i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 

The Dark Side :: DRUNK ?

 

**ชี้แจง**

ไซด์นี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักนะจ๊ะ เพียงแต่ลองแต่งอีกแบบ โดยใช้สถานการณ์เดียวกันจ้า อย่าสับสนเด้อ

พี่พอสจะเลวมาก หนูน้อยแกรนด์ก็จะน่าสงสารมาก และคนแต่งซาดิสมาก โอเค๊?

 

**คำเตือน**

หากใจไม่แข็งแรงพอ กรุณาอย่าอ่าน

มันบาดจิต เจ็บไปถึงทรวงใน (ไม่อยากจะบอกว่าเคยเจอกับตัวเอง..สถานการณ์ประมาณนี้...รู้เลยว่ามันทรมานแค่ไหน)

แม่ยกวอร์ม อย่าอ่าน Dark Side นี้ ทำร้ายจิตใจวอร์มมากๆๆๆๆค่ะ

ดาร์คไซด์นี้ ดาร์คมาก แรงมาก ถึงมากที่สุด มากๆๆ ย้ำอีกครั้งว่าแรงมาก

 

และข้อนี้สำคัญสุด ห้ามด่าแพร!!!! ไม่ว่าจะไม่ชอบอะไรยังไง ห้ามด่านะ ขอร้องจริงๆ ติได้ค่ะ แพรแต่งเพราะแพรชอบ รู้ว่าคนอื่นไม่ได้ชอบด้วย แต่มันก็ต้องมีคนที่ชอบแบบแพรบ้าง (เอ๊ะยังไง?) แพรอ่านทุกคอมเม้นต์ เม้นต์ไหนที่ทำร้ายจิตใจแพรก็จะไม่อยากแต่งอีกเลยอะ แงๆ จริงๆนะ ขอร้อง พลีสสสสส

 

พร้อมแล้วนับ 1 2 3 .. ไปอ่านกันเล้ยยยยยย

 

 

The Dark Side :: DRUNK ?

 

 

“อย่าบอกนะว่าจะให้กูค้างกับมึงที่นี่?” ผมเอ่ยปากถามก่อน

 

ไอ้เจ้าของห้องสุดหรูมันหันมามอง

“ก็เออสิวะ”

“แล้วทำไมไม่พากูกลับหอ”

“ห้องมึงเล็ก”

 

เอ้าไอ้สัด แล้วเกี่ยวไรกะมึงเนี่ยยยยยยยยยยย? คือมันเข้าใจผมมั้ย? ผมไม่ได้ต้องการค้างคืนกับมัน ผมต้องการนอนที่ห้องของผม ถึงห้องผมจะเล็ก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเอาไอ้เหี้ยพอสไปนอนด้วยนี่หว่า แม่ง

 

ผมชักสีหน้าไม่พอใจ

 

“หรือว่ามึงกลัว...”

“กลัวเหี้ยไร!” ผมตวาดกลับไปทันที

 

ค้างก็ค้างสิวะ ดีออก ห้องหรู เตียงนุ่ม อยู่สบาย .. เดี๋ยวพอแม่งเผลอๆ แมคบุคแอร์กับไอแพดมึงหายแน่นอน หึหึหึหึ (เลวละไอ้แกน)

 

“หึหึ” มันยิ้มมุมปาก ผมไม่ชอบมันยิ้มแบบนี้เลยอะ ดูเจ้าเล่ห์ หล่อแบดบอยยังไงก็ไม่รู้

 

 

RRRRRRRRRRRRRRRRRRR

 

ของผมแน่นอนคราวนี้ เพราะมันดังมาจากกระเป๋ากางเกงผมเอง

 

P’WARM

 

 

/อยู่ไหน/

ผมกดรับปุ๊ปพี่วอร์มก็พูดเสียงโหดปั๊บ

“เอ่อ...”

เอาไงดีวะ.. ผมหันเหลือบไปมองทางเจ้าของห้องนิดหน่อย ซึ่งมันก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน

“อยู่ห้องอะ” แต่ห้องไอ้เหี้ยพอสนะ...ส่วนที่เหลือผมได้แต่พูดในใจ “พี่อยู่ไหน สร่างแล้วเหรอ?” มีแรงกดโทรหาผมแบบนี้แสดงว่าโอเคแล้วสินะ

/เออๆ ดีละ กูโอเคแล้ว/

“...”

/เอ่อ .. .กู .. . ขอโทษด้วยที่ไปรุ่มร่ามกะมึง/ เหมือนว่าประโยคนี้พี่วอร์มต้องใช้พลังอย่างมากในการพูด

“ช่างมันเหอะพี่ นอนได้ละ” ผมบอกปัดๆ

/เออๆ ฝันดี/

 

 

ผมก้มมองโทรศัพท์ในมือ

 

ฟึ่บ!

 

“เห้ยย” อยู่ดีๆไอ้พอสที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ก็ดึงโทรศัพท์จากมือผมไปดื้อๆ “เอาคืนมา” ผมพูดนิ่งๆ ไม่ได้ไปเขย่งแย่งกับมันหรอก รู้ตัวดีว่าแย่งยังไงก็ไม่มีทางได้คืน ถ้าหากมันไม่ยอมให้ดีๆ ฝ่ายที่ชิงโทรศัพท์ไปเลื่อนๆดูบนหน้าจอไม่นานนักก็ขว้างไอโฟนไปยังโซฟา

 

 

เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่เครื่องละ500นะสัด

 

แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาห่วงไอโฟน ผมควรห่วงตัวเองมากกว่า

 

ผมเดินจะไปหยิบสิ่งที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาสีดำตัวยาว แต่แล้วไอ้เหี้ยพอสมันก็ผลักผมจากข้างหลัง ทำให้ผมเซลงไปนอนบนโซฟา มือปัดไปโดนไอ้โฟนตัวเองกระเด็นไปไหนไม่รู้

 

อะไรวะ! ป่านนี้หน้าจอแตกไปแล้วมั้ง คว-

 

“ผลักกูทำเหี้ยไร! ถ้าไอโฟนกูพังซื้อให้ใหม่ด้วยนะสัด” ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เร็วเท่าร่างสูงตรงหน้าที่ตอนนี้มันคร่อมผมแล้ว

 

สภาพนี้ .. เสียเปรียบทุกทาง

 

“เมื่อกี้มึงคุยกับใคร” น้ำเสียงมันนิ่ง จนเดาไม่ออกว่าคนพูดรู้สึกยังไง ตามันจ้องผม ใบหน้าอยู่ใกล้กันมากจนได้กลิ่นเหล้าและแอ๊ปเปิ้ลจากบารากุอ่อนๆ

 

“เรื่องของกู”

 

สงสัยคำตอบผมคงไม่ถูกใจมัน มันเลยเอาจมูกโด่งๆมาคลอเคลียแถวๆซอกคอและใบหู

 

“กับใคร” มันถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ทว่าแฝงไปด้วยความกราดเกรี้ยว

 

“แล้วมึงยุ่งเหี้ยไรด้วยวะสัด!” ผมผลักมันกระเด็น ลุกขึ้นจากโซฟาได้ก็รีบวิ่งไปเก็บไอโฟนแล้วตรงไปยังประตูห้องทันที

 

ให้ตายยังไงกูก็ไม่ค้างที่นี่เด็ดขาด!!!

ห้องนี้มันยิ่งกว่าเขตอันตราย!!

 

“ไอ้เหี้ย จะไปไหน!!” แต่มันตามผมมาทัน คว้าเอวไว้ เอาตัวผมขึ้นพาดบ่า

 

“สัด!! ปล่อยกูลง!!!” ผมทั้งตะโกนทั้งทุบ แต่ดูท่าจะไม่เป็นผล มันตรงไปยังประตูห้องนอน ก่อนจะเหวี่ยงผมลงกับเตียง

 

ผลั่ก!

 

“อุ๊กกก”

 

จุก...มาก แม่งต่อยมาที่ท้อง ผมตัวงอ กุมท้อง

 

ผมโดนกักขังโดยลำขาแกร่งทั้ง2ข้าง ไอ้เหี้ยพอสกำลังถอดเสื้ออย่างใจเย็น

 

“กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง..เมื่อกี้มึงคุยกับใคร”

 

มันถามซ้ำ แต่ผมยังนิ่งเงียบ เรื่องไรจะต้องตอบมันด้วยวะ

 

“ไอ้วอร์ม?” มันเดา แถมเดาถูกซะด้วย

 

“มึงเป็นพ่อกูรึไงสัด! เซ้าซี้อยู่ได้ คว-”

 

“กูไม่ได้เป็นพ่อมึง แต่กูกำลังจะเป็นผัวมึงนี่ไง!!” พูดจบปากร้อนก็ฉกมาทันที ผมพยายามดิ้น แต่ไม่มีแรงเลยเพราะยังจุกที่ท้อง

 

ริมฝีปากมันละลาบละล้วง จูบที่หยาบคาย ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด มันกัดปากผมเพื่อให้ผมเปิดปากและรับลิ้นจาบจ้วงเข้ามา ดูดดึงจนเจ็บไปหมด รู้สึกเหมือนได้กลิ่นเหล็กคาวเลือดในปาก แต่มันก็ยังจูบผม ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยง่ายๆ

 

มือมันจับชายเสื้อ ดึงขึ้นสูง นิ้วมือเรียวบีบยอดอกของผม ทั้งเจ็บทั้งกลัว ไอ้เหี้ยพอสถอนปากออกไปแล้ว มันมองหน้าผม

 

“ปากดีแบบมึงต้องเจอคนอย่างกู”

 

ผมใช้โอกาสนี้ถีบมันเต็มแรง กลิ้งตกลงไปกับพื้น คลุกคลานหนีให้พ้นมือมัน

 

“เหี้ย! ฤทธิ์มากนักใช่มั้ย!! มานี่เลยสัด”

 

แต่ผมก็หนีมันไม่พ้น ตัวลอยขึ้นมาอยู่บนเตียงอีกครั้งโดยฝีมือมัน

 

แควกกกก!!

 

มันฉีกเสื้อผมขาด ผมพยายามดิ้น ดิ้นเท่าที่แรงจะมี แต่ให้ตายยังไงก็จะไม่ยอมอ้อนวอนมันเด็ดขาด เสื้อที่ถูกฉีกนั้นตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนสภาพมาเป็นเชือกที่มัดข้อมือผมไว้เหนือหัว

 

เท่านี้...ผมก็ไม่มีอะไรที่จะต่อต้านมันได้แล้ว...

 

ไอ้เหี้ยพอสจูบผมอีกครั้ง จูบที่ทั้งเจ็บและเกิดอารมณ์ไปพร้อมๆกัน ไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบไหนกันแน่ ลิ้นเปียกไล่ไปตามซอกคอ มันทั้งกัดทั้งดูด เนื้อตัวผมเจ็บไปหมด ยอดอกถูกปรนเปรอด้วยลิ้นและปากมันเช่นกัน แต่ก็ไม่วายที่จะกัด

 

“กูชอบกัดหัวนมมึง มันสะใจดีพิลึก!”

 

เจ็บ...แต่ไม่ยอมร้อง ไม่อยากให้มันสมเพชผมไปมากกว่านี้

 

ข้อมือผมถลอกแดงโดยที่ไม่ต้องมองก็รู้ ยิ่งเสียดสีกับเนื้อผ้า ก็ยิ่งเพิ่มรอยแดงมากขึ้น แต่ผมไม่สน อยากหลุดพ้นไปจากที่บ้าๆแบบนี้สักที

 

ใบหน้าคมเข้มเลื่อนต่ำ ต่ำกว่าสะดือ ต่ำลงไปจนน่าหวาดเสียว มันเงยหน้ามามองผมทั้งๆที่มือก็รูดซิปแก้กางเกงผมไปด้วย ผมขัดขืนไม่ได้เพราะน้ำหนักที่กดทับลงมา กางเกงถูกเลื่อนลงไปยังข้อเท้า ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือแค่บ๊อกเซอร์บางๆเท่านั้น

 

มือหนาจับแก่นกลางตัวผมผ่านเนื้อผ้าบางๆ ขยับขึ้นลงเพื่อปลุกให้ตื่น ซึ่งมันก็ทำได้ดีเสียด้วย ร่างกายผมเลือกที่จะฟังมันมากกว่าฟังผม

 

ลำท่อนตั้งตรงต่อหน้า ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดบ๊อกเซอร์ ซึ่งไอ้เหี้ยพอสมันดูพอใจกับผลงาน ลูบไล้เล่นไปเรื่อยๆ น้ำปริ่มออกมาจากยอดลำแท่งจนเนื้อผ้าบางเปียก เห็นเป็นรูปทรงที่ชัดเจนมากขึ้น มันทรมานผมด้วยการวนนิ้วที่ปลายยอดไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็ถลกบ๊อกเซอร์ลง

 

อากาศรอบๆทำให้แกรนด์น้อยของผมแสดงอาการมากกว่าเดิม

 

ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง ที่ต้องมาชูช่อต่อหน้าไอ้เหี้ยพอสแบบนี้

 

“มึงอยากให้กูทำอะไรรึเปล่า? หึหึ”

“ปล่อย..กู”

“ทั้งๆที่ร่างกายมึงอยากให้กูปลดปล่อยมากกว่าเนี้ยนะ?” คนพูดกอบกุมน้องชายผมไว้ด้วยมือทั้งสอง ขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า

 

ทรมาน .. เมื่อไหร่จะสิ้นสุดสักที

 

เหมือนมันจะพอใจที่ได้เห็นผมทุรนทุราย ในที่สุดมันก็เริ่มขยับข้อมือเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนน้ำที่ขาวขุ่นพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนเต็มตัวมัน

 

ไอ้เหี้ยพอสมันยังไม่พอใจแค่นั้น มันลุกขึ้น ถอดกางเกง ร่างกายเปลือยเหมือนกับผม ร่างโตที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงสวยงามเขยิบเข้ามาใกล้ สูงขึ้นมาเรื่อยๆ น้องชายมันที่ตอนนี้กำลังโป่งพองถูไถไล่ขึ้นมาจากสะดือ ท้อง หน้าอก และบรรจบที่ปากผม

 

“ทำซะ”

 

มันสั่ง ผมหันหน้าหนีสิ่งที่จ่ออยู่ปลายปากทันที

 

“ไอ้เหี้ย! อมเข้าไป!!” มันล๊อคคางผม ยัดเยียดความใหญ่โตเข้ามาในปาก “อย่าให้ฟันโดนนะสัด ไม่งั้นมึงได้ตายแน่!”

 

ผมต้องทำให้มันจริงๆใช่มั้ย?

 

สิ่งที่คับพองในปากมันทำให้ผมตอบโต้อะไรไม่ได้ อยากจะพูดอ้อนวอน แต่มันสายไปแล้วใช่ไหม?

 

ปลายลิ้นผมตวัดไปรอบๆหัวที่บานเบ่งอย่างน่ากลัว มันคงทำความสะอาดดูแลรักษาน้องชายมันอย่างดี เพราะไม่มีกลิ่นอะไรที่น่ารังเกียจเลย

 

รีบๆทำ...มันจะได้จบ ตอนนี้ผมคิดแค่นั้น

 

น้องชายมันเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จนอึดอัดเต็มปาก ในที่สุดมันก็ถอนแก่นกายออกจากปากผม เคลื่อนตัวลงไป จับสะโพกผมให้ยกขึ้น

 

 

ไม่นะ...ไม่จริงใช่มั้ย สิ่งที่ผมกลัวที่สุดมันกำลังจะเกิด..

 

นิ้วเรียวป้ายน้ำขุ่นขาวที่พุ่งออกมาจากตัวผม แล้วค่อยๆลูบไล้ไปที่ช่องทางหลัง มืออีกข้างก็คอยปลุกปั่นแก่นกายผมให้ตื่นอีกรอบ

 

เฮือกกกก!!

 

ผมรู้สึกได้เลยว่านิ้วของมันพยายามที่จะลอดเข้ามา แต่ด้วยร่างกายผมไม่ตอบรับสิ่งแปลกปลอม มันเลยต่อต้าน แก่นกายผมถูกรูดรั้งอย่างเร็ว ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ นิ้วขยับลึกเข้ามาเรื่อยๆ

 

ผมเจ็บ...จนกัดริมฝีปากตัวเอง

 

“อย่าเกร็ง”

 

จาก1นิ้วเพิ่มเป็น2นิ้ว น้องชายผมก็พองโตเต็มที่ ความรู้สึกมันทั้งเจ็บทั้งอยากปลดปล่อย ก้ำกึ่งอยู่2ทาง แต่ไอ้คนที่กำลังสำรวจช่องทางผมไม่ยอมให้ไปทางใดทางหนึ่งง่ายๆ มันปล่อยแก่นกายผมให้ชูชันไว้แบบนั้น หันมาจับน้องชายมันเองจ่อเข้าที่ทางที่มันเตรียมไว้

 

 

RRRRRRRRRRRRRRRRRR

 

เสียงโทรศัพท์แผดลั่นทำให้ผมสะดุ้ง ไอ้โฟนผมนั่นเอง มันอยู่ข้างๆ ไม่ห่างมากนัก แต่ก็มองไม่ถนัดว่าใครโทรมา

 

ขอบคุณพระเจ้า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ทุกศาสนาเลยก็ได้ หากการโทรมาครั้งนี้จะหยุดการกระทำของสัตว์ร้ายแบบไอ้เหี้ยพอสได้

 

 

จนที่กำลังจะเข้าไปในตัวผมหยุดกึก ดูท่าทางหัวเสีย

 

“เหี้ยเอ๊ยย แม่งใครวะ!!!” มันหยิบไอโฟนผม ผมละกลัวว่ามันจะเขวี้ยงทิ้งปาให้พังจริงๆ แต่แล้วก็ผิดคาด เมื่อมันค่อยๆแสยะยิ้มชั่วร้าย

 

มันหันหน้าจอให้ผมดูคนที่โทรเข้ามา

 

P’WARM

 

“กูรับให้นะ แล้วมึงคุย เห็นอยากคุยกันมากไม่ใช่เหรอ หึหึ ถึงขนาดโทรมาตั้ง2รอบ” ผมสั่นหัวยิก

 

ไม่...

ทำไมต้องทำร้ายผม เอาคำขอบคุณเมื่อกี้คืนมา...

 

มันกดรับ เปิดลำโพง ก่อนจะวางไว้ข้างใบหน้าผม

 

 

/แกรนด์.../

 

เสียงโหดคุ้นเคยที่ได้ยิน มันยิ่งตอกย้ำว่า...ใช่พี่วอร์มจริงๆ

 

คนที่กำลังคร่อมผมยิ้ม..แต่นั่น ไม่ได้ทำให้ผมยิ้มตามด้วยเลย

 

“พี่วอร์ม...” ผมพยายามรักษาเสียงให้คงที่ เหมือนอย่างเคย

 

ไอ้เหี้ยพอส มันจับแก่นกายของมันอีกครั้ง จ่อมาที่ปากทางเข้า ผมมองดูการกระทำนั้น สายตาที่ส่งออกไปพยายามบอกว่าว่า ‘หยุดเถอะ’

 

แต่มันแปลไปอีกความหมายหรือยังไงก็ไม่ทราบ เพราะมันใช้มืออีกข้างรูดแก่นกายผมที่ตอนนี้ห่อเหี่ยว ไม่มีอารมณ์กระสันต์อะไรทั้งนั้น

 

/หลับรึยัง?/

 

“ยะ..ยัง..อ๊ะ” เสียงสุดท้ายที่เล็ดลอดออกไป ทำให้ผมอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ ไอ้เหี้ยพอสมันรูดแก่นกายผมอย่างหนักหน่วง ไม่ง่ายเลยที่จะคุมเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติ

 

/พี่ไปหาที่ห้องได้มั้ย?/

 

“มะ..อ๊ะ!!....ไม่...อึก....” ผมพยายามจะบอกว่าไม่ต้องมา แต่เหี้ยพอสมันเลือดขึ้นหน้า จับน้องชายมันบุกทะลวงช่องทางหลังอย่างไร้ความปราณี

 

ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวเพราะช่องทางที่ไม่เคยต้อนรับใครกำลังบีบรัดสิ่งแปลกปลอม แต่นั่นยิ่งทำให้คนบุกรุกมีอารมณ์มากขึ้น

 

ผมเจ็บ...ร้าวไปหมด

 

/มึงเป็นอะไรรึเปล่าแกรนด์...ให้กูไปหาที่ห้องนะ../

 

“ไม่...อ๊ะ..เจ็บ....ไม่ต้อง...แฮ่ก อึก อ๊ะ...ไม่ต้องมา!!” กว่าจะตอบเต็มๆประโยคได้ เสียงที่พยายามคุมไว้ก็หลุดรอดออกมาด้วย ไอ้เหี้ยพอสมันเดินเครื่องเต็มที่ ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง มันปรนเปรอให้ซะจนล้นปรี่

 

ท่อนเอ็นยาวสอดใส่เข้ามาจนสุด ก่อนจะถอนออกไปจนเกือบหลุด และใส่เข้ามาใหม่จนสุดอีกครั้ง

 

จากที่เคยเจ็บ กลับกลายเป็นความรู้สึกเสียวซ่าน อยากให้มันกระแทกเข้ามาแรงกว่านี้ ลึกกว่านี้

 

 

/แกรนด์ มึงทำอะไรอยู่/

 

ในที่สุดคำถามที่ผมกลัวมากที่สุดก็ถามมาจนได้

 

ไอ้พอสที่ได้ยินมันยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ขณะโน้มลงมา นั่นยิ่งทำให้น้องชายมันเข้ามาในตัวผมได้มากขึ้น

 

“บอกมันไปสิว่ากำลังเย็-กับผัวที่ชื่อพอสอยู่”

 

/อะไรนะแกรนด์/

 

“ปะ..เปล่า..อ๊ะ..อ๊ะ”

 

/เสียงฟังดูไม่ค่อยสบายเลย/

 

“แฮ่ก..อ๊ะ...อ๊ะ...” ผมตอบไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้อยากให้ถึงจุดสูงสุดเร็วๆ แกรนด์น้อยคั่งเลือดจนพองโต เสียงเนื้อกระทบดัง พั่บๆๆ แต่ไม่รู้ว่าคนในสายจะได้ยินรึเปล่า ผมก็ไม่สนแล้ว

 

กัดปากจนสัมผัสได้ถึงรสเลือด ข้อมือที่ถูกมัดไว้เหนือหัวคงถลอกจนเลือดซิบ ร่างกายผมสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ ความต้องการที่จะให้มันทำลายผมนั้นพอๆกับความโกรธแค้น ความอับอาย

 

“อ๊ะ...อ๊ะ....เร็วอีก...อ๊ะ....ฮ้า...อ๊า” ผมเสร็จเป็นครั้งที่2 ขณะที่คนที่กำลังขยับสะโพกอย่างเต็มกำลังก็ถอนตัวออกแล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเช่นกัน                             

 

“ฮ้า....”

 

มันล้มตัวลงนอนข้างๆ

 

“มึงเลือดออกวะ”

 

บอกผม แล้วผมจะทำอะไรได้? ในเมื่อยังถูกมัดไว้แบบนี้

 

ดูเหมือนมันจะอ่านใจผมออก เลยจัดการแก้มัดให้ แขนผมอ่อนเปลี้ย ไม่มีแรง แต่ก็ยังพยายามที่จะเอื้อมไปหยิบไอโฟนข้างๆ

 

สายถูกวางไปแล้ว...

 

 

 

END - The Dark Side :: DRUNK ?