Love friends รักสุดแสบขอคู่ใจนายน่ารักสุดซ่าส์

โรงเรียน International kamikaze school
ในวันงานโรงเรียน
เสียงเชียร์ของเหล่าบรรดาแฟนคลับดังกระหึ่มขึ้นเมื่อเหล่าหนุ่มเนื้อหอมในนาม K-otic ซึ่งแข่งบาสกันอยู่ หยดเหงื่อที่ไหลออกมาของแต่ละคนช่วยสร้างความเซ็กซี่ให้แก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก -.,- (รวมถึงแกด้วยใช่มั้ยยัยเบบบี้ -_-^) ในเวลานี้จากสถานที่แข่งบาสร้างๆ ไร้ผู้มาชม เมื่อเหล่าสุดหล่อออกมาแข่งเลยทำให้กลายเป็นสถานที่สุดฮ็อตแห่งปีไปเลยทีเดียว!! (เว่อร์ๆ เราไม่ใช่คนหล่อขนาดน้านนนน ไม่ใช่เล้ยยยย ^^:K-otic)
..สู้ๆ นะโทโมะ ถ้านายแพ้ฉันจะกระทืบนาย = =^
เสียงเชียร์ในใจของ 'แก้ว' ดังขึ้นมา ก่อนที่ผลคะแนนสุดท้ายจะปรากฏ ซึ่งมันคือ...ชนะ~!!
"แก้วววววววววววว!!! ชนะแล้วๆๆๆๆ" โทโมะดีใจจนเผลอกอดแก้ว เมื่อรู้ตัวว่ากอดอยู่เลยรีบผละออกจากกัน แม้ว่าจะปราถนากอดนี้มาแค่ไหนก็ตาม...
...คำว่ารักของฉันจะขอเก็บไว้ในใจจนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเธอรักฉัน
โทโมะคิดในใจก่อนจะเปลี่ยนประเด็น
"กินข้าวยังน่ะ ^_^"
...ถ้าหิวก็กินฉันก่อนก็ได้นะ >///< (เริ่มหื่นแล้วพระเอกของเรา = =^)
"ยังไม่ได้กินอะไรเลยน่ะตั้งแต่เช้าโน้น~ นายอ่ะเล่นปลุกแต่ไก่ยังไม่ขัน แถมยังบอกว่าถ้าไม่รีบมาจะขาดกัน -*- นายต้องเลี้ยงข้าวฉันเพื่อไถ่โทษ! เข้าใจ๋?"
"รู้แล้วน่า เห็นแก่กินทุกที -^- ไปๆ กินข้าวๆๆ" ระหว่างที่จะเดินไปกินข้าวก็มีแขก (ไร้การรับเชิญ -*-) มาปรากฏตัวขึ้น
"โมะ ^^ ไปไหนหรอ ไปด้วยคนสิ" พิม แฟนสาวโทโมะ ที่โทโมะคบเพื่อตัดใจจากแก้วเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น...
"ฉันอุตส่าห์เชียร์นายนะเนี่ย ตั้งแต่เช้าแล้ว ^^" โกหก!! เธอไม่ได้ก้าวเท้าเข้ามาเลยต่างหาก!! ฉันไม่เห็นเธอเลย
แก้วคิดในใจก่อนจะกำหมัดแน่น รู้...เห็น...ทำอะไรไม่ได้...นี่เหมือนกับ 'คนใบ้' ชัดๆเลย
"..." แก้วส่งสายตาจิกไปให้พิม แต่พิมกลับยิ้ม (เชือดเฉือน) ไปให้ โทโมะซึ่งมองแต่หน้าแก้วเลยได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เอาอีกแล้วสิ แก้วกับพิมนี่เจอกันไม่ได้เลย ส่งสายตาจิกกัดตลอด
"โอยยยยยยย!! โมะอ่ะ หิวๆๆๆๆ ไส้จะบิดกันจนเป็นรูปกุหลาบอยู่แล้ววววว" พิมร้องออกมา
"อืม... ไปกินข้าวกันดีกว่า" โทโมะพูดออกมาโดยลืมคำพูดที่ตัวเองสัญญากับแก้วเอาไว้
'ยังไม่ได้กินอะไรเลยน่ะตั้งแต่เช้าโน้น~ นายอ่ะเล่นปลุกแต่ไก่ยังไม่ขัน แถมยังบอกว่าถ้าไม่รีบมาจะขาดกัน -*- นายต้องเลี้ยงข้าวฉันเพื่อไถ่โทษ! เข้าใจ๋?'
'รู้แล้วน่า เห็นแก่กินทุกที -^- ไปๆ กินข้าวๆๆ' ...นายจะไปกินข้าวกับฉันไม่ใช่รึไง
"แก้ว!! ไปนะ พาพิมไปกินข้าวก่อน ตอนเย็นมารับ บายยยยยยยย" โท
...นายลืมที่บอกกับฉันไว้สิเนี่ย
"อืม... บาย"
...นายจะมารับฉันทำไมในเมื่อนายไม่เห็นความสำคัญของฉันเลยนี่

เลิกเรียน
"แก้ว!! กลับบ้านกัน... O_O อ่าว แก้วไม่อยู่ -*-"
...นี่เป็นอะไรเนี่ย -*- แค่บอกไปเข้าห้องน้ำๆ แวบกลับบ้านไปอีกแล้ว ทุกทีกลับพร้อมกันนี่นา TT แก้วใจงอนอะไรฉัน TT^TT อืม... ช่างเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีเอง -*- กลับดีกว่า...
โทโมะไม่ซีเรียสมากมายเลยหันหลังกลับบ้านไป...
...เธอเป็นยังไงบ้างนะ แก้ว...

วันต่อมา~
(._.)<<หน้าโทโมะ
ใช่...ทุกวันแก้วจะมาช้าเป็นเรื่องปกติ แต่นี่มันสิบเอ็ดโมงแล้ว T^T เธอจะมามั้ยเนี่ยยยยยยยยย! (มามั้ง - -^)
“เฮ้ออออออออ~ สงสัยคงเป็นอะไรสักอย่าง เลยไม่มามั้ง จดช็อตโน้ตไปให้ดีกว่า... (._.’)”
ว่าแล้วโทโมะเลยตั้งใจเรียนวันนี้มากเป็นพิเศษ ++- -++ ฮึ่มมมมมม! เพื่อแก้ว! เพื่อแก้ว! เพื่อแก้ว! (เมื่ไหร่จะมีคนสนใจฉันแบบนี้บ้างงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดดส์ T[]T
“(ซุบซิบ) นี่ๆ โมะเค้าเป็นอะไรของเค้าอ่ะ” นักเรียนหญิงคู่หนึ่งเริ่มเปิดพิธีเมาท์แตกในคาบเรียน
“(ซุบซิบ) นั่นสิ ทุกทีหลับตลอด เฮ้อออออ~ ตอนหลับก็น่ารัก ตอนตั้งใจก็เท่ กรี๊สสสสสส >O<” แล้วนักเรียนหญิงอีกคนก็กระริกกระรี้เมื่อรู้ว่าเป็นเรื่องของไอดอลในโรงเรียน
“(ซุบซิบ) คุยอะไรกันน่ะ” แล้วเสียงไม่ได้รับเชิญก็ดังขึ้น
“(ซุบซิบ) ยุ่งไรเนี่ย เอ้อออออออออ”
“(ซุบซิบ) หันมามองข้างหน้าซิ”
“O_o คะ คะ คะ คะ คุณครู~~~~~”

ตอนเย็น~
ToMo’S ParT
โอยยยยยยยยยยยยย~ ถ้ารู้ว่าตั้งใจเรียนแบบนี้มันเหนื่อยนักน่าจะให้ไอ้เบไม่ก็ยัยมีนอะไรนั่นทำให้ก็สิ้นเรื่อง - -* (เด็กดีไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง) มานั่งทำให้เสียเวลาทำม้ายยยยยยยยย =O= (ไหนบอกทำเพื่อแก้วไง -*-)
ผมเดินมาบ้านแก้ว... เอิ่มแค่เคยผ่านอ่ะ -*- ไม่เคยเข้า อืม...เข้าไปดีมั้ย -_-* เอ รึไม่เข้าดี เข้าดีนะ~ ไม่เข้าดีกว่า~ เฮ้ย! เข้าสิดีกว่า -*- (<<จะเข้าไม่เข้า เหนื่อย!)
“อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด! นี่พ่อหนุ่มมาทำไมบ้านนี้เนี่ย”
“เอิ่ม...ผมมาหาแก้ว...น่ะฮะ”
“แฟนรึป่าวววววว o_O? กรี๊ดดดดดดด แก้วฉันขายออกแล้ววววววววว!!”
“=[ ]= ป้าครับ คือผมยัง...” ไม่เป็นแฟนแก้วเล้ยยยยยยย
“จ้าๆ ไม่ต้องเขิน สมัยวัยรุ่น ‘แม่’ เข้าใจ ไปๆๆๆ ไปสวีทกนบนห้องไป๊~ ไปๆ ^O^” ป้า เอิ่ม... รึแม่นะ -*- บอกว่าเป็นแค่ ‘เพื่อน’ จะดีมั้ย...
ซี๊ดดดดดด.... เจ็บ TT แค่เพื่อนสนิท (คิดไม่ซื่อ) อย่ามาหวังอะไรมากมายเลย...
ผมเดินไปห้องแก้ว (ที่ไม่รู้ว่าห้องไหน ไล่ไปห้องๆ ดีกว่า = =”) จนเจอกับห้องนึง...
“เฮ้ย!!!!!!! บู้ๆๆๆๆ เล่นงี้ขี้โกงนี่นา” เสียงเหมือนคนเล่นเกมลอยมาจากห้องๆ นึง...
“ปั๊ดๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ล่งไม่เล่นมันแล้ว เลเวลสามทีไรแพ้ทุกที =^=”
ไม่รอช้า -_-+ ผมเปิดประตูห้องทันที!!
“เจ้ย!! นายโดโมะ!! มาไงเนี่ย”
“บินมามั้ง!”
“กวนๆ”
“ทำไมไม่มาเรียน” ผมถามเสียงเย็น เย็น เย้น เย็น น่ากลัวใช่ย่อย -*-
“เบื่อใครบางคน” ใครล่ะ เฟย์ ฟาง มีน ป็อป เคน เบ เขื่อน เอ รึว่าผมนะ -_-** (ใช่!)
“ถึงยังไงเธอก็น่าจะไปเรียน” (ทีงี้สวมทบาทเด็กเรียนเลยนะ)
“นายมาห่วงฉันทำไม...” แก้วพูดสายตาตัดพ้อ
“ก็...เธอคือ ‘เพื่อนคนพิเศษ’ ของฉันนี่นา...”
ถึงจะพูดอย่างนั้น...ผมเองก็เจ็บนะ ถึงผมจะคบพิมแล้ว ทำไมล่ะ ทำไมยังตัดใจจาก ‘เพื่อน’ คนนี้ไม่ได้สักที ทำไม...ทำไม...ทำไม!! ทำไมต้องแก้วด้วย...เพราะอะไรกัน...

ย้อนไปก่อนจะพบกัน...
“ไอ้โมะ เป็นไงวะ ผลสอบ” ไอ้ป็อปถามอย่างร่าเริงคงจะได้ดีสินะ
“เหลวเป็นอากาศ TT” ผมตอบอย่างเศร้าโศก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้เขื่อนแกล่ะ” ป็อปถามอย่างอารมณ์ดี
“ได้ดี ^_^” ฮะ!!! อะไรนะ เขื่อนเรียนดี ป๊าดดดดดดดด เอาแล้วโมะเอ๋ย TOT
“ดีไรวะ” ป็อปถามอย่างไม่มั้นใจ
“เกรดดี มีลบแถมมาด้วย TWT;” -_-;;;;
“ถุย!!!!!! ไม่อยากรู้แล้ว หยุด! ไอ้เบแกอย่าตอบ ฉันรู้แกได้เอบวกทุกเทอม -_-; ตูยอมแพ้ๆ”
“ไปกินไอติมแก้เศร้า+ฉลองให้ไอ้เบดีกว่า” อืม... เข้าท่า ไอ้เขื่อนเรื่องกินนี่เก่งนะ เรื่องเรียนแกล่ะ = =?
“ไปๆๆๆๆๆๆ ^______^” ไอ้ป็อปท่าทางเห็นด้วย อืม ไปกินดีกว่า ^____^

งานฉลอง....
~เงียบ~
อะ...อะไรกัน... -____-
“อะ อะ ไอ้เบแม่แกเป็นไงมั่ง T^T” มันไม่รู้จะพูดอะไรขนาดพูดเรื่องแม่ไอ้เบเลยเรอะ... ไอ้เขื่อน
“กะ กะ กะ ก็ดี....” ผมรู้มันแค่พูดให้บรรญากาศไม่กร่อยไปมากกว่านี้เท่านั้น -_-^

“BaBy BaBy BaBy Boy (BOY!) พูดเล่นไม่ต้องพูดเธอเข้าใจมะ รู้ไว้ซะ I’m NoT YoUr ToY!” พอคนบนเวทีร้องเพลงจบก็มีเพื่อนของเขาเดินมาตบไหล่
เท่ชะมัด *_* (คนคล้ายทอมน่ะ)
“โฮะๆๆๆ ร้องเต็มที่ –w- ฉันเลี้ยง!”
“อืม!! เอาหลงทางงงงงงงงงงง!!”
“จะมองใครๆ จะคุยกับใครทำไมๆ ต้องกลายเป็นหน้าเธอ...”
งั้นเหรอ...
“เธอมายังไงเธอไปยังไง ทำไมทำไมที่ไหนก็ต้องเจอ...”
เธอ...ไม่เหมือนใครเลยนะ...ทอมน่ารัก...น่ารัก...
“คิดถึงเธอได้หรือเปล่า ให้รึเปล่า เนี่ยเหงามากๆ เลย...”
นั่นสิ...ฉันจะคิดถึงเธอได้มั้ย
“ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอ เพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่ ตกหลุมรักเธอแล้วอะนะ ติดใจอ่ะเธอซะตั้งเยอะ ออกจากเธอไม่ไหว ฉันก็เลยไม่ห้ามใจ ปล่อยไปรักกับเธอ...”
ผม...รู้สึกว่า ‘หลงทาง’ เข้าให้แล้ว...

ต่อจากงานนั้นมันก็มีเรื่องบังเอิญคือผมเจอยัยทอมนั่นอีก ^^ เธอชื่อ ‘แก้ว’ เธอน่าร้ากน่ารัก ผมหาทางตีสนิทกับเธอสุดแรงเกิดจนเราสนิทกัน ไอ้ป็อป เขื่อน จงเบ อยากรู้รักกันได้ไงเจอกันตอนพิเศษ ^^ อิๆ
แต่พอสนิทกันกลับไม่กล้าซะงั้น T^T กลัวความสัมพันธ์กับแก้วแย่ลงน่ะ เคยดูในเอ็มวี YOY ผทเจอพิมเลยขอคบตัดใจ T^T แต่มันตัดไม่ได้อ่ะ แล้วผมจะคบพิมต่อไปดีมั้ย??

กลับมาปัจจุบัน
“นายเข้ามาห้องฉันได้ไง”
“กะ ก็แม่เธอเออออเอาเองว่าฉันกับเธอเป็นแฟนกันอ่ะ (. .) ฉันไม่ผิดนะ แม่เธอนั่นแหละ”
“หา!!! โอย เรื่องยาวแน่ทีนี้ U_U”
“แก้ว!!! คุณลูกเขย!! กันข้าวๆ”
“ลูกเขย!! อ๊ากกกก!! นายรู้มั้ยแม่หมายความว่าไง!!!”
“แม่เธอคงหมายถึงไข่ลูกเขย....มั้ง ^_____^”
“อืม...ลงไปกินข้าวเถอะ”

ผมลงมาตามที่บอกกับแก้วไว้ แต่ใครมันจะรู้ว่า...เมนูวันนี้คือ กระเพาะหมู TTOTT ใช่เซ่!! ผมแพ้หมู แพ้มากๆๆๆๆๆๆ เลย! ผมเคยชักเพราะหมูเนี่ยแหละ แต่ไม่กิน...ก็เสียมารยาท TTOTT
“กินล่ะน้า TOT”
...
พอกนเสร็จผมตรงดิ่งมาห้องแก้วเพื่อฟักตัว เอ้ย! พักตัว อายมากแน่ถ้าแก้วรู้ว่าผมที่สภาพผื่นเต็มตัว...โฮกกกกกก TOT
เหงื่อออก... ผื่นขึ้น... หน้าซีด...
เอาแล้วไง…!!!!
ToMo’S EnD

KaeW’S ParT
นายนั่นกินกระเพราหมูเสร็จรีบตรงดิ่งไปห้องฉันทันที แต่นี่มันนานแล้วนะ -_-* เป็นอะไรรึเปล่า
“แม่ๆ ไปดูนายโทโมะดีมั้ย หมอนั่นฟักตัว เอ้ย! พักตัว (มุกนี้เขาเล่นแล้ว) ในห้องแก้วนานแล้วนะ”
“นั่นสิ!! ไปดูกัน”

ฉันไปห้องฉันทันที -_-+ อ๋อ นายนี่มาแอบนอนนี่เอง
“ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ”
“อย่า!! อย่าเอาผ้าออก!!”
“จะเอา ฮ่าๆๆๆ”
“แม่ช่วยเอ๊งงงงงง”
แล้วฉันกับแม่ก็สามัคคีกันเอาผ้าออก มือนายโทโมะจะหมดแรงเลยเผลอปล่อยผ้าออก...
o_O!!
“แฮกๆๆ ฉันแพ้หมูมาก ไม่นานอาจ...แฮกๆ ชักเอาได้”
“นายนี่!! ทำไมไม่บอกนะ!!” ผื่นขึ้นเต็มตัวแล้วนะ TOT
“กลัวเสียมารยาท T.T”
“อื้อ!! ฉันจะพานายไปโรงบาลเอง!!”

โรงพยาบาล
นายโทโมะเข้าโรงบาลเรียบร้อยส่วนแม่อยู่บ้านเพราะกลัวบ้านหนี =______= ฉันจิ๊กมือถือนายนั่นโทรหาใครสักคน นั่นคือเคนตะนั่นเอง
(โหลววววววว มีไรๆ ไอ้โมะ เล่นเกม....)
“ฉันแก้ว นายโทโมะ... บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันเล่าเรื่องให้นายนั่นฟังแล้วหมอนั่นก็ตอบมาว่า
(อ่าว ไม่ไปหาพี่ฉันล่ะ พี่ฉันก็หมอนะ)
“พี่นายหมอหมา =_=”
(น่าๆ ขำๆ อืมเดี๋ยวไปๆ)
“บาย”
ฉันนึกหน้านายโทโมะตอนเป็นผื่น...
นายก็...น่ารักดีนะ ^///^