Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

"กริ๊ดดดด~~ นายโทโมะ เท่สุดๆ เลยตอนที่เขาหอมแก้มแกอ่ะ >/ / /< อิจฉาแกชะมัก" ยัยเฟย์วิ้ดวายใส่ฉันที่กำลังยืนยัดของลงกระเป๋า
"อยากโดนไหมล่ะ แต่ไม่ใช่จมูกมืออีตานั่นนะ แต่จะเป็นฝ่าเท้าฉันแทน -_-"
"ฉันรู้นะเว้ย! ว่าแกโมโหเรื่องที่โทโมะของฉันทำบนเวทีนะ แต่ฉันถ่ายรูปเอาไว้ดูเล่นด้วยหละ ^o^"
"ถ่ายไว้ทำบ้าอะไรของแก =O=!!! ไอ้ดอกไม้นั่น ฉันไม่ได้เต็มใจให้เขาสักนิด แต่อีตานั่นดลับแย่งออกไปจากมือฉันเอง แล้วไอ้รองเท้าคู่นี้ ฉันจะไปเผามันทิ้ง เพราะมันทำให้ฉันทุกไอ้บ้านั่นกอด TOT" ฉันพูดจบ ก็ถอดรองเท้าเตรียมจะเขวี้ยงทิ้งลงพื้นทันที
"เฮ้ย! ไม่เอา ก็เอามาให้ฉันก็ำได้ เผื่อฉันจะสะดุดล้มถูดพี่ฮยอกแจกอดบ้าง"
"500 บาท ขาดตัวตัว ถ้าแกจะเอา -_-"
"ยัยงก -_-"
"ยัยเฟย์ คืนนี้แกไปค้างที่บ้านฉันหน่อยสิ"
"ไม่เอาหรอก ไหน ๆก็ถึงช่วงสัปดาห์หยุดยาวแล้ว ฉันก็อยากพักผ่อนให้เต็มที่ซะหน่อย"
"ยัยขี้เกียจ =_="
 
                  เฮ้ออ.. แต่ก็อย่างที่ว่าแหละนะ ตอนนี้เป็นช่วงใกล้สอบปลายภาคทางโรงเรียนจุงจัดวันหยุดย่วพิเศษให้นักเรียนได้พักอ่านหนังสือสอบ เพื่อให้คะแนนสอบออกมาในระดีบดี ใครๆ ก็อยากพักผ่อน แต่ฉันสิ...
 
                  TOT มีหวังได้เป้นกรรมการมวย ห้ามศึกพิเศษของไอ้บ้าสองตัวนี้แน่ๆ โอยยย...อยากตาย T-T
 
"แก้ว กลับบ้านไปฉลองด้วยกันเถอะลูก ^^" แม่เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อ แล้วก็ไอ้สองคนนั้นที่ทำท่าจะกัดกันตายอยู่แล้ว
 
                  ฉันหันไปมองหน้ายัยเฟย์ก่อนจะโบกมือให้มันนิดหนึ่ง แล้วเดินไปหาพ่อกับแม่ แต่โทโมะกลับคว้ามือฉันไปจับแทน พร้อมกับยกมือข้างขวาฉันมา
 
"นายทำอะไรของนายน่ะ"
"เธอถูกหนามกุหลาบตำไม่ได้หรือไง เอานี่ไปปิดแผลซะ" แล้วโทโมะก๋ยัดพลาสเตอร์ปิดแผลลายหัวใจใส่มือฉัน
 
                  ฉันมองพลาสเตอร์ที่อยู่ในมือนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปแซวโทโมะเล่น
 
"เกิดชอบฉันจริง ๆ แล้วหรือไง"
"แล้วถ้าฉันบอกว่าชอบเธอมาตั้งนานแล้วล่ะ เธอจะว่าไง"
"หะ? -/ / /-"
 
                   ทั้งฉันและเขา(จริง ๆแล้วฉันหยุดก่อนเขาถึงหยุดตาม)หยุดเดินพร้อมกัน ปล่อยให้พ่อ แม่ และเคนตะเดินนำไปก่อน
 
"ใครจะไปชอบผู้หญิงอย่างเธอกันเล่า ทั้งโง่ ทั้งเบ๊อะ ทั้งบ๊อง ไม่มีอะไรดีสักอย่าง" โทโมะพูดจบก็เดินหนีฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
"งั้นฉันที่เป็นแบบนี้แหละจะทำให้นายชอบฉันให้ได้เลย คอยดูสิ =O=!!!" ฉันตะโกนใส่หลังโทโมะไป โทโมะชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมาคุยกับฉัน
"ถ้าทำได้ก็มาขโมยหัวใจฉันไปเลย ฉันจะคอยดูแล้วกัน ว่าเธอจะทำให้ฉันชอบเธอได้ยังไง หรือว่า..."โทโมะว่าพลางเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน
"หรือว่าอะไร...-_-"
"เธอจะใช้เซ็กซ์เป็นตัวช่วย ฉันไม่ว่าหรอกนะ เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอมีดีอะไรกับเขาบ้างหรือเปล่า" โทโมะยิ้มกวนประสาทฉันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวิ่งหนีฉันไปทันที
 
                   ฉันยืนสงบสติอารมณือยู่ประมาณ 30 วินาที เพื่อนประมวลภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น โทโมะหมายความว่า ฉันจะใช้เรื่องอย่างว่าทำให้เขาชอบได้ด้วยงั้นเหรอ นี่ก็เท่ากับว่าฉันไม่มีปัญญาใช้วิธีธรรมดาไปให้เขาชอบอย่างนั้นเหรอ
 
"กริ๊ดดดด~~ >O< ~~ ไอ้ผู้ชายลามกกกกกกกกกกก..."
 
.
.
 
                   ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับเข้าบ้านกับไอ้บ้าทั้งสองคน เพราะพ่อกับแม่ขอแยกตัวไปซื้อของมาฉลองความสำเร็จที่บ้าน ฉันเลยต้องกลับมากับไอ้บ้าทั้งสองคนนี้
 
"ติดแผลหรือยังล่ะ พลาสเตอร์น่ะ" โทโมะที่เงียบมาตลอดทาง หลังจากทะเลาะกับฉันบนรถจนหมดแรงถามฉัน
"ยังติดได้ที่ไหนล่ะ ฉันเจ็บนิ้วอยู่นั -_-" ฉันหันไปแว้ดใส่โทโมะ พล่างแบมือที่มีพลาสเตอร์ปิดแผลอยู่ในฝ่ามือ
"มา เดี๋ยวฉันติดให้" เคนตะเดินอยู่ข้างๆ ฉันหยิบพลาสเตอร์ไปจากมือฉันทันทีโดยมีโทโมะมองอยู่
 
                   เคนตะหยุดเดินพร้อม ๆกับฉัน แล้วก็ค่อยฉีกห่อพลาสเตอร์ออก ก่อนที่เขาจะค่อยๆประคองมือขวาของฉันขึ้นมา แล้วเป่าแผลฉันด้วยลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา
 
"นะ...นายจะทำอะไรน้ะ -///-"
"ก็ตอนเด็ก ๆ แก้วจังเคยบอกผมว่า ‘ถ้าคนที่เรารักเป็นแผล ให้เราเป่าแผลเบาๆ เพื่อนให้คนที่เรารักไม่เจ็บปวด’ ฉันรักเธอ ฉันเลยเป่าให้ความเจ็บปวดออกไปไง" เคนตะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับฉัน โดยมีสายตาของโทโมะมองอยู่อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
 
                   แต่ ...ก็ช่างเขาเถอะ -_-
 
                   เคนตะค่อย ๆ นำพลาสเตอร์มาปิดแผลที่นิ้วฉันอย่างเบามือ ก่อนจะเป่ามันอีกรอบ
 
"เสร็จแล้ว รับรองว่าแผลนี้ต้องหายเร็วๆ แน่เลย ^-^"
"ทำไมถึงหายเร็วล่ะ นายไม่ได้เป็นหมอสักหน่อย -_-"
"ก็ฉันคือเทวดาสุดหล่อที่จะมาปกป้องดูแลแก้วจังไง ^^"
"หลงตัวเอง -_-" ฉันว่าเคนตะ ก่อนจะก้มลงมาดูพลาสเตอร์ลายน้องหัวใจ(ชื่อน่ารักมาก)ที่ปิดแผลฉันอยู่ ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปก่อนไอ้หมาบ้าสองตัวนั้นทันที
 
                    แล้วนี้ทำไมฉันต้องิ่งหนีด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ แล้วนี่โทโมะรู้ได้ไงว่าฉันโดนหนามกุหลายตำเนี่ย ผู้ชายสายตาลามก ปากเสียอย่างเขาน่ะเหรอจะคอยสังเกตฉันตลอดเวลา บ้าน่า -///- แล้วนี่ทำไมหน้าฉันร้อนๆ ล่ะเนี่ย ฉันเขินไอ้หมาบ้าสองตัวนั้นอยู่เหรอ ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ เลยอ่ะ >o<~
 
.
.
 
                   ฉันเดินลงมาจากห้องนอน หลังจากที่วิ่งหนีความคิดบ้า ๆ บอๆ ของตัวเองสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำด้วยการด่ารูปโทโมะที่ฉัยเคยแอบถ่ายไว้ตอนนอน สะใจเป็นบ้าฮ่าๆ (บ้าไปแล้ว- -)
 
"อ้าว...แก้ว มาเร็วลูกวันนี้แม่สังสุกี้ชุดใหญ่มาเลย เร็วๆ มากินเร็วๆ" พอแม่เห็นหน้าฉัน ก็รีบกวักมือเรียกฉันให้ไปกินสุกี้
 
                    ยังดีนะที่แม่ไม่เคาะจานข้าวเรียกฉันน่ะ แถมยังโชคดีอีกอย่างที่แม่ไม่ได้จุดธูปเรียกฉันให้ลงมากินข้าว -_-^
 
"แก้ว ไปเรียกแฟนลูกลงมากินข้าวหน่อยเร็ว พ่อกับแม่มือไม่ว่างอ่ะ"
"พ่อ OoO!! / คุณลง OoO!!"เสียงปรามของฉันกับเคนตะดังขึ้นพร้อมกันฉันจึงหันหน้าไปมองเคนตะที่กำลังจัดการกับจานกองเท่าภูเขาหิมาลัยนิดหนึ่ง -_- ก่อนจะหันไปคุยกับพ่อ
"พ่ออ่ะ เลิกพูดแบบนั้นได้แล้วน่า การที่หนูสะดุดล้มไปยื่นดอกไม้ให้โทโมะเป็นความผิดพลาดครั้งร้ายแรงที่สุดในชีวิตหนูแล้ว รู้ไว้ด้วย!!!"
"ใช่!!! คนที่เหมาะกับแก้วสุดสวยของแม่ ต้องเป็นเคนตะคุงเท่าันั้น!!!" เสียงแม่ดังขึ้นบ้าง ทำให้ฉันรีบหันขวับไปมองด้วยอาหารเหมือนหนอกชาเขียวติดเชื้อไวรัสมะฮึกดึ๊กดุ๊กดั๊กดิ๊๊ก -_-^^
"แม่อีกคน! เลิกยัดเยียดผู้ชายที่โลกไม่ต้องการอย่างไอ้สองคนนี้ให้หนูได้มั้ย -_-* อีกอย่างหนึ่ง หนูก็มีคนที่หนูชอบแอบชอบอยู่แล้วด้วย!!!"
"ใคร!!! / ใคร!!!" คราวนี้เสียงที่ดังประสานขึ้นพร้อมกัน กลับเป็นเสียงของเคนตะกับโทโมะที่เพิ่งเดินลงบันไดมา
 
                  ฉันหันไปมองทางต้นเสียงที่กำลังยืรตาขวางใส่ฉันหลังจากที่ได้ยินฉันพูดประโยคเมื่อตะกี้นี้
 
"เป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายสองคนด้วย ฉันจะชอบใครมันก็เรื่องของฉันพวกนายไม่ต้องยุ่ง"
"ต้องยุ่งสิ เพราะฉันเป็นแฟนเธอ!! / ต้องยุ่งสิ เพราะฉันเป็นสามีเธอ!!" ไอ้สองคนนั้นพูดพร้อมกันอีกรอบ ทำเอาฉันชะงัด แอ๊~ ทำไมคนหล่อชอบพูดพร้อมกัน
"ฮึ่ย!...ฉันขี้เกลียดเถียงกับพวกนายแล้ว จะกินมั้ยวันนี้เนี่ย จะกินก็รีบๆ มา คุณแฟน คุณสามี" ฉันพูดจบก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ทันที
 
                   ส่วนไอ้บ้าสองตัวนั้นก็ไม่น้อยหน้า รีบวิ่งมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ฉันทันที โดนขนาบทั้งด้านขวาและด้านซ้าย ด้านขวามือฉันเป็นไอ้บ้าโทโมะ ผู้ชายปากเสียจอมงี่เง่า ส่วนด้านทางซ้าย ผู้ชายน่ารักแสนง้องแง้ง สรุปง่ายๆคือ แย่ทั้งคู่! -_-^
"เอาล่ะ งั้นเอามาเริ่มกินเลยเลยดีกว่านะ" พ่อพูดอย่างร่าเริง ก่อนจะยกแก้วนมสดรสช็อกโกแลตขึ้นสูง ทุกคนจังยกแก้วนมของตัวเองขึ้นบ้าง
"ไชโย!"
 
                    นี่เป็นมติของบ้านฉัน ที่ไม่ว่าจะมีการฉลองใดๆ ก็ตาม จะต้องใช้นม น้ำเปล่าหรือน้ำผลไม้บริสุทธิ์เป็นเครื่องดื่มแทนน้ำอัดลม หรือของมึนเมาต่างๆ นานา เพื่อเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรงและนอกจากนั้นเพื่อจิดสำนึกที่ดีขิงทุกคนด้วย
 
.
.
 
                   หลังจากที่กินมาได้สักพักหนึ่งพ่อแม่ฉันก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อน เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า ทำให้ฉันต้องนั่งโซ้ยสุกี้กับไอ้หล่อปากเสียกับไอ้หล่อง้องแง้งตามลำพัง
 
"ตับ! ตับของฉันหายไปไหน OoO!" ฉันเริ่มโวยวายทันที เมื่อตับที่ฮันลวกไว้มันหายไป ฉันลุกขึ้นยืน ใช้ตะเกียบ ตะแกรง ทัพพีและแห -_-' ค้นหาตับน้อยของฉัน ตับ ตับฉันหายไปหนายยยย~....
"ตับเธอก็อยู่ในท้องเธอนั่นแหละ ใครมันจะไปควักของเธอมาดูเล่น" โทโมะว่าพลางเคี้ยวตุ่ย ๆๆ
"ไม่ใช่ซะหน่อย แก้วจังเขาหมายถึงตับหมูที่เขาลวกเอาไว้ในหม้อสุกี้ต่างหาก" เคนตะหันมาเถียงกับไอ้บ้าโทโมะ ส่วนฉันก็กำลังพลิกหม้อหาตับอยู่ แง้~~ ตับหมูช้านนน... TOT
"รู้แล้วน่า ฉันไม่ได้โง่หรอก ความโง่ไม่ใช่สิ่งคู่ควรกับคนหล่ออยู่แล้วเฟ้ย!!"
"ถ้าอย่างนายหล่อ ผมก็ยิ่งกว่า แบรด พิทท์ แล้ว"
"ต้นพริกล่ะสิไม่ว่า -..-"
"นี่ เลิกเถียงเรื่องไร้สาระกันได้หรือยัง >O<~ มาช่วยฉันหาตับก่อนสิ!" ฉันหันไปโวยวายใส่ไอ้บ้าหน้าหล่อสองคนนั้น นี่มันตันหมูชิ้นสุดท้ายนะ ฉันอุส่าห์อธิฐานว่า ‘ตับชิ้นสุดท้ายได้สามีหล่อเหมือน K-otic ผสมดงบังชินกิบวกด้วย Super Junior แถมด้วย 2 PM พ่วงด้วย Shinee’
"รู้แล้วน่า -_-" โทโมะว่าพลางเคี้ยวตุ่ยๆๆ
"ว่าแต่นายเคี้ยวอะไร -_- ?"
"เคี้ยวคอลลีเจล"
"ไม่ขำ อย่าเล่น"
"ก็เคี้ยวตับหมูไง ถามอะไรโง่ๆ"
"ใช่ตับหมูรูปหัวใจ ที่มีส่วนปลายทำมุม 113 องศา หรือเปล่า OoO!!!" ฉันทำการสอบสวนเขาทันที
"ไม่รู้ดิ ไม่ได้นั่งวัด -_- แต่ก็คงประมาณนั้น"
 
                   อ๊าาา...OoO~
 
"ละ...แล้ว ส่วนโค้งของรูปหัวใจสองข้างแตกต่างกัน 7.5 มิลลิเมตรหรือเปล่า OoO"
"ไม่รู้ดิ ไม่ได้พกไม้เมตรอ่ะ แต่ก็คงประมาณนั้น -_-"
"นาย..OoO"
"ทำไมหรอ ?" อ๊าาา...นั่นเขากำลังเคี้ยวตับหมูของฉันอย่างเอร็ดอร่อย
"นายมัน... OoO"
"มีอะไรเหรอ? แจ๊บๆ" อ๊าา...นั่นเขากำลังกลืนตับหมูของฉันลงไปในกระเพาะอาหาร ก่อนจะถูดบดย่อย และส่งไปต่อไปยังไส้เล็ก เพื่อย่อยอาหารที่กระเพาะไม่สามารถย่อยได้ และถูกส่งต่อไปยังลำไส้ใหญ่ เพื่อดูดซึมอาหารและย่อยสลายทันที และถูกปล่อยลงชักโครก TOT~
"นายมันเลวที่ซู้ดดดดดดด~ ไปตายซะเท้ออออ~ >o< ~" ฉันยกเก้าอี้ที่เคยนั่งอยู่เมื่อครู่ ไล่ฟาดไอ้บ้าโทโมะจอบปากเสีย และไอ้บ้าเคนตะ จอมง้องแง้ง
 
                    เคนตะเกี่ยวอะไรด้วยน่ะเหรอ -_-
 
                    ที่จริงเขาก็ไม่เกี่ยวหรอก แต่ฉันหมั่นไส้หน้าตาอันแสน(จะ)น่ารักของเขาเฉย ๆ อ๊ากกกก... >o<~ พวกนายไปตายหันให้หมด!! โทษฐานที่กินตับหมูของฉันและหน้าตาดีเกินเหตุอันสมควร อ๊ากกกกก~~ TOT
 



อ่ะแฮะ ! OXO ' วันนี้มาอัพช้านิดนึง ')) พอดีเอิ่ มมม เอิ่ มมม วันนี้
ไม่อยู่บ้าน ^o^ '' ไปล้าวน้าาา YOY ' 
# หายตัวไปอย่างไม่ใยดี **