Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

โทโมะ  :  กลับก็กลับ
และในที่สุดฉันก็บังคับโทโมะให้มาส่งที่บ้านจนได้ ฉันยืนยิ้มแป้นรับทั้งๆที่มือก็ยังถือกระถางดอกไม้นั่นอยู่ ฉันพยายามจะให้เค้าคืนอ่าแต่เค้าไม่เอา บอกแต่ว่าฝากเอาไว้ก่อนให้มันโตกว่านี้แล้วเค้าจะถึงจะเอาไป
โป๊ก~
แก้ว  :  โทโมะ!!
ไอ้บ้าโทโมะเขกกำปั่นหนักลงมาที่หัวฉัน พัง!หัวฉันผมฉันพังไม่เหลือดีอุตสาห์นั่งขืนทำมาตั้งนานต้องมาพังเพราะมือเค้า:(
โทโมะ  :  เหมอไปไหนแล้ว
แก้ว  :  เหมอหาเจ้าชายในฝันมั๋ง
โทโมะ  :  ฮั่นแน่ แอบคิดถึงโมะอยู่ใช่ม๊ะ
แก้ว  :  ปล่าววววซะหน่อย~
ฉันยิ้มกวนประสาทกลับไปให้คนหลงตัวเองที่ยืนอยู่ตรงหน้า ยิ่งนับวันเค้ายิ่งหน้าหมั้นไส้ แต่จะว่าไปฉันก็กำลังคิดถึงเรื่องเค้าอยู่จริงๆอะแหละ
โทโมะ  :  ไอ้บ้าอย่ายิ้มแบบนั้นมันน่ารักเกินไปแล้วนะ
แก้ว  :  O*o
โทโมะเรียกฉันว่าไอ้บ้า แต่คำหลังเค้าชมฉันว่าน่ารัก>U<
โทโมะ  :  อย่าหน้าแดง
แก้ว  :  ฉันห้ามมันไม่ได้
โทโมะ  :  งั้นโทโมะก็ห้ามไม่ได้เหมือนกัน
ฟอด~
แก้ว  :  O_O
โทโมะ  : ^__^
เค้าแวยโอกาสอีกแล้วแค่หอมแก้มยังไม่พอยังมาทำหน้าตาทะเล้นใส่อีก ทำไมวันนี้ฉันถึงได้เปลืองเนื้อเปลือตัวจังนะเนี่ย และตอนนี้ปากเค้าก็เริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกแล้ว><
ผลั่ก~
ฮ่าฮ่าอย่าหวังจะได้แอ้ม ฉันพลักโทโมะกระเด็นออกไปจนเค้าเสียหลักล้มลงฉันช่วงชิงจังหวะนั้นวิ่งหนีทันที วันนี้โทโมะกินยาไม่ได้เขย่าขวดเค้าหื่นเป็นพิเศษอยีใกล้แล้วไม่ปลอดภัยแน่ๆ แต่เค้าไม่ยอมวิ่งไล่ตามฉันไม่หยุดเลย
ผลั่ก เพล้ง!!
แก้ว  :  ขอโทษๆค่ะ
เอาอีกแล้วฉัวิ่งไม่ดูตามาตาเรืออีกแล้ว คราวนี้ไปวิ่งชนใครเข้าก็ไม่รู้
ฟาง  :  แก้ว ไปหนีอะไรมา
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันวิ่งชนเมื่อกี้แต่โชคดีไม่ใช่มครที่ไหนฟางเพื่อนสุดรักของฉันเอง ตาก็เหลือมองฟางอย่างขอความช่วยเหลือมือเล็กก็กวาดต้นไม่ที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นแย่แล้วของโทโมะด้วยตอนนี้กระถางแก้วใสๆมันแตกไปแล้วฉันลอยต้องใช้ทั้งสองมือโอบตรงที่เป็ฯรากไว้แทย ก่อนที่ฟางจะช่วยฉันเก็บเศษดินนั่นเห็นแว๊บๆว่าแอบเก็บอะไรลงกระเป๋าก็ไม่รู้??? ฉันก็ไม่ได้มีเวลฃาถามอะไรมากเพราะต้องหนีโทโมะถ้าเค้ามาเห็นสภาพต้นไม้ของเค้าฉันตายแน่ ฉันลนลานรีบลุกขึ้น
แคว่ก~
แก้ว  :  O_O
ฟาง  :  ฉันขอโทษ^^
ด้วยความรีบร้อนของฉันเองหล่ะฟางไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแงๆ>< ฉันรีบลุกเกินไปจนไม่ทันดูว่ารองเท้าส้นสูงของฟางมันเหยีบกระโปร่งฉันอยู่ที่นี้พอลุกขึ้นมันก็เลยขาดหวิ่นเลยอ่า จากเดิมที่มันสั้นแค่เข่าตอนที่สั้นขึ้นมาเหนือเข่าอีกเป็นคืบ ว๊ากกแก้วใจจะกลับบ้านแล้วไม่เอาไม่อยู่แล้ว
โทโมะ  :  แก้ว!!ทำอะไร
โทโมะที่วิ่งตามมาที่หลังเห็นสภาพฉันก็อึ้งๆก่อนจะเดินเข้ามาถาม
แก้ว  :  อุบัติเหตุหน่ะพากลับบ้านที ส่วนต้นไม้ขอโทษนะ
ฉันพยายามทำสีหน้าสำนึกผิดเต็มทีเพื่อให้เค้าไม่กินหัวฉัน
โทโมะ  :  เรื่องต้นไม้ช่างมัน แต่ตอนนี้คงต้องรีบกลับแล้วหล่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นจะลากแก้วเข้าห้องไป
แนค้อนมองโทโมะอย่างโกรธๆ ฉัไม่ได้อยากโชว์ซะหน่อยนิมันเป็นเหตุที่สุดวิสัยจริงๆไม่เชื่อถามฟางดูก็ได้ชิส์ โทโมะมองไปถางฟางแล้วขอตัวพาฉันไปส่งบ้าน ไม่ลืมที่จะหันมามองหน้าฉัน~วงแขนแข็งแรงช้อนร่างของฉันลอยขึ้นมาจากพื้น
แก้ว  :  ทำอะไร
โทโมะ  :  ก็ดูเพื่อนกลุ่มนั้นมันมองซิ
ผินหน้าหลบไปเพื่อให้ฉันได้มองเห็นเพื่อนผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่จ้องมาที่ฉันอย่างไม่วางตา กว่าที่ฉันจะละสายตาจากเพื่อนกลุ่มนั้นออกมาก็แทบแย่พอหันมาไม่ทันไรก็เจอสายตาหวานปานน้ำเชื่อมของโทโมะรออยู่ก่อน ถ้าเป็นปลากกัดฉันคงม้องไปแล้ว
โทโมะ  :  เซ็กซี่จัง
เพี้ย!
ฉันตีแขนโทโมะอย่างแรงเมื่อเห็นว่าโทโมะก็จ้องมาที่ขาอ่อนฉัน รีบเอามือปิดไว้เวลายืนธรรมดาวง่ามันสั้นแล้วแต่เวลาโดนอุ้มมันสั้นยิ่งกว่า
แก้ว  :  คิกอะไรกับแก้วรึเปล่าเนี่ย
ว่าจะไม่ถามแล้วนะแต่สายตาเค้ามันมันฟ้องอยู่ทนโท่ว่ามันมีความหมายเกินกว่ที่เพื่อนธรรมดาจะมองกัน
โทโมะ  :  คิดซิ
แก้ว  :  คิดบ้าอะไรเมื่อกี้ก็บอกว่าล้อเล่น
โทโมะ  :  อือหือ...ก็ล้อเล่นว่าชอบ แต่ที่เป็นความจริงก็คือรักไปแล้วไง
แก้ว  :  O_O
ฉันไม่เชื่อ เค้าพูดจริงรึเปล่าเนี่ย?? ฉันหวั่นไหวแล้วนะ ถึงกับเค้ามันจะไม่ใช่ความหวั่นไหวครั้งแรกก็ตามแต่นับได้ว่ามันเป็นความหวั่นไหวครั้งที่ฉันหัวใจเต้นแรงที่สุด คนหล่อมักพูดให้ความหวังสาวๆอยู่เรื่อยไปรึเปล่านะ...จะเชื่อน้ำคำผู้ชายอย่างโทโมะได้เท่าไหร่กันเชี่ยว~
โทโมะ  :  แม่มดอะไรทำไมทั้งเซ็กซี่และก็น่ารักได้ในเวลาเดียวกัน
แก้ว  :  >///<
โทโมะ  :  แม่มดน้อยของเจ้าชาย
แก้ว  : ใครแม่มด แล้วใรเป็นของใคร
เฮือก~ถ้าวันนี้แม่ฉันไม่เลือดชุดที่เป็นธีมม่วงดำออกแนวแฟนซีแบบแม่มดมาให้ฉันใส่โทโมะจะยังบอกว่าฉันเป็ฯแม่มดของเค้าอยู่รึเปล่า~
โทโมะ  :  ก็มองดูตัวเองซิคนบ้าอะไรยิ่งดูก็ยิ่งเซ็กซี่
แก้ว  :  พอเลยตั้งแต่รู้จักโทโมะมาวันนี้หื่นที่สุดเลยนะ
โทโมะ  :  ก็หาแม่มดเจอแล้วหนิ ก็ต้องหื่นรับกันหน่อย
แก้ว  :  แก้วเป็นคนะรรมดา ไม่ได้มีเวทย์มนต์อะไรจะเป็นแม่มดได้ยังไง
ฉันยิ่งทำหน้าเอ๋อมากเท่าไหร่ คนที่อุ่มอยู่ก็ยิ้วกว้างมากขึ้นเท่านั้น การพูดคุยทำให้ฉันลืมไปสนิทเลยว่าตอนนี้โทโมะอุ้มฉันเดินมาถึงไหนแล้ว
โทโมะ  :  ใครบอกแก้วมีเวทย์มนต์ขั้นสูงสุดเลยหล่ะ
แก้ว  :  โทโมะอย่าเล่นบ้าๆนี่ชีวิตจริงนะไม่ใช่นิยาย
โทโมะ  :  อือ~ก็แก้วมีเวทย์มนต์จริงๆ
เวลาเถียงกันมีใครยอมกันที่ไหนหล่ะ ถ้าจะให้คนอย่างแก้วใจยอม หึ...ไม่มีทางซะหล่ะถึงแม้ว่าคนที่เถียงด้วยจะมีอิทธิพลอย่างมากกับจิตใจของของฉัน แต่ยังไงก็ไม่ถอยเราจะเถียงจนกว่าชนะ
แก้ว  :  ไหนมียังไง
โทโมะ  :  ก็นี่ไงแก้วเสกให้โทโมะรักแก้วจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วรู้ไหม
แก้ว  :  เสี่ยว
โทโมะ  :  ก็เสี่ยวขอความรักจาก...แม่มดไง
 
 
 
 
 
................................................................................................................................
 
แอบเอาของเค้ามาเล่นค๊าบบเนตเต่ามากกกก5555 อ่านแล้วอย่าลืมเม้นๆโหวดให้กันบ้างนะคะ
 
ในเมื่อหายไปนานวันนี้จะอัพให้สองตอนค๊าบบบ
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟฟม๊วฟฟเม้นๆโหวดหน่อยน้า~