Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 36

 

“สวัสดีค่ะ.....”เธอพูดต่อไปเรื่อยๆ ทุกคนในงานต่างนัดหมายกันมองเธอ หญิงสาวนามว่าฟางมองเธออย่างตะลึง เธอไม่มีความเศร้าใดๆทั้งสิ้น มีแต่รอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้ม.......ที่แฝงไปด้วยความโหดร้าย

“วันนี้ดิฉันก็ขอขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านนะค่ะ ที่มาในงานวันนี้ แต่ที่จริงงานมันน่าจะออกมาดีกว่านี้ ถ้าไม่มีมารมาขัด!”น้ำเสียงเธอเริ่มเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ แขกในงานต่างเริ่มงุนงงกับสิ่งที่เธอพูด

“เพราะมัน! เพราะนังฟาง! มันทำให้ป๊อปบอกเลิกฉัน!!”เหมือนกับเธอเริ่มคุมสติและอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มือชี้ไปที่หญิงสาวที่ทำน่าตกใจสุดขีด แขกในงานต่างพากันมองมาที่หญิงสาว เธอทำอะไรไม่ถูก เวลาโดนใครหลายคนมองในเวลาเดียวกัน ไม่ว่าจะด้วยสายตาสงสัย สงสาร หรือ รังเกียจ คงรู้สินะว่าเป็นยังไง...

“จินนี่! พอได้แล้ว”จองเบวิ่งขึ้นมาบนเวทีแล้วจับตัวเธอไว้ หวังจะดึงลงเวที แต่เธอก็ขืนสุดฤธิ์ ไม่ยอมลงท่าเดียว

“หึ! มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเป็นฝีมือฉันเอง!!”

“0_0!!!”

“ฉันน่ะ รู้ว่าแกท้องตั้งแต่วันที่แกเข้าโรงพยาบาลแล้ว!”

.

.

.

“ท้องงั้นหรอ?!”เสียงบุคคลนิรนามที่แอบติดตามมาดังขึ้นเบาๆ เธอได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูด ในที่สุด ความลับก็ไม่มีในโลก......เค้าก็คือจินนี่(จำไม่ได้ย้อนไปตอนที่ 15) เธอกำลังจะไปหาป๊อป แต่เธอเห็นแก้วและโทโมะรีบวิ่งขึ้นไปทางบันไดโดยไม่รอลิฟท์เหมือนเธอ เธอจึงตามไปดู และสะกดรอยตามพวกเขามาจนถึงโรงพยาบาล และแน่นอน เธอได้ยินทุกอย่าง..

“โอ๊ย!”ในระหว่างที่เธอกำลังคิดถึงเรื่องที่เธอได้ยิน เธอก็ได้ไปเดินชนผู้หญิงคนนึงเข้า

“ขอโทษค่ะ พอดีฉันรีบ”ผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วก็เดินไปเลย ซึ่งเธอก็คือ พิม พิมชอบมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลทุก 3 เดือน จินนี่รู้สึกคุ้นหน้า จึงสั่งให้ลูกน้องตามสืบว่าเธอเป็นใคร และสุดท้ายเธอก็คิดจะใช้พิมเป็นเครื่องมือในยามฉุกเฉิน... 

 

ปัง!

“แกเป็นอะไรอ่ะ? หน้าตาเหมือนคนไม่ได้ถ่าย” 

“ฉันไม่ตลก!” 

“ก็รู้ว่าไม่ตลก ถึงถามไง” 

“ฉันเล่าให้แกฟังไม่ได้” 

“ถ้าให้ฉันเดา คงจะเป็นเรื่องของคนที่แกชอบใช่มะ?”

“ก็รู้ดีนิ”ที่จริงแล้ว พิมโทรไปหาป๊อปแล้วป๊อปไม่ยอมรับสาย จึงทำให้พิมอารมณ์เสีย

“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ คนๆนั้นมีเสน่ห์มากเลยรึไง แกถึงได้หลงซะขนาดนี้”

“หึ! ถ้าแกได้เจอเขา ฉันว่าแกก็คงจะเป็นเหมือนฉันนี่แหละ” 

“ฉันไม่เหมือนแกนะ แต่....ฉันว่าฉันคงไม่ได้เจอเขาหรอก” 

“เดี๋ยวฉันจะพาแกไปหา เอาไหมล่ะ? ;)” 

“แล้วฉันจะรอวันนั้น”

.

.

.

“ธะ เธอรู้หรอจินนี่”ฟางกลั้นใจพูดออกมาอย่างยากลำบาก กลัวกับสายตาของแขกในงานก็จริง แต่เธอก็อยากจะรู้...

“ใช่! แล้ววันที่ฉันไปเยี่ยมแก ฉันแค่อยากจะรู้ว่าแกจะกล้าพูดความจริงรึเปล่า แต่สุดท้ายก็ไม่!..”

.

.

.

“งั้นไปกันเลยดีกว่าครับ”หญิงสาวหันมองผู้เป็นพี่ที่กำลังมองเธอกับชายหนุ่มอยู่ก่อนจะเดินออกไป ส่วนพี่สาว พอน้องออกไปแล้วสักพักก็กดโทรศัพท์หาใครบ้างคน(จำไม่ได้ย้อนไปดูตอนที่ 20)

“ฮัลโหล................”

“มีอะไรครับคุณจินนี่”

“ตอนนี้ป๊อปกับนังฟางมันทำอะไร”

“สายสืบเราบอกว่ามันจะพากันไปทะเลครับ”

“หรอ? งั้นหาทางจัดการ ทำยังไงก็ได้ให้นังฟางมันแท้ง ถ้าถูกจับได้โบ้ยความผิดไปให้นังพิมซะ!”

“รับทราบครับ..”

. 

. 

.

“พี่จินนี่.....”หญิงสาวนามว่าขนมจีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอใกล้จะไหลเข้าทุกที เธอไม่เคยเห็นพี่ของเธอเป็นแบบนี้ พี่สาวที่แสนดีของเธอ.....หายไปแล้ว

“งั้นเรื่องที่มีคนร้ายลักพาตัวฟาง ก็เป็นฝีมือของจินงั้นหรอ!”

“ใช่ค่ะป๊อป! จินเป็นคนสั่งให้ลูกน้องทำเอง!”

“ทำไมจินทำแบบนี้!”จองเบถามขึ้น ใบหน้าของเค้าแสดงถึงความผิดหวังในตัวเธอมาก

“เพราะจินนี่รักป๊อปไง!”

“เธอแน่ใจหรอจินนี่ ว่าเธอรักตาป๊อป”เสียงจากผู้มาใหม่ เรียกความสนใจจากแขกในงานเป็นอย่างมาก

“.........คุณแม่!”ขนมจีนถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อผู้เป็นแม่(ไม่แท้)มาในงานพร้อมกับลูกน้องอีก 2 คนที่เดินตามมา

‘ไหนคุณแม่บอกไม่มาไง แล้วนี้ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.....’

“ไหนเธอบอกว่าคบกับป๊อปปี้ เพราะแค่พนันกับเพื่อนไง...จินนี่ ;)”

.

.

.

ย้อนไปตอนสมัยเรียนมหาลัย 

@บ้านจินนี่

“ยัยจิน แกรู้จักกับป๊อปปี้ใช่มะ?”ตาล เพื่อนสาวของจินนี่เปิดประเด็น ที่จริงวันนี้นัดกันมาทำรายงาน แต่ว่าทำไปก็เบื่อ เพื่อนสาวจึงคิดอะไรสนุกๆทำ

“ใช่ ทำไมหรอ?”

“แกมาพนันกับฉันมั้ย?”

“พนัน? พนันอะไร”

“ถ้าเกิดว่า แกทำให้ป๊อปเค้ารักแก คบกับแกได้ ฉันยอมทำรายงานให้แกทั้งเล่ม! ;D”

“อืมมมมม น่าสนดีนะ แต่ถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะ?”

“แกก็แค่ทำรายงานให้ฉัน แค่นั้นเอง”

“ก็ได้ ฉันจะพนันกับแก ;)”บทสนทนาของทั้งสองถูกซึมซับเข้าสู่สมองของผู้ที่แอบฟัง........แต่ไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้นะ คุณหญิงอย่างเธอรู้ทุกเรื่อง!

. 

. 

.

“นั้นมันเมื่อก่อน ไม่ใช่ตอนนี้! ตอนนี้ฉันรักป๊อปหมดหัวใจ ฉันรักป๊อปคนเดียว!”เธอพูดอย่างไม่อาย จองเบที่จับตัวเธออยู่ก็ค่อยๆคลายมือออก คำพูดของเธอมันทำให้เค้าหัวใจสลาย แขกในงานพากันแอบกลับ ส่วนแขกที่ยังอยู่เพราะอยากรู้อยากเห็น

“แต่ผมไม่ได้รักคุณ!”ป๊อปส่วนขึ้นทันที

“ไม่! ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อ!!!”

“พี่จิน!”เธอวิ่งลงจากเวที แล้ววิ่งไปทางประตูด้านหลังของโรงแรม โดยมีขนมจีนวิ่งตามไป

“ฟาง ฟาง!”ป๊อปหันกลับมาดูคนรัก รู้สึกเหมือนเธอจะช็อกไปเลย

‘เรื่องทั้งหมด.........เป็นฝีมือของจินนี่งั้นหรอ’

“.......................”สักพักเสียงซุบซิบนินทาจากแขกที่เหลืออยู่ในงานก็เริ่มดังขึ้น มันทำให้เธอรู้สึกอาย มันทำให้เธอทนไม่ได้!

“ฟางงง!”เธอวิ่งออกไปทางประตูหน้าอย่างไม่คิดชีวิต ชายหนุ่มรีบวิ่งตามไป ส่วนจองเบก็ได้แต่ยืนทำใจอยู่อย่างนั้น

.

.

.

“พี่จิน พี่จินใจเย็นๆก่อน”ทางด้านขนมจีน ตอนนี้จินนี่วิ่งมาถึงโรงจอดรถ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่ง

“ไม่! ไม่จริง! พี่ไม่เชื่อ!”

“พี่จิน! หยุดแล้วฟังจีนก่อน พี่จิน”

“ไม่ ไม่!”เธอวิ่งไปจนถึงรถของเธอเอง เธอขึ้นไปนั่งแล้วสตาร์ทรถทันที ส่วนขนมจีนก็รีบขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

“พี่จินจะไปไหน พี่จิน! พี่จิน!”ขนมจีนได้แต่ถาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ พี่สาวของเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ....

 

 

“ฟาง! ฟางเดี๋ยวก่อนฟาง!”ตอนนี้ฟางวิ่งออกมาจนถึงถนน

“ฮึก ฮืออออออๆ ฮึก!”

“ฟาง ฟาง! ระวังงงงงงงงงงงง!”

 

 

“พี่จิน! คะ คน พี่จินระวังงงงง!”

 

 

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

โครมมมมมมมม!!!.................... ตุบ!

 

เสียงชนราวกับระเบิด ทำให้คนแถวนั้นต่างพากันตกใจ ร่างของหญิงสาวกระเด็นไปไกลหลายเมตร จากที่ตอนแรกอยู่ในชุดเดรสสีขาวแต่ตอนนี้กลับถูกอาบด้วยเลือดสีแดงสด เลือดไหลนองเต็มถนน ผู้ที่ผ่านมาพบเห็นร่างของหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดอยู่ต่างพากันช็อก

“ฟางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง! ฮึกๆ ฟางงงตื่นมาพูดกับป๊อปก่อน!!”น้ำตาลูกผู้ชายไหลมาอย่างไม่มีหยุด เขาเตือนเธอช้าไป..... วิ่งไปหาร่างคนรักก่อนจะอุ้มขึ้นมา

“มะ ไม่นะ! ฉะ ฉันไม่ได้ทำ! ไม่ ม่ายยยยยยยยยย!”จินนี่ที่ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้วร้องโวยวาย ขนมจีนที่เหมือนจะช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำอะไรไม่ถูก แต่พอได้สติก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรเรียกรถพยาบาลทันที

“คะ คุณจิน .......... o_o นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!”จองเบที่ได้ยินเสียงดังก็รีบวิ่งออกมาดู แล้วก็ต้องพบกับภาพเหตุการณ์น่าสลด สักพักรถพยาบาลก็มาพร้อมกับรถตำรวจหลายคัน....

.

.

.

“ฟาง! ฟางตื่นมาคุยกับป๊อปก่อน ฮึก อย่าทิ้งป๊อปไปนะฟาง! ฟาง!!!”

“ขอโทษนะค่ะ! ญาติผู้บาดเจ็บรออยู่ข้างนอกก่อนค่ะ!”ประตูห้องฉุกเฉินปิดลงพร้อมกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นภายในห้องนั้น เขาได้แต่ยืนมอง น้ำตาก็ไหลไม่หยุด เปลี่ยนใจมานั่งกุมขมับแทน ในสมองไม่คิดอะไรนอกจากขอให้เธอปลอดภัย....

‘อย่าทิ้งป๊อปไป........ฟางเป็นหัวใจของป๊อปนะ’

ผ่านมาชั่วโมงกว่า คนภายในห้องฉุกเฉินก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมา มันยิ่งสร้างความวิตกกังวลให้กับเขาเพิ่มขึ้นไปอีก

 

แอ๊ดดดดด~

“คุณหมอ! แฟนผมเป็นยังไงบ้าง!”

“คุณใจเย็นๆก่อนครับ”

“บอกมาเร็วๆสิหมอ!!”

“คะ ครับๆ เธอได้รับการกระแทกแรงมาก ทำให้ตอนนี้อาการของเธอน่าเป็นห่วงมาก หมอคิดว่าคุณควรทำใจไว้ก่อนนะครับ”

“ละ แล้วเด็กล่ะ! ลูกของผมล่ะ!”

“......อย่างที่หมอบอกไปตอนต้นนะครับ กระแทกแรงขนาดนั้น เด็กคงไม่รอดหรอกครับ”

“หมอ หมอจะบอกว่า ลูกผมตายแล้วงั้นหรอ!”

“ตอนนี้หมอผ่าตัดนำเด็กออกแล้ว ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ”

“ลูก.....................ฮึก ฮึกๆ ฮืออออ”

“ถ้าคืนนี้เธอยังไม่ฟื้น หมอก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะครับ หมอขอตัวก่อน”คุณหมอเดินออกไป ปล่อยให้อีกคนทำใจ แต่ยังไง....เขาก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี

“ฮึก.........โธ่เว้ย!!!!!!!!”

     ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“คุณค่ะ! อย่าทำอย่างนี้ค่ะ! คุณ!”เขาต่อยกำแพงเพื่อระบาย เลือดไหลออกมาเป็นทาง แต่ความเจ็บกลับไม่มี. . .

.

.

.

ติ๊ด.........................ติ๊ด.........................ติ๊ด.......

ร่างของหญิงสาวที่มีแต่สายระโยงระยางเต็มไปหมด  เธอจำต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ใบหน้าซีดขาวที่มีรอยฟกซ้ำจากการกระแทก รอยถลอกตามแขนและขามีให้เห็นเด่นชัด  ชายหนุ่มลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนไข้ กุมฝ่ามือเล็กหวังจะให้คนที่นอนหลับอยู่รับรู้ ต่อให้ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร ............รู้แค่ว่ามีเขาอยู่ข้างๆก็พอใจ

“ฟาง.....”

“..........................”

“ป๊อปรอฟางอยู่นะ”

“..........................”

“ตะ ตื่นมาคุย ฮึก กับป๊อป สะ สิ!”

“..........................”

“ถ้าฟางไม่ตื่น แล้วป๊อปจะพูดคำว่ารักกับใครล่ะ คำว่ารัก ขะ ของป๊อปมันใช้ได้กับฟางคนเดียวนะ ฮึก.........ป๊อปรักฟาง ฟาง ดะได้ยินมั้ย ฮึก ป๊อปรักฟาง........”

.

.

.

 

“ตกลงเรื่องนี้มันเป็นยังไงครับ”เสียงตำรวจวัยกลางคนพูดขึ้นในขณะที่ในห้องมีเพียงแค่ผู้ร่วมหุ้นกับบริษัทโชติวิจิตร.......จองเบ และผู้หญิงที่เขาหมดรัก......จินนี่

“เอ่อ........ผมก็ไม่ค่อยรู้หรอกครับ ผมได้ยินเสียงดังมาก เลยวิ่งออกจากโรงแรมมาดู แล้ว.......”

“ฉันไม่ได้ทำนะ!”

“อะไรกันครับคุณจินนี่ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับ”ความสงสัยบังเกิดขึ้นในหัวของเขา ชายหนุ่มข้างกายก็เอาแต่เงียบ เหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง

“ผมว่าเธออาจจะตกใจก็ได้มั้งครับสารวัตร”ลูกน้องคนสนิทพูดขึ้น

“อืมมมม...........ก็อาจจะเป็นอย่างที่จ่าพูดนะ แล้วตกลงเรื่องนี้ใครผิด.......ใครเป็นคนขับรถไปชนผู้บาดเจ็บครับ?”

“..........................”ทั้งสองเงียบ ไม่มีใครยอมปริปากพูดออกมา

“ผมถามว่าใครเป็นคนขับรถ?”

“..........................”สิ่งที่ได้กลับมาก็เหมือนเดิมคือความเงียบ

“ผมขอถามครั้งสุดท้ายนะ ใครเป็นคนขับรถ!”

“..........................”

“..........................”

“คือ.........”

“ฉันเองค่ะ”ใครบุคคลปริศนาดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างพร้อมใจหันไปดู สำหรับสารวัตรและจ่าคงจะคิดพิจารณา แต่สำหรับเขาและเธอ มันเป็นอะไรที่น่าตกใจเป็นที่สุด...

“........ขนมจีน”พูดชื่อหญิงสาวที่เข้ามาในห้องสอบสวนอย่างแผ่วเบา นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำแบบนี้

“ฉัน.........เป็นคนขับรถ ไปชนพี่ฟางเองค่ะ”

“แล้วคุณจินนี่ล่ะ???”

“พี่จินเค้านั่งอยู่ข้างคนขับ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้พี่จินไม่เกี่ยว”หญิงสาวที่มาก่อน เผยรอยยิ้มแห่งความดีใจ เมื่อน้องสาวไม่แท้ของเธอยอมรับผิดแทนเธอ....

“.......คุณขับรถชนผู้บาดเจ็บทำไม”

“ฉันเครียดเรื่องเรียนและเรื่องงาน เลยวิ่งหนีออกมาจากงาน พี่จินเลยวิ่งตามและขึ้นรถตามฉันมา ฉันไม่รู้ว่าจะขับรถไปไหน พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ชนพี่ฟางเข้าแล้ว”

“แล้วทำไมคุณไม่หนี? ทั้งที่ความจริงคุณมีโอกาสหนี”

“ฉันมีความเป็นคนพอค่ะ ถ้าฉันทำผิดฉันก็ต้องยอมรับผิด”

“..........................”

“เพราะฉะนั้น..........ฉันถึงมามอบตัว”เธอยื่นมือออกไปทั้งสองข้าง สร้างความตกใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย เขามองตาเธอเขาก็รู้ว่าเธอไม่อยากทำ แต่ที่ทำก็เพราะเพื่อจินนี่....

“....จ่า ใส่กุญแจ!”

“ครับ!”

“ส่วนพวกคุณ กลับบ้านได้เลยนะครับ.......จ่า! พาตัวไป”สารวัตรส่งลูกน้อง ก่อนจะพาตัวเธอไป....จินนี่ได้ยินดังนั้นก็รีบออกไปทันที ผิดกับอีกคน...

“เดี๋ยวครับ!.................ผมขอคุยกับเธอก่อน”สารวัตรทำหน้าคิดหนัก ก่อนจะยอมปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกัน....เป็นการส่วนตัว

“จีน! ทำแบบนี้ทำไม?!”

“..........................”

“จีนไม่ได้ทำผิด จีนจะยอมรับผิดแทนคุณจินทำไม”

“จีนไม่อยากให้พี่จินต้องเดือดร้อน จีนรักพี่จิน เรื่องแค่นี้ จีนยอม.....”

      หมับ!

“ขนมจีน......”เขาคว้าเธอมากอดอย่างอบอุ่น เธอตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้เขากอด.....ถ้ามันจะเป็นกอดครั้งสุดท้าย

“ยังไงก็ฝากดูแลพี่จินด้วยนะค่ะเบ”

“แต่............”

“ขอร้อง”เธอผละเขาออกแล้วอ้อนวอนครั้งสุดท้าย จนเขาต้องพยักหน้ารับปากกับเธอ

“..........................”

“..........................”

“..........................”

“จีน.............รักคุณนะค่ะ”เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าหน้าที่เข้ามา เผื่อจะควบคุมตัวเธอไป เขาได้ยินประโยคนั้นก็ถึงกับอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ภายในหัวคิดแต่ว่าทำไมเขาถึงมองข้ามคนอย่างเธอไป ได้แต่มองเธอค่อยๆเดินหายไปกับเจ้าหน้าที่อย่างช้าๆ.....

 

 

“ป๊อป.......”

“..........................”

“ป๊อป ........ ป๊อปปี้”

“อือ.....................ฟะ ฟาง! ฟางใช่ไหม!”เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็เจอกับหญิงสาวในชุดสีขาว หน้าตาเธอสดใส รอยยิ้มที่เธอส่งให้เขา ทำให้เขารู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก

“ป๊อปปี้....”

“ฟาง! ป๊อปคิดถึงฟางมากเลย รู้มั้ยว่าตอนที่ฟางอยู่ห้อง ICU ป๊อปทรมานแค่ไหน”โผเข้ากอดคนรักอย่างห่วงหาและเธอก็กอดตอบเขาเช่นกัน

“ฟางก็คิดถึงป๊อป คิดถึงมาก....”เธอตอบเขาด้วยความดีใจ

“ฟาง ฟางเจ็บมากไหม?”

“ฟางไม่เจ็บหรอก ส่วนลูก..”

“..........................”

“เขายังอยู่กับเรานะ”

“จะ จริงหรอกฟาง!”เค้าถามเธอด้วยความตื่นเต้น

“จริงสิป๊อป แล้วฟางจะดูแลเข้าให้ดีที่สุด...”

“ทำไมล่ะฟาง? ป๊อปก็ช่วยฟางได้นะ งั้นกลับบ้านกันเถอะ ป๊อปจะดูแลฟางให้ดีที่สุด”เขาจับมือเธอเพื่อจะพาเธอกลับ แต่เธอกลับไม่เดินตามเขา

“ฟางขอโทษ ฟางกลับไม่ได้”

“ทำไม? เพราะอะไรฟาง?!”

“ฟางขอโทษ ฟางกลับไม่ได้จริงๆ มันหมดเวลาของฟางแล้ว...”

“ไม่นะฟาง! ฟางต้องอยู่กับป๊อป”

“ไม่ได้จริงๆป๊อป เข้าใจฟางหน่อยเถอะ ......ฟางรักป๊อปนะ ฟางสัญญา ฟางจะดูแลลูกให้ดีที่สุด ฟางสัญญา...”

“ฟางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!”

 

 

 

“ฟาง!!”เขาตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างปล่อย ร่างที่นอนอยู่เตียงผู้ป่วยก็ยังเหมือยเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเวลา.........00.01 เวลาของวันใหม่ได้มาถึงแล้ว

 

ติ๊ด.........................ติ๊ด.......................ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

 “ฟาง! ฟางงงงงงงงงงงงงงง! ฮึกๆ หมอ! หมอช่วยฟางด้วย! ฟาง ฮืออออ......”หมอและพยาบาลเวรดึกต่างรีบวิ่งมาตามเสียงร้อง แต่สุดท้าย ก็ได้แต่พากันส่ายหน้า.........สายไปเสียแล้ว  น้ำตาลูกผู้ชายไหลบ่าลงมาอีกครั้ง พยาบาลช่วยกันนำสายต่างๆออกพร้อมกับนำผ้าสีขาวมาคลุมร่างเธอ....

 

จินนี่หลังจากที่กลับบ้านก็ต้องพบกับความว่างเปล่าเพราะคุณหญิงหรือแม่เลี้ยงของเธอติดการพนันจนเป็นหนี้หลายสิบล้าน ซึ้งถ้านำเงินไปใช้หนี้บริษัทก็ต้องล้มละลาย เจ้าหนี้ตามหาบ้านคุณหญิงจนเจอและสั่งลูกน้องทำลายข้าวของพร้อมกับนำของมีค่าหนีไป ทำให้เธอสติแตกจนได้ไปอยู่โรงพยาบาลบ้า ส่วนคุณหญิงก็ถูกตำรวจจับข้อหาเล่นการพนัน เพราะหลังจากที่เกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เธอก็ได้แอบไปเล่นการพนันที่บ่อนแห่งหนึ่ง แต่สุดท้ายตำรวจก็ไปตามจับได้

 

‘‘หึ! แกจะด่าอะไรฉันก็ด่าไปเถอะ เพราะถึงยังไงฉันกับแกมันก็เหมือนกัน!’’ประโยคที่คุณหญิงเคยพูด......สิ่งที่เหมือนกัน คือ สันดาน

 

 

 

 

 

 

 

2 ปีต่อมา

 

“ไอ้ป๊อป.......ไอ้ป๊อป!”

“ห๊ะ? อะไร”

“แกเหม่ออีกแล้วนะ.............เฮ้อออ~ เรื่องเดิมล่ะสิ”

“..........................”

“2 ปีแล้วนะ แกยังทำใจไม่ได้อีกหรอ”

“ถ้าเป็นแก แกทำใจได้ไหมล่ะไอ้โมะ”

“..........................”หลังจากวันนั้น ป๊อปกลายเป็นคนเงียบ ชอบเหม่อ ความรู้สึกช้า จนทำให้คนรอบข้างเป็นห่วง โทโม แก้ว เฟย์ หลังจากรู้ข่าวก็ร้องไห้หลายวัน โดยเฉพาะเฟย์กับแก้ว ร้อนถึงโทโมะและเขื่อนที่ต้องร่วมมือกันช่วยให้ทั้งสองหายเศร้า ทางด้านขนมจีน หลังจากจำคุกได้ไม่นานก็ถูกปล่อยตัว เพราะตำรวจสืบเรื่องจนรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอไม่ได้ทำผิด แต่คนผิดกลับอยู่โรงพยาบาลบ้า ทำให้คดีนี้ถูกปิดลงอย่างถาวร พอจองเบรู้ว่าเธอถูกปล่อยตัวก็รีบไปรับมาอยู่ด้วย เพราะบริษัทโชติวิจิตรล้มละลายตั้งแต่เกิดเรื่องบ้านถูกยืด แต่จองเบไม่รังเกียจเธอเลยและยังดูแลเธอด้วยความรักจนเกิดเป็นรักที่มั่นคง ด้านพิมก็ได้กลับไปทำงานตามเดิมแทนตำแหน่งฟาง ส่วนหวายก็ยังคงมีความสุขกับการทำงานในร้านอาหาร แต่ก็ยังทุกข์ใจเรื่องพี่ชาย จนต้องคอยไปเยี่ยมเพราะเป็นห่วง

 

   แอ๊ดดดดดดดดด~

“โมะ ป๊อป ไปกันเถอะ เดี๋ยวสายกว่านี้แดดจะแรง”แก้วเข้ามาบอกสองหนุ่มก่อนจะเดินออกไปเตรียมของขึ้นรถ วันนี้ทั้งสามคนนัดกันไปทำบุญที่วัดเพราะเป็นวันครบรอบการจากไปของเธอ........

 

@วัดในชนบทแห่งหนึ่ง

“ป๊อปเข้าไปก่อนเลยนะ พอดีพี่กบโทรตามงานน่ะ เดี๋ยวแก้วกับโมะจะรีบมา”

“ไปเถอะแก้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”ทั้งสองมองหน้ากันอย่างกลุ้มใจ แต่ก็ยอมไปแต่โดยดี เขาเดินไปตามกำแพงวัด ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เก็บอัฐิของใครคนหนึ่ง....

‘นางสาวธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ ชาตะ xxx มรณะ xxx’

“ฟาง สบายดีรึเปล่า”

“..........................”

“เมื่อเช้าป๊อปใส่บาตรให้ฟางด้วยนะ ใส่แต่ของที่ฟางชอบทั้งนั้นเลย”

“..........................”

“......ฮึก........2 ปีแล้ว ป๊อปคิดถึงฟางมากเลยรู้มั้ย ฮึกๆ มันทรมานเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะฟาง ฮึกๆ...”

“..........................”

“ฮึก......ป๊อปรักฟางนะ”

“ฟางก็รักป๊อป...”ความรู้สึกที่มีในตอนนี้อาจจะทำให้เขาหูฝาด แต่ไม่เลย.......สายลมที่พัดมาเบาๆเหมือนย้ำให้เขาเชื่อว่าเธอรับรู้ เขาเชื่อว่าเธอรู้ ว่าเขายังรักเธอ.....เหมือนเดิม

 

 

 

 

 

ครั้งหนึ่ง.....เขาเคยเป็นผู้ชายที่อ่อนแอ แต่ได้เพื่อนอย่างเธอช่วยเป็นกำลังใจ

ครั้งหนึ่ง.....เขาเคยต้องทุกข์ใจเพราะน้องสาว แต่ได้เธอค่อยช่วยปลอบใจ

ครั้งหนึ่ง.....เขาเคยต้องเครียดเพราะเรื่องของความรักที่ไม่ลงตัว แต่เวลาและคนข้างกายทำให้เขาผ่านมันมาได้

ครั้งหนึ่ง.....เขาเคยเสียน้ำตาให้กับใครมากมาย แต่เขาไม่ต้องการเสียน้ำตาให้กับเธอ

แต่ครั้งหนึ่ง.....เขาไม่ต้องการให้เรื่องร้ายๆมันเกิดขึ้น อยากให้มันเป็นแค่ฝัน แต่มันเป็นไปไม่ได้....

 

 

การที่เธอจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ.........มันก็ไม่ต่างอะไรจาก ตายทั้งเป็น  

 

 

 

 

 

 

 

Love Sad ครั้งหนึ่งต้องเสียน้ำตา ครั้งต่อมาต้องเสีย...เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

THE END

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------

 

เย้! ในที่สุด! เราก็แต่งจบแล้วววววว มันชั่งเน่าอะไรเยี่ยงนี้ -..-' (แมลงวันบินเต๊มมม -_-')

 

ขอบคุณทุกเม้น ทุกโหวตเลยนะค่ะ ที่ติดตามอ่านจนมาถึงตอนจบ T^T(น้ำตาแตก TT)

 

ส่วนเรื่องต่อไป......อีกนานอ่ะค่ะ - -''  ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะค่ะ จุ๊บๆ!  >3< ~

 

มีอะไรจะคุย จะถาม จะติ จะชม จะด่า(อันหลังนี้ไม่ต้องก็ได้นะค่ะ) อยากให้มีอะไรเพิ่มเติม

 

หรือจะฝากนิยาย ก็มาฝากได้นะค่ะ ไม่กัดไม่หยิ่ง สบายๆค๊าาา ^[+++]^ ~