Coffee In Love

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

 

[[ เรื่องสั้นเรื่อง มอคค่า แก้วที่ 2 ]]

 

“วามา”….

 

“เงินเดือนแพงไปหรือเปล่า? บาริสต้าที่นี่เค้าได้เงินขนาดนี้กันทุกคนเหรอ? สงสัยจะขายดีนะ”

“บอสเราจะเป็นคนเลือกเองว่าใครควรได้เท่าไหร่ ตามความสามารถน่ะค่ะ”

คลาย ความสงสัยเพราะเข้าใจไปเองว่า เงินเดือนของผู้มีความสามารถสูงขั้นเทพเมพขิงอย่างเธอก็คงจะประมาณนี้ บอสคงจะเป็นคุณลุงใจดีและเพราะค้าขายร่ำรวยจึงได้ยอมจ่ายเงินเดือนค่อนข้าง สูงขนาดนี้ให้กับพนักงาน ก่อนหนุ่มหน้ามลคนเกาหลีจะกำชับเธออีกครั้งว่าต้องทำงานทันทีหลังจากรายงาน ตัวเสร็จ

 

 

 

“เริมงานพรุงนี้”

 

{{{{{{{

 

 

 

“มีนค่ะเป็นพนักงานเสิร์ฟ”

“จินนี่เป็นเชฟอบขนม แล้วก็แก้วเป็นบาริสตี้”

“มีกัน 3 คนเหรอ?”

โอ มายบุดด้า...เริ่มงานวันแรก เจอผู้หญิงสองคนเท่านั้นในร้าน COFFEE IN LOVE ยายตาหยีเป็นพนักงานเสิร์ฟใส่เสื้อเชิตและกระโปรงสั้นแค่คืบ ส่วนยายตาโตหัวฟูอยู่หลังร้านทำหน้าที่เป็นผู้ผลิต ไหวป่ะป้า?

 

“ร้านเราเป็นสาขาย่อยน่ะแก้ว อย่างที่เห็นเรามีแค่ 3 โต๊ะ ทั้งร้านไม่ถึง 20 ที่นั่ง”

“แต่แถวนี้ย่านเศรษฐกิจนะ ลูกค้าออฟฟิสน่าจะเยอะ”

“มันไม่เป็นอย่างที่แก้วคิดน่ะสิ บาริสต้าคนเก่าก็เลยถูกดึงตัวออกไป ไปอยู่ในที่ๆดีกว่า”

 

 

ก็ มันจริง สถานที่จัดว่าตั้งอยู่ในทำเลที่ค่อนข้างดีมากๆใกล้กับย่านธุรกิจ อย่างน้อยพนักงานที่เดินไปๆมาๆในเวลากลางวันก็เรือนพันแล้วมันก็ไม่เกี่ยว ว่าจะมีที่นั่งมากหรือน้อย เพราะคนส่วนใหญ่ไม่มีเวลามานั่งทานแบบจริงจังหรอก ไม่เหมือนย่านติวที่มีเด็กๆเยอะแบบนั้นเหมาะกับพวกร้านจังค์ฟูด(Junk food)เสียมากกว่า

สำหรับ ที่นี่ถ้าจะเข้ามานั่งจริงๆก็เฉพาะพวกมานั่งคุยงาน หรือช่วงเย็นๆหลังเลิกงานแล้วมีปาร์ตี้กาแฟอะไรเทือกนั้น ต่อคนต่อวันคงโช๊กได้เต็มที่ไม่เกิน 2 แก้ว

 

 

 

 {{{{{{{

 

 

“โหย....ไม่หรอกที่นี่เวิร์คจะตาย เอางี้เรามาช่วยกันปรับปรุงดีกว่า ว่าแต่เราสามารถทำอะไรก็ได้เลยป่ะ หรือต้องขอใคร?”

“บอสไง”

“คนเมื่อวาน? หน้าเกาหลีๆน่ะเหรอ”

“คุณจองเบเป็นหุ้นส่วนน่ะ”

“หุ้นส่วนร้านแล้วก็หุ้นส่วนหัวใจด้วยจ้ะแก้ว ...โอ๊ย ยายมีนเจ็บนะมาหยิกทำไมเล่า ก็บอกแก้วไว้ก่อนไงเนอะแก้วเนอะๆๆ”

“ฮะๆๆ เออ ไม่เป็นไรบอกมาเหอะ จะได้ไม่จีบ ฮิฮิ....แล้วคนไหนอ่ะบอส?”

“เดี๋ยวจินจะต่อสายให้เอง”

“งั้นเรามาคิดกันก่อนว่าเราจะทำแบบไหนแล้วค่อนนำเหนอทีเดียว...โอป๊ะ?”

 

 

เมื่อ ดูท่าทางแล้วว่าจะไปไม่รอด และอาจจะทำให้เธอชวดเงินเดือนดีๆก้อนนี้ไปได้ จึงคิดจะปฏิวัติร้านเสียใหม่ให้ดูน่าสนใจ ยังไงซะจริญญาก็จบการตลาดมานะเฟ้ย ฮิฮิ ก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหมแต่ก็ต้องทำเพื่อเงินเดือนแรกเข้าสามหมื่นก้อนแรกใน ชีวิต

 

พา กันระดมสมองกับเพื่อนใหม่ถึงขั้นตอนการปรับปรุงร้านว่าสามารถทำได้หรือไม่ แล้วต้องขอที่ใคร สุดท้ายก็ได้รู้ว่าต้องขอคุณลุงใจดีซึ่งเมื่อเราได้ขอสรุปแล้วจะดำเนินการ ต่อสายตรงถึงคุณลุงเจ้าของแล้วจัดการร้านทันที

 

{{{{{{{

 

 

“ทาสีโต๊ะกับเก้าอี้ใหม่ให้เป็นแนววินเทจ” .....เห็นด้วยทุกคน ผ่าน

“ตกแต่งด้วยของโบราณแต่ดูหรูหรา และน่ารักเรียบๆ” .....ไม่มีใครที่ไม่เห็นด้วย

“เคาท์เตอร์ ก็เน้นสีดำให้กลืนไปกับอุปกรณ์ทำกาแฟ ลูกค้าที่อยากจะดูก็ให้เข้ามานั่งได้มีเก้าอี้ทรงสูง 4 ที่นั่ง” .....อันนี้เวิร์คเผื่อมีลูกค้าสาวๆน่ารักๆอยากเข้ามาใกล้ชิดคนหล่อ ฮิฮิ

“มี กระดานชอล์กสำหรับแนะนำขนมปังหรือคุกกี้ที่จะมีพิเศษเฉพาะวันนั้นๆ 1 อย่าง” ....ยายจินนี่ตาโตเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้งเจ้าตัวรีบหยิบแล ปท็อปอกมาเซิร์ชหาสูตรขนมใหม่ๆทันที

 

 

“เปลี่ยนชุดพนักงานยกเซ็ต!! ลองบอกมาดิ้อยากได้แบบไหน?”

“มีนสาวเสิร์ฟผู้ให้บริการลูกค้าสวมกระโปรงเหนือเข่าเพื่อความคล่องตัวแต่ไม่โป๊ พร้อมผ้ากันเปื้อนแบบเมดญี่ปุ่น” .....เริ่ดอ่ะมีน

“จิ นนี่เชฟผู้ประกอบพิธีกรรมความอร่อยกับสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่าขนมปังและ คุกกี้ ขอเป็นกระโปรงสั้นเหมือนกัน แต่ผ้ากันเปื้อนขอแบบน่ารักๆแบบเกาหลี สวมหมวกเมดแบบญี่ปุ่นด้วย” .....ไร้คำบรรยายจริงๆจินเอ๋ย

 

“บาริสตี้สุดเท่ห์อย่างแก้ว ต้องทักสิโด้แบบไม่เป็นทางการกับกางเกงสกินนี่สีดำสุดแมน ฮ่าๆๆๆ”

“อัน นี้เชื่อว่าไม่ผ่านบอสอ่ะแก้ว ที่บอสเค้าคัดเฉพาะผู้หญิงมาทำงานเพราะต้องการให้ร้านดูเจริญหูเจริญตา กับกระโปรงและท่าทางน่ารักๆในแบบของผู้หญิงน่ะ” ....อย่ามาขัดน่ายายตาหยี!!

“หื่นกาม โรคจิต....หรือจะเป็นหมอนั่นฟะ? ใครคือบอส????”

“ก็คุณโทโมะคนที่ชิม....กาแฟวันนั้น”ไม่จริง!!!!!!!!! มันไม่ได้ชิมแค่กาแฟน่ะสิวันนั้น

 

{{{{{{{{

 

 

 

“อ๊าก.....................ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันจะออกไม่อยู่โว้ย.........”

 

 

“ใจ เย็นๆนะแก้ว จริงๆแล้วคุณโทโมะเค้าไม่ได้ประจำอยู่ที่เมืองไทยหรอก แต่พอดีวันนั้นเค้าแวะมาดูร้านน่ะ เลยขอเข้ามาชิมฝีมือผู้เข้าสมัครด้วย คณะกรรมการถูกใจกาแฟที่แก้วทำมากเลยนะ โดยเฉพาะคุณหวายเธอปลื้มมากๆ คุณโทโมะเองก็ชอบมอคค่าที่แก้วทำเหมือนกันเลยขอให้เรียกตัวแก้วมาทำงานไง นะใจเย็นๆไม่ได้เจอกันเท่าไหร่หรอก”

“แต่เดี๋ยวก็ต้องคุยโทรศัพท์กัน!!!”

“ให้ยายจินคุยแทนก็แล้วกัน อ๊ะจินนี่โทรเลยๆๆ....แกก็โทรหาคุณเคนตะก่อนก็ได้นี่!!”

“อ๊ะ ไมงี้อ่ะ เออๆๆ โทรก็โทร.......ฮัลโหลเคน จินมีเรื่องจะรบกวนนิดหน่อยอ่ะค่ะ”

 

 

 

เมื่อ ได้รับรู้ว่าจริงๆแล้วบอสของที่นี่คือนายโรคจิตนั่น ก็คล้ายจะทนไม่ไหวมันรู้สึกเหมือนถูกทารุณทางร่างกายและจิตใจดวง น้อยๆๆ(เว่อร์ได้อีกแม่คู๊ณ) กะว่าจะตัดใจไม่ทงไม่ทำมันแล้ว ก็มันเกิดเสียเซลฟ์ขึ้นมาแบบกะทันหันนี่นา

 

ฟัง ยายตาหยีไปเพลินๆก็ชักใจอ่อนที่ว่านายนั่นเป็นเจ้าของแต่ก็อยู่ที่อื่น ไม่ได้มาเกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทลูกเล็กๆอย่างที่นี่ ก็ค่อนข้างจะเบาใจนิดหน่อยว่าคงไม่ต้องประสบพบเจอกันอีก ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย แล้วยายมีนก็ให้ยายจินนี่ต่อสายให้แทน เห็นเดินออกไปคุยนานสองนานกับผู้ชายที่ชื่อเคนตะ ทราบความจากคุณนายมีนว่าเป็นหุ้นส่วนร้านและหุ้นส่วนชีวิตของยายตาโตนั่นอีก คนเหมือนกัน

 

แหมๆๆ ไอผู้ชายแถวนี้ริอ่านเป็นสมภารกันหรอกเหรอเนี่ย...อย่างว่าแหล่ะก็ไก่วัดค่อนข้างจะน่ากินนี่นะ ฮิฮิ

 

{{{{{{{

 

 

“ทุกอย่างโอหมด ยกเว้นชุดบาริสตี้? เฮอะ ไอบ้ากามไอโรคจิต!!!!!!!! แก้วไม่ใส่นะเสื้อหนังกระโปรงรัดรูปอะไรเทือกนั้นอ่ะ”

“ก็ใส่ทักสิโด้ครึ่งท่อนแบบที่บาริสต้าทั่วไปเขาใส่กันก็ได้ แต่ขอให้เป็นกระโปรงไงนะแก้วนะ”

“ฉัน ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์มั้ง? ฉันไม่ใส่ พวกเธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเค้าไม่ได้มาดูอ่ะ ดังนั้น พวกแกไม่พูด ไอโรคจิตนั่นก็ไม่รู้หรอก จบนะ”

 

“แก้ว....เฮ่อ... โอเคๆๆ จัดร้านเหอะ อยากเห็นรูปแบบใหม่จะแย่แล้ว”

 

 

 

 

 

ขอบคุณที่เข้ามาเป็นกำลังใจเน้อ ชอบไม่ชอบบอกกันได้ ..ติได้เต็มที่ค่ะ จะได้ปรับปรุงเนอะ