Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 7

[Poppy talk]

‘‘ฟางๆ! เฮ้ย!ทำไมตัวร้อนอย่างนี้ว่ะ!’’ผมกำลังเดินมาหาฟาง แต่ฟางกำลังจะเป็นลม ผมเลยรีบวิ่งมารับเธอ ยังดีนะที่มารับทัน ตัวเธอร้อนมากเลย ตาก็บวม ปากก็ซีดแล้วยังจะฝืนไปทำงานอีก ผมอุ้มเธอมานอนที่โซฟาก่อนจะหาผ้ากับกาละมังใบเล็กๆใส่น้ำและมาเช็ดตัวให้เธอ

‘‘เธอทำไมชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย’’ผมพูดออกมา สักพักผมก็โทรหาไอ้โมะ

‘‘ฮัลโหล 5 โล 20 คร้าบบบบบบบบ’’มันยังจะมาเล่นมุกอีก - -

‘‘เอากำปั้นฉันสักโหลไหม!’’

‘‘เอา เฮ้ย! ล้อเล่นนนนน แกเป็นไรเปล่าเนี่ย แล้วทำไมไม่มาทำงาน’’

‘‘วันนี้ฉันขอลานะ ลาให้ฟางด้วย ฟางไม่สบาย’’

‘‘จริงหรอ? แล้วเป็นไรมากเปล่า’’

‘‘ก็ตัวร้อน ตาบวม อะไรประมาณเนี่ย’’

‘‘ชัดเลย! เมื่อคืนฟางต้องร้องไห้แน่นอน’’ร้องไห้หรอ? เรื่องอะไร

‘‘แกรู้ได้ไง?’’

‘‘เอ้า! ก็ตาบวม ไม่สบาย แสดงว่าเมื่อคืนต้องร้องไห้อย่างหนัก แล้วก็เกือบไม่ได้นอนด้วย ไม่งั้นไม่เป็นถึงขั้นนี้หรอก’’ที่ไอ้โมะพูดก็ถูกนะ

‘‘แล้วแกคิดว่าฟางจะร้องไห้เรื่องอะไรล่ะ’’

‘‘ก็เรื่องแกไง! เมื่อวานฉันไปสะกิดความจำฟางเข้านิดหน่อย โดนแก้วว่าเลย T^T’’

‘‘แกรู้จักแก้วแล้วหรอ?’’

‘‘รู้สิ! ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก ห้าวๆ เซ็กซี่ ตรงสเป๊กว่ะ! ><’’

‘‘เออๆ งั้นแค่นี้นะ อย่าลืมลาให้ฉันนะ’’ตู๊ดดดดดดดๆ  เฮ้อ~ ผมเป็นเพื่อนกับมันได้ไงเนี่ย - -^

‘‘คงต้องปล่อยให้พักก่อนสินะ’’ผมมองฟาง สักพักก็เดินไปทำธุระอย่างอื่น...

.

.

.

.

.

‘‘ฮือ~’’นี่ก็เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว เธอเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากหลับไปได้ประมาณ 4-5 ชั่วโมง เปลือกตาหนักๆค่อยๆเปิดขึ้น ภาพที่มองเห็นยังเป็นภาพรางๆ รู้สึกหนักหัวและหิวน้ำ ตอนนี้ร่างกายของเธอดีขึ้นแล้วหลังจากได้พักผ่อน

‘‘ตื่นแล้วหรอ?’’เขาที่เดินมาพร้อมแก้วน้ำหนึ่งแก้วและถ้วยข้าวต้มร้อนๆหอมน่ากิน

‘‘อืม ว่าแต่อะไรอ่ะ?หอมจัง’’

‘‘ข้าวต้มไง ลุกมากินเถอะ’’เขาค่อยๆช่วยพยุงเธอลุก ตักข้าวต้มมาเป่าแล้วจ่อที่ปาก

‘‘ไม่ต้องหรอก ฟางกินเองได้’’

‘‘แรงลุกยังจะไม่มีเลย ให้ป๊อปป้อนเถอะ’’

‘‘แต่......’’

‘‘อย่าดื้อสิฟาง’’เธอทำหน้าตาขัดใจเล็กน้อย

‘‘ก็ได้’’(เห็นฉันเป็นเด็กรึไง ;(   / ฟาง)

‘‘อิ่มแล้วหรอ?’’เขาถามเพราะเธอกินได้ไม่ถึงครึ่งถ้วย

‘‘อืม’’

‘‘ทำไมกินน้อยจัง ไม่อร่อยหรอ?’’

‘‘อร่อย แต่ฟางอิ่มแล้วจริงๆ’’

‘‘okๆ กินยาด้วย’’เขายื่นยาให้เธอ เธอรับยาแล้วกินทันที

‘‘กี่โมงแล้ว?’’เธอถามเขา

‘‘ประมาณบ่ายโมง’’

‘‘ห๊ะ! บ่ายโมง ป๊อปพาฟางไปบริษัทเดี๋ยวนี้เลยนะ!’’เอาแล้วไง

‘‘แต่ฟางยังไม่หายดีเลยนะ’’เขาพยามห้ามเธอ

‘‘ยังไงฟางก็ต้องไป! นะป๊อป*-*’’

‘‘แต่......’’

~ ไม่ให้ฉันรักก็อย่ามาน่ารักเองทำไม มันก็เลยต้องรักเธอ โว้ๆ ~

‘‘ไอ้โมะ มีไร!’’เขาพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะเซ็งที่โทรมาขัดจังหวะการสนทนาของเขากับเธอ

[Tomo talk]

‘‘เฮ้ย!เป็นไรว่ะ ฉันโทรมาขัดแกหรอ?’’เอ๊ะ!ผมโทรผิดเวลารึเปล่าเนี่ย

‘‘ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรถึงโทรมา’’เห็นว่าเป็นเพื่อนะเนี่ย ไม่งั้นผมด่าไปแล้ว - -

‘‘ก็บอสบอกให้ฉันโทรเรียกแกกับฟาง’’

‘‘อ้าว! ฉันบอกให้แกลาแล้วไม่ใช่หรอ?’’

‘‘ก็ใช่ แต่บอสบอกว่าถ้าแกกับฟางไม่ไป บอสจะหักเงินเดือนฉัน T^T’’ชีวิตผมน่าเศร้าไม่ละ

‘‘ก็หักไปสิ ไม่ใช่เงินเดือนฉันซะหน่อย’’ไอ้ป๊อป!!! - -+++

‘‘แกนี่รักเพื่อนมากเลยว่ะ - - ไม่รู้แหละ ยังไงภายใน 30 นาทีแกกับฟางต้องมาที่บริษัท! แค่นี้แหละ บาย! ตู๊ดดดๆๆๆ~’’ผมรีบวางสายเลยเดี๋ยวไอ้ป๊อปจะบ่น - -

‘‘นายว่าป๊อปกับฟางจะมาได้ไหม?’’ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าเสียงใคร ที่รักผมเองแหละ>< ( - -^ / แก้ว)

‘‘ต้องมาสิ ก็แก้วบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าฟางอยากมาทำงานจะตาย ถึงแม้ไอ้ป๊อปจะไม่อยากให้มาก็เหอะ’’

‘‘อื้มมมมม......จริงด้วย’’

‘‘ว่าแต่ที่รักมาหาผมมีอะไรรึเปล่าคับ *-*’’

‘‘ไอ้บ้า!ใครมาหานายย่ะ! ฉันมาหาฟางต่างหาก แต่ดันมาเจอไอ้หื่นอย่างนายซะงั้น แล้วฉันก็ไม่ใช่ที่รักนายด้วย!’’เธอเน้นคำว่า ไอ่หื่น! - -

‘‘ผมเปล่าหื่นซะหน่อย -0-’’

‘‘ไม่รู้แหละ หน้าตานายมันบ่งบอก’’หน้าผมหื่นขนาดนั้นเลยหรอ? (ใช่!!! / ทุกคน)

‘‘ก็ได้’’ผมใช้แขนรวบเอวเธอมากแนบกับตัว หน้าของเราสองคนห่างกันไม่กี่เซน อุ้ย!เขินจัง >< (- -)

‘‘นี่!นายทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ’’เธอเริ่มโวยวาย ดิ้นๆอยู่ในอ้อมแขนของผม หน้าของเธอเริ่มแดง เธอน่ารักเป็นบ้าเลย!(ฉันว่านายอ่ะ จะบ้าก่อน - -^ / แก้ว)

‘‘ก็ที่รักบอกเองไม่ใช่หรอว่าผมหื่น ผมก็กำลังหื่นให้ที่รักดูไง ;)’’

‘‘นายไม่อายคนบ้างรึไง ที่นี้บริษัทนะเว้ย!’’เธอพูดเบาๆจนคนอื่นได้ยิน(เบาตรงไหนฟ่ะ - -)

‘‘ผมไม่แคร์ เฮ้ย! มองทำไมว่ะ ไม่เคยเห็นคนสวีทกันหรอ!’’ประโยคแรกผมตอบเธอ ประโยคผมก็พูด(หรือตะโกน)บอกคนที่กำลังดูเราสองคนอยู่ คนพวกนั้นรีบหันหน้าไปเลย สงสัยจะกลัวผม เธอคงจะอายไม่น้อยเลย

‘‘ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!’’เธอก็คงยังดิ้นอยู่

‘‘หอมแก้มผมก่อนสิ’’

‘‘ห๊ะ?.............นะ นายจะบ้าหรอ 0///0’’อย่าทำตัวน่ารักได้ไหม เดี๋ยวผมจะอดใจไม่ไหว ><

‘‘ผมพูดจริงๆ ไม่หอมไม่ปล่อย’’

‘‘………’’เธอคิดอยู่สักพัก

‘‘ว่าไง?’’ผมถามเธออีกที

‘‘ก็ได้!’’อ๊ายยยยยยยยย! ดีใจ >< (ป๊าๆเก็บอาการหน่อย - -)

‘‘อ่ะ’’ผมหันแก้วซ้ายแล้วทำแก้วป่อง ดูแล้วน่ารัก(น่าถีบ --)

‘‘………’’เธอค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาหาผม จนใกล้ ใกล้ ใกล้ แล้วก็.....

‘‘โทโมะ!!’’จ๊ากกกกกกกก! ใครมันมาขัดจังหวะผมเนี่ย - -+++ พอผมกับเธอได้ยินเสียงนั้นก็รีบผละออกจากกันทันทีเพราะตกใจ

‘‘มีอะไร พิม - -’’ ถึงจะเป็นผู้หญิงผมก็กล้าต่อยนะ(ป๊าสุภาพบุรุษมากกกกกกกก! - -)

‘‘ป๊อปปี้ของฉันอยู่ไหน!’’ผมรำคาญยัยนี่จริงๆเลย

‘‘ฉันไม่รู้’’

‘‘ไม่เชื่อ!นายเป็นเพื่อนกับป๊อปทำไมนายจะไม่รู้ เอ๊ะ!แล้วยัยทอมนี่ใครอ่ะ?’’เธอบังอาจมาเรียกที่รักฉันว่าทอมหรอ! - -++

‘‘เธอว่าใครทอม!’’ที่รักผมต้องไม่ยอมแน่ๆเลย

‘‘ก็เธอนั้นแหละยัยทอม!’’

‘‘พิมหยุดเดี๋ยวนี้นะ! นี่แก้วแฟนฉันเอง’’ผมรีบห้ามแล้วโกหกความจริงออกไป(?)

‘‘แฟนนายหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก ยัยนี่แบนก็แบน!’’พิมเน้นคำว่าแบน

‘‘มันจะมากไปแล้วนะ ยัยชะนี!’’เอาแล้ว สงครามน้ำลายต้องเกิดขึ้นกลางบริษัทแน่ๆเลย เผลอๆจะมีรอยแดงบนใบหน้าด้วยสิ แต่ผมก็สะใจนิดๆ

‘‘กริ๊ดดดดดดดดดด!  แกว่าฉันหรอยัยแบน!’’

‘‘รึว่ามันไม่จริง ;) ’’

‘‘กริ๊ดดดดดดดดดด! แก!’’พิมยกมือจะตบหน้าแก้ว แต่ก็ตบได้แต่ลมเพราะแก้วหลบได้

   เพี๊ยะ!

‘‘อย่าคิดมาลองดีกับฉัน’’แล้วแก้วก็ตบสวนทันที พิมที่ตั้งหลักไม่ทันจึงล้มลงไปนอนกับพื้น แถมมีเลือดที่มุมปากด้วย

‘‘ละ....เลือด แก!ฝากไว้ก่อนเถอะ ฮึ่ย!’’พิมพยายามลุก แล้วเดินไปแบบเซๆ ส่วนแก้วก็นั่งผิวปากอยู่ที่เก้าอี้

‘‘มีความสุขจังนะ’’ผมพูดหลังจากที่พิมเดินไปแล้ว

‘‘ได้ออกกำลังกายแล้ว มีความสุขจัง’’ห๊ะ!ออกกำลังกาย นี้คือการออกกำลังกายของเธอหรอ? ไม่อยากเชื่อ!!! ที่รักผมโหดจัง T^T

.

.

.

‘‘คุยอะไรกันอยู่หรอ?’’อ้าว!ไอ้ป๊อปกับฟางมาพอดีเลย

‘‘ทำไมมาช้าจัง’’แก้วถาม

‘‘รถติดน่ะ ว่าแต่แก้วมาทำไม?’’มาหาฉันไง ^^

‘‘อ๋อ มาหาฟางน่ะ แวะเอายามาให้’’แก้วยื่นถุงยาให้ฟาง

‘‘ไปกันเถอะ บอสรออยู่ที่ห้องประชุม’’ผมบอกไอ้ป๊อปกับฟางเพราะกลัวบอสรอนาน แล้วจะตัดเงินเดือนผม TT’

‘‘เดี๋ยวแกรอฉันอยู่นี่นะแก้ว จะได้กลับพร้อมกัน’’ฟางบอกแก้ว

‘‘ok’’หลังจากนั้นผมกับไอ้ป๊อปและฟางก็เข้าห้องประชุมไป ...