Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

โทโมะ  : คิสกันนะ:)

แก้ว  :  --*

อ๊ากอย่ามาทำหน้าตาอ้อนๆใส่ฉันนะไม่เอาไม่คิสน๊า ฉันส่ายหน้าแล้วเปิดประตูรถออก

หมับ~ฟอดดด~

>///<ไม่ทันแล้วโทโมะฉวยโอกาสอีกแล้ว เค้าดึงตัวฉันเข้าไปหาแล้วหอมแรงๆที่แก้ม ฉันทำหน้าบึ้งเลยทันทีบอกว่าไม่เอาไงหล่ะ ฮึ้ยๆเดี๋ยวงอนเลย

แก้ว  :  โทโมะ

โทโมะ  :  ลดแล้วนะไม่คิสแค่หอมก็ยังดีอย่างอนกันนะ

น่าตาน่ารักเข้ามาคลอเคลียที่แก้มฉัน บรื้อ~จักจี้นะ ผู้ชายบ้าน่ารักเกินไปแล้วนะแค่เห็นท่าทางเค้าฉันก็งอนไม่ลงแล้วหล่ะ

แก้ว  :  ไม่งอนก็ได้งั้นแก้วเข้าบ้านแล้วนะ

ก็บอกแล้ววว่าพอเค้าทำหน้าตาอย่างงั้นใส่ฉันทีไรมันงอนไม่ลง555+ พอแล้วฉันพลิกตัวแล้วจะลงจริงๆแล้ว

หมับ~

โทโมะ  :  เดี๋ยว

แก้ว  :  อะไรอีกอ่า~

ทำแก้มป่องแล้วยืนหน้าตามมา

แก้ว  :  หืม...

โทโมะ  :  หอมหน่อย

แก้ว  :  อ้อนเกินไปแล้ว

ฟุว์~

แทนที่ฉันจะหอมกลับเอามือไปบีบแก้มเค้าจนลมที่ทำให้แก้มป่องออกมันพุ่งออกมาหมดที่นี้แก้มไม่ป่องฉันก็ไม่ต้องหอมแล้ว~ฉันยิ้มล้อเลียนก่อนจะกระโดดลงจากรถวิ่งเข้าบ้านเลย

+

+

+

ฟาง  :  เมื่อวานหายไปไหนมาอ่า

วันนี้ฉันปลีกตัวมาโรงเรียนแต่เช้าไม่อยากเจอคำถามจากแม่ แอบบอกเมื่อคืนนี้ฉันแอบหนีขึ้นห้องมาจนได้(ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าจะบอกแม่ว่าไงเรื่องที่มีผช.มานอนบ้านแฮ่ๆ) มาแต่เช้าแต่ก็ยังสายกว่าฟางอีกอยู่ดี~

แก้ว  :  พาโทโมะไปซ้อมบาสหน่ะ

ฟาง  :  แหมๆเดี๋ยวนี้ติดเจ้าชายเหลือเกินนะ

แก้ว  :  ไม่ใช่นะๆ ก็ฟางอ่าแหละติดบอสนั่นส่วนเฟย์วันนี้ยังไม่เห็นเลย

จริ๊งนะฉันไม่ได้ติดโทโมะเลย เพื่อนๆต่างหากไม่มีเวลามาอยู่กับฉัน^^ ทุกคนอย่าคิดว่ามันคือข้อแก้ตัวนะโฮ๊ะๆ

ฟาง  :  เหรออออ

ดู๊ดูเพื่อนตัวดีมาลากเสียซะยาวเลย

ฟาง  :  วันนี้ก็ไม่มีเรียนอีกจะไปดูเจ้าชายซ้อมอีกเหรอ

แก้ว  :  ไม่แล้วหล่ะขี้เกียจ

ฟาง  :  ดีเลยงั้นเราไปที่ซุ้มสีกัน

แก้ว  :  ไปทำไมอ่า

ฟาง  :  ก็เข้าไปช่วยเค้าบ้างไงเผื่อว่าเค้ามีอะไรให้ช่วย

แก้ว  :  ก็ดีไปก็ไป

สรุปวันนี้ฉันก็เดินไปที่ซุ้มสีของตัวเองมันดูวุ่นวายมาพอควรเลยแหละ คนมากมายต่างกำลังหมกมุ้นหัวหมุนคงเป็นเพราะอีกไม่กี่วันงานกีฬาสีจะเริ่มแล้วมั๋ง

??? :  หาแก๊ว่าไงน๊าย๊าแล้วฉันไปหาที่ไหนทัน

+++  :  ก็น้องเค้าต้องไปต่างประเทศกระทันหันนิเจ๊

???  :  ต๊ายตายต๊ายแล้วงานนี้ตายซีแหงแก๋ ฉันจะไปหาที่ไหนทันกันเนี่ย

ดูวุ่นวายไปกันใหญ่เมื่อเจ๊ใหญ่แห่งสีโวยวายออกมา ฉันกับฟางได้แต่มองหน้ากัน ประมาณว่ามันเกิดอะไรขึ้นใครตายรึเปล่าแค่มีกีฬาสีนี้ถึงกับมีคนตายเลยเหรอ~ แลดูเหมือนว่าที่นี้จะไม่ต้องมีอะไรให้ช่วยแล้วฉันพยักหน้าเป็นที่รู้กันกับฟางว่ากลับเถอะ

???  :  นี่ๆเดี๋ยวๆเธอสองคน

เสียงแหลมปรี๊ดพุ่งแหวกอากาศมาที่ฉนกับฟางทำให้ต้องหันหน้ากลับมา เจ๊หน้าตาแมนๆเดินมาจับแขนฉัน

???  :  สูงยาวขาวสวย ช่วยเจ๊หน่อยนะ

แก้ว  :  O_O

???  :  มาที่นี้อยู่สีเขียวใช่ไหม

ฉันพยักหน้ากึกๆที่นี้เจ๊แกยิ้มกว้างจนเห็นเหล็กดัดฟันที่เป็นสีเขียวแสดเลยแหละไม่รู้ว่าคลั่งไคล้ในสีเขียวหรือว่าใส่ให้มันเข้ากันเทรนกีฬาสี

??? :  เอาหล้ะทำความรู้จักกันหน่อยเจ๊ชื่อวีต้านะจ๊ะสาวน้อย

พระเจ้าชื่อวีต้า เอ๊ะมันใช่วีต้าพรุนสกัดเข็มขนรึเปล่าหว่า--* แต่ถ้าดื่มแล้วเป็นแบบเจ๊แก้วใจขอบายนะแฮ่ๆ ล้อเล้นขำๆนะเจ๊ทุกคนใครที่รู้ห้ามไปบอกเจ๊แกเด็ดขาดเลยน๊า

แก้ว  :  ชื่อแก้วค่ะ

ฟาง  :  ฟางนะค่ะ

เจ๊วีต้า  :  คืออย่างนี้นะจ๊ะทั้งสองคนที่เรียกไว้ก็คือหนูคนนี้

เจ๊วีต้าส่ายนิ้วมือไปที่ฟางแล้วจับหมุนตัวแล้วมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

เจ๊วีต้า  :  หน้าตาเป๊ะมากน่ารักเว่อร์ มาเป็นคนถือป้ายสีให้เจ๊หน่อยน๊า

ฟาง  :  o_o

ฟางที่ตาโตอยู่แล้วพอได้ยินเจ๊แกพูดตาก็โตยิ่งกว่าไข่หานซะอีก

เจ๊วีต้า  :  เอาน่าสวยๆอย่างงี้กลัวอะไรแค่เดินถือป้ายแปบเดียวเอง

เป๊าะ!

เจ๊แกดีดนิ้วหนึ่งทีจากนั้นพี่ๆสตาร์ฟสีสองสามคน เอ่อหมายถึงสตาร์ฟที่เป็นแบบเดียวกะเจ๊แกอะนะเดินเข้ามายิ้มหวานโปรยไว้เกลื่อยนเลย

???  :  ไปจ๊ะหนูไปลองชุดกัน

ฟาง  :  อะ...เอิ่ม อะ

ตายแล้วเพื่อนฉันติดอ่างอะไรตอนนี้ สุดท้ายก็ไม่รอดโดนลากไปในห้องแต่งตัวจนได้ ทีนี้งานเข้าแก้วใจแล้วสิเนี่ยมองทำไมเจ๊มองอะไรแก้วใจอ่า ไม่เอานะฉันไม่ถือป้ายหรอกนะร้อนจะตาย

เจ๊วีต้า  :  หนูแก้ว สูงยาวขาวสวย สรรพคุณครบเครื่องอย่างนี้เป็นดรัมเมเยอร์ให้สีหน่อยนะ

แก้ว  :  O_O

อ๊ากกไม่นะฉันว่าฟางตาโตแล้วแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วฉันคิดว่าตาตัวเองโตกว่ายัยฟางซะอีก ไม่เป็นนะได้คนที่ควงไม้อะไรนั่นขืนเอาฉันไปเป็นงานล่มแน่นอน ฉันไม่มีทักษะทางด้านนี้เลยอย่าเลยคะเจ๊เว้นแก้วใจไว้สักคนเหอะนะ

เจ๊วีต้า  :  เพื่อชัยชนะของสีช่วยหน่อยนะลูกนะ

แก้ว  :  แต่แก้วทำอะไรไม่เป็นเลยนะค่ะพี่

เจ๊วีต้า  :  อย่าเรียกพี่เจ๊จ๊ะเจ๊

แก้ว  :  เจ๊ค่ะแก้วไม่เป็นนะ

เจ๊วีต้า  :  ไม่เป็นไรมีคนสอน

แกดักได้ทุกทางสิน้า บอกทำไม่เป็นก็ยังจะหาคนมาสอนให้อีกโฮ๊กๆทำยังถึงจะรอดไปได้เนี่ยว๊าก--*

แก้ว  :  ไม่มีคนอื่นแล้วเหรอคะ

เจ๊วีต้า  :  ก็หนูแก้วไงโอเคนะคะไปดูชุดกันดีกว่าเนอะ

คราวนี้ไม่มีการดีดนิ้งเรียกใครมาทั้งสิ้นเจ๊แกพาฉันไปเองเลย ตายแน่แก้วใจไม่รอดแน่นึกว่าห้องที่เจ๊พามามันจะเป็นห้องเดียวกัยฟางแต่เปล่าเลย ภายในห้องนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากฉันกับเจ๊แกสองคนเท่านั่นหล่ะ แล้วก็มีชุดรายล้อมเต็มไปหมดเลยชุดตั้งแต่เพรชพลอยแพรวพราวยันไปถึงน่ารักคิคุอาโนเนะ ชุดไทยยังมีเลยโอยถ้าให้ใส่ชุดแบบนี้ฉันอึกอัดจนหายใจไม่ออกแน่ๆเลย

เจ๊วีต้า  :  ไม่มีชุดไหนสวยเลยงั้นเดียวเจ๊ตัดชุดใหม่เลยดีกว่าเนอะ

เจ๊อย่าจริงจังนักเว๋เดี๋ยวพอตอนแก้วใจทำงานพังจะมาฆ่ากันไม่ได้นะ ฉันหมดสิทธิเถียงพูดอะไรไม่ออกสักคำ ก็จะให้พูดออกได้ไงก็พูดทีไรเจ๊แกขัดตลอดๆ ตอนนี้เจ๊แกก็กำลังวัดสัดสวนร่างกายขชองฉันอยู่ไม่รู้วัดอะไรนัก รอบอก รอบเอว รอบสะโพก ความยาวโน้นนั่นนี้ เวียนหัวมากกว่าจะวัดเสร็จ

เจ๊วีต้า :  เรียบร้อยขอบใจมานะจ๊ะหนูแก้วไว้พรุ่งนี้มาซ้อมควงไม้นะ

ทำไงได้หล่ะ ฉันก็พยักหนาใส่เจ๊ไปแล้วเดินออกมาด้วยหน้าตาที่เหี่ยวเฉาซะยิ่งกว่าผักค้างคืนอีก

ฟาง  :  ไปไหนมาแก้ว

แก้ว  :  วัดตัว

ฟาง  :  ถึงกับต้องวัดเลยเหรอ

แก้ว  :  อือออ

พอเห็นฉันทำหน้าเบื่อเซ็งๆกันเจ๊แกก็หนัมาหา

เจ๊วีต้า  :  เอาน่ายิ้มหน่อยนะทนๆหน่อยงานมีอีกไม่กี่วันข้างหน้าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

แก้ว  :  ค่าเจ๊งั้นแก้วกับฟางไปก่อนนะ

ฉันว่าต้อนนี้รีบลาออกมาก่อนดีกว่าถ้าไม่ออกมาเดี๋ยวจะโดนอะไรอีกกก็ไม่รู้

โทโมะ  :  ไปไหนมาอ่า

อย่าถามว่าอยู่ที่ไหน เพราะว่าฉันจะตอบว่าฉันอยู่ข้างสนามบาสอีกแล้ว แต่เดี๋ยวก่อนถ้าคิดว่าแก้วใจจะมาโทโมะคิดผิดแล้วเป็นฟางต่างหากที่โดนบอสโทรตามให้มา ไม่รู้ว่าสองคนนี้ดีกันแล้วเหรอถึงได้สนิทกันขนาดมีเบอร์โทรกันด้วย แต่ก็ช่างเหอะมาสนามบาสแน่นอนว่าต้องเจอโทโมะและเขื่อนด้วย โทโมะทิ้งการแข่งแล้วเดินตรงมาหาฉันก่อน

แก้ว  :  ก็เดินเล่นแถวเนี่ยแหละ

โทโมะ  :  วันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นหน้าเลยนะ

แก้ว  :  ก็เห็นแล้วนี้ไง

ฉันยิ้มล้อเลี้ยนแล้วยืนหน้าไปใกล้ๆโทโมะ

โทโมะ  :  ใกล้กว่านี้อีกได้ม๊ะ

แก้ว  :  พอแล้วน่า

โทโมะ  :  ก็ได้ๆแล้วตกลงไปเดินเล่นที่ไหนมา

ฉันจะบอกดีไหมว่าฉันเป็นดรัมให้สี แต่ว่าไม่ต้องบอกหรอกเนอะเพราะว่าเค้าก็คงไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วนี่น่า

แก้ว  :  ก็เดินในห้องเรียนไง ว่าแต่โทโมะซ้อมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เหนี่อยเหรอไง

โทโมะ  :  เหนี่อยมากอยากได้กำลังใจ^^

แก้ว  :  บอกแก้วทำไม

โทโมะ  :  ขอกำลังใจหน่อย

แก้ว  :  สู้ๆนะ

ฉันฉีกยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้แต่โทโมะกลับไม่ยิ้มด้วยซะนี้ ฮ่าฮ่าไม่เป็นไรเพราะตอนนี้ฉันทำให้เค้ายิ้มออกมาได้แล้วเพราะว่าเอามือไปปแก้มใกล้ๆริมฝีปากแล้วฉีกมันขึ้นกลายเป็นว่าเค้ายิ้มแล้ว

โทโมะ  :  --*

แก้ว  :  ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่า

โทโมะ  :  กำลังใจแบบนี้ไม่อยากได้เลย

แก้ว  :  แล้วอยากได้แบบไหนหล่ะ

ฉันก็แสร้งถามไปงั้นๆแหละ ยิ่งนับวันเจ้าชายตัวดีจะยิ่งขี้อ้อนมากกว่าขี้เล่นแล้วนะเนี่ย โทโมะใช้นิ้วชี้ๆไปที่แก้มใส จะให้ฉันหอมเหรอO.,o หาเรื่องได้แตะเนื้อต้องตัวจนได้สิน้า

แก้ว  :  โทโมะเคยตัวแล้วนะเนี่ย

โทโมะ  :  :(

เมื่อฉันทำท่าบ่ายเบียงจะไม่ยอมเค้าก็งอนใส่ฉันอีก ไม่สนหรอกเมื่อวานเค้าก็ได้ไปแล้ววันนี้งดบ้างเดี๋ยวจะเบื่อไปซะก่อน หุหุ เมื่อเห็นว่าตื้อแล้วไม่ได้ผลก็ถอยทัพกลับไปที่สนามเหมือนเดิม วันนั้นฉันก็อยู่ดูจนเย็นแล้วก็กลับบ้าน และเหตุการณ์ก็ช้ำกันอีกในอีกสองวันต่อมาฉันฟางเฟย์ต้องมานั่งอยู่สนามบาสทั้งวันเพื่อดูตัวประหลาดที่บ้าเล่นไม่ลืมหูลืมตา เล่นไปได้ยังๆไงทั้งวันบ้าไปแล้วแน่ๆ

+

+

+

เฟย์  :  วันนี้ไม่ไปด้วยกันเหรอ

ฟาง  :  ไปไม่ได้อะซิ

ใช่ไปไม่ได้...วันนี้เฟย์จะต้องไปดูเขื่อนซ้อมบาสโดยไร้ฉันกับฟางเพราะอะไรนะเหรอก็เพราะว่าพรุ่งนี้มันวันกีฬาสีแล้วไง และฉันก็โดดซ้อมดรัมมาหลายวันแล้วพรุ่งนี้จะต้องเดินแล้วยังไม่ได้ซ้อมอะไรสักอย่างชุดก็ไม่ได้ลอง ไม้ก็ไม่ได้ซ้อมว่ามันใช้ยังไง เวรกรรมเลยทำให้วันนี้ฉันกับฟางต้องเดินไปที่สีอีกจนได้

เจ๊วีต้า  :  โอ๊ยยหายไปไหนมาเค้าตามกันให้วุ่นซ้อมก็ไม่มาซ้อมเดี๋ยวตีเลย

แก้ว  :  พอดีแก้วไม่สบายแล้วปู่ฟางก็พึ่งเสียด้วยค่ะเลยไม่ได้มา

เป็นเหตุผลที่คิดออกเดี๋ยวนั่นเลยไม่ได้คิดมาก่อนเลยนะเนี่ย เชื่อรึเปล่าก็ไม่รู้

เจ๊วีต้า  :  ไม่เป็นไรงั้นเรามาซ้อมกันหนูฟางไม่มีอะไรมาแค่ไปรับชุดแล้วพรุ่งนี้ก็แต่งมาสวยๆเดิ้ลๆก็พอ แต่หนูแก้วมากับเจ๊ลูก

ยัยฟางสบายไป คนตที่ซวยคือฉันม่ายยยย ห้องสี่เหลี่ยมที่มีกระจกไปทุกๆด้านมันทำให้ฉันมึนกับตัวเองไม่รู้จะเลือกมองบานไหนดีมึนค่ะ

เจ๊วีต้า  :  อย่ามองหลายบานสิจ๊ะมองแค่บานที่อยู่ตรงหน้าบานเดียวพอ

มันได้ผลแฮะพอมองจ้องๆแค่บานเดียวมันก็ไม่มึนเท่าไหรแล้ว เจ๊แกเดินไปที่มุมห้องล้วงมือไปในกล้องถึบสูงขนาดเอวฉันได้มั๋ง คทาสีเงินสลับเขียวดูแวววาวถูกดึงออกมาแล้วส่งให้ฉัน ฉันรับมันมาแบบกล้าๆกลัวมันสวยก็จริงแต่ฉันว่ามันไม่เหมาะกันฉันเลยอ่า

เจ๊วีต้า  :  ที่นี้ลองจับแบบนี้ซิ

เจ๊ถือไม้ธรรมดาอันนึ่งแล้วทำให้ดู ทำไงอ่าเอาไม้ไว้ระดับหน้าอกดึงเข้าดึงออก

เจ๊วีต้า  : อย่างงั้นแหละจ๊า แต่ว่าเวลาดึงออกต้องเชิดหัวไม้ให้สูงเข้าไว้นะจะได้สวยๆ

ค่าๆเชิดให้ลอยขึ้นฟ้าไปเลยไหม--* เคาะที่พื้นเพื่อให้จังหวะฉันในการทำยืนดึงไม้หนักๆเข้าออกที่หน้าอก ทำอยู่นานมากไม่รู้กล้ามจะขึ้นรึเปล่า

แก้ว  :  เจ๊อ่าพอรึยางแก้วเมื่อยแล้ว

เจ๊วีต้า  :  พอๆ ทีนี้ลองตั้งไม้ไว้ที่ปลายนิ้วซิ

บอกว่าพอแต่ไม่ได้ให้พักเลย พอท่านี้จบต่อท่าใหม่ทันที ฉันวางไม้ครัมที่ปลายมือจนมันทรงตัวพอดีเจ๊สั่งให้กระดกมือขึ้นไม้ที่อยู่ปลายมือกระเด้งขึ้นไปลอยขว้างอยู่ในอากาศแล้วรวงลงมาแต่

โป๊ก!!

แก้ว  :  โอ๊ยยย~

ลงตงไหนไม่ลงมาลงที่หัวฉัน

เจ๊วีต้า  :  อ้าวโยนแล้วทำไมไม่รับด้วยหล่ะหนูแก้วดูซิเป็นอะไรมากไหม

ฉันลูบหัวตัวเองหนักๆเพื่อเช็คดูว่าปูดโนรึเปล่า แต่ก็ไม่เป็นไรจึงโบกมือบอก ทีนี้เจ๊แกทำให้ดูเลยไม้ถูกกระดกขึ้นไปแล้วหล่นลงมาที่มือเจ๊พอดิบพอดีเท่านั้นไม่พอ พอเจ๊จับไม้ได้ก็หมุนไม้เป็นวงสามสี่รอบได้ หมายถึงหมุนแบบมือจับตรงกลางไม้แล้วควงอ่านะ จากนั้นโยนขึ้นไปอีกทีที่นี้ไม้ลอยอยู่บนอากาศแล้วหมุนหนึ่งรอบก่อยจะตกลงคืนมือเจ๊วีต้าอย่างสวยงาม

แปะ แปะ~

ฉันตบมือให้เลย เจ๊วีต้านี้สุดยอมมากเก่งเหลือเชื่อเลยอ่า

เจ๊วีต้า  :  สวยไหม

แก้ว  :  สวยมากอ่าเจ๊

เจ๊วีต้า  :  นั่นแหละหนูแก้วต้องทำใหได้

แก้ว  :  ห๊าาาาาา

ฉันลากเสียงสูงปรี๊ด ทำไม่ได้หรอกไอ้เราก็นึกว่าทำโชว์เฉยๆไหนได้ต้องทำตามเหรอแก้วใจเป็นลมดีกว่า--*  

เจ๊วีต้า  :  เอาน่าทำได้อยู่แล้วฝึกคะฝึก

วันนั้นทั้งวันฉันฝึกโยนๆรับๆจนคล่องมือในที่สุดเฮือก~ยากกว่านี้มีอีกไหมอ่าฮ่าอ่าฮ่า พอฉันทำท่าได้แล้วเจ๊ก็ตบมือใหญ่ราวกับว่าภาคภูมิใจมาก

แก้ว  :  ทำได้แล้วแก้วขอตัวนะคะไม่ไหวแล้วเหนื่อย

เจ๊วีต้า  :  โอเคจ๊าเดี๋ยวเย็นๆพี่ให้สตาร์ฟเอาชุดไปส่งที่บ้านให้นะพอดีว่าชุดตัดเสร็จคงเย็นๆ

ตอนนี้ฉันยังไงก็ได้ รีบก้มหน้าก้มตาจดที่อยู่แล้วบอกทาง พอเสร็จก็ขอตัวหายออกมาเลย

 

 

 

 

.............................................................................

 

แม่ไม่าอยู่โห๊กแวะมาอัพให้นะค๊าบบบบบบบ