Crazy love เธอมันบ้า ฉันเลยรักเธอ
8.5
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 6
โทโมะ : แก้วให้โมะอยุ่ด้วยไม่ได้หรอ ?
แก้ว : ไม่ได้โมะต้องกลับบ้าน หญิงสาวหันหลังแล้วจะเดินเข้าบ้าน
โทโมะ : แก้วใจ ใจร้าย ไม่ให้โมะอยู่โมะก็จะอยู่เป็นเพื่อนแก้ว อยู่คนเดียวอย่างนี้ถ้าแก้วใจของโมะเป็นอะไรขึ้นมาว่ายังไง ? พูดพร้อมอุ้มแก้วเข้าไปในบ้าน
แก้ว : อื้อออ ! คนบ้าปล่อยแก้วลงเดี๋ยวนี้น่ะ ใครเป็นแก้วใจของโทโมะหื้อ อยู่กับโมะอ่ะน่ากลัวที่สุด
โทโมะ : ก็ยัยไก่เบ๊อะของโมะไงครับ พูดพร้อมกับวางตัวแก้วลงบนโซฟา โทโมะค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปหาแก้วประกบริมฝีปากบางๆกดริมฝีปากบางๆอย่างนุ่มนวล
อื้ออ ๆ ! เสียงแก้วประทวงขึ้น เพราะโทโมะจูบเธอนานมากเกินไป
แก้ว : คนฉวยโอกาส เช๊อะ ๆ พูดด้วยความเขินอาย ><’
โทโมะ : อยากยั่วก่อนทำไมล่ะ ๆ คนสวยของโมะ
แก้ว : ไม่รู้ไม่ชี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี้
โทโมะ : โมะอยากเป็นจะแย่ แก้วให้โอกาสโมะเถอะน่ะ ให้โมะลองคบกับแก้วดู
แก้ว : ไม่รู้ไม่ชี้ :) งุงิ ><’
โทโมะ : ฟอด ~ นี่แน่
แก้ว : ไอ่บ้าโมะ
โทโมะ : ถึงโมะบ้าโมะก็รักแก้วน่ะ รักโมะบ้างมั้ยคนดี ๆ
แก้ว : ไม่รู้ว่ารักมั้ย แต่ก็ให้ใจไปหมดแล้ว ><’
โทโมะ : ขอบคุณแก้ว ขอบคุณที่ให้โอกาสโมะ
แก้ว : หิวมั้ย เดี๋ยวแก้วทำกับข้าวให้กิน
โทโมะ : หิว หิวมากด้วย อยากกินไก่ทั้งตัวมากๆเลย พูดแล้วยิ้มที่มุมปากเล็ก
แก้ว : บ้านแก้วไม่มีไก่อ่ะโมะ กินหมูก็ล่ะกันน้ะ
โทโมะ : ไม่รู้ล่ะ โมะอยากกินไก่ พูดแล้วคว้ามือแก้วมาจูบ ไก่ตัวเนี๊ยะน่ากิน !
แก้ว : บ้า แก้วลุกขึ้นแล้วเดินไปทำกับข้าวมาให้กิน
15 นาทีผ่านไป
แก้ว : นี่เสร็จแล้วสปาเก็ตตี้หมู
โทโมะ : ครับน่าทานจริงๆ แต่ยังไงโมะก็อยากกินไก่มากกว่าน่ะ
แก้ว : กินเข้าาไปเลย
กินข้าวเสร็จ
โทโมะ : แก้วครับมันดึกแล้วขอโมะนอนนี่น่ะ ๆ ดึกแล้วขับรถมันอันตราย นอนตักแก้วแล้วก็พูดออกมาก
แก้ว : นี่พึงจะ 2 ทุ่มเอง กลับเลย
โทโมะ : ไม่เอาโมะจะอยุ่เปนเพื่อนแก้วอ่ะ
แก้ว : ทำไมดื้ออย่างนี้ห่ะ แซวม่อนของแก้ว
โทโมะ : ไม่รู้ล่ะ ๆ โมะจะนอนที่นี่ ให้โมะนอนตรงนี้เลยก็ได้ หมอนก็นุ่มๆ
แก้ว : ก็ได้ไม่กลับก็ไม่กลับ แต่คืนนี้โมะตอนข้างล่างน่ะ แก้วจะขึ้นไปนอนข้างบน
โทโมะ : โถ่แก้วอ่ะ แล้วถ้ายุ่งกัดโมะ โมะเป็นไข้เลือดออกทำยังไง แก้วต้องไปนอนเฝ้าไข้โมะด้วย
แก้ว : เพึ่งรุ้น่ะเนี๊ยะ ว่าหนุ่มเพลย์บอยจะขี้อ้อนขนาดนี้ !
โทโมะ : แต่โมะก็อ้อแก้วคนเดียวน่ะ
แก้ว : ลุกไปอาบน้ำเลย
โทโมะ : มาอาบให้หน่อยเร็วๆ แกล้งแซวหญิงสาว
แก้ว : อ่ะผ้าขนหนูเสื้อผ้า
โทโมะ : ขอบคุณครับ รับมาแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำในห้องแก้ว
10 นาทีผ่านไป
โทโมะ : ยัยเด็กน้อยหลับซะแล้ว ออกมาเห็นแก้วนอนหลับอยู่บนเตียง
แก้ว : อื้มมม !
โทโมะ : ไปน้ำอาบเร็วๆ แล้วมานอนกันง่วงแล้ว ! หรือว่าจะให้โมะอาบให้มั้ย ?
แก้ว : บ้า ! โรคจิต ๆ ดุโทโมะแล้วตนเองก็เดินเข้าไปอาบน้ำ
20 นาทีผ่านไป
หื้อ ! แก้วเดินออกมาชายหมุ่นรีบเข้ามาสวกอดทันที
แก้ว : โมะปล่อยแก้วก่อนน้ะ ๆ
โทโมะ : หื้ม ! หอมขนาดนี้ปล่อยไม่ทันแล้วมั้งแก้ว
โทโมะ : แก้วให้โมะอยุ่ด้วยไม่ได้หรอ ?
แก้ว : ไม่ได้โมะต้องกลับบ้าน หญิงสาวหันหลังแล้วจะเดินเข้าบ้าน
โทโมะ : แก้วใจ ใจร้าย ไม่ให้โมะอยู่โมะก็จะอยู่เป็นเพื่อนแก้ว อยู่คนเดียวอย่างนี้ถ้าแก้วใจของโมะเป็นอะไรขึ้นมาว่ายังไง ? พูดพร้อมอุ้มแก้วเข้าไปในบ้าน
แก้ว : อื้อออ ! คนบ้าปล่อยแก้วลงเดี๋ยวนี้น่ะ ใครเป็นแก้วใจของโทโมะหื้อ อยู่กับโมะอ่ะน่ากลัวที่สุด
โทโมะ : ก็ยัยไก่เบ๊อะของโมะไงครับ พูดพร้อมกับวางตัวแก้วลงบนโซฟา โทโมะค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปหาแก้วประกบริมฝีปากบางๆกดริมฝีปากบางๆอย่างนุ่มนวล
อื้ออ ๆ ! เสียงแก้วประทวงขึ้น เพราะโทโมะจูบเธอนานมากเกินไป
แก้ว : คนฉวยโอกาส เช๊อะ ๆ พูดด้วยความเขินอาย ><’
โทโมะ : อยากยั่วก่อนทำไมล่ะ ๆ คนสวยของโมะ
แก้ว : ไม่รู้ไม่ชี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี้
โทโมะ : โมะอยากเป็นจะแย่ แก้วให้โอกาสโมะเถอะน่ะ ให้โมะลองคบกับแก้วดู
แก้ว : ไม่รู้ไม่ชี้ :) งุงิ ><’
โทโมะ : ฟอด ~ นี่แน่
แก้ว : ไอ่บ้าโมะ
โทโมะ : ถึงโมะบ้าโมะก็รักแก้วน่ะ รักโมะบ้างมั้ยคนดี ๆ
แก้ว : ไม่รู้ว่ารักมั้ย แต่ก็ให้ใจไปหมดแล้ว ><’
โทโมะ : ขอบคุณแก้ว ขอบคุณที่ให้โอกาสโมะ
แก้ว : หิวมั้ย เดี๋ยวแก้วทำกับข้าวให้กิน
โทโมะ : หิว หิวมากด้วย อยากกินไก่ทั้งตัวมากๆเลย พูดแล้วยิ้มที่มุมปากเล็ก
แก้ว : บ้านแก้วไม่มีไก่อ่ะโมะ กินหมูก็ล่ะกันน้ะ
โทโมะ : ไม่รู้ล่ะ โมะอยากกินไก่ พูดแล้วคว้ามือแก้วมาจูบ ไก่ตัวเนี๊ยะน่ากิน !
แก้ว : บ้า แก้วลุกขึ้นแล้วเดินไปทำกับข้าวมาให้กิน
15 นาทีผ่านไป
แก้ว : นี่เสร็จแล้วสปาเก็ตตี้หมู
โทโมะ : ครับน่าทานจริงๆ แต่ยังไงโมะก็อยากกินไก่มากกว่าน่ะ
แก้ว : กินเข้าาไปเลย
กินข้าวเสร็จ
โทโมะ : แก้วครับมันดึกแล้วขอโมะนอนนี่น่ะ ๆ ดึกแล้วขับรถมันอันตราย นอนตักแก้วแล้วก็พูดออกมาก
แก้ว : นี่พึงจะ 2 ทุ่มเอง กลับเลย
โทโมะ : ไม่เอาโมะจะอยุ่เปนเพื่อนแก้วอ่ะ
แก้ว : ทำไมดื้ออย่างนี้ห่ะ แซวม่อนของแก้ว
โทโมะ : ไม่รู้ล่ะ ๆ โมะจะนอนที่นี่ ให้โมะนอนตรงนี้เลยก็ได้ หมอนก็นุ่มๆ
แก้ว : ก็ได้ไม่กลับก็ไม่กลับ แต่คืนนี้โมะตอนข้างล่างน่ะ แก้วจะขึ้นไปนอนข้างบน
โทโมะ : โถ่แก้วอ่ะ แล้วถ้ายุ่งกัดโมะ โมะเป็นไข้เลือดออกทำยังไง แก้วต้องไปนอนเฝ้าไข้โมะด้วย
แก้ว : เพึ่งรุ้น่ะเนี๊ยะ ว่าหนุ่มเพลย์บอยจะขี้อ้อนขนาดนี้ !
โทโมะ : แต่โมะก็อ้อแก้วคนเดียวน่ะ
แก้ว : ลุกไปอาบน้ำเลย
โทโมะ : มาอาบให้หน่อยเร็วๆ แกล้งแซวหญิงสาว
แก้ว : อ่ะผ้าขนหนูเสื้อผ้า
โทโมะ : ขอบคุณครับ รับมาแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำในห้องแก้ว
10 นาทีผ่านไป
โทโมะ : ยัยเด็กน้อยหลับซะแล้ว ออกมาเห็นแก้วนอนหลับอยู่บนเตียง
แก้ว : อื้มมม !
โทโมะ : ไปน้ำอาบเร็วๆ แล้วมานอนกันง่วงแล้ว ! หรือว่าจะให้โมะอาบให้มั้ย ?
แก้ว : บ้า ! โรคจิต ๆ ดุโทโมะแล้วตนเองก็เดินเข้าไปอาบน้ำ
20 นาทีผ่านไป
หื้อ ! แก้วเดินออกมาชายหมุ่นรีบเข้ามาสวกอดทันที
แก้ว : โมะปล่อยแก้วก่อนน้ะ ๆ
โทโมะ : หื้ม ! หอมขนาดนี้ปล่อยไม่ทันแล้วมั้งแก้ว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ