รักเธอได้ไง...อัยการตัวแสบ

Session 2 อาวุธที่หายไป
เวลาประมาณ 17.55
“อัยการจริญญา ฉันขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”เฟย์พูด
“อ๋อได้ค่ะ เดินทางดีดีนะ”แก้วพูด

“ยังไม่กลับบ้านหรอ ?”
“อ้าว! อัยการวิศวะ ยังค่ะ กะว่าจะดูคดีนี้ต่อนิดหน่อย”แก้วตอบ
“ไปดูที่บ้านก็ได้”โทโมะพูด
“เอางั้นก็ได้”แก้วพูด
หน้าที่ทำงาน
“ปันปันเป็นไงบ้าง ?”แก้วถามถึงลูกสาว(บุญธรรม)ของเพื่อนสนิท
เด็กคนนั้นเป็นลูกของผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรม เมื่อ 3 ปีก่อน และแน่นอนว่า พ่อของเขาเป็นผู้ร้ายฆ่าแม่ของเธอเพื่อหวังเนประกันไปจ่ายหนี้พนัน โทโมะสงสารเด็กที่พึ่งเกิดมาได้แค่ 4 เดือนจึงขอมาเป็นลูกบุญธรรม
ซึ่งเขากับแก้วก็ช่วยกันเลี้ยงดู เปรียบเสมือนพ่อแม่แท้ๆ(>///<)
โทโมะกับแก้วอยู่บ้านเดียวกันโดยที่มีแม่โทโมะอยู่ด้วย เนื่องจากพ่อแม่และพี่สาวแก้วอยู่ต่างประเทศ แต่ก็กลัวแก้วจะอยู่ไม่ได้เลยให้อยู่กับโทโมะ
“ป๊ากับน้าแก้วมาแล้วววว”ปันปันพูด
“กลับมาแล้วหรอลูก ? ทำงานเหนื่อยมั้ย ?”แม่โทโมะถาม
“ไม่เท่าไหร่ค่ะ อยู่บ้านดื้อมั้ยคนนี้ ?”แก้วถาม
“ไม่ดื้อค่ะ ปันปันเชื่อฟังคุณย่าทุกอย่างเลย”ปันปันตอบ
“เก่งจัง น้าแก้วทำงานต่อก่อนนะค่ะ อยู่เล่นกับป๊าไปนะ”แก้วพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป

‘รับสายหน่อยน้าแก้ว น้าเฟย์โทร.มา’เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น
“ว่าไงเฟย์ ?”แก้วถามปลายสาย
(ฉันไปถามพยานคุณกุ๊กมาแล้ว คุณกุ๊กอยู่ด้วยตลอดเวลา
เวลาไปห้องน้ำก็ไม่มี เพราะถ้าจะไปก็ไปกันเป็นกลุ่มๆ จึงไม่มีทางที่จะปลีกตัวได้)ปลายสายตอบ
“อื้ม ขอบใจนะ”แก้วพูดแล้ววางสายไป
“งั้นคุณกุ๊กก็บริสุทธิ์”แก้วพูด
‘รับสายหน่อยน้าแก้ว น้าเขื่อนโทร.มา’เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น
“ว่าไง ?”แก้วถาม
(มานะกับคุณเหมียวมีเรื่องบาดหมางกัน
สาเหตุที่เลิกกันก็เพราะว่า มานะติดการพนันจนเกินไป จนคุณเหมียวทนไม่ไหวจึงขอเลิก
ตอนที่เลิกกันมานะขอยืมเงินเหมียวเป็นจำนวน 10 ล้านบาทเพราะต้องไปจ่ายหนี้พนัน
และตอนนี้เขาเองก็เป็นหนี้โต๊ะบอลอยู่ หนึ่งแสนบาท)ปลายสายตอบ
“อื้ม ขอบใจมากนะ เขื่อน”แก้วพูดแล้ววางสายไป
“คนที่สามารถฆ่าคุณเหมียวได้ก็คือ คุณมานะ แต่อาวุธล่ะ ?”แก้วสงสัย
“มีอะไรให้ช่วยมั้ย ?”โทโมะถาม
“เข้ามาได้ไง ?”แก้วถามกลับ
“ประตูมันเปิดอยู่เลยเดินเข้ามา เห็นทำหน้ายุ่งเชียว”โทโมะพูด
“ก็มีเรื่องที่ไม่เข้าใจนิดหน่อยน่ะ”แก้วพูด
“ลองเล่ามาสิ”โทโมะพูด
“ก็ได้”แก้วพูดพร้อมกับเล่ารายละเอียดคดีต่างๆให้โทโมะฟัง
“ขอดูรูปหน่อยสิ”โทโมะพูด
“อ่ะ!”แก้วพูดพร้อมกับยื่นรูปไปให้
“อ้อออ แล้วก้พรุ่งนี้ขอยืมรถหน่อยนะ กะว่าจะไปดูที่เกิดเหตุน่ะ”แก้วพูด
“อื้ม ได้”โทโมะพูด
“ถ่ายรูปมาด้วยล่ะ เธอน่ะชอบลืม”โทโมะพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“รู้แล้วน่า ฝันดีนะ”แก้วพุดพร้อมรอยยิ้ม

วันต่อมา
“วันนี้จะไปที่เกิดเหตุไปด้วยกันมั้ย”แก้วถามเพื่อนทั้งสอง
“ฉันไม่ว่าง แก้วไปกับเฟยืล่ะกัน”เขื่อนพูด
ตอนนี้ทั้งหมดอยู่หน้าที่ทำงานเลยพูดคุยกันได้
“งั้นฉันไม่เข้าล่ะกัน ไปเฟย์”แก้วพูด
“รถล่ะ ?”เฟย์ถาม
“ยืมโทโมะมาแล้ว ไปกัน”แก้วพูด
จากนั้นทั้งสองคนก็ไปยังที่เกิดเหตุ

ในบ้าน
“ตรงนี้คือรอยเลือดสินะ”แก้วพูด
“อื้มมม ภายในบ้านถูกรักษาไว้เหมือนตอนเกิดเหตุทั้งหมด
มีดที่อยู่ในครัวก็ไม่มีปฏิกิริยาณุมินอลด้วย”เฟย์พุด
“แล้วนอกบ้านตำรวจหาหรือยัง ?”แก้วถาม
“หาแล้ว แต่ไม่มีอะไรเลย”เฟย์ตอบ
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปเรื่อย จนกระทั่ง
“เดี๋ยวเฟย์ แก้วว่าพื้นตรงนี้มันแปลกๆนะ”แก้วพูด
“ยังไง ?”เฟยาม
“ก็ฟังเสียงสิ เสียงมันแปลกๆนะ มันเหมือนมีช่องว่างอยู่”แก้วพูด
“เฟย์เรามาช่วยกันเปิดช่องนี้กัน”แก้วพุด


สักพัก
“กลับมาแล้วหรอครับ ?”เขื่อนถาม
“อื้ม”แก้วตอบ
“ได้อะไรมาบ้างหรือป่าว ?”เขื่อนถามต่อ
“ได้สิ เด็ดด้วย อัยการพรปวีณ์ช่วยหน่อยนะ”แก้วพูด
“ได้ค่ะ”เฟยืตอบรับก่อนจะเดินออกไป

ตกเย็น
“ผลออกมาแล้วค่ะ มีดเล่มนั้นเป็นมีดที่ใช้แทงผู้ตายไม่ผิดแน่”เฟย์พูด
“แล้วรอยนิ้วมือล่ะ ?”แก้วถาม
“เต็มๆเลย เป็นรอยนิ้วมือของ...”เฟย์พูด
วันต่อมา
“สวัสดีค่ะ คุณมานะ พบกันอีกแล้วนะค่ะ”แก้วพูด
“มีอะไรอีกครับ ?”มานะถาม
“คุณคือฆาตกรที่ฆ่าคุณเหมียวใช่มั้ยค่ะ ?”แก้วถาม
“คุณเอาอะไรมาพูด ผมจะไปฆ่าเหมียวได้ไง ?”มานะถาม
“แล้วทำไมอาวุธที่ใช้ฆ่าเธอถึงมีรอยนิ้วมือติดอยู่”แก้วพูดพร้อมกับชูมีดที่ใส่ถึงไว้ขึ้นมาให้มานะดู
มานะถึงกับหน้าถอดสี
“ก็ผมเคยจับมีดเล่มนี้”มานะตอบ
“อ้อหรอค่ะ ? มันผ่านมานานแล้ว คุณไม่คิดว่าเขาจะล้างมันออกบ้างหรอค่ะ ?”แก้วถามกลับ
“....................”
“คุณฆ่าเธอเพราะอะไร ?”แก้วถาม
“ผมไม่ได้ฆ่าเธอ”มานะพูด
“แล้วรอยนิ้วมือที่มีดล่ะคะ ?”แก้วถาม
“ผมเคยจับไง”มานะตอบ
“งั้นหรอค่ะ แล้วคุณรู้มั้ยค่ะว่าฉันเอามีดมาจากไหน ?”แก้วถาม
“ไม่รู้”มานะตอบ
“ฉันเอามาจากในครัวตรงอ่างล้างจานฉันคิดว่า ฆาตกรคงเอามันเก็บไว้ที่เดิม”แก้วพูด
“งั้นผมก็ไม่ใช่คนร้ายแล้วล่ะ เพราะผมซ่อนมันไว้ในช่อง...ลับ”มานะพูด
“หึ!”แก้วยิ้มออกมา
“ได้ยินมั้ย อัยการพรปวีณ์ คุณภัทรดนัย ?”แก้วถาม
“เต็มสองหูเลย”เฟย์เขื่อนตอบพร้อมกัน
“ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้ไงค่ะ ? ว่าจริงๆแล้วฉันเอามาจากช่องลับในตัวบ้าน”แก้วถาม
“ก็คุณบอก”มานะตอบ
“ฉันจำได้ว่าไม่เคยบอกที่มาว่าเอามันมาจากไหน ไม่มีใครรู้นอกจากฉัน
อัยการพรปวีณ์และ....ฆาตกรที่ซ่อนมันไว้”แก้วพูดด้วยสีหน้าของผู้ที่เป็นฝ่ายชนะ
“ยอมรับได้หรือยังค่ะ ?”แก้วถาม
“ใช่ ผมเป็นคนฆ่ามันเอง ผมอุส่าต์เข้าไปขอเงินเขาดีดี
แต่มันกลับตบหน้าผม แถมยังยังด่าผมอีก ผมทนไม่ไหวเลยหยิบมีดในครัวมาฆ่ามัน
ยัยผู้หญิงคนนั้น”มานะตอบ
“แค่นี้หรอ ?”แก้วถาม
“ใช่แค่นี้ที่ไหน ? ยัยนั้นน่ะนางมารในคราบนางฟ้าชัดๆ ที่ผมต้องหมดตัวเพราะเธอ
เธอทำลายครอบครัวผมเพราะเธอต้องการให้ผมมาเป็นแฟนเธอ ผมเลยต้องหาที่พึ่ง
เธอก็สนับสนุน จริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นหนี้หรอกถ้ายัยนั้นไม่ทำอะไรลับหลังผม
เพราะยัยนั้นมันรวย เธอจ้างทุกคนที่ข้องเกี่ยวกับผมทำให้ผมจนลงๆ แถมยังเป็นหนี้
พอผมขอเลิกเธอ ผมเองก็เลิกเล่นการพนันไปแล้ว แต่โต๊ะบอลก็ยังตามเก็บผมบอกว่า ยัยนั้นให้มาเก็บเงินที่ผม
ผมเข้าไปขอเงินเธอเพื่อจะไปใช้หนี้เธอก็บอกว่า นายจะเป็นหนี้อย่างนี้ตลอดไปจนกว่านายจะแต่งงานกับฉัน
ผมทนไม่ได้ เพราะผู้หญิงที่ผมรักไม่ใช่เอ เธอบอกจะตามรังควานชีวิตผม ทำให้ผมตกอับไปเรื่อยๆ
ผมทนไม่ได้ เลยพลั้งมือฆ่าเธอไป”มานะพูด
“คุณภัทรดนัย พาเขาไปส่งตำรวจพร้อมกับคำให้การของเขา เชิญค่ะ คุณมานะ”แก้วพุด
จากนั้นมานะก็เดินไปพร้อมกับเขื่อน

ปิดคดี!
“เย้ๆๆๆ ฉลองๆๆ ปิดคดีได้อีกแล้วววว”ฟางพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำหวานขึ้นมาดื่ม
“เก่งจังแก้ว ขคดีได้ภายในไม่กี่วัน”เฟย์พูด
“เพราะมีพวกเธอคอยช่วยไง”แก้วพูด
“ตื่นเต้นจัง อยากรู้คดีต่อไปซะแล้วสิ”เฟย์พูด
“ฉันก็เหมือนกันนน ^^”แก้วพูดพร้อมรอยยิ้ม
เธอชอบเสียจริง ไอ้การสืบสวนสอบสวน ที่คล้ายๆนักสืบเนี้ย
ไม่น่าเชื่อตอนเด็กได้แต่ดูโคนัน แต่ตอนนี้เธอชักเหมือนโคนันเข้าไปทุกทีซะแล้วสิ
“ดีใจด้วยนะ นี้ก็คดีที่ 718 แล้วสินะ”โทโมะพูด
“ใช่ๆ ทำงานมา 4 ปี ไขคดีได้แค่ 718 คดีเอง มันน้อยเกินไป”แก้วพูด
“แกเพลาๆบ้าง ดูโทโมะดิ ได้แค่ 500 กว่าคดีเองยังไม่บ่นเลย”ฟางพูด
“ฮ่าๆๆ ช่วยไม่ได้ฉันมันลูกรักบอสนิ”แก้วพุด
“จ้าๆ กลับบ้านกันเถอะ วันนี้ไม่ไปหาน้องปันปันหรือไง ?ฟางถาม
“จริงด้วยๆ โทโมะกลับบ้านกัน”แก้วพูด
“ไปสิ”
จากนั้นทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน