โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                                
                          โกดังหลังโรงเรียน ที่พำนักของกลุ่มจอมเวทรุ่นสุดท้าย 
 
  โทโมะและแก้วที่นั่งคุยอยู่เพลินๆนั้น ทันใดนั้นเอง พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีหนุ่มหน้าลิงเข็นเขามาด้วย ทำให้โทโมะและแก้วรู้ได้ทันทีที่ว่า ทั้งสองคนที่กำลังมุ่งเข้าสู่โกดังแห่งนั้น คือใคร จากนั้นทั้งสองจึงรีบวิ่งเข้าไปตรงพุ่มไม้ตรงด้านข้าง เพื่อแอบมองพวกจองเบอย่างใกล้ชิด 
 
" ไอ้จองเบกับไอ้เคนตะ พวกนั้นมาทำอะไรกันที่นี้เนี่ย " โทโมะบ่นขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเพื่อนของเขามา สถานที่แบบนั้น 
 
" หมอนั่นใครกันล่ะ? " แก้วถามโทโมะอย่างสงสัย เมื่อเห็นชายหนุ่มปริศนาออกมาตอบรับจองเและเคนตะ 
 
" เจ้านั่นชื่อคังฮูล่ะ " ทันใดนั้น เสียงของหนุ่มหน้ายาวก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกเขา 
 
" ไอ้เขื่อน มาได้ไงเนี่ย " โทโมะตกใจทันทีที่เห็นเขื่อนอยู่ด้านหลังของเขา 
 
" หมายความว่า เจ้านั่นคือคนที่ท้าไอ้แว่นสินะ " แก้วบอกกับทั้งสอง ก่อนจะมองไปที่จองเบและเคนตะอย่างตื่นเต้น 
 
" ต้องไปสั่งสอนซะหน่อยแล้ว " ว่าแล้วโทโมะจึงรีบวิ่งไปที่นั่น แต่ก็ถูกเขื่อนรั้งเอาไว้ซะก่อน 
 
" ทำไมล่ะวะไอ้เขื่อน นายก็รู้ว่ามันเดินไม่ได้น่ะ " โทโมะบอกเหตุผลอยากร้อนรน เพราะเขาเป็นห่วงเพื่อนคนนี้มาก
 
" พูดแบบนั้น มันไม่ถูกหรอกนะ ที่จริงเรื่องนี้ คนที่ผิดคือไอ้จองเบมากกว่า " เขื่อนบอกกล่าวอย่างใจเย็น
 
" หมายความว่าไง ที่ไอ้แว่นเป็นคนผิดน่ะ? " แก้วสงสัยเป็นอย่างมาก
 
" เอาไว้ ฉันจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน " หลังจากที่พูดกันจบ พวกเขาก็เฝ้ามองจองเบกับเคนตะด้วยความเป็นห่วง 
 
" จองเบ ทำไมถึง ... " คังฮูเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นคนที่เขากำลังจะสู้นั่งอยู่บนรถเข็น
 
" อ่อ ป่าวๆ ฉันแค่นั่งเล่นน่ะ " จองเบปัดความสนใจเรื่องรถเข็นออกไป ก่อนที่เขาพยายามที่จะลุกขึ้นจากรถเข็นนั่น แต่ว่า เส้นประสาทที่ถูกทำลายอย่างหนัก มันสร้างความเจ็บปวดต่อเขามาก 
 
" ไอ้จองเบ นายจะทำอะไรน่ะ " เคนตะที่อยู่ด้านหลัง บอกกับเพื่อนของเขาอย่างเป็นห่วง และแล้ว เขาก็ทำสำเร็จ จองเบค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะยืนจังก้าและสบตามองคังฮูอย่างสุขุม 
 
" บ้าน่า ทั้งๆที่ขาไม่มีความรู้สึกแล้วแท้ๆ ทำไมถึง " โทโมะบ่นออกมาอย่างแปลกใจ เพราะจองเบเพื่อนของเขา ไม่น่าจะลุกขึ้นมาได้ในเวลาสั้นๆ 
 
" คงจะเป็นผลจากการกายภาพบำบัดล่ะสินะ " แก้วบอกเหตุผล 
 
" ไม่ใช่แบบนั้นหรอก " ทันใดนั้น ป๊อปปี้ก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังของพวกเขา
 
" ป๊อปปี้! " โทโมะเรียกชื่อเพื่อนอย่างตกใจ
 
" ที่ว่า ไม่ใช่อย่างที่เห็น มันคืออะไรล่ะวะ ไอ้ป๊อปปี้ " เขื่อนเอ่ยถามฮิตเลอร์ประจำกลุ่ม
 
" พวกนายดูที่ขามันดีๆสิ " ป๊อปปี้ชี้ไปที่ขาของจองเบ ที่ดูเหมือนจะแปลกกว่าคนทั่วไป
 
" จริงด้วย เหมือนกล้ามเนื้อจะไม่ตอบสนองเลย " โทโมะบอกกับพวกเขา และอธิบายถึงสภาพขาของเพื่อนสนิท ที่ดูเหมือนกล้ามเนื้อที่ควบคุมการทรงตัว จะลีบลงไปอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งแสดงให้เห็นถึงอาการที่ยังไม่หายดีของเขา
 
" ทนไม่ไหวแล้ว " แก้วที่เห็นแบบนั้น เธอจึงรีบเข้าไปห้ามพวกเขา แต่ก็ถูกโทโมะรั้งไว้ซะก่อน 
 
" ไอ้ติ๋มมาห้ามฉันทำไมล่ะห่ะ ไม่เห็นหรือว่า .. " แก้วโวยใส่โทโมะอย่างหงุดหงิืด
 
" ฉันก็อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ว่า .. " โทโมะบอกกับแก้ว อย่างละอายใจ
 
" ไอ้หน้าติ๋ม นายคง ... " แก้วถามอย่างเป็นห่วง
 
" จองเบ ทำไมกัน ขาของนาย? " คังฮูที่เดาออก เขาจึงถามชายที่อยู่เบื้องหน้าอย่างสงสัย
 
" อย่ามาดูถูกจองเบแห่งเคโอติกนะ " จองเบพูดเสียงดัง ทำเอาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับอึ้ง
 
" ไอ้จองเบ " เคนตะบ่นขึ้นอย่างแปลกใจ
 
" ไม่ไหวหรอก แค่ยืนได้ก็ถือว่าบุญแล้ว " เขื่อนที่ดูเหตุการณ์พูดขึ้น ก่อนจะจ้องไปที่นั่นอย่างตื่นเต้น
 
" มาเริ่มกันเลยไหม คังฮู " ทันใดนั้นจองเบก็เตรียมท้าต่อสู้ของเขา และกล่าวบอกคังฮูที่ยืนมองเขาอย่างสงสัย
 
" ถ้างั้น ฉันไม่เกรงใจล่ะนะ " เมื่อเห็นแววตาที่ดุดัน คังฮูถอนหายใจลงเล็กน้อยก่อนจะเตรียมท้าต่อสู้ของเขาเช่นกัน
 
" พลั่ก !! " จองเบโดนต่อยเข้าอย่างจัง ทำให้เขาล้มลงไปอย่างรวดเร็ว ในขณะนั้นเอง เคนตะจึงกรูเข้าไปหาคังฮูอย่างไว และหมายจะแลกหมัดกับเขา แต่ว่า เคนตะกลับถูกจองเบเอามือมาขวางไว้ เพื่อไม่ให้เขาเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้
 
" ไอ้จองเบ นายน่ะไม่ไหวหรอก " เคนตะบอกถึงสภาพที่ย่ำแย่แบบนั้นให้เพื่อนของเขาได้รู้ตัว
 
" ไม่หรอก ฉันยังไหวอยู่ " ณ วินาทีนั่นเอง จองเบก็ลุดพรวดขึ้นมาอย่างปฏิหารย์ สร้างความตื่นตระหนกต่อคังฮูไม่น้อย
 
" พลังของลูกจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ ช่างร้ายกาจซะจริง แต่ว่า จอมเวทที่สูญเสียขา่น่ะ คือเศษสวะของกลุ่มพวกเรา " คังฮูเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยยั๋น และตรงเข้าทำร้ายจองเบทันที ทันใดนั้น จองเบจากที่โดนต่อยเข้าไปนั้น เขากลับรับหมัดนั่นไว้ได้ ก่อนที่จะพุ่งหมัดของเขาเข้าใส่ดวงตาข้างซ้ายของคังฮู แต่ก่อนที่จะถึงเป้าหมาย เขากลับหยุดหมัดที่เพิ่งปล่อยออกไปนั่นลง และมองหน้าของคังฮูอย่างแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามเขาถึงเรื่องนั้น
 
" คังฮู ดวงตาของนาย? " จองเบเอ่ยถามถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับเพื่อนในวัยเด็ก
 
" เรื่องแค่นั้น อย่าไปใส่ใจมันเลย " คังฮูปัดประเด็นออกไป
 
" นายคงจะแค้นฉันมากสินะ ฉันก็แค้นเหมือนกัน แต่ว่า ถ้ายิ่งจมปลักอยู่แบบนั้น มันจะยิ่งทำให้ตัวของนายเจ็บปวดนะ " จองเบบอกกับคังฮูถึงเรื่องการผจญภัยของเขา
 
" คนเย็นชาอย่างนาย จะไปเข้าใจคนอื่นได้ยังไงกัน " คังฮูไม่เชื่อที่จองเบบอก
 
" เข้าใจสิ หมอนั่นน่ะ เพิ่งจะ .. " เคนตะกำลังบอกความจริง แต่ก็ถูกจองเบห้ามเอาไว้ซะก่อน
 
" เคนตะ เรื่องนี้ ปล่อยให้ฉันเคลียร์เอง " จองเบกระซิบบอกเคนตะ
 
" แต่ว่า " เคนตะยังคงเป็นห่วงเขา
 
" ไม่เป็นไรหรอกน่า " จองเบพยายามให้เคนตะสบายใจ
 
" คังฮู จะบอกอะไรให้ก็แล้วกันนะ ที่ฉันมาตอนนี้ ก็เพื่อ .. " ว่าแล้วจองเบก็ก้มหัวลงอย่างหน้าตาเฉย สร้างความประหลาดใจต่อคุงฮูยิ่งนัก รวมทั้งพวกโทโมะด้วย
 
" จะมากไปแล้วนะ ถึงขนาดยอมก้มหัวเลยหรือเนี่ย " เขื่อนเริ่มไม่พอใจ ที่เห็นเพื่อนของตนยอมเอาง่ายๆ
 
" จองเบ นาย .. " คังฮูยังคงสงสัยถึงการกระทำของเพื่อนสมัยเด็ก
 
" ขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องเสียดวงตาที่นายรักไป อาจจะน้อยไปเมื่อเทียบกับตานั่น ถ้าแบบนั้น " จองเบควักมีดออกมา และเตรียมท่าจะควักลูกตาข้างซ้าย เพื่อให้คังฮูยอมรับถึงความสำนึกผิดนั่น ในเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นเอง คังฮูรีบแย่งมีดออกไปจากจองเบทันที
 
" ทำไมล่ะ " จองเบเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
 
" คิดว่าทำแบบนั้นแล้ว ฉันจะรู้สึกดียังงั้นเหรอ " คังฮูกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น
 
" นั่นสินะ อาจจะเป็นวิธีการของคนโง่ก็ได้ แต่ว่าคนโง่ ก็มีดีเหมือนกันนะ ตรงที่ว่า เขายอมรับทุกอย่างที่เป็นอยู่ แทนที่จะหนีมันไปน่ะ " จองเบบอกกับคังฮู
 
" หมอนั่น " แก้วบ่นขึ้นอย่างตื้นเต้น
 
" วิธีการ ของคนโง่ อย่างนั่นเหรอ แย่จริงๆเลยนะฉันเนี่ย " คังฮูพูดขึ้น พร้อมกับเกาหัวตัวเอง
 
" ที่จริง ฉันต้องขอบใจนายซะมากกว่า ที่มาหาในวันนี้น่ะ ตอนนี้ ฉันรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั่นของนายแล้วล่ะจองเบ ขอโทษด้วยนะ ที่เข้าใจนายผิดมาตลอด กลุ่มจอมเวทของพวกเราในตอนนี้น่ะ ยังขาดผู้นำที่กล้าหาญอยู่ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ฉันอยากจะให้นาย " คังฮูชักชวนจองเบให้เข้ามาเป็นห้วหน้าของเขา เพื่อจะฟื้นฟูเหล่าจอมเวทขึ้นมาใหม่
 
" ขอบใจนะ แต่ว่า ฉันไม่คิดจะกลับไปจุดเดิมหรอก เพราะว่าฉัน มีสิ่งที่จะต้องพยายามแล้วล่ะนะ " จองพูดขึ้น ก่อนที่จะมองไปตรงจุดที่พวกโทโมะแอบซุ่มอยู่ ทำเอาพวกโทโมะสะดุ้งทันที
 
" เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ " ป๊อปปี้กล่าวเตือน
 
" หมอนั่นไม่มีทางรู้หรอกน่า " แก้วบอกกับทุกคน
 
" (พวกนั้น มาทำอะไรที่นี้นะ) " จองเบบ่นกับตัวเองอย่างสงสัย
 
" ถ้างั้น พวกเราขอตัวก่อนล่ะ " ว่าแล้วเคนตะก็เข็นจองเบไปที่คลับของตน
 
" เดี๋ยวก่อน " คังฮูรีบห้าม ก่อนที่จองเบจะหันมาสบตา
 
" มีอะไร งั้นเหรอ " จองเบเอ่ยถามเขา
 
" นายน่ะ รีบหายไวๆนะ " คังฮูยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
 
" อื้ม เอาไว้ มาเล่นกันอีกนะ " จองเบยิ้มตอบก่อนที่เคนตะจะเข็นเขาไปจากที่นั่น
 
" (นายน่ะ ยิ่งใหญ่เสมอเลยนะจองเบ) " คังฮูยิ้มออกมาอย่างภูมิใจกับเพื่อนสมัยเด็กของเขา
 
 
 
      เป็นไงกันบ้างครับ ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะครับ  ตอนหน้ามาดูกันว่า เหล่เคโอติกทั้งหลายจะพบเจออะไรบ้าง ตอนหน้ามันแน่ครับ