รักวุ่นวาย..ของนักแต่งเพลง

ตอนนนี้แก้วเริ่ม งง ๆ กับความรู้สึกของตัวเอง แก้วคิดน่ะกับคำพูดของเฟย์กับฟาง เขาพูดถูก ใช่ แก้วยังชอบพี่โทโมะ อยู่แต่แก้วก็กลัวเจ็บและกลัวเสียใจ แก้ว เฮ่อ ไม่รู้สิแก้วว่าแก้วสับสน และ แก้วว่าแก้วยังลังเลก่ำกึ่งกับคำว่า "รัก" ของพี่โทโมะ
พี่เอก - แก้วนั่งคิดอะำไรอยู่เรา พี่เรียกตั้งนานแล้ว พอดีพี่จะมาบอกกับเราว่า เพลงที่เราแต่งให้เคดอติกกับธามไท อนุมัติผ่านแล้วน่ะ เฮียกับซ้อชอบมาก
แก้ว - จริงเหรอ ดีใจจัง นึกว่าไม่ผ่านซะแล้วเห็นพี่จะเอาไปดอง ไว้นานมากกกก อ่อใช่ พี่เอกแก้วว่าธามไทเปิดตัวกับแฟนคลับได้แล้วน่ะ เต้นดีขึ้นมากโชว์ตัวได้แล้ว ส่วนเคโอติกพี่เขื่อนคนเดียวล่ะชอบค่อมจังหวะชาวบ้านเขาแต่พอเต้นคนเดียวเต้นดีเชียว สงสัยเป็นพวกไม่เข้าใจชาวบ้าน ฮ่าๆๆๆๆๆ
ทางด้าน ห้า หนุ่ม
โทโมะ - เฮ้ยไอ่เคนแกแน่ใจน่ะว่าแผนแกจะใช้ได้ผล โอ๊ยแก้วเขาจะยอมรับไหมว่า ฉันให้ดอกไม้ทุกวัน แล้วก็ ขอไปรับ ส่ง พี่เอกมาทำงานทุกวันเขาจะยอมเหรอว่ะ
เคนตะ - เอาน่าลองดูๆ แกจะซื้อใจผู้หญิงต้องแสดงความตั้งใจ ความจริงใจสิว่ะ และต้องให้ตลอดสม่ำเสมอ ห้ามบ่น ห้ามโกหก
เขื่อน - รอบนี้ไอ่เคนมันคิดดีแล้วถูกต้องที่สุดน่ะไอ่โมะหรือแกจะให้เอาอีกแผนแผลงๆเมื่อวานคิดมาสองแผน
ป๊อปปี้ - ใช่ ๆ แมร่งอีกแผนของมันน่ะ ฉันตบหัวมันคว่ำ ไปหลายรอบล่ะ 
จงเบ - แผนอะไร สงสัยไม่ทะลึ่ง ก็ลามกแน่ๆ 
ป๊อปปี้ - พี่จงเบลามก กับ ทะลึ่ง ความหมายไม่ต่างกันเลยครับท่านพี่
เขื่อน - ช่ายแล้นน โด่วว คิดมาได้ให้ไอ่โมะปล้ำแก้วสะได้
ทันใดนั้นเอง กำปั้นจากโทโมะก็เขกลงกะบาลน้อย ๆ ของเคนตะทันที ข้อหา ลามกกับสุดที่รักของโทโมะ คิดมาได้ถึงแม้ใจจริงก็อยากทำเหมือนกัน สักพักแก้วก็เดินเข้ามาที่ห้องซ้อมของหนุ่ม ๆ พร้อมกับพี่เอก จากนั้นทุกคนก็เริ่มประชุมวางแผนและ สรุปงานกันจากนั้นก็นัด ช่วงบ่ายก็จะเริ่มซ้อมเต้นต่อให้กับเคโอติก ซึ่งก็ผ่านพ้นช่วงงานเช้าไปอย่างไม่มีปัญหา
โทโมะ - แก้วครับพี่ให้ดอกไม้ครับ
แก้ว - อ๊ะ ขอบคุณค่ะ(ยิ้มแลัวกลับมาหน้านิ่งเหมือนเดิม) ให้เนื่องด้วยโอกาสอะไรค่ะ
โทโมะ - ให้เพราะอยากให้ครับ ชอบไหมครับ อ่อ พี่เอกครับคือ...โทโมะขออนุญาติพี่ไปรับ ส่งแก้วมาทำงานน่ะครับพี่เอก
พี่เอก - เอาสิได้ตามสบาย เลยเพราะพี่เข้างานไม่ตามเวลาเท่าไหร่ เดี๋ยวทำให้แก้วฝึกงานไม่ครบชั่วโมง(ช่วยน้องเขยสุดฤทธิ์)
แก้ว - ห๊ะ พี่เอกบ้า!!! ไม่ถามแก้วกันเลยน่ะ ตอบโอเคตกลงกันสองคนน่ะถามแก้วบ้างไหมแก้วพูดได้ ตอบได้น่ะ พี่โทโมะไม่ต้องลำบากก็ได้แก้วมาเองได้พี่ไม่ต้องวนรถมารับหรอกค่ะ
โทโมะ - ไม่เป็นไรครับแก้วพี่เต็มใจครับ และพี่สมัครใจทำเองด้วยเพราะเป็นแก้ว
แก้ว - น้ำเน่าพอแล้วค่ะ ตามใจพี่แล้วกันแล้วอย่ามาบ่นทีหลังว่าเหนื่อยละ
โทโมะ - เย่ๆ ไม่อยู่แล้วครับ เที่ยงแล้วไปทานข้าวกับพี่น่ะครับ
แก้ว - ได้คืบจะเอาได้ศอกจะเอาวา ขอโทษน่ะค่ะ แก้วนัดเพื่อนไว้แล้วค่ะ
โทโมะ - อย่างอื่นไม่เอา พี่เอาแต่ใจแก้ว อย่างเดียวก็พอ
ทุึกคนยกเว้นโทโมะกับแก้ว - ฮิ้ววววววววว แหวะเลี่ยนจริงไรจริง พวกแกยังอยู่น่ะ ไม่ใช่มีแต่พวกนายสองคนเกรงใจบ้างสิโว๊ยยย 
พี่เอก - ฮ่าๆไปๆแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว แก้วเดี๋ยวก่อนเริ่มงานช่วงบ่าย แวะหาพี่ที่ห้องด้วยพี่จะเอาตาราง เซ็นต์เวลาซ้อมเคโอติก ให้แล้วของธามไท เราซ้อมให้ครบเดือนหนึ่งแล้วใช่ป่ะ
แก้ว - ใช่แล้วค่ะ อีกสองเดือนแก้วจะกลับไปลอนดอนแล้วน่ะพี่เอกไวเนอะ ไม่อยากฝึกงานเสร็จเลย
เขื่อน - ไม่อยากจากพวกพี่ไปเหรอจ๊ะสาวน้อยย 
แก้ว - ป่าววว แก้วฝึกงานเสร็จก็จบเลยพอจบก็ต้องกลับมาทำงานกับพี่เอกต่ออ่ะ แก้วไม่อยากรีบกลับมาเจอพวกพี่ไวต่างหากล่ะ เจอกันช่วงบ่ายค่ะ
จากนั้นแก้วก็รีบออกไปก่อนที่จะโดยรั้งไว้อีก
โทโมะ - กลัวจะกลับมาเร็วเหรอ ได้แล้วพี่จะทำให้เราคิดผิด เปลี่ยนเป็น รีบกลับมาหาี่พี่ไวๆต่างหาก ฮ่าๆ
เขื่อน - โหไม่เื่ท่าไหร่เลยน่ะไอ่โมะ พอได้ทีมันก็คิดไปไกลแล้ววว แต่รอมานานแล้วนี่สู้ๆต่อไปน่ะเพื่อน
 
ช่วงพิเศษของแก้ว(ต่อ)
เป้ง - ยัยแก้วแกเรียกฉันมาหาพระแสงอะไรตอนเที่ยงแบบนี้มาแล้วก็ไม่พาไปร้านอาหารพามาสวนสาธารณะทำไมยะ
แก้ว - ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแก เดี๋ยวค่อยข้ามไปนั่งร้านตรงข้ามสวนก็ได้ มีร้านอาหารเยอะแยะไปๆ แกร้านนี้ไหมคนไม่เยอะดี นั่งตรงนี้แล้วกันแกๆฟังฉันก่อนพี่โทโมะเริ่มมาจีบฉันว่ะ แกฉันไม่รู้จะเอายังไงดี ฉันสับสนว่ะ
เป้ง - จีบก็ดีแล้วไง แกจะเอายังไงเขาไม่จีบก็หาว่าเขาให้ความหวัง พอเขาจีบก็กลัว แต่เป็นฉัน ฉันก็กลัวแหละ แล้วแกว่าไงกับเขาล่ะทำข้อตกลง ตกปากรับคำไปยัง
แก้ว - ฉันเอ่อ.....ฉัน......
เป้ง - โอ๊ยยัยแก้วมัวแต่ฉันๆๆ....บอกมาสักทีสิย่ะ
แก้ว - ก็บอกเขาว่าให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ แต่ฉันยังไม่รับปากว่าจะคบกับเขา...ฉันไม่รู้ว่า ฉันคิดยังไงกันแน่
เป้ง - ถามใจแกดูว่าแกน่ะ พร้อมจะรักเขาอีกครั้งไหม หรือไม่พร้อม ลองทบทวนเรื่องต้องใช้เวลาและหัวใจ ไม่ต้องใช้สมองหรอกใจของแกบอกทางไหน เรื่องแค่นี้ให้คนสวยช่วยได้
แก้ว - ฉันคิดว่าจะลองดูๆไปก่อน ยังไม่อยากจริงจังไรมาก แต่ก็ไม่อยากหักน้ำใจเขาเลยทีเดียว ขอบใจแกมากน่ะเป้งที่มานั่งคุยและกินข้าวเที่ยงกับฉัน รักแกมากน่ะเพื่อน
 
 
 
แก้วเีิริ่มใจอ่อนแต่ยังไม่อ่อนจริง งานนี้ต้องปรบมือดังๆให้สามหนุ่ม ที่ช่วยโทโมะไว้ได้บ้างแล้วล่ะค่ะ
ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เหอะ ว่าแก้วจะยกใจให้โทโมะดูแลเมื่อไหร่คงต้องฉลองกันอีกนานแต่ไรเตอร์ดีใจที่
แก้วใจจะกลับลอนดอนแล้วเพราะจะได้กลับมาอยู่กับโทโมะถาวรสักที
ขอบคุณรีดเดอร์ที่ติดตามมาถึงตอนนี้เลยน่ะค่ะ ยังไงก็ติดตามจนจบเลยน่ะค่ะ(ว่าำไปงั้นยังไม่จบง่ายๆหรอกค่ะ)
คืนนี้ฝันดีกันน่ะค่ะ ม๊วฟฟ>x<