รักวุ่นวาย..ของนักแต่งเพลง

พี่เอก - แก้วๆสายแล้วน่ะพร้อมหรือยัง ถ้ายังแกจะรอไปพร้อมฟางเลยไหมแต่มันจะไปมหาลัยมันก่อนน่ะ

แก้ว - มาแล้วๆๆๆ (แก้ววิ่งปู๊ดทันที พี่เอกตกใจเพราะไม่คิดว่าแก้วจะมาในสภาพนี้ คือมัดผมเก็บผมไว้ใต้หมวกใส่แว่นใส่เสื้อกล้ามและกางเกงขาเดฟ คลุมเสื้อกล้ามด้วยเสื้อตัวโคร่งไหล่กว้าง แต่ถึงยังไงก้น่ารัก)

พี่เอก - แกจะแต่งตัวอย่างงี้ไปฝึกงานเลยเหรอ

แก้ว - ก็มหาลัยที่ลอนดอนไม่มีเครื่องแบบนนี่ พี่จะให้่แก้วหาชุดนักศึกษาแบบพวกยัยเฟย์ ยัยฟางมาจากไหน 

พี่เอก - อ่อ ใช่พี่ก็ลืมไปเมืองนอกเขาไม่เครื่องแบบเนอะๆ แฮะๆพี่ลืมไปขอโทษ

แก้ว - ไม่เป็นอย่าลืมบ่อยน่ะพี่

พี่เอก - ครับๆ อ้าวเฮ้ย ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องฟะ ไอ่นี่เดี๋ยวเหอะได้ทีเอาเลยน่ะเด็กบ้า

แก้ว - อิอิ นิดๆหน่อย เอ่อพี่เวลาเข้างานแก้วกี่โมงอ่ะพี่

พี่เอก - ถ้าเอาเวลาพนักงานในออฟฟิชน่ะเขาเข้า แปดเลยห้าโมง แต่ส่วนงานของเราไม่ฟิคตายตัวแบบที่แกเคยทำกับพี่อ่ะน่ะ อย่างวันนี้พี่นัดพวกเคโอติกตอน สิบโมง แก้วจะนั่งเล่นในห้องทำงานกับพี่ก่อนแล้วสิบโมงไปคุยงานกับเคโอติคหรือว่าออกไปเดินเล่นใกล้ๆสิบโมงกลับมากหาพี่ที่ห้องพี่ก็ได้แก้วเอาไงล่ะ

แก้ว - โหยพี่เอกแล้วลากแก้วมาแต่เช้าทำไม รู้งี้ไปกับยัยฟางก่อนก็ดี

พี่เอก - พี่มาเคลียร์เอกสารสิครับคุณน้องสาว ส่วนยัยเฟย์ยัยฟาง มานู่นสายๆของพี่คือช่วงบ่ายโมงครับ แก้วครับ

แก้ว - อ่อ ค่ะ อืมงั้นแก้วไปหาเพื่อนข้างๆบริษัทนี่ก่อนแล้วกันน่ะค่ะ พอดีแก้วนัดมันเอาไว้ เดี๋ยวแ้ก้วรีบไปรีบกลับ

  จากนั้นแก้วลาพี่เอกแล้วเดินตรงไปยังร้านกาแฟข้างบริษัททันที เพื่อไปพบเพื่อนชายใจสาว ที่ใครไม่รู้จักต่างนึกว่าหนุ่มรูปหล่อแอ๊บแมนคนนี้คือ แฟนของแก้วทั้งนั้น

แก้ว - ยัยเป้ง นั่งอ่านนิตยสาร หนุ่มกล้ามล่ำ สบายใจเฉิบเลยน่ะแก

เป้ง - อ๊ายยัยแก้วแตก อกแม่แทบระเบิดเสียงดังไปได้ตกใจหมด ฉันก็มานั่งรอแกนี่แหละ นัดมามีเรื่องไรไม่ทราบย่ะหรือว่าทำใจเจอพ่อรูปหล่อคนนั้นไม่ได้ อิิอิ

แก้ว - ไอ่เป้ง พูดมากเดี๋ยวแม่ก็แฉให้พวกคนอื่นรู้หรอกว่าแกมันอีแอ๊บ เฮ่อจะว่าไปฉันก็กลัวจะเจอเขาว่ะ แกฉันทำใจไม่ได้ ทำไงดีว่ะ ฉันก็ไม่ได้แค้นไรเค้ามากน่ะแก แค่เสียใจ

เป้ง - เฮ้ยๆๆ เสียใจๆมันผ่านมาสามปีแล้วน่ะเว้ย แกจะมานั่งเสียใจอะไรกับมันทำไม มันพูดมาขนาดนั้นแกยังแคร์มันอีกนี่ถ้าฉันในตอนนั้นไม่ได้ยินที่มันพูดกับสาวๆคนอื่น ฉันจะ......พูดแล้วเกย์เซง

แก้ว - ไอ่เป้ง แกต้องช่วยฉันคิดน่ะเว้ย นี่เฟย์กับฟางยังไม่รู้เลยปิดมาตั้งสามปี ฉันนึกว่าสามปีที่แกชวนฉันไปเรียนต่อกับแกมันจะทำให้ฉันทำใจได้ แต่เมื่อคืนฉันนั่งอ่านข้อมูล มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันยังไม่ลืมเขาว่ะแก

เป้ง - จะไปยากไรแกตอนนั้นกะแกตอนนี้ ต่างกัน ราวฟ้ากะเหว แกก็ทำเลิศๆเชิดๆใส่มันไปสิ แคร์มันทำไม พูดแล้วนึกไรได้ แกแกล้งทำเป็นไม่รู้จักมันไปสะก็สิ้นเรื่อง ไอ่ที่แกเย็นชากับคนอื่นๆมาสามปีมันทำให้แกด้านชาไม่ไหวแล้วเหรอ

แก้ว - ใจคนน่ะเว้ยไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ เอ่อว่าแต่แกเหอะเริ่มฝึกงานวันไหน

เป้ง - ก็วันนี้เหมือนแกนั่นแหละแต่ฝึกที่บริษัทตัวเองว่ะ พ่อบอกว่าที่บ้านก็มีให้ฝึกจะดั้นดลไปหาที่อื่นทำไม ฉันก็เลยสบายๆ

แก้ว - ชิส์ อ่ะจะเก้าโมงครึ่ง แล้วเจอกันใหม่น่ะเว้ย สายล่ะไปก่อนน่ะ แล้วไงจะโทรหา ว่างๆไปทานข้าวกันสี่คน

จากนั้นแก้วรีบตรงดิ่งกลับไปที่ค่ายเพลงเพื่อให้ทันการประชุมของพี่เอกกับวงเคโอติกระหว่างนั้นเองแก้วคิดผิดอย่างแรงที่เลือกเดินเข้าทางหน้าบริษัทเพราะช่วงเวลานั้นเหล่าแฟนคลับและศิลปินเริ่มทยอยเข้ามาแล้ว

แฟนคลับ ก - แกพี่ๆวงเคโอติกมายังฉันมาทันพวกๆพี่เขาไหม

แฟนคลับ ข - ยังๆ นั้นไงๆ พี่ป๊อปพี่เขื่อนมาักันแล้ว กรี๊ดพี่ป๊อปพี่เขื่อนตั้งใจทำงานน่ะค่ะ

แฟนคลับ ก - พี่โทโมะพี่เคนตะพี่จงเบสู้ๆน่ะค่ะ

เคโอติก - ครับแล้วเจอกันน่ะครับ ตั้งใจเรียนกันน่ะ บายครับ

แฟนคลับ ก - เฮ้ยแก ผู้หญิงคนนั้นโครตสูง โครตขาวเลยแก น่ารักอ่ะ มาทำไรหว๊า จะว่าเป็นแฟนคลับใครน่าจะไม่ใช่เพราะไม่เห็นสนใจดาราเลย หรือว่าเด็กใหม่ในค่าย

แฟนคลับ ข - ไม่หรอกแก เพราะเขาแถลงข่าวศิลปินหน้าใหม่ไปแล้วไม่มีคนนี้ในกลุ่มวงใหม่กรุ๊ปใหม่เดี่ยวใหม่น่ะแก แต่ฉันว่าทอมชัวร์ เท่ห์ ไปขอถ่ายรูปด้วยดีไหมแก 

จากนั้นเด็กก็วิ่งขอไปถ่ายรูปกับแก้วทันที

แก้ว - เอ่อ พี่ไม่ได้เป็๋นศิลปินค่ะน้องพี่มาฝึกงานวันนี้วันแรกที่ค่ายนี้ เด็กฝึกงานไม่ใช่ศิลปินฝึกหัดน่ะค่ะ สายแล้วเดี๋ยวพี่โดนพี่ที่สอนงานดุเอาบายค่ะ

แฟนคลับ ข - อ้าวไปซะแล้วน่ารักเนอะแกเสียดายว่ะอดเลยนึกว่าศิลปินหน้าใหม่

แฟนคลับ ก - เชื่อดิน่าตาสวยบาด แบบนี้เดี๋ยวก็โดนตากรรมการเข้าสักคน ถ้าเป็นน่ะฉันคนแรกเลยจะขอเป็นแฟนคลับ

ณ.ห้องประชุมเล็ก

พี่เอก - เอาล่ะครับหนุ่มๆมากันครับห้าคนแล้วใช่ไหมครับ พี่จะขอเริ่มคุยงานเลยน่ะครับ โทโมะครับพี่ขอความกรุณาถอดหูฟังด้วยครับเราจะเริ่มคุยงานกันแล้ว เขื่อนครับเลิกทานขนมได้แล้วครับ

เคนตะ - แล้วผู้ช่วยพี่อยู่ไหนครับไม่เห็นมาเลยไหนพี่ว่าเขาจะมาวันนี้ นี่พวกเราจะเริ่มประชุมกันน่ะครับ

จงเบ - นั่นสิครับ ผู้ช่วยไม่มาเราจะเริ่มงานได้ไง พี่แจ้งเขายังไงทำไมสาย

ป๊อปปี้ - ผมว่าเราเริ่มกันก่อน.....ขณะนั้นเอง

ก๊อกๆๆๆ ขอโทษค่ะขออนุญาติน่ะค่ะ พอสิ้นเสียงร่างที่เดินก้าวเข้ามาทำให้ทุกคนหันไปมองป๊อปปี้กับเขื่อนที่กำลังจะติผู้มาสายถึงกับอึ้ง โดยเฉพาะโทโมะ

พี่เอก - มาสายน่ะเราเป็นผู้ช่วยงานหรือช่วยให้สายไปกว่าเดิม

แก้ว - แฮะๆพอดีหลงๆลืมๆไม่เคยมานี่ ชิส์ 

พี่เอก - แค่ไม่กี่ปีทำเป็นลืม เอาล่ะๆหนุ่มๆครับนี่ผู้ช่วยพี่ ที่พี่เล่าให้ฟังน่ะครับ คงไม่คุ้นหน้าคุ้นตากันเท่าไหร่ น้องสาวพี่เองแหละ เขาไปเรียนต่อเมืองพึ่งกลับมา คงจะลืมกันไปแล้วเนอะ นี่แก้วน่ะทุกคน

แก้ว - สวัสดีค่ะทุกคน แก้วเอง ยังไม่ฝากตัวด้วยน่ะค่ะ แก้วยิ้ม แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นหน้านิ่งเหมือนเดิม

โทโมะ - กะแก้วๆๆๆๆ 

เขื่อน - หูยยย ยัยเด็กกะโปโลคนนั้น ไม่จริง ตอนนี้ไม่เหมือนกันเลยพระเจ้า

เคนตะ - เฮัยสวยว่ะ 

ป๊อปปี้ - น่ารัีกโครต

จงเบ - ยินดีต้อนรับน่ะแก้ว

ทะลึงถึ่งงงงงงง เอาล่ะค่ะ งานนี้แก้วเจอโทโมะแล้วดูสิว่างานนี้จะเป็นอะไรต่อไป

ปริศนาทุกคน คงอย่างรู้ว่าเป้ง ไปได้ยินอะไรมา ทำไมถึงทำให้แก้วหนีไปอังกฤษหนอ

ติดตามกันไปเรื่อยๆ แล้วมันจะบอกออกมาเองทีล่ะนิดๆๆ 

ฝันดีค่ะ ไรเตอร์อัพเรื่องนนี้เรื่องเดียวก่อน เรื่องที่สามจะตามมาตอนเรื่องนี้ใกล้จบน่ะค่ะ 

ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟ >x<