตามคำสั่ง 

            เมื่อตะกี๊ตอนมองหน้าหมอนั่นหัวใจเต้นโครมครามเลย หวังว่าจะไม่ทำให้นายบ้ากามรู้ตัวหรอกนะ ฮึ่ย!!

 

            ลอบมองเสี้ยวหน้าของคนสวยที่กำลังตั้งใจกับงานตรงหน้า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทั้งๆที่ตัวเองก็รู้สึกกับผู้หญิงคนนี้ถึงขนาดนั้น ทำไมไม่รวบหัวรวบหางไปซะ ยังต้องรู้สึกผิดในใจอยู่ทำไม? บ่อยไปที่เขาไปเที่ยวแล้วควงสาวๆกลับมาที่ห้อง ไม่เห็นต้องคิดอะไรก็ฟีทเจอร์ริงกันได้ ตื่นเช้ามาก็ทางใครทางมัน โดยไม่ต้องควงไปเปิดตัวที่ไหน เขามันเจ้าชู้และรักความสำราญ ไม่เคยสักครั้งที่ต้องมานั่งคิดหน้าคิดหลังว่าอะไรที่แปลว่าพรหมจารี 

           

แต่เมื่อสักครู่มันคืออะไร? ความรู้สึกต้องการทางร่างกายพลุ่งพล่านเมื่อเธอใช้ริมฝีปากเข้ากัดที่ซอกคอ ที่ไหล่ไล่ไปที่แขน ไม่ได้รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อยแต่ก็ไม่สามารถกดคนตรงหน้าให้ยอมเขาได้  

เจ็บ...ที่ไม่สามารถทำตามร่างกายปรารถนาได้ หัวใจตะโกนบอกว่า....ห้ามทำ  

เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน ห้ามแตะต้องเธอถ้าเธอยังไม่ปรารถนาเขา 

             

หลงเธอจนเจ็บปวดไปหมด... 

 

นี่หรือเปล่าที่ยายหวายเคยเอ่ยเตือนเขาไว้

//อย่าเล่นสนุกจนเพลิน ระวังจะเจ็บตัวนะคะคุณชายโทโมะ...// 

 

{{{{{{{

 

 

 

 

            ((พรุ่งนี้ไปรับที่สนามบินด้วยนะ)) 

            “มีงานต้องทำย่ะ ไม่ไป!!”

            ((เอ....มินิคูปฯคันนี้คงต้องเอาไว้ที่นี่แล้วล่ะ....ก็แม่แกไม่อยากจะได้แล้วนี่)) 

            “เออๆๆ เครื่องแลนดิ้งที่ไทยแลนด์กี่โมงคะเจ้านาย??” 

            ((น่ารักจริงๆให้ตาย....จูบรับขวัญฉันสักทีเหอะนะ ฮ่าๆๆ)) 

            “แล้วฉันจะเอาไนท์กี้ของฉันจูบรองเท้ายี่ห้อหรูของนายแทนให้ก็แล้วกันนะ!!! ไอโรคจิต”

 

            กลับจากญี่ปุ่นมาได้เป็นเดือนแล้ว งานที่เธอทำอยู่ก็ดูจะเข้าที่มีลูกค้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีโปรเจ็คจะขยับขยายแต่อย่างใด ก็ดีจะได้ไม่เหนื่อยมากไปกว่านี้ 555+ ยายฟางก็แวะมาหาบ้างเวลาขี้เกียจหานมให้หมีดื่ม เห็นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยยังมีหน้ามาบอกว่าไม่มีอะไรอีก แกน่ะอาจจะมีไม่มากเท่าไหร่ แต่เด็กหน้าหมีน่ะมันอยากจะมีอะไรๆกับแกจะแย่อยู่แล้ว!! แก้วไม่ได้ทะลึ่งนะ

หมายความว่าเด็กหมีน่ะอยากประกาศเปิดตัวแฟนรุ่นพี่ต่ะหากเล่า .... 

 

            ส่วนยายเฟย์ตอนนี้ก็ดูจะมีความสุขซะเหลือเกินกับการเป็นเลขาฯเจ้านายรูปหล่อ บ่อยครั้งที่เลือกมาคุยกับลูกค้าที่ร้านของเธอ เจ้านายก็คุยงานไปส่วนเลขาฯก็ปลีกตัวมาคุยเล่นกับบาริสตี้แทน โดยที่เจ้านายไม่สามารถปริปากว่าอะไรได้ น่าอิจฉาจริงๆ

 

            เจ้านายบ้ากามโทรฯหาตอนลูกค้าหมดสั่งให้มารับ เขากำลังจะเดินทางมาถูกคนโรคจิตกัดนิดหน่อยให้พอรู้สึกว่านี่ตัวจริงนะพอหอมปากหอมคอแล้วก็วางสายไป ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเพื่อนร่วมงานตัวดีทั้งสองคนแอบย่องเข้ามาฟังทางด้านหลังแล้วก็เอ่ยแซวออกมา 

 

“ยังกะคู่รักอันตรายแน่ะแก” 

 

 

 

{{{{{{{

 

 

 

 

“ยังกะคู่รักอันตรายแน่ะแก” 

“ใครจะกล้าขัดใจเจ้านายนอกจากคุณหวาย ขนาดคุณเคนตะกับคุณจองเบยังไม่กล้าเลย” 

“แล้วที่ยืนเถียงคอเป็นเอ็นอยู่นี่เป็นใครกันล่ะแก คุณหวายก็ไม่ใช่รายนั้นสวยกว่านี้เยอะ” 

“ประสาท!!! ว่างมากหรือไง นู่นลูกค้ามาแล้วไปทำขนมของแกต่อเลยยายตาโต แกด้วยเตรียมรับออเดอร์สิยะ”

 

เมื่อครั้งไปญี่ปุ่นนั้นคุณชายผีดิบก็เล่าชีวิตส่วนตัวให้ฟังอยู่บ้างเหมือนกัน ว่าเป็นคุณหนูที่โคตรจะดื้อทั้งเอาแต่ใจและไม่ฟังใครหน้าไหนทั้งนั้น และเพราะมีฐานะดีก็เลยไม่เคยคิดที่จะสนใจคนรอบตัวสักเท่าไหร่ เพื่อนก็ไม่ค่อยจะแคร์ที่คบๆกันได้ก็มีแค่ 4 คนเท่านั้นแหล่ะ ประมาณว่าลูกคนรวยเหมือนกันพูดกันรู้เรื่องว่างั้นเหอะ!

 

ฟังไปฟังมายังกะซีรี่ส์เกาหลีที่ก๊อบปี้ไต้หวันมาอีกทีหนึ่งเรื่อง F4 แต่คุณชายคงไม่ใช่เต้าหมิงซื่อ หรือกูจุนเพียวแน่ๆ ความหล่อไม่ถึง ฮ่าๆๆๆ จะว่าไปก็ไม่น่าเชื่อที่คุณหวายจะยอมเข้ากลุ่มกะเค้าด้วย เรื่องความรวยน่ะเข้าใจแต่นิสัยไม่ได้ใกล้เคียงกันเลย เคยเสิร์ฟกาแฟให้ครั้งนึงตอนที่อยู่ที่นู่น เธอทั้งน่ารักเรียบร้อย นิ่งๆไม่ได้พูดมากเหมือนอีก 2 ชีวิตที่เหลือ ส่วนเจ้านายบ้ากามก็เกิดบ้าอำนาจขึ้นมาในวันนั้นด้วย หันมาดุเธอใหญ่ว่าคุณหวายไม่ดื่มกาแฟ เธอดื่มเฉพาะชานมเย็นเท่านั้น

 

ใครมันจะไปรู้ล่ะ แค่ต้องจำว่านายดื่มมอคค่าก็เกินพอแล้วสมองตูเนี่ย!!!

 

{{{{{{{

 

 

 

 

“ยังไม่ไปเหรอแก้ว? เดี๋ยวคุณโทโมะก็ระเบิดหรอก รายนั้นขนาดคุณหวายเพื่อนรักสุดสนิทก็ยังเคยทิ้งระเบิดให้มาแล้วนะ” ยายมีนพูดคำนี้เป็นรอบที่ 4 ตั้งแต่เริ่มเปิดร้าน ไม่รู้ว่ากลัวเจ้านายหรืออยากไล่ให้เธอไปพบกับหายนะกันแน่

“แมนมาก”

“ถ้าคุณหวายไม่มีคุณกวิน ฉันยังคิดไปว่าสองคนนี้เค้าคบกันรู้ป่ะฉันเคยตั้งฉายาให้เจ้านายทั้งสองคนด้วยนะ คู่รักเลือดเย็นเป็นไง เท่ห์ไหม?” โอว...ยายตาโตเห็นนิ่งๆนี่ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย ฮิฮิ

“แต่คุณโทโมะดูอ่อนโยนขึ้นนะ จากที่นิ่งๆก็พูดมากขึ้น ใจดีขึ้น ....แต่ก็หงุดหงิดขึ้นนิดหน่อย ไม่รู้ทำไมเนอะจินเนอะ” พยักพเยิดให้ยายจินนี่รับมุกต่อทันที เข้าข้างกันจริงๆหรือว่ายายสองคนนี้แอบรับเงินเดือนเพิ่มโดยไม่บอกเราฟะ?

“นั่นเหรอที่แกว่าอ่อนโยน?” ช่วยมาดูตอนเจ้านายโรคจิตอยู่กับเธอตามลำพังหน่อยเหอะ ที่หล่อนว่าเค้าอ่อนโยนขึ้นน่ะ

“อย่างน้อยเค้าก็ดูไม่เป็นผีดิบเหมือนเมื่อก่อนล่ะน่า เออ มัวแต่คุยไปได้แล้วตอนนี้ไม่มีลูกค้าหรอก ถ้ามียายมีนก็พอจัดการได้ใช่ไหม?”  

“เออไม่ต้องห่วงลูกค้าประจำคงยังไม่มา จัดการได้ไปเหอะๆฉันกลัวแกเอาระเบิดไปลงให้เจ้านายฉันว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”

 

 

 

 

“ดูพวกแกห่วงฉันมากเลยนะ”

 

 

 

 

ได้ ไม่ได้ บอกพี่ด้วยนะคะ