โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

        K-otic Club 
 " อ้าวไอ้โทโมะเป็นยังไงบ้างวะ " ป๊อปปี้ที่นั่งรอเพื่อนของเขาอยู่นาน เมื่อเห็นหน้า ก็เอ่ยทักเขาขึ้นทันที 
 " ไอ้แว่นนั่น เจ็บใจหนัก " แก้วยังคงโกรธกับการกระทำของจองเบ ดูเหมือนว่าเธอเสียใจมากที่โดนต้มจนเปื่อย 
 " เป็นอะไรไปเหรอยัยแก้ว ~? " ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างสงสัย  
 " แล้วไอ้จองเบล่ะ มาด้วยไหม " เขื่อนพยายามถามถึงจองเบ แต่โทโมะกลับส่ายหน้า เป็นเชิงให้รู้แล้วว่าเขาคงไม่ตามมาด้วย 
 " ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย พวกเราเคโอติก อยู่ด้วยกันมาตั้ง 5 ปี แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันกำลังพังทลายไปหมดแล้ว " เคนตะร้องไห้ออกมาเล็กน้อย พลางบ่นให้กับพวกเขาได้ฟัง 
 " แต่ฉันเชื่อว่า ไอ้จองเบมันต้องไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ " ดูเหมือนป๊อปปี้จะมั่นอกมั่นใจกับเพื่อนของเขาเป็นอย่างมาก 
 " ฉันก็ว่ายังงันแหละ " โทโมะเอ่ยปากขึ้น ก่อนจะสลบไปด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า 
 " อ้าว ไอ้หน้าติ๋ม อย่าเป็นอะไรนะ !!! " แก้วที่ยังพยุงตัวของโทโมะไว้ เธอรีบคว้าตัวเขาขึ้นทันทีที่โทโมะล้มลง 
 " ฉันว่าพามันไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องไอ้จองเบ ปล่อยให้พวกฉันจัดการเอง " ป๊อปปี้รีบบอกสาวๆให้ไปพักผ่อน เพื่อที่พวกผู้ชายจะได้ไปบุกรั้งของพวกจิ้งจกขาว 
 " เดี๋ยว !!! ฉันไปด้วย " แก้วเอ่ยขึ้น เหมือนอยากที่จะไปกับพวกเขาด้วยเช่นกัน 
 " ไม่ได้หรอก พวกนั้นมีเยอะเกินไป เดี๋ยวเธอจะพลอยเจ็บตัวไปด้วย " เขื่อนรีบห้ามแก้วทันควัน 
 " ไอ้หมอนั่น ฉันจะเป็นคนไปลากคอมันกลับมาเอง " แก้วที่ตอนนี้ แววตาของเธอเหมือนกับปีศาจร้ายเข้าไปทุกที ทำเอาพวกป๊อปปี้ไม่กล้าเข้าไปห้ามเธอ จึงต้องปล่อยเลยตามเลยไป 
 " เอางั้นก็ได้ ยังไงซะ เธอก็เก่งอยู่แล้วนี่ " ป๊อปปี้บอกกับแก้ว ด้วยความยินดี ก่อนที่ทั้งสามจะไปบุกรั้งของแก๊งค์จิ้งจกขาว 
  
       ศูนย์บัญชาการใหญ่ แก๊งค์จิ้งจกขาว 
 " ท่านประธาน ไว้ใจไ้อ้หมอนั่นจริงๆเหรอครับ ? " ลูกน้องคนสนิทของเชนเอ่ยถามเขา ถึงเรื่องจองเบดูเหมือนว่า ลูกน้องคนนั้นจะไม่ให้ความเคราพตัวจองเบเลยสักนิด ทั้งที่จองเบเป็นถึงรองประธานของแก๊งค์
 " จะพูดแบบนั้นมันก็ไม่ถูกหรอกนะ ในบรรดาพวกเคโอติกน่ะ คนที่อันตรายที่สุด ก็คือเขาล่ะ " เชนชี้ไปที่จองเบ เพื่อให้ลูกน้องของเขาดูเป็นขวัญตา 
 " น่ากลัวยังไงหรือครับท่านประธาน ผมยังไม่เคยเห็นมันสู้เลยสักนิด " ลูกน้องคนนั้นยังคงสงสัย กับคำพูดของเชน 
 " เหอะๆๆ นายนี่หัดฉลาดหน่อยก็ดีนะ ที่ฉันบอกว่ามันน่ากลัวที่สุด ก็คือ มันสมองของมันนั่นแหละ " เชนบอกกับลูกน้องให้เข้าใจ 
 " มันสมองหรือครับ " ลูกน้องคนนั้นยังพูดต่อ 
 " ใช่แล้วล่ะ มันคืออาวุธ ที่สามารถทำลายได้ แม้กระทั่ง คนที่มีอำนาจอย่างฉัน ก็ยังต้องเกรงเลย " เชนเริ่มทำสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา 
 " เอ ~ แล้วทำไมถึงต้องกลัวเขาด้วยล่ะครับ " ลูกน้องคนนั้นยังคงพูดไม่หยุด 
 " เจ้าโง่เอ้ย !! ถ้าเกิดว่านี่เป็นแผนทะลวงของมันล่ะก็ ฉันอาจเสร็จมันแน่ " เชนยังคงหวาดกลัวมันสมองของจองเบอยู่เรื่อยๆ 
 " งั้นก็แย่น่ะสิครับ " ลูกน้องคนนั้นปลอบเชน อย่างเป็นห่วง 
 " ยังไงซะ นายก็จับตาดูมันไวก็แล้วกัน " เชนสั่งลูกน้องของเขา ก่อนที่จะลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัว 
 " ครับท่าน ~ "   
  (บ้าที่สุด นายมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว) คำพูดของแก้วยังคงเตือนจองเบอยู่ตลอดเวลา 
 " ขอโทษนะ แต่ว่า ฉันต้องทำเพื่อพ่อกับแม่ของฉัน " จองเบที่นั่งบนโซฟาตัวโปรด เขากำหมัดไ้ว้แน่น ก่อนที่จะนึกถึงอดีตที่ผ่านมา 
 
     ทางด้านโทโมะ  
 " เอ๊ะ สวยจังเลย " เฟย์ที่เห็นแหวนสีทองที่โทโมะถือเอาไว้ ก็เอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้น
 " นี่แหวนของใครเหรอ ไอ้หน้าติ๋ม " ฟางถามโทโมะถึงแหวนสีทองวงแหวนนั้น อย่างสงสัย
 " อ่อ แหวนของไอ้จองเบน่ะ " โทโมะตอบด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย 
 " แหวนของไอ้แว่นยังงั้นเหรอ ? " ฟางสงสัยเป็นอย่างมาก
 " ใช่แล้วล่ะ พวกเราเคโอติก มีแหวนประจำตัวกันทุกคน ของเคนตะสีแดง ของเขื่อนสีเขียว ของป๊อปปี้สีดำ    ของจองเบสีทอง ส่วนของฉันเป็นสีเงิน " โทโมะอธิบายอย่างละเอียด
 " พวกนายนี่โก้จริงๆเลยนะ มีแหวนใส่กันหมดทุกคนเลย " เฟย์กล่าวชมโทโมะ พลางยิ้มออกมา
 " แหวนแต่ละวงน่ะ มันมีความหมายของมันด้วยนะ " โทโมะยังคงเล่าต่อ
 " เอ๊ะ มีความหมายด้วยยังงั้นเหรอ ? " ฟางเริ่มอยากรู้จักแหวนพวกนั้นมากขึ้น
 " แหวนวงนี้ เปรียบเสมือนความซื่อสัตย์ เพราะพวกเรารู้ว่าไอ้จองเบเป็นคนที่ซื่อสัตย์เอามากๆ " โทโมะอธิบายถึงแหวนสีทองของจองเบ
 " สื่อสัตย์เหรอ แล้วทำไมหมอนั่นต้องหักหลังพวกเราด้วยล่ะ  " เฟย์เอ่ยถามถึงการกระทำที่ตรงกันข้ามของ  จองเบ 
 " ที่จริงไอ้จองเบมันอยากจะแก้แค้น ก็เลยต้องแฝงตัว เพื่อเข้าไปจัดการไอ้เชน ก็เท่านั้นเอง " โทโมะเล่าความจริงทั้งหมดให้พวกเธอฟัง อย่างไม่ลังเล 
 " เอ๊ะ ถ้างั้นพวกนั้นก็ .... " ฟางยังคงอ้ำอึ้ง เธอคงช๊อกที่ได้รู้ความจริง
 " เข้าใจผิดน่ะสิ " เฟย์ช่วยตอบทันที 
 " ไม่ได้การล่ะ พวกเราต้องไปอธิบายให้พวกนั้นฟัง " ฟางรีบพาเฟย์วิ่งไปทันที ทิ้งให้โทโมะนอนอยู่คนเดียว 
 " เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ ทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ " โทโมะพยายามตะโกนตาม แต่มันก็สายไปเสียแล้ว พวกเธอวิ่งแจ้นไปรั้งของจิ้งจกขาวอย่างไว