โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

      >>>> ความเดิมตอนที่แล้ว <<<< 
 " ยัยนี่เป็นแฟนของโทโมะ ฉันเอามาส่งตามที่สัญญาเอาไว้ " 
" ไอ้หมอนี่ กล้าหักหลังพวกรเาเหรอเนี่ย " 
 ---------------------------------------------------------------------------------------------
   >>> ทางเข้าโกดังร้าง [ ศูนย์บัญชาการแก๊งค์จิ้งจกขาว ] <<<
" เอาไงดีวะเนี่ย ยัยทอมบ้านี่ก็เสือกไปกับมันอีก แล้วฉันควรจะช่วยเธอยังไงดี " โทโมะคิดหนัก พลางหาจังหวะเข้าไปที่โกดังนั่นให้ได้ 
" นั่นมันไอ้โทโมะนี่หว่า เฮ้~!!! ไอ้โทโมะ อุ๊บ  " เคนตะตะโกนเรียกเพื่อนของตน แต่ก็ถูกใครบางคนเอามือมาอุดที่ปากของเขาไว้ 
" นายจะบ้าหรือไงไอ้เคนตะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวไอ้พวกชุดขาวหน้าจืดนั่นมันก็ได้ยินหรอก " เขื่อนบอกเคนตะให้ระวังเรื่องนิสัยของเขา เพราะใครๆก็รู้ว่าเคนตะน่ะเป็นคนใจร้อน มักจะทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเสมอ
" ก็แกเล่นเอามือมาปิดปากแบบนี้ ฉันเคืองนะโว้ย แถมเป็นมือขวาที่ใช้ล้างตูดอีก ทุกเรศวะ " เคนตะโวยใส่เขื่อนอย่างหนัก 
" อ้าวไอ้เคนตะ พูดแบบนี้อย่างโดนอีกดอกหรือไงวะ " เขื่อนตะครอกใส่เขาด้วยท่าทีโมโห 
" นี่ ฉันว่าพวกนายหยุดทะเลาะกันสักแป๊บเหอะ ดูหน้าติ๋มเพื่อนนายก่อนดีกว่าไหม " เฟย์รีบห้ามทั้งสอง ก่อนจะชี้ไปที่โทโมะ ซึ่งดูเหมือนเขาจะเริ่มออกเดินไปหาคนชุดชาวพวกนั้นเต็มที 
" เอาวะ เพื่อยัยนั่นเป็นไงเป็นกัน " โทโมะตัดสินอย่างแน่วแน่ เขาจึงลองเสี่ยงบุกเข้าโกดังนั่นแบบตรงๆอย่างลูกผู้ชาย 
" แย่ล่ะ ไอ้โทโมะมันคิดจะบุกเข้าไปโต้งๆแบบนั้น นี่มันจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว " ป๊อปปี้อุทานออกมาอย่างแปลกใจ 
" เอายังไงดีวะ ปล่อยไปคนเดียวแบบนั้นมีหวังโดนย้ำแน่ " ฟางบ่นออกมาอย่างเป็นกังวล 
" ฉันว่าปล่อยให้มันลุยเดี่ยวไปเหอะ ยังไงซะหมอนั่นคงไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก " จู่ๆเคนตะก็พูดคำๆหนึ่งออกมา 
" เพราะอะไรนายถึงคิดแบบนั้นวะ เจ้านั่นน่ะเก่งก็จริง แต่อีกฝ่ายไม่อ่อนแออย่างที่นายคิดน่ะโว้ย " เขื่อนไม่เห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน 
" ฮึ~!!! ก็ความรักยังไงล่ะ นายรู้หรือเปล่า ว่าความรักเอาชนะได้แม้กระทั้งจะไม่มีทางสู้เลยก็ตามน่ะ " เคนตะอธิบายถึงเหตุผลนั้น 
" แล้วนายไปรู้เรื่องนั่นได้ยังไง แล้วก็ปกตินายไม่ถนัดเรื่องนี้อยู่แล้วนี่ ไอ้เคนตะ " เขื่อนถามเพื่อนของตน อย่างแปลกใจ 
" ก็ตำราจีบสาวของไอ้ป๊อปปี้น่ะสิ เนื้อหามันเด็ดมากๆ เลยนะโว้ย " เคนตะบอกกับทุกคน 
" เฮ้ย ตำราของไอ้ป๊อปปี้หริอวะ " เขื่อนตกใจมาก พลางชี้ไปที่หน้าของป๊อปปี้
" นี่ไอ้ป๊อปปี้ กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรักไปแล้วเหรอวะ หรือว่า นายกำลังมีความรักอยู่ห่ะ " เขื่อนคาดครั้นป๊อปปี้อย่างหนักแน่น 
" นายเคยได้ยินคำว่า ปลาหมอตายเพราะปากไหม " ป๊อปปี้บ่นออกไป ด้วยท่าทางที่หงุดหงิด 
" ไม่เคยวะ เคยได้ยินแต่คำว่า คนพูดมาก เป็นลาภ อันดี แก่ชีวิต แต่ เจ้าคน ระเบียบมาก ระวังปาก จะช้ำนะโว้ย  ฮ่าาาาา " เขื่อนพูดด้วยอารมณ์ พลางทำหน้ากวนโอ้ยใส่ป๊อปปี้ 
" รู้สึกว่านาย อยากจะไปฝึกพิเศษบ้านฉันสินะ " ป๊อปปี้พูดออกไป ด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก
" อะๆๆๆ อะไรนะ นี่ไอ้ป๊อปปี้ ฉันก็แค่ล้นเล่นเท่านั้นเองน่่า มีเรื่องตึงเครียดมากมาย มันก็ต้องมีอารมณ์ขันกันบ้าง อย่าคิดมากไปเลย " เขื่อนพยายามแก้ไขสถานการณ์อย่างเร่งรีบ เพราะเขารู้ดีว่า การไปอยู่บ้านป๊อปปี้ มันก็เหมือนนรกบนดินดีๆนี่เอง
" งั้นก็แล้วไป " ป๊อปปี้บอกกับเขื่อน พร้อมกับเดินไปหาฟาง
" เห้ออออ โล่งอกไปที " เขื่อนอุทานเบาๆ พร้อมกับเอามือมาจับที่หน้าอกของตน
 ------------------------------ [ ด้านในโกดัง ] ---------------------------------------------
" เมื่อกี้นายว่าไงนะ เรื่องสัญยงสัญญาอะไรนั่นน่ะ " แก้วถามจองเบ ถึงคำพูดเมื่อสักครู่ 
" เงียบซะ แล้วเดินต่อไปเหอะ " จองเบพูดเสียงเรียบ 
    จากนั้นทั้งคู่ก็เดินตามคนชุดขาวไปเรื่อยๆ โดยด้สนในนั้น มีแต่กลุ่มของแก๊งค์จิ้งจกขาวเต็มไปหมด ระหว่างทางที่เดินนั้น แก้วก็ยังมองหน้าของจองเบตลอดเวลา เธอยังสงสัยในตัวเขาอยู่ตลอดเวลา 
" ขอเวลาแป๊บนะ " จองเบบอกกับกลุ่มชุดขาว พร้อมกับดึงแก้วไปคุยเป็นการส่วนตัว 
" มีอะไรเหรอ ไอ้แว่น " แก้วถามเขาอย่างสงสัย 
" เธอฟังฉันให้ดีนะ สิ่งที่ฉันกำลังจะทำต่อจากนี้ ถึงมันจะเลวร้าย หรือทำให้เธอต้องคับแค้นใจมากแค่ไหน แต่ฉันอยากจะขอให้เธอ เชื่อในตัวฉันด้วยนะ " จองเบบอกกับแก้ว ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด 
" นี่นายหมายถึงอะไร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด " แก้วมองหน้าเขา ด้วยความหงุนงง ? เธอไม่รู้ว่าจองเบกำลังพูดถึงสิ่งใด แล้วทำไมเถึงอยากให้เธอเชื่อมั่นในตัวของเขา
" มันเป็นวิธีเดียวเท่านั้น ที่จะเข้าถึงตัวหมอนั่นได้ " จองเบบ่นกับตัวเอง
" นี่นาย ฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย ฉันเรียกตั้งนาน ตกลงแล้ว นายต้องการอะไรกันแน่ห่ะ ไอ้แว่น " แก้วยังถามเขาต่อ
" ป่าว ไม่มีอะไรหรอก รีบไปกันเถอะ " จองเบพอพูดจบ ก็เดินนำหน้าแก้วไปทันที สร้างความแกลงใจของแก้วไม่ใช่น้อย 
" อ้าว อ้าว มาแล้วเหรอ ทายาทจอมเวท " เชนที่นั่งอยู่ ก็ลุกขึ้น และกล่าวทักทาย ด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม
" นายเป็นใครวะ ไอ้ปลาบู่ " แก้วต่อว่าเชนทันที ที่เห็นหน้าของเขา
" ปลาบู่ยังงั้นเหรอ น่าขำดีนี่ จองเบ คนนี่ใช่ไหม ที่นายบอกว่าเป็นแฟนของโทโมะน่ะ " เชนถามจองเบ ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
" อืม.... " จองเบตอบสั้นๆ
" แกเองเหรอ ที่ไอ้แว่นนี่แค้นมา...อุ๊บ " แก้วกำลังบอกถึงคำๆหนึ่ง แต่จองเบกลับเอามือมาปิดปากของเธอไว้ซะก่อน
" หือ~!!!! เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ แค้นอะไรกัน " เชนถามแก้วอย่างสงสัย
" ไม่มีอะไรหรอก นี่นายยังไม่รู้หรอว่า แฟนของโทโมะน่ะ สติไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ เมื่อตื่นเต้น ก็จะพูดนั่นพูดนี่ไม่มีแก่นสารเลยสักนิด " จองเบอธิบายให้เชนฟังอย่างกระจ่าง
" นี่นายว่าฉันเหรอ " แก้วยังคงสงสัยกับคำพูดของจองเบ
" เอาเถอะ จะว่าไปยัยนี่ก็สวยเหมือนกันนี่ แต่เสียดายที่เป็นทอมน่ะ โทโมะมันคงจะชอบของแปลกๆแบบนี้สินะ " เชนกล่าวชมแก้ว ก่อนที่จะปัดคำพูดที่ร้ายแรงออกไปด้วย ทำเอาแก้วชักจะเริ่มมีน้ำโห
" ท่านประธาน แย่แล้วครับ มีคนๆหนึ่งบุกเข้ามา พวกเราเอาไม่อยู่จริงๆครับ อ๊ากกกกกกกกกกกก "  ลูกน้องของเชนวิ่งเข้ามารายงาน ด้วยสีหน้าแตกตื่น ก่อนจะถูกประตู ที่ถูดผลักอย่างแรง ทำให้เขาลอยปลิวไปติดฝ่าผนังอีกด้านหนึ่ง
" ไอ้จองเบบบบบบบบ " เสียงแหบๆ ลอยมาอีกด้าน พร้อมกับการปรากฏกายของเจ้าชายหน้าสวย ที่ดูเหมือนเขาจะเหน็ดเหนี่อยอยู่ไม่น้อย
 " ไอ้-หน้า-ติ๋ม " แก้วที่พอเห็นโทโมะก็แปลกเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าเขาคนเดียวจะเก็บคนเป็นร้อยๆแบบนั้นได้
" อ้าววว นึกว่าใคร ที่แท้ก็น้องชายสุดที่รักนี่เอง ฝีมือยังเข้มเหมือนเดิมเลยนิ " เชนกล่าวชมน้องชายของเขา ด้วยสีหน้าที่ชอบใจ
" ฉันไม่ใช่น้องของแก ไอ้เชน นับตั้งแต่ที่นายคิดจะฆ่าฉัน ฉันไม่มีวันญาติดีกับแกหรอก " โทโมะพูดกับพี่ชายของตน ด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น
" จองเบ คราวนี้แหละ นายจะต้องพิสูจน์ให้ฉันได้เห็นถึงความภักดีของนายซะที " เชนบอกกับจองเบ ก่อนที่จะชี้ไปที่โทโมะ ซึ่งจองเบที่ดูเหมือนจะรู้ว่า เชนต้องการอะไร เขาจึงเดินไปที่โทโมะทันที
" ไอ้่จองเบ นี่นายหักหลังพวกเราหรอวะเนี่ย ฉันเป็นเพื่อนนายมาตั้ง 10 กว่าปี นี่นายไม่เห็นคุณค่าของคำว่าเพื่อนเลยหรือไง
" พลั่วะ ~!!!! " จองเบอัดโทโมะอย่างไม่ใยดี ทำให้โทโมะลงไปนอนบนพื้น แต่ว่าเขายังมีสติอยู่ จึงลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย
" เป็นไรหรือปล่าว ไอ้หน้าติ๋ม นี่ไอ้แว่น นายทำเพื่อนตัวเองทำไมวะ " แก้วที่เข้าไปประคองโทโมะไว้ พร้อมกับหันไปโวยใส่จองเบ แต่ว่าจองเบยังมองทั้งสอง ด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก
" ดีมาก มันต้องยังงั้นสิวะ จองเบ เอาล่ะไปกันได้แล้ว  " เชน เดินนำออกไป ก่อนที่จองเบจะเดินตามเขาไป ในช่วงสุดท้ายที่จะเดินจากไป จองเบโยนเหรียญทองไปให้แก้วกับโทโมะ ทำเอาโทโมะถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ ทันทีที่ได้เห็นเหรียญทอง เหรียญนั้น 
" ไอ้จองเบ " โทโมะบ่นออกมาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น พร้อมปาดน้ำตาตัวเอง โดยมีแก้วช่วยพยุงตัวเขาไว้ 
" ไอ้แว่นนั่น มันบ้าไปแล้ว กล้ามากนะ ที่หลอกฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้มันลอยนวลไปได้แน่ " แก้วระบายออกมาอย่างโมโห ที่เธอโดนหลอกเข้าเต็มเปา 
" เชื่อใจอะไรกัน ทำแบบนี้จะให้ฉันเชื่อใจเนี่ยนะ ไอ้บัดซบเอ้ย " แก้วบ่นกันตัวเอง 
" ชั่งเถอะ ฉันว่าเราไปพักกันก่อนดีกว่าเถอะ เจ็บจะแย่อยู่แล้ว " โทโมะปัดประเด็นพร้อมกับเดินตรงไปที่คลับของเขา โดยมีแก้วช่วยพยุงตัีวเขาไปตลอดทาง 
-------------------------- To Be Continued -----------------------------------
       จบไปอีกตอนแล้วนะครับ เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย แต่ยังไงซะ เพื่อคุณผู้อ่าน จะพยายามให้เต็มทีจ้า