โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

              ศูนย์บัญชาการใหญ่ของแก๊งค์จิ้งจกขาว 
 " ว่าไงนะ ไอ้จองเบน่ะเหรอ " เชนที่เพิ่งจะเข้านอนไป ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามารายงานเรื่องราวต่างๆให้เขาทราบ
 " หมอนั่นน่ะ ซัดพวกเคโอติกซะหมอบ ด้วยตัวคนเดียวอีกต่างหาก " ลูกน้องของเขายังรายงานต่อเนื่อง 
 " แบบนั้นเองเหรอ นี่อาจจะเป็นแผนของมันก็ได้นะ ยังไงก็ อย่าไปหลงกลมันเด็ดขาด " เชนยังคงเชื่อในลางสังหรณ์ของเขา 
 " แต่ว่า ... " ดูเหมือนลูกน้องคนนั้นเริ่มจะเชื่อใจจองเบมากขึ้น 
 " ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไงห่ะ นายคงจะเข้าใจที่ฉันพูดแล้วใช่ไหม ? " เชนตะครอกใส่โทรศัพท์ทันทีที่ลูกน้องของเขาเริ่มพูดไม่เข้าหู 
 " คะ ครับ " ลูกน้องของเชน รีบทำตามอย่างไว  
  
                เคโอติกคลับ 
 " พวกเธอเป็นอะไรหรือปล่าว อ้าว แล้วทำไมกลับมากันในสภาพแบบนั้นล่ะ ? " โทโมะที่นั่งจิบน้ำชาอย่างเพลิดเพลิน ทันทีที่ฟางและเฟย์มาถึง เขาจึงเข้าไปถามเรื่องราวจากพวกนั้นทันที 
 " ไวรอพวกเขาตื่นขึ้นมาซะก่อนเถอะน่า " เฟย์ที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องสักเท่าไร เธอจึงพยายามที่ปลุกพวกป๊อปปี้ที่ยังคงนอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัว 
 " อาาาาา นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย " จู่ๆป๊อปปี้ก็ตื่นขึ้นมาพอดี 
 " เป็นไงบ้าง ดื่มน้ำสักหน่อยไหม " ฟางเข้ามาถามอาการอย่างเป็นห่วง
 " ฉันไม่เป็นไร ว่าแต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย " ป๊อปปี้ยังคงหงุนงงกับเหตการณ์ที่เกิดขึ้น
 " นี่นายจำอะไรไม่ได้เลยยังงั้นเหรอ ? " ฟางพยายามกระตุ้นความทรงจำของป๊ิปปี้สุดฤทธิ์
 " จำได้แค่ว่า ฉันถูกไอ้จองเบมันเตะ แล้วภาพที่เห็นมันก็ดับลงไป เอ๊ะ จริงด้วยฉันกำลังไปตามไอ้จองเบกลับมานี่นา " ป๊อปปี้ที่ดูเหมือนจะลำดับเหตการณ์ได้ เขาจึงเริ่มเล่าออกมาทีละอย่าง
 
 " ไอ้แว่นนั่นมันคงเก่งน่าดู ขนาดสี่รุมหนึ่งยังเอามันไม่อยู่ " ฟางบ่นออกมาอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง 
 " ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เพราะพวกเราเห็นว่ามันยังเป็นเพื่อนต่างหากล่ะ " แก้วที่ตื่นขึ้นมาพอดี ก็เล่าความจริงให้ฟัง 
 " ใช่แล้วล่ะ ฉันออมมือให้ก็เท่านั้นเอง " เคนตะก็เห็นด้วย
 " แต่ดูเหมือนว่า ไอ้จองเบมันจะมีความลับบางอย่างปิดบังพวกเราอยู่นะ " เขื่อนที่ยังคงข้องใจอยู่ ก็เริ่มจะจับ
 พิรุจบางอย่างของจองเบไว้ได้
 " นั่นสิ ตอนที่ฉันคุยกับไอ้แว่นน่ะ ดูเหมือนคำที่มันพูดออกมา จะเป็นคำที่ไม่ได้ออกมาจากใจเลยสักนิด " แก้วก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน
 " แน่นอน เขากำลังโกหกพวกนายอยู่ " ฟางเริ่มที่เล่าความจริงบางอย่างของจองเบให้ฟัง
 " เธอรู้ด้วยเหรอ ? " แก้วถามฟางอย่างสงสัย
 " คือว่า ไอ้แว่นน่ะ " ฟางยังคงอ้ำอึ้ง
 " เพราะเขารู้ว่าไอ้เชนมีส่วนกับการตายของพ่อแม่ จึงต้องแฝงตัวเพื่อไปจัดการไอ้เชนยังไงล่ะ " จู่ๆโทโมะก็เล่าความจริง ให้ทุกคนเข้าใจในตัวเพื่อนของเขาได้ซะที
 " จริงเหรอ ? " แก้วยังไม่เชื่อหูตัวเอง
 " ความจริง ฉันรู้เรื่องนี้มาสักพักแล้วล่ะ " โทโมะค่อยๆเล่าอย่างใจเย็น
 " ทำไมนายไม่บอกให้พวกเรารู้ล่ะ " ป๊อปปี้โกรธมาก ที่เพื่อนจะต้องมีความลับต่อกัน
 " ฉันขอโทษก็แล้วกัน แต่ที่น่ากลัวก็คือ ไอ้เชนน่ะ มันไม่ใช่คนที่จะเชื่ออะไรง่ายๆซะด้วยสิ " โทโมะบรรยายถึงนิสัยของพี่ชาย
 " ดันพูดแบบนั้นไปอีก ฉันเนี่ย " แก้วยังคงรู้สึกผิด ที่ด่าจองเบไปตั้งเยอะ
 " ถ้างั้นก็ จองเบของเรา " เคนตะพยายามจะพูดออกมา
 " ก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ " เขื่อนพูดขึ้นแทนคำพูดของเคนตะที่หายไป
 " ไม่ได้การแล้วล่ะ " ป๊อปปี้รีบนำทีมไปอีกครั้ง
 " เป็นอะไรล่ะยัยแก้ว ไปได้แล้ว " ฟางที่เห็นแก้วเม่ออยู่นานก็รีบคว้าตัวของเธอตามพวกป๊อปปี้ไปทันที ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นศึกสุดท้ายสำหรับพวกเรา
    เมื่อพวกเคโอติกได้รู้ความจริง เพื่อจะต้องไม่ทิ้งกัน พวกเราจำต้องไปช่วยให้เขา ให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเชน ผู้ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยมี แล้วพวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป ติดตามได้ในตอนต่อไป