That not VIRGIN มีสิทธิ์อะไร? หัวใจนั่นของผมนะครับ

Chapter 2

 

โทโมะเดินฮัมเพลงลงมาจากชั้นบนอย่างอารมณ์ดี ปากหนาผิวอย่างสุขใจ สองมือวางเซตผมจนหล่อเว่อร์ =__= ก็แหม..เมื่อคืน น้องปลายฝนดาวคณะบริหารการโรงแรมสุดสวย ที่เขาพยายามจีบอยู่ตั้งนาน ยอมคบกับเขาแล้วน่ะสิ!! คุ้มจริงๆกับความเหน็ดเหนื่อย(?)ที่ทุ่มเทไป

 

ฮ๊า..มันมีความสุขอะไรเช่นนี้นะ >/////////////////<

 

“ไปทำอะไรมาเหรอลูก ยิ้มหน้าบานแต่เช้าเลย” แม่ของโทโมะเอ่ยถามอย่างขำๆ ในขณะที่เธอกำลังนั่งปอกเปลือกแอปเปิ้ล อยู่ในห้องรับแขกของบ้านอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน

 

“ก็น้องปลายฟ้...เปล่าครับ! ผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่!!” ร่างสูงกำลังจะตอบคำถามแม่ของตัวเอง เมื่อเห็นร่างบางที่กำลังช่วยปอกผลไม้อยู่ข้างๆ อารมณ์ที่กำลังดีๆกลับบูดขึ้นทันทีทันใด -__- โทโมะจ้องแก้วอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ก่อนจะรีบหลบตาด้วยความกลัวสายตาดุๆที่มองมา

 

..น่ากลัว

 

“อ่าว เมื่อกี๊แม่ยังเห็นลูกอารมณ์ดีอยู่เลยนะ”

 

“ก็ผมบอกว่าไม่มีอะไรไง!!”

 

“พูดกับแม่ดีๆหน่อยสิวะไอ้โมะ อารมณ์เสียอะไรอีกล่ะ?” ป๊อปปี้ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน เห็นน้องชายของตัวเองกำลังทำกิริยามิชอบ(?)กับแม่ของพวกเขาอยู่ ก็เลยต้องปรามซะหน่อย

 

“นั่นสิ เมื่อกี๊แม่ยังเห็นตาโมะอารมณ์ดีอยู่เลย”

 

“ช่างหัวมันเหอะแม่ ผีเข้าเดี๋ยวผีก็ออก โห..แม่สอนแก้วใจปอกผลไม้เหรอเนี่ย? อืม..ใช้ได้ๆ” ป๊อปปี้หันมาสนใจแก้วที่กำลังก้มหน้าปอกเปลือกแอปเปิ้ลสีแดงสดอย่างเอาจริงจัง ก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลในจานขึ้นมาใส่ปาก

 

“ใช่แล้ว หนูแก้วก็ทำออกมาได้ดีเห็นมั๊ย ฮิๆ เออนี่ วันนี้ไม่มีเรียนใช่มั๊ยตาป๊อป พาน้องเค้าไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นหน่อยสิ เห็นพ่อลูกบอกว่าจะให้หนูแก้วอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยน่ะ^^”

 

“ฮะ!!!!!!!!!?” โทโมะเผลออุทานออกไปเสียงดัง จนแก้วเองก็สะดุ้ง เผลอทำชิ้นแอปเปิ้ลในมือตกลงกับโต๊ะรับแขก ป๊อปปี้และคุณนายไทยานนท์ต่างก็หันไปมองหน้าโทโมะอย่างงงๆ

 

“ตกใจอะไรวะไอ้โมะ ดูสิ..น้องแก้วใจตกใจหมด โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมาเนอะ” ประโยคหลังป๊อปปี้หันมาลูบหัวร่างบางเบาๆ

 

“ยัยนั่นมีดีอะไรอ่ะ! ทำไมต้องหลงรักยัยนั่นกันทุกคนเลยนะ!! ฮึ่ย! น่าโมโหจริง!!!” โทโมะพูดเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากห้องและขับรถออกจากบ้านไปด้วยความเดือดดาล

 

“ตาโมะนี่จริงๆเล๊ย..ทำตัวเป็นเด็กกลัวพ่อแม่ไม่รักไปได้ หนูแก้วไม่ต้องไปสนใจนะจ๊ะ นี่ตาป๊อป พาน้องเค้าไปซื้อของได้แล้ว”

 

“ครับแม่ ^______^” ป๊อปปี้ดึงมือบางให้ลุกยืนขึ้น ก่อนจะพาเดินออกไปนอกบ้าน ร่างใหญ่ผิวปากอย่างอารมณ์ดี เขาอยากมีน้องสาวหน้าน่ารักแบบนี้มานานแล้ว อยากน้องสาวได้จนเคยวิ่งไปขอพ่อ และถูกเตะก้นกลับออกมา =__=

 

“พี่..ป๊อปปี้”

 

“หืม? อะไรเหรอแก้วใจ ^^”

 

“คือแก้ว..ไม่มีรองเท้า” ใช่ เมื่อวานแก้วเล่าให้ฟังเพียงเล็กน้อยว่า ชีวิตของเธอมีแค่เพียงเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่มที่จำเป็นเท่านั้น ส่วนรองเท้า แก้วบอกว่า มันไม่จำเป็นสำหรับแก้ว เพราะแก้วไม่เคยได้ออกไปไหนอยู่แล้ว

 

“อะ..อ้าว เอ่อ..พี่ลืม แฮ่ะๆ เดี๋ยวพี่วิ่งไปเอามาให้นะ ยืนรอตรงนี้แป๊บนึง” ป๊อปปี้หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะรีบหันตัววิ่งขึ้นไปชั้นบน แล้ววิ่งกลับลงมาพร้อมกับกล่องสีสวยในมือ

 

“อ่ะนี่รองเท้าของไอ้โมะ มันใส่ไม่ได้หรอก เพราะมันสั่งมาผิดเบอร์ เราน่าจะใส่ได้นะ” ป๊อปปี้ดึงฝากล่องออก ก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบหุ้มตาตุ่มคู่สวยสีส้มสดออกมาเพื่อจะสวมให้ร่างบาง  แต่แก้วกลับชักเท้าออกอย่างเกรงใจ

 

“มันเป็นของมีค่าของคุณคนนั้น แก้วรับไว้ไม่ได้หรอก”

 

“โถ่..แก้ว ไอ้โมะมันไม่ว่าหรอก ถ้าว่าเดี๋ยวพี่ไปซัดหน้ามันให้ ฮ่าๆ”

 

“............”  ร่างบางจ้องรองเท้าสีส้มสดที่มีเชือกผูกรอเท้าสีดำซึ่งตัดกับสีรองเท้าเป็นอย่างดี ก่อนจะยอมให้ป๊อปปี้จับเท้าแล้วยัดเข้าไปในรองเท้าอย่างว่าง่าย ขาเรียวขาวกับรองเท้าสีส้มสด ช่างดูเหมาะกับร่างบางเสียจริง แม้ว่ารองเท้าจะใหญ่เลยปลายเท้าเธอไปเกือบ 3 นิ้วก็เถอะ -__-

 

“ดูเหมาะกับเธอดีนะ ฮ่าๆ งั้นเราไปกันได้แล้วเนอะ”  มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กของแก้ว ก่อนจะดึงให้เดินตาม ร่างบางก้มหน้ามองรองเท้าคู่ใหม่ ก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไปขึ้นรถคันหรู

 

-----------------------------------

 

เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวอยู่ที่ปลายจมูกสวยของแก้ว ปากเล็กเผยอออกเล็กน้อยเพื่อหอบหายใจ ก็พี่ชายคนใหม่(?)เล่นลากเธอเดินไปซื้อของนู่นทีมานี่ทีจนของเต็มไม้เต็มมือ และที่สำคัญเธอเดินแทบไหวแล้วตอนนี้ ป๊อปปี้มองแก้วที่นั่งหอบอยู่ข้างๆอย่างขันๆ ก่อนจะใช้โยกหัวร่างบางไปมา

 

“อะไรกัน เดินแค่นี้เหนื่อยซะแล้วเหรอ? ฮ่าๆ” แก้วมองหน้าป๊อปปี้อย่างเคืองๆ แก้มขาวพองขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ

 

“ก็ใช่แหล่ะ ตั้งแต่เกิดมาแก้วไม่เคยได้เดินจนขาลากแบบนี้เหมือนใครบางคนนี่!”

 

เอ่อะ! Y_________Y

 

“โอ๋ อย่างอนสิ พูดถึงเรื่องอดีตอีกแล้ว ไม่เอาๆ”

 

“...........”

 

“งั้น...เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้นะ นั่งรออยู่ตรงนี้ล่ะ ห้ามเดินไปไหนนะ” พูดจบ ป๊อปปี้ก็เดินออกไป ปล่อยให้ร่างบางนั่งอยู่ที่เก้าอี้สวนข้างนอกห้างคนเดียว แสงแดดยามใกล้เที่ยงแรงจนแก้วรู้สึกแสบผิวแม้จะนั่งอยู่ในที่ร่ม ตากลมมองไปที่ผู้คนมากมาย มีทั้งเด็กๆ กลุ่มวัยรุ่นที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ และวัยผู้ใหญ่ ที่เข้ามาจับจ่ายซื้อของในห้างใหญ่ใจกลางเมืองแบบนี้

 

แก้วมองเด็กที่กำลังวิ่งเล่นกับกลุ่มเพื่อนอย่างสนุกสนาน เพื่อนเหรอ...? ใช่ เธอไม่เคยมีเพื่อนเลยซักคน มีแต่พี่เขื่อน ที่เป็นได้ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งพี่ และคงจะเป็นทั้งเพื่อนในเวลาเดียวกัน ร่างบางยิ้มเล็กๆ ก่อนจะมองตามกลุ่มเด็กๆที่วิ่งเล่นด้วยกันไปที่สนามเด็กเล่นประจำห้างสรรพสินค้า ที่มีแต่กลุ่มเด็กรุมล้อมเครื่องเล่น ไม่สิ! เธอกำลังเห็นผู้ชายตัวสูงคนนึงเข้าไปอยู่ในกลุ่มเด็กๆนั้นด้วย ซึ่งผู้ชายตัวสูงที่ว่าก็คือ...

 

“แก้วใจ! รอนานมั๊ย? อะนี่น้ำ”

 

“...............”

 

“แก้วใจ! ได้ยินมั๊ยเนี่ย?”

 

“เอ่อ..พี่ป๊อปปี้”

 

“..............?”

 

“นั่นมัน...” ป๊อปปี้มองตามนิ้วเล็กที่ชี้นั้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนจะเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน แล้วใช้มือขยี้ตาตัวเองอย่างไม่ค่อจะเชื่อสายตา

 

“ไอ้โมะ!!!!!? 0[___________]0”

 

-------------------------------------------------

 

มือหนาบรรจงวาดตัวการ์ตูนลงบนฝ่ามือเล็กของเด็กๆที่ยืนห้อมล้อมเขาอย่างกับซุปตาร์ฯ(?) เขาเลือกใช้เมจิกที่ไม่อันตรายกับผิวคน ก็ถ้าใช้แบบอันตรายก็โดนผู้ปกครองเด็กด่ายับน่ะสิ -__- ถามว่า เขาทำทำไม? ก็เวลาที่เขาเกิดเรื่องที่ทุกข์ใจ ไม่สบายใจ โมโหใครมา หรือทะเลาะกับใคร เขาก็จะมานั่งวาดรูปการ์ตูนแบบนี้ให้เด็กๆเสมอ

 

เห็นป่ะ? ผมก็มีมุมที่น่ารักๆแบบนี้กับเค้าเหมือนกัน

 

“พี่ฮะ วาดอุลตร้าแมนให้ผมด้วยนะฮะ”

 

“ครับๆ จัดให้ครับ” จากนั้นร่างสูงก็วาดอุลตร้าแมนตามที่เด็กคนนั้นขอ รอยยิ้มของเด็กๆเมื่อเห็นตัวการ์ตูนสวยๆบนฝ่ามือของตนเอง ทำให้ร่างสูงมีความสุขและหลงลืมเรื่องร้ายๆที่เขาเผชิญมา

 

ฝ่ามือสวยแบขึ้นตรงหน้าเขา ร่างสูงดึงมือเรียวสวยนั่นให้มาใกล้ๆ เตรียมพร้อมที่จะวาดตัวการ์ตูน ก่อนจะเอ่ยถามโดยไม่เงยมองหน้ามองเจ้าของมือสวยๆนั่น

 

“เด็กคนนี้ เอาตัวอะไรดีครับ?”

 

“มิกกี้..มิกกี้เม้าส์”

 

เสียงนี้มันคุ้นๆแฮะ..

 

“อ่า โอเค มิกกี้เม้าส์..”

 

ตากลมคู่สวยมองมือหนาที่กำลังบรรจงเขียนรูปการ์ตูนตัวโปรด..ไม่สิ เรียกว่าเธอรู้จักเพียงตัวเดียวมากกว่า แก้วรู้สึกว่ามือหนาที่กำลังจับมือเธออยู่นั้นมันเหมือนกับคนละคนที่เธอเคยเจอเมื่อเช้าและเมื่อวาน คนคนนั้นดูน่ากลัวและโหดร้าย แต่ตอนนี้เหมือนที่ป๊อปปี้เคยบอก..โทโมะเป็นคนที่ใจดี ไม่ได้ดูโหดร้ายอย่างที่คิดไว้เลย

 

“เสร็จแล้...เฮ้ย! เธอ!!! ไอ้ป๊อบ!!!?”

 

“ตั้งแต่เกิดมาเป็นพี่น้องกัน ฉันไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยว่าแกจะรักเด็ก ฮ่าๆ” ป๊อปปี้ยืนแซวขำๆ ในขณะที่ร่างบางกำลังนั่งยองๆยืนมือให้เขาเขียนการ์ตูนอยู่ ใบหน้าหวานยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นตัวการ์ตูนบนฝ่ามือตัวเอง โทโมะมองหน้าพี่ชายสลับกับมองหน้าร่างบาง ก่อนจะหันมาตะคอกใส่ทั้งคู่เพื่อกลบเกลื่อนความอาย

 

“หุบปากแล้วกลับบ้านไปเลยไป๊!!!”

 

“ไหนแก้ว พี่ขอดูหน่อย โห..วาดรูปสวยใช้ได้เลยนะเนี่ย”

 

“บอกให้หยุดพูดยังไงเล่า!!! -////////////////////-“

 

“แก้วดูดิ มันเขินจนแดงไปทั้งหน้าเลย กิ๊วๆๆๆๆ ><”

 

“ไอ้ป๊อปๆ ดู...”  ในขณะที่พี่น้องสองคนนั้นกำลังหยอกกันอย่างสนุกสนาน(?) จู่ๆโทโมะก็หยุดเถียง ก่อนจะหันไปมองแก้วแทน ป๊อปปี้มองตามก่อนจะอ้าปากค้างด้วยความแปลกใจ

 

มือบางข้างหนึ่งจับมือเล็กๆของเด็กน้อย อีกข้างบรรจงวาดรูปการ์ตูนบนมือเล็กๆนั่น ตากลมจดจ่อแต่เส้นสีดำที่ตนบรรจงเขียนสลับกับมองใบหน้าเด็กน้อยเป็นระยะ และที่ทำให้ทั้งป๊อปปี้และโทโมะต่างก็ตกใจพอๆกันก็คือ...ริมฝีปากสวยๆนั้นคลี่ยิ้มกว้าง นัยน์ตาที่เคยหมองมัว ตอนนี้กับเป็นประกาย ใบหน้าหวานที่นิ่งๆก็สวยอยู่แล้ว แต่พอมีรอยยิ้มประกอบอยู่บนใบหน้าด้วย ยิ่งทำให้แก้วยิ่งดูหน้าหลงใหลขึ้นไปอีก

 

“ไอ้โมะ...กะ แก้วยิ้ม ?”

 

“เออ เห็นแล้ว”

 

...น่ารักชิบ! -/-

 

--------------------------------------------------------------

 

 

Tomo Says.

 

ผมล่ะหมั่นไส้จริงจริ๊ง ตั้งแต่ที่พี่ชายผม..ไอ้ป๊อปฯ หรือว่าไอ้ป๊อปปี้นั่นแหล่ะครับ พอมันเห็นยัยเด็ก..เอ่อ แก้วจงแก้วใจอะไรนั่นยิ้มเข้าหน่อย ก็เดินอมยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมตลอดวัน = = อะไรกัน? กะอีแค่ยิ้ม ทำหยั่งกับถูกหวย! เหอะ! ให้ตายสิ

 

แต่จะว่าไป..ยัยเด็กนั่นก็ยิ้มสวยดีเหมือนกันเนอะ?

ไม่ๆๆๆ ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย ก็แค่รอยยิ้มธรรมดาๆเองเหอะ!

โอ๊ยยยยยย! อะไรของผมวะเนี่ย!!!???

 

“อะไรของแกวะไอ้โมะ? สลัดหัวอยู่นั่นแหล่ะ เห็บขึ้นหัวรึไง?” ป๊อปปี้มอง ขณะที่ผมกำลังนั่งตบตีความคิดของตัวเองอยู่ ก่อนที่มันจะเอ่ยถามอย่างกวนๆ ในขณะที่มือของมันลูบหัวยัยเด็กนั่นอย่างเอ็นดู

 

ลูบอยู่ได้! คิดว่าเป็นหมารึยังไงกัน!?

 

“ขึ้นหัวแกแหล่ะไอ้ป๊อปฯ -*-“ ผมตอบกลับไปด้วยความหมั่นไส้

 

“=___=”

 

“หยุดเถียงกันได้แล้วสุดหล่อทั้งหลาย แล้วนี่ตาป๊อปไปซื้อของให้น้อง ได้ครบรึเปล่าลูก?” แม่ผมปรามเบาๆติดจะรำคาญนิดหน่อย ก่อนที่จะหันไปคุยกับไอ้ป๊อปฯแล้วก็..เออ! คนนั้นแหล่ะ! เฮ้อ..อะไรๆก็ยัยเด็กนั่นๆ ผมละเบื่อจริงๆ แล้วนี่ตกลงผมต้องรับยัยนั่นเป็นน้องจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย!?

 

น้อง? น้องสาวเหรอ? หึ!

 

End Tomo Said.

 

----------------------------------------------------------------

 

“ฮะ!!!!!!!!? แกพูดผิดใช่มั๊ยไอ้โทโมะ?”

 

“แกลองพูดชัดๆอีกทีดิ๊ไอ้โมะ ฉันว่าหูฉันคงเพี้ยนแล้วล่ะ”

 

“จริงเหรอลูก?”

 

“เอ๋?” สี่เสียงประสานกันดังลั่นบ้านหลังโต ทั้งคนรับใช้ต่างก็งงๆกับคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายที่ชื่อว่าโทโมะ ร่างสูงถอนใจอย่างหน่ายๆ ก่อนจะพูดซ้ำประโยคเดิมที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อตะกี๊

 

“ผมพูดว่า ผมยอมรับแก้วใจเป็นน้องสาวครับ”

 

หา!!!!!!!!? O[_________]o

 

-----------------------------------------------------------------

 

Writer Talk.

นะ..ในที่สุด มันก็ออกมาแล้ว Chp.2 *ปาดเหงื่อ*

ไรเตอร์ก็ไม่มีอะไรจะพูดนะ งั้นก็..กลับล่ะ *โดนยันโครม*

5555555 ก็ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งให้นะจ๊ะ

สัญญาว่าจะขยันอัพ #จริง?

เอาเป็นว่าจะพยายามขยันอัพให้ได้มากที่สุดละกันนะ

.

.

ความสุขของผู้แต่ง คือผู้อ่านอ่านแล้วมีความสุข

ส่วนเรื่องยอดคอมเมนต์ หรือคะแนนโหวตอะไรนั่น

มันก็เป็นส่วนหนึ่งเท่านั้น

^^

ทุกคอมเมนต์ที่รีดเดอร์คอมเมนต์มา

ทุกข้อความทุกตัวอักษร ขอบคุณมากๆค่ะ

 

ถ้าเขียนเรื่องนี้จบแล้ว แล้วเรตติ้งดี

สัญญาว่าจะทำสเปเชี่ยลของเรื่องนี้ให้

 

ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะจ๊ะ จุ๊ป *ส่งจูบ*