Love friends รักสุดแสบขอคู่ใจนายน่ารักสุดซ่าส์

ซ่า~ ซ่า~
“แก้ว เล่นน้ำดิ”
“หึ ไม่อ่ะ กลัวเปียก”
“ฮึ กลัวน้ำล่ะสิ”
“นายหาว่าฉันคือหมาบ้าเหรอ!?”
“ใครว่าเธอ คิดไปเอง -3-“
“นาย!! ตาย!!”
ตู้มมมมมมมมมมมมมม!!~~ (ไหนบอกกลัวเปียกไหงไปกระโดดลงน้ำซะงั้นพี่แก้วใจ)
“ฮ่าๆๆๆ ให้มันได้งี้สิ”
ซ่า!!~
“งี้น่ะเหรอ ฮ่าๆๆๆ เฮ้ ไหงทำหน้างั้นล่ะ น้ำทะเลหวานจะตายยยยยยยยยย~”
ฉันสาดน้ำใส่หน้านายโทโมะ เฮ้ ไหงทำหน้างั้นล่ะ น้ำทะเลหวานจะตายยยยยยยยยย~
“เค็ม!! TOT หน็อย นี่แหนะ!!”
ซ่า!!~
“เฮ้ ไหงทำหน้างั้นล่ะ น้ำทะเลหวานจะตายยยยยยยยยย~ ฮ่าๆๆ”
นายนี่กวนฉัน!! (ไปกวนเค้าก่อนไม่ใช่เหรอ)
“โอ๊ยยยย!!!!!!!!!!”
“แก้ว เป็นไรอ่ะ ร้องดังจัง แน่ จะแกล้งฉันล่ะสิ ฮั้นแน่!”
“แง~ เหยียบหอยเม่นอ่ะ เจบบบบบบบบบ~”
“ไหนดูซิ o_O”
ฉันเลยยกเท้าให้เหนือน้ำมาอยู่ระดับสายตานายโทโมะ ฮ่าๆๆ
“ชัดยัง ^O^”
“ชัดไปมั้ง -_-;”
“เฮ้ยๆๆ นายจะแบกฉันไปไหนน่ะ =O=”
“อ่ะ นี่ถึงฝั่งล่ะ ไหนลองลุกเดินดิ๊”
“โอ๊ย!!! สบาย....อ๊ากกกกกก =[ ]=”
“ฮึ สบาย! ลุกยังลุกไม่ไหว สงสับเหยียบเต็มๆ”
“ก็ตอนแรกมันไม่ปวดนี่นา!”
“โอเค ขึ้นหลังฉันนะ”
“อือ”
“ฉันจะพาเธอไปรักษา ^-^”
“ที่ไหน”
“จิตเวช -O-!”
“แรง”


ห้องพยาบาล
“อืม...หนามฝังลึกมาก เอาเข็มมาเอาออก เดี๋ยวเดียวเอง เจ็บเหมือนมดกัด ^-^”
“ค่ะ TOT” เข็มเลยเรอะ
“เริ่มแล้วนะ”
“ค่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!!!!!!! =[]=”
“เธอมาหยิกฉันทำไม =[]=!
“เจ็บอ่า TOT อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!!!!!! T[]T”
“ฉันน่ะต้องร้อง TT เธอมากัดฉันทำไม”
“เจ็บเหมือนมดกัดใช่มั้ย ^-^ หมอไปล่ะ”
“เดี๋ยววววววว หมอคร้าบ แขนผมระบมแล้วอ่ะ ทังกัดทั้งหยิก T^T”
“มดพันธุ์ไหนอ่ะหมอ TOT”
“อ้อ อย่าเดินสักวันนะคุณจริญญา ส่วนคุณแฟนใช่มั้ยคะ”
“อ่อ ใช่ครับ! / ไม่ใช่ค่ะ”
“ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“ไม่ใช่ค่า~!!!!!!!!” <<เจ็บเลยแรงพูดน้อย
“ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“อ่า...ค่ะๆ -_-; คุณต้องแบกเค้าสักวันนะคะเพราะไม้ยันมันหมดอ่ะค่ะ พอดีช่วงนี้หอยเม่นระบาด”
ห๊ะ!?


“แก้วๆ”
“...”
“หลับแล้วสิเนี่ย” ไม่ได้หลับ เฟ้ย แกล้งๆ
“...”
“หลอกง่ายจังเลยน้า~ ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมสักหน่อย ฉันน่ะ...จำเธอได้นะ”
“...!?”
“ฉัน...ไม่ได้ความจำเสื่อมนะ ฉันอโทษที่โกหกเธอ แต่อีกไม่นาน...ฉันจะบอก...เรื่องนั้น...กับเธอ...” อ๋อ...แล้วนายคิดจะบอกกับฉันเมื่อไหร่ล่ะ
“งึมๆ”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“โทโมะ...นายเห็นเก้าอี้ตรงนั้นมั้ย ฉันอยากนั่งตรงนั้น”
“เก้าอี้ม้าสีขาวนั่นน่ะนะ อ่ะ อึ๊บบบบบบบบ~”
“ตลก ฉันไม่หนักขนาดนั้น =_=”
“ฉันนั้งด้วย...นะ...นะ”
“ไม่ต้องหรอก...”
“...”
“ฉันอยากนั่งคนเดียวน่ะ ^^” ฉันฝืนยิ้มให้ก่อนที่นายโทโมะจมองฉันด้วยสายตาไม่เข้าใจ...
ฉันว่าฉันไม่เข้าใจนายมากกว่า...
Kaew’s ParT

“แก้ววววววว!!! มานั่งเหงาหงอยอะไรตรงนี้ พ่อโทโมะล่ะจร๊า คิๆ” ฟางโผล่ออกมาจ๊ะเอ๋แก้วด้วยท่าทางลั่นล้า
“ฟาง...เธอรู้เรื่องนายโทโมะใช่มั้ย นายนั่นมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า”
“เอ่อ...” มัน มัน มัน ก็มี๊ >_< จะบอกดีมั้ย นั่นก็เพื่อน (แฟน) นี่ก็เพื่อน (ตัวเอง)
“ฟาง....บอกฉันสิ!! บอกมา!!”
“…!?” แก้ว? ร้องไห้? แก้วเป็นอะไรไป!!!
“เธอไปได้ยินอะไรมา!? บอกฉัน!!” ฟางตกใจมากเลยรีบถาม
“ฉัน...”

5 นาทีต่อมา
“ยัยแก่นแก้ว มาชิงตัวแฟนฉันไป เดี๋ยวปั๊ด”
“ปั๊ดไรนายป็อป” ฟางถามขึ้นมา
“เฮ้ย!! นี่มันถึงเทศกาลฮาโลวีนแล้วเหรอ!! แก้วใจตาแดงมาก o_O”
“นายป็อป.......” ฟางทำเสียงต่ำให้รู้ว่าขืนกวนต่อได้เกิดศึกแน่ -_-+
“เคๆ โทษๆ อืม...”
“แก้วรู้หมดแล้วนะ”
“รู้ไรยัยขี้กลัว”
“ใครยัยขี้กลัว!? เอ่อ ที่นายโทโมะแกล้งความจำเสื่อมน่ะ”
“อ่อ เรื่อธรรมด๊า ธรรมดา...หา! รู้ได้ไง O_O”
“รู้จากปากเจ้าตัวเนี่ยแหละ” แก้วตอบเองเลย เห่อๆ
“เธอจะไปคุยกับไอ้โมะมั้ย”
“ฮะๆ ไม่หรอก เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว”
“เดี๋ยวแก้ว กลับไปไหน” ฟางถามอย่างร้อนรน
“ทำไมล่ะฟาง ในเมื่อฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อนี่นา...”
“อืม...ฉันเข้าใจแก้ว บางทีเธอก็ต้องการเวลาทำใจนี่เนอะ”
“เดี๋ยวป็อป”
“?”
“ฝากไปบอกนายนั่นไม่สิฝากนี่ไปให้นายนั่นที...”
“อือ...”

“เฮ้ป็อป เห็นแก้วมั้ยวะ”
“แก้วไปแล้ว”
“ไปอะไรล่ะ แก้วยังไม่ตาย แกอย่ามาอัปมงคล”
“โหย ไอ้โมะ แกสิอัปมงคล ฉันยังไม่พูดไรเลยแกอ่ะคิดไปเอง”
“เออ”
“แก้วรู้แผนแกแล้ว”
“แผน?? รู้ได้ไงวะ!!”
“แกพร่ำอะไรตอนแบกยัยนั่นรึเปล่าเล่า!!”
“…!!” ได้ยินงั้นเหรอ!?
“แก้วฝากมาให้”
‘ฉันได้ยินหมดแล้วตอนนายแบกฉันน่ะ...ฉันว่านายไม่น่าโกหกฉันเลย เราขาดกัน’