Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

 
“หยุดหื่นสักห้านาทีได้มั้ยค่ะคุณชาย ถ้าไม่ได้รังแกฉันจะนอนไม่หลับหรือไงเล่า!”  
 
มือเล็กปัดป่ายให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกห่างก่อนจะใช้หลังมือถูแก้มใสของตัวเองเบาๆเนื่องจากถูกคนเอาแต่ใจขโมยจูบอยู่ได้หน้าตาเฉย  ฮึ่ย! ไอ้คุณชายจอมหื่นหน้ามึน! ชอบตีเนียนฉวยโอกาสเธออยู่เรื่อย คนตัวเล็กนึกบริภาษเขาในใจ
 
“ถึงนอนหลับแต่ก็คงไม่สนิท...”  แก้วหันไปมองเขาอย่างหมั่นไส้ มือเล็กยกหยิบจมูกเชิดรั้นของเขาแล้วบิดไปมาเบาๆ
 
“อย่ามาหวานเลี่ยนน่าคุณชายจอมหื่น ชิ”  
 
“แต่แก้วก็ชอบ”   เขาพูดขึ้นอย่างรู้ทัน  คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีด้วยความอายที่ถูกจับได้ ถึงปากจะบอกเขาว่าอย่ามาพูดจาหวานเชื่อมใสก็เถอะ แต่พอเอาเข้าจริงๆก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกดีขนาดไหน
 
แน่ละ! มีผู้ชายเพอร์เฟคมาทำให้แบบนี้ เอาอกเอาใจทุกอย่างมันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนพิเศษยังไงไม่รู้...เขาทั้งหล่อ น่ารัก นิสัยก็ดีถึงจะหื่นและชอบลวนลามฉันมากไปหน่อยก็ตาม  คาดว่าผู้หญิงหลายๆคนคงกำลังอิจฉาฉันอยู่แน่ๆ
 
“บ้าน่า....คิดว่าหล่อนักหรือไง” 
 
“หึ  เหรอ...”  
 
ร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ ดวงตาสีนิลมองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างเอ็นดูเสียมากกว่าหมั่นไส้ในความปากไม่ตรงกับใจ เขาก้าวเข้าหาเธอทีละช้าๆ ในขณะที่ร่างเล็กกลับถอยกรูดออกจากเขาแทบไม่ทันด้วยไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนกับเธออีก
 
ดวงตากลมหวานมองผู้ชายร่างสูงตรงหน้าอย่างชั่งใจ เขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล แววตาซุกซนเหมือนลูกกวางน้อยนั่นทำให้ใจเธอสั่นเต้นแรงอย่างผิดปกติเลยทีเดียว แต่เรื่องอะไรจะต้องทำให้เขารู้ด้วยเล่าว่าเธอหวั่นไหวไปกับเขา เรื่องอะไรจะต้องให้เจ้าชายจอมหื่นคนนี้ได้ใจไป!
 
“แล้วแก้วคิดว่าไง...ไม่หล่อหรอกเหรอ?” 
 
เขามองฉันด้วยแววตาแพรวพราวราวกับเสือร้ายที่จ้องจะขย้ำกระต่ายน้อยเนื้อนุ่มอย่างฉัน จากทีต้องถอยร่นหนีเขากลับหลายเป็นว่าตอนนี้ฉันจนตรอกจนไม่สามารถหนีไปไหนได้เมื่อฉันรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังของตัวเองกระทบกับผนังห้องเย็นเชียบเข้าเสียแล้ว  แต่รู้อะไรมั้ย..ยิ่งฉันถอยเขาก็ยิ่งเข้าหา ยิ่งฉันหลบหน้าเขาก็ยิ่งเผชิญหน้า
 
ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ในระยะประชิดเล่นเอาหัวใจของฉันกระตุกวูบ ริมฝีปากหยักสวยที่เคยสัมผัสฉันและตอนนี้ฉันก็ยังคงอยากให้มันสัมผัสฉันอีกครั้ง....บ้า! ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่คิดแบบนั้น โอ๊ยยย ไม่นะ เขาทำให้ฉันเสียความเป็นตัวของตัวเองอีกแล้ว เลิกใช้สายตาบ้าๆนั่นมองฉันแบบนี้สักทีเหอะ!
 
“มองแบบนั้นกำลังคิดลามกอยู่แหงสิ?” ฉันหยิกแกมหยอกเขาไปทีนึง ก็แปลก...เขาก็ยังหัวเราะอยู่ได้ คนบ้านี่!
 
“แล้วกันสิ...”  เขาตัดพ้ออย่างขำๆ  “  เกลียดจังเลยยายแม่มดจอมรู้ทัน”  
 
“อะ..อะไร น่าเกลียด! คิดแบบนี้กับฉันได้ไงคนบ้า ฉันรับไม่ได้โทโมะบ้าๆ...ให้ตายเหอะ”    คำพูดชวนให้ฉันหวั่นไหวนั่นทำเอาฉันไปไม่เป็น สติหลุดจนต้องตวาดแว้ใส่เขา
 
“หรือจะให้ไปคิดกับคนอื่นละครับ?”
 
“ไม่มีทาง!...อ่ะ!?” 
 
“แล้วไหนบอกว่าน่าเกลียด รับไม่ได้...ฉันรับไม่ได้ โทโมะบ้า...ว่าไงแม่มดน้อยของฉัน” เข้าล้อเลียนคำพูดของฉัน เขายิ้มให้ฉันอย่างคนที่เหนือกว่าด้วยรู้ดีว่าสิ่งที่ฉันหลุดพูดออกไปไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้ทันการณ์แล้ว
 
ถ้าให้เดา ตอนนี้แก้มของฉันคงแดงเหมือนมะเขือเทศสุกไปแล้ว ฉันรู้ดีเพราะภาพของฉันสะท้อนจากนัยน์ตาคู่สวยของเขามันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกจู่โจมระยะชิดใกล้อย่างนี้ และอีกนัยนึงมันก็กำลังฟ้องว่าในสายตาของเขามีเพียงแค่ฉันคนเดียว ลึกๆแล้วฉันก็ดีใจใช่เล่นเลยแฮะ...
 
“ก็...”
 
“ไม่ยักกะรู้แฮะว่าเวลาแม่มดเขินเนี่ย...น่ารักจัง”  ริมฝีปากของเขาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มใสของฉัน ลมหาใจของเขาเป่ารดข้างแก้มเรียกเลือดให้สูบฉีดจนฉันร้อนผะผ่าวไปหมด
 
หากเขาเข้ามาใกล้อีกนิด...คงได้ยินเสียงหัวใจของฉันเป็นแน่!
 
 
“นี่! เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักทีได้มั้ยเล่า”
 
“ก็แก้วดื้อไง...แม่มดจอมดื้อ” 
 
“อื้อ~”   ฉันร้องออกมาเบาๆเมื่อเจ้าชายจอมเอาแต่ใจผลักไสหน้าหล่อๆนั้นเข้ามาใกล้จนจมูกเชิดรั้นของเขาสัมผัสกับจมูกโด่งของฉัน  ยิ่งดูใกล้ๆใบหน้าของเขาก็ยิ่งใสจนฉันอิจฉา ไม่สิ!นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมเขาสักหน่อย ฉันต้องผลักเขาออกสิ...
 
“แม่มดใจร้ายจริงๆด้วยแฮะ หอมนิดหอมหน่อยไม่ได้เลย...”  แก้มใสของเขาพองออกนิดๆอย่างขัดใจ คิ้วเรียวยาวขมวดมุ่นแต่แววตาของเขาก็ยังดูซุกซนมีเสน่ห์อยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
 
“ถ้าไม่อย่างนั้นจะเป็นแม่มดได้เหรอ “  ฉันยิ้มอย่างเป็นต่อก่อนจะผลักหน้าหล่อๆของเขาออกอย่างหมั่นไส้และแน่นอนว่าเจ้าตัวทำหน้าบุ้ยเบ้อีกเช่นเคย
 
“เซี้ยวนักนะแม่คุณ ระวังเถอะแสบๆแบบเนี่ย ‘เสร็จ’ มานักต่อนักแล้ว”
 
เพียะ!
 
ฉันฟาดฝ่ามือลงบนต้นแขนของเขาอย่างแรงที่บังอาจพูดจาทะลึ่งตึงตังใส่ฉัน คนบ้า! ดูเข้าไอ้คุณชายหน้ามึน! ยังจะมามีอารมณ์หัวเราะได้อย่างหน้าตาเฉย สำนึกบ้างเถอะกับสิ่งที่พูดออกมาน่ะ ถึงเขาไม่อายแต่ฉันนะ...แทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้วน่ะ!
 
“บอกให้เลิกพูดแบบนี้ไง...เออ แก้วเขิน เขินมาก อายมากแล้วก็ตอนนี้ใจเต้นแรงมากๆ พอใจหรือยัง ทีนี้จะเลิกพูดได้แล้วใช่มั้ยคนบ้า!”   
 
ฉันพูดในสิ่งที่ใจคิดออกไปทุกอย่างเผื่อว่าบางทีเขาอาจจะเลิกแกล้งฉันทั้งน้ำเสียงอ่อนหวาน แววตาซุกซน นั่นก็ได้  และได้ผล...เขาหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะปรากฏรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าหล่อเหลานั่น แววตาของเขาดูอ่อนโยนไม่เหมือนโทโมะ...เจ้าชายจอมหื่นคนเดิมเลยแม้แต่น้อย  ร่างสูงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าฉันอีกครั้ง
 
 
...เขาสัมผัสเส้นผมของฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมาจุมพิตที่หน้าผากของฉัน  เนิ่นนานที่ฉันรู้สึกว่าเขามอบสัมผัสบางเบานุ่มนวลนั้นให้แก่ฉัน  ฉันหลับตาลงและนึกภาพตามเจ้าชายในฝันของใครหลายๆคนกำลังยืนจุมพิตฉัน  สัมผัสของเขาทำเอาฉันสะบัดร้อนสะบัดหนาวได้อย่างประหลาด ฉันเหมือนจะเป็นไข้ในขณะที่อีกด้านกลับรู้สึกถึงความนุ่มนวลราวกับเขาต้องการจะถนอมฉันไว้ด้วยรอยจูบนั่น...
 
“วันนี้แม่มดน่ารักมากรู้ตัวหรือเปล่าครับ”
 
“พูดจาแบบนี้อีกแล้ว..”  ฉันตัดพ้อเขานิดๆหลังจากที่ริมฝีปากร้อนผ่าวละจูบออกจากฉัน เขายิ้มอ่อนโยน พลางใช้นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสของฉันไปมาอย่างทะนุถนอม
 
“ทำไมล่ะ...อยากให้ไปพูดกับคนอื่นเหรอแม่มดน้อย?” 
 
“เปล่าน่า...ก็แค่”
 
“เขิน?”
 
“อ่า....”
 
“เขิน  เขินใหญ่เลยคนตัวเล็กของผม”  เขาขยี้หัวฉันจนยุ่งเหยิงและแล้วฉันก็ต้องพ่ายแพ้ต่อเขาอีกจนได้ ทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้กันนะ!
 
“แหงสิ! พอใจหรือยังล่ะคุณชาย”    
 
เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะรั้งเอวของฉันเข้าสู่อ้อมกอด ฉันซุกใบหน้าลงบนแผงอกแข็งแรงที่เรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบนั่นอย่างออดอ้อน พอกันทีกับความอดทนกับผู้ชายตรงหน้า เขาน่ารักเกินไปแล้ว...เกินไปจริงๆให้ตายเหอะ!
 
“แก้ว...”  โทโมะเรียกฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
 
“หือ...”
 
“คบกันนะแม่มดน้อย  คบกันแบบจริงๆจังๆแบบที่ผู้ใหญ่รับรู้ด้วย...” 
 
“ยะ..ยังไงนะ?” 
 
ฉันทวนคำถามของเขาอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ แม้เขาจะเคยเปรยๆกับฉัน หากแต่หัวใจของฉันกลับไม่เต้นแรงเท่ากับครั้งนี้มาก่อน  คงเป็นเพราะท่าทีที่ดูจริงจังของเขาทำให้ฉันใจอ่อนยวบ แม้ใจจะอยากหนีให้ห่างออกไปจากเขาเพราะอดที่จะเขินอายต่อไปไม่ได้แต่อีกใจก็ยังอยากจะให้เขารั้งฉันไว้ในอ้อมกอดแบบนี้
 
“คบกัน...เป็น’ คนรัก ’กัน...เรียนจบเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกัน”
 
“พูดเป็นเล่นน่าคุณชายร้อยเล่มเกวียน....”  ถึงปากจะพูดตัดพ้อเขาไปแบบนั้นก็เถอะ แต่ใจฉันนี่สิมันยิ่งเต้นแรงขึ้นทุกครั้งๆเวลาที่เรา...สบตากัน
 
“พูดจริง เด็กดื้อ~” 
 
“...”
 
“เลิกดื้อได้แล้วน่าเด็กดื้อ ยัยแม่มดจอมดื้อ~”   เขาใช้สองมือประคองใบหน้าของฉันก่อนจะบีบแก้มฉันจนยุ้ยแล้วโยกใบหน้าของฉันไปมาเบาๆ
 
“แล้วแก้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าโทโมะจะรักแก้วจริงๆ ที่ผ่านมาก็ดูเหมือนเล่นๆกับแก้วอยู่แล้วนี่”
 
“แก้วยังจำคำพูดของแก้วได้มั้ย...แก้วบอกว่า แก้วขอเป็นแม่มดในหัวใจของเจ้าชายอย่างโทโมะตลอดไป..”
 
“....”
 
“มันเป็นแบบนั้นตามที่แก้วต้องการเสมอมา”   เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนจดฉันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้และฉันจะไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว
 
“งั้นก็ตกลง...แต่มีข้อแม้ว่าห้ามไปทำเจ้าชู้แบบนี้ใส่ใครก็แล้วกัน ไม่งั้นล่ะก็..เจ้าชายคงรู้นะคะว่าเวลาแม่มดโมโหมากๆมันจะเป็นยังไง”  ฉันขู่รอดไรฟันใส่คนที่ยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆกันอย่างหมั่นไส้
 
“นอกจากจะดื้อแล้วยังร้ายกาจอีกนะแม่มดคนเนี้ย...แล้วแบบนี้จะไปรักใครได้ละครับยายตัวแสบ”
 
เขาคว้าฉันเข้าอ้อมกอดอบอุ่นของเขาอีกครั้งท่ามกลางเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเราทั้งคู่ ฉันเองก็ยอมรับว่าเขาเป็นคนนึงที่ทำให้ฉันมีความสุข และฉันก็รู้ว่าฉันก็สามารถทำให้เขามีความสุขได้เช่นเดียวกัน
 

 
ไรเตอร์ตังเม ฝากบอกว่า คิดถึงทุกคนมากๆค้าบบบบบบบบบอุคิ :D 
#ตอนหน้าจบนะฮ่ะอุอิอุอิ งิงิ