รักนี้ร้ายระดับเทพ 20+

     ตอนนี้ฉันก็ได้แต่นั่งแก่ว อยู่บนเตียงแบบเดิม ไม่ใช่เพราะว่าเดินไม่ไหวหรืออะไรหรอกนะแต่เพราะโดนไอ้คนบ้าอำนาจมันบังคับให้นั่งอยู๋เฉยๆน่ะสิ แต่จริงๆก็ไม่เฉยเท่าไหร่หลังจากที่ต้องอับอายเพราะหมอมาเห็นฉากจูบแสนหวานพอดีและพอหมอกลับไปพี่มันก็เอาอีก พอเห็นว่าฉันเคลิ้มหน่อยก็เอาใหญ่เลยน่ะไอ้ลามก ชอบฉวยโอกาส และแถมยังห้ามฉันไม่ให้ไปไหนจะกลับบ้านก็ไม่ได้ พอเราทำท่าจะขัดคำสั่งมันก็เอาแต่จะฆ่าคุณหน้าโหดทั้งหลาย ไอ้เราก็ไม่ได้ใจดำจนต้องนั่งอยู่เฉยๆฟังไอ้คนหน้าด้านมันพล่ามไม่หยุดอยู๋แบบเนี๊ย! น่ารำคาญจริงๆเลย 
 
"ไม่เจอกันตั้งนาน เกรซยังอ้วนท้วนสมบูรณ์เหมือนเดิมเลยนะ"
 
"อือ"
 
"เกรซเรียนจบแล้วนิ ตอนนี้ทำงานอะไรอยู่หล่ะ"
 
"ครู"
 
"ได้เป็นครูสมใจแล้วนิ แล้วสอนวิชาอะไรหล่ะ"
 
"อังกฤษ"
 
"เกรซ เมื่อไหร่เกรซจะเลิกทำมึนตึงกับพี่สักที"
 
"กลับมาทำไม" ฉันไม่ตอบคำถามที่อีกฝ่ายถามมาแต่เลือกถามในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้มากกว่า ว่าเพราะอะไรพี่มันถึงกลับมาที่นี่อีก
 
"พี่ก็กลับมาตามสัญญาของเราไง"
 
"หึ สัญญาของเรางั้นหรอ?"
 
"ใช่ เกรซรู้มั้ยว่าพี่คิดถึงเกรซมากแค่ไหน"
 
"ไม่รู้สิ คงจะมากพอให้เอาไปเล่าเป็นเรื่องตลกกับเพื่อนที่นู้นได้หล่ะมั้ง"
 
"เกรซ พี่ไม่เคยเล่าเรื่องของเราให้ใครฟังหรือเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกเลยนะ"
 
"ทำไมล่ะ มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายมากจนไม่อยากจะคิดถึงเลยหรอ"
 
"พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นน่ะเกรซ สำหรับพี่ความทรงจำเกี่ยวกับเกรซหรือว่าช่วงเวลาดีๆของเรามีค่ากับพี่เสมอ เป็นความสุขเดียวของพี่ตอนที่พี่อยู่ที่นั่น"
 
"แต่สำหรับฉันมันคือความทรงจำแย่ๆ ที่ไม่อยากจะจำ"
 
"เกรซ ทำไม ทำไมเกรซถึงอภัยให้พี่ไม่ได้"
 
"คำถามนี้พี่คงรู้อยู่แก่ใจ ว่าทำไม"
 
     ฉันชักมืออวบของตัวเองกลับหลังจากที่ปล่อยให้พี่มันจับไว้อยู่นาน แล้วจ้องหน้าชายร่างสูงหล่อตรงหน้าอย่างไม่คิดหลบ เค้าถามฉันว่าทำไมทั้งๆที่เค้าควรรู้อยู่แก่ใจว่าทำไมฉันถึงไม่สามารถยกโทษให้เค้าได้ รอยแผลนั้นที่เค้าเป็นคนกรีดมันลงกลางใจของฉันกระเทยที่ไม่เคยมีใครยอมรับ มันลึกจนยากจะเยียวยาแม้แต่ช่วงเวลานี้ทุคืนที่ฉันหลับตา ภาพเหล่านั้นยังคอยกลับมาทำร้ายฉันเหมือนเงาตามตัวเสมอจนฉันไม่อยากแม้จะหลับตาลง มันยากเหลือเกินกว่าฉันจะอดทนผ่านมันมาได้ ฉันในตอนนี้ยังสัมผัสได้เสมอว่าเมื่อก่อนเคยรักเค้ายังไง และฉันเคยเจ็บปวดยังไงบ้างไม่เคยมีวินาทีไหน เวลาไหน หรือวันไหนที่ฉันจะลืม ความเจ็บนั่น
 
"เอาเถอะพี่เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา พี่ห่วงเกรซมากนะ" 
 
"เก็บความห่วงใยนั่นไว้เถอะ เพราะฉันไม่ต้องการจะรับมัน"