นักเลงหญิง กะ ไอ้เอ๋อ

 
 
                                    
 
                             05 
                                            ใครวะ...เห็นหน้าแล้วหัวใจเต้นแรง 
                                                  





 
~♥วันต่อมา♥~
"หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ"
โทรไปก็มีแต่เสียงผู้หญิงคนนั้นรับสาย ชิล์
หายหัวไปไหนกันหมดวะ  
ถ้าเข้าไปในห้องเรียนก็กล้วว่าจะเข้าเช้าไป งั้นเข้าไปหากลุ่มไอ้แดนดีกว่า 
"เฮ้ยแก้ว แล้วลูกสมุนละ"
"ก็หาอยู่เนี่ย"
"โอะ โอววว น้องแก้วของเราโดนทิ้งหรอเนี่ย มาๆซบอกพี่มา"ไอ้หนุ่ม ไอ้ผู้ชายปากหมากวนส้นทีน มันโอบหัวฉันเข้าไปซุกรักกแร้ของมัน ไอ้นี่ก็อีกคนบ้าๆบอๆชอบแกล้งกูจัง 
"ซบอกพ่องมึงดิ เต่าเหม็นฉิบหายเลยวะมึงอะ"
"แหม่ๆน้องแก้ว ปากหาอย่างนี้ละสิ ถึงไม่มีแฟน ฮ่าาๆๆๆ น้ำท่วมปีนี้น้องแก้วของเราไม่ต้องหนีไปไหนแล้วว่ะ เพราะว่ามีคานทองมารอรับอยู่แล้วว ฮิ้วววววววว"
"อยากตายนักรึไงวะ!"ร่างบางชี้หน้าคาดโทษรายตัวอย่างหงุดหงิด หน่อยได้ทีเอาใหญ่เลยน่ะ ฉันเดินทำหน้ามิวสิควิดิโออยู่แถวซอกตึก 
ไอ้โรงเรียนนี้ก็จริงๆเลย ด้านหน้าโรงเรียนอลังการดีหมดทุกอย่าง แต่ด้านหลังไม่ต่างอะไรกับ
ซอกตึกที่ปล่อยให้รกร้าง  แต่สายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดุกับผู้ชายคนนึงที่ยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่
นายนั่นมีดวงตาเรียวคมที่มีเส่นห์แบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เขาพ่นควันออกมาอย่างช้าๆแต่กลับทำให้ฉันหยุดมองทุกการกระทำของเขาเสียดื้อๆ อยากเข้าไปเตือนนักว่า เมิงมองเห็นป้ายที่เขาห้ามสูบบุหรี่ไหมสัด โทษปรับ 2000 เชียวนะโว้ย 
พรรณสมองดีๆชั้นก็คิดวิธีหาเงินใหม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ เบื่อเหมือนกันที่ต้องๆไปไถ่ตังค์ไอ้เอ๋อทุกวัน วันนี้กะจะปล่อยมันไปสักวันนึงก็แล้วกัน 
"เฮ้ย!!! นายอ่ะ "ฉันเดินเข้าไปสะกิดแขนเขา เมื่อได้เห็นหน้าตรงๆมันแทบทำให้ฉันหยุดหายใจ หัวใจเต้นแรง ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กลับผู้ชายคนไหนเลยน่ะ มันเป็นใครกัน ทำไมทำให้หัวใจฉันสั้นได้ห๊ะ!!!
แต่ว่า 
" ฟู่ววววว~~~~"กลิ่นนิโคตินพุ่งเข้ามาประทะจมูกฉันอย่างเต็มๆ ทำเอาอารมณ์ที่กำลังเคลิ้มหลายสลากไปกับตา!
"มึงเป็นใครวะ รู้ไหมที่นี่เขาห้ามคนสูบบุหรี่" ไอ้สารเลวนั้นไม่ตอบแต่กลับทิ้งบุหรี่แล้วใช้ปราบเท้าของมันขยี้อย่างช้าๆ มันเหยียดยิ้มให้ทีนึงก่อนที่จะเดินหนีฉันไป
"หยุดเดี่ยวนี้นะ!!ฉันถามก็ตอบมา นายเป็นใคร อยู่ปัไหน ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า "ฉันลองพูดดีกลับมันก่อน เพื่อมันจะฟังภาษาคนรู้เรื่องบ้าง!นายนั้นหยุกกึง ทันที ทำให้ฉันต้องวิ่งเข้าไปถาม ฉันกระชากแขนมองหน้ามันให้ชัดๆ ว่าแต่หน้าตาแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ
"จำผมไม่ได้จริงๆหรอ..."นายนั้นทำหน้าตาเล่นลิ้นใส ถ้ากูจำได้กูจะถามมึงมั๊ยละ....
"ใคร!"ฉันเน้นเสียงให้หนักขึ้นบ่งบอกถึงอามรณ์ที่ใกล้จะฆ่าคนได้เต็มทน 
"หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ"โทรไปก็มีแต่เสียงผู้หญิงคนนั้นรับสาย ชิล์
 
'หายหัวไปไหนกันหมดวะ'  
 
ถ้าเข้าไปในห้องเรียนก็กล้วว่าจะเข้าเช้าไป งั้นเข้าไปหากลุ่มไอ้แดนดีกว่า 
"เฮ้ยแก้ว แล้วลูกสมุนละ"
"ก็หาอยู่เนี่ย"
"โอะ โอววว น้องแก้วของเราโดนทิ้งหรอเนี่ย มาๆซบอกพี่มา"ไอ้หนุ่ม ไอ้ผู้ชายปากหมากวนส้นทีน มันโอบหัวฉันเข้าไปซุกรักกแร้ของมัน ไอ้นี่ก็อีกคนบ้าๆบอๆชอบแกล้งกูจัง 
"ซบอกพ่องมึงดิ เต่าเหม็นฉิบหายเลยวะมึงอะ"
"แหม่ๆน้องแก้ว ปากหาอย่างนี้ละสิ ถึงไม่มีแฟน ฮ่าาๆๆๆ น้ำท่วมปีนี้น้องแก้วของเราไม่ต้องหนีไปไหนแล้วว่ะ เพราะว่ามีคานทองมารอรับอยู่แล้วว ฮิ้วววววววว"
"อยากตายนักรึไงวะ!"ร่างบางชี้หน้าคาดโทษรายตัวอย่างหงุดหงิด หน่อยได้ทีเอาใหญ่เลยน่ะ                
 
 
 
 
 
ฉันเดินทำหน้ามิวสิควิดิโออยู่แถวซอกตึก ไอ้โรงเรียนนี้ก็จริงๆเลย ด้านหน้าโรงเรียนอลังการดีหมดทุกอย่าง   แต่ด้านหลังไม่ต่างอะไรกับซอกตึกที่ปล่อยให้รกร้าง  แต่สายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดุกับผู้ชายคนนึงที่ยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่นายนั่นมีดวงตาเรียวคมที่มีเส่นห์แบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เขาพ่นควันออกมาอย่างช้าๆ  แต่กลับทำให้ฉันหยุดมองทุกการกระทำของเขาเสียดื้อๆ อยากเข้าไปเตือนนักว่า เมิงมองเห็นป้ายที่เขาห้ามสูบบุหรี่ไหมสัด โทษปรับ 2000 เชียวนะโว้ย 
พรรณสมองดีๆชั้นก็คิดวิธีหาเงินใหม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ เบื่อเหมือนกันที่ต้องๆไปไถ่ตังค์ไอ้เอ๋อทุกวัน วันนี้วันพระกะจะปล่อยมันไปสักวันนึงก็แล้วกัน 
 
 
"เฮ้ย!!! นายอ่ะ "ฉันเดินเข้าไปสะกิดแขนเขา เมื่อได้เห็นหน้าตรงๆมันแทบทำให้ฉันหยุดหายใจ หัวใจเต้นแรง ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กลับผู้ชายคนไหนเลยน่ะ มันเป็นใครกัน ทำไมทำให้หัวใจฉันสั้นได้ห๊ะ!!!แต่ว่า 
" ฟู่ววววว~~~~"กลิ่นนิโคตินพุ่งเข้ามาประทะจมูกฉันอย่างเต็มๆ ทำเอาอารมณ์ที่กำลังเคลิ้มหลายสลากไปกับตา!
"มึงเป็นใครวะ รู้ไหมที่นี่เขาห้ามคนสูบบุหรี่" ไอ้สารเลวนั้นไม่ตอบแต่กลับทิ้งบุหรี่แล้วใช้ปราบเท้าของมันขยี้อย่างช้าๆ มันเหยียดยิ้มให้ทีนึงก่อนที่จะเดินหนีฉันไป"หยุดเดี่ยวนี้นะ!!ฉันถามก็ตอบมา นายเป็นใคร อยู่ปีไหน ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า "ฉันลองพูดดีกลับมันก่อน เพื่อมันจะฟังภาษาคนรู้เรื่องบ้าง!นายนั้นหยุกกึง ทันที ทำให้ฉันต้องวิ่งเข้าไปถาม ฉันกระชากแขนมองหน้ามันให้ชัดๆ ว่าแต่หน้าตาแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ
"จำผมไม่ได้จริงๆหรอ..."นายนั้นทำหน้าตาเล่นลิ้นใส ถ้ากูจำได้กูจะถามมึงมั๊ยละ....
 
"ใคร!"ฉันเน้นเสียงให้หนักขึ้นบ่งบอกถึงอามรณ์ที่ใกล้จะฆ่าคนได้เต็มทน 
 
แต่จู่ๆไอ้บ้านั้นกลับกระชากแขนฉันเข้าไปบดขยี้จูบอย่างจาบจ้างลิ้นของมันพยายามดันเข้ามาในปากฉัน ฉันพยายามผลักไส้มันด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ดูเหมือนมันจะรู้ทัน มันใช้มือหนาๆของมันบีบคางฉันจนฉันต้องร้องออกมา นั้นทำให้มันได้ใจส่งลิ้นเข้ามาทันที
 
ร่างโปร่งมองเห็นร่างตรงหน้าที่พยายามขัดขืนจนหมดแรงนั้นยิ่งทำให้เขาได้ใจ เขาส่งลิ้นเข้าไปชิมน้ำหวานจากปากคนตัวเล็กที่ไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่า ปากแดงๆนั้นมันน่าจูบขนาดไหน
 
 
ฉันทุบทีเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี ดูเหมือนายนี่จะไม่สะทกสะท้านซ้ำยังกัดปากฉันอีกราวกับว่ามันกำลังทำโทษฉันที่ฉันทุบมันเนี่ยน่ะ!ลิ้นของมันเข้ามาในปากฉันจนกลิ่นนิโคตินอ่อนๆติดกับปลายลิ้นนั้นพร้อมทั้งกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ่งในปาก 
 
พลัก!
 
"มึง!!!!" มันเป็นใคร จู่ๆก็มาทำอะไรที่น่ารังเกียจแบบนี้ ตอนนี้หน้าฉันคงแดงไปหดแล้วไม่ใช่แดงเพราะอายหรอกน่ะแต่เพระาโกรธจนจะกระทืบคนได้อยู่แล้ว!!!
 
" จูบขนาดนี้ ยังจำกันไม่ได้ สงสัยต้อง 'เอา'กันสักหน่อยไหมจะได้รู้ว่าฉันเป็นใคร" 
 
" ยะ อย่า เข้ามา นะ" 
 
 
 
50% 
......................................................................................................................
เฮ้ยใครกันวะนั้น แต่เอะ แ้้ก้วจะโดนมันทำร้ายแล้วนะ
เง้อออโมะหนูหายไปไหนลุกกก หายกลัวผีรึยางงงง
ห๊ะ หรือว่า คนคนนั้นคือโทโมะ !!! ติดตามต่อน่ะจ๊ะ><