โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

            >>>> ความเดินตอนที่แล้ว <<<< 

" นี่ไอ้หน้าหมี นายมาก็ดีแล้ว ทำเอาฉันเหนื่อยตั้งนาน " 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

       " ฟาง part "

" แล้วเธอมาตามหาฉัน ทำไมมิทราบ " ไอ้หน้าหมีเริ่มกวนโอ้ย

" นี่ ไอ้หน้าหมี ฉันก็แค่...เออ...แค่... " ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมฉันถึงพูดไม่ออก อเจอหน้าหมอนี่ทีไร ดูราวกับฉันจะเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนทันที 

" เธอออ นี่ ยัยเฉิ่ม ใจลอยอะไรนักหนาห่ะ " ไอ้หน้าหมีชักจะรำคาญใหญ่ จากนั้นเขาก็เอามือมาแตะหน้าผากฉัน 

" นี่นาย เอามือออกไปจากหน้าเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี่นะ " ยัยแก้วที่ เหตุการณ์ก็รีบปัดมือของไอ้หน้าหมีทันที

" ฉันก็แค่อยากจะช่วย ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี่เลยนี่ " ไอ้หน้าหมีบ่นออกมา 

" พี่ฉัน ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ไอ้หน้าหมี ที่จะเป็นน่ะ ก็เพราะนายยังไงล่ะ " ยัยเฟย์ต่อว่าไอ้หน้าหมีใหญ่

" ตกลงฉันผิดเหรอ " ไอ้หน้าหมีชี้ไปที่หน้าของตัวเอง

" ใช่แล้วล่ะ นายหมีควาย " ยัยแก้ว ล้อหนักเลย 

" นี่เธอกล้าว่าฉันเป็นหมีควายเลยเหรอ ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับพวกเธอแล้วนะ " ดูไอ้หน้าหมีจะโกรธเอามากๆ 

" แล้วนายจะทำอะไรพวกฉัน " ยัยเฟย์ยังโจมตีไม่หยุด 

" กริ๊ก~!!!! " ทันใดนั้นไอ้หน้าหมีชูมือขึ้น และดีดนิ้วอย่างไว สิ้นสุดเสียงที่ดูเหมือนไอ้หน้าหมีจะส่งสัญญาณบางอย่าง จู่ๆก็มีชายกลุ่มหนึ่ง ประมาณ 4-5 คน ใส่ชุดทหาร เข้ามาจับตัวพวกเราไว้ทันที 

" พวกแกเป็นใครน่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ " ฉันดิ้นสุดฤทธิ์ 

" ไอ้พวกบ้า พวกนายไม่ตายดีแน่ " ยัยส่งเสียงเตือนคนพวกนั้น 

" ช่วยยยย ด้วยยยยยย มีคนกำลังจะฉุด ช้านนนนนน " ยัยโวยวายใหญ่

" นี่เธอ หุบปากได้แล้ว พวกนายพายัยบ้าพวกนี่ไปขึ้นรถ เร็วเข้า~!!! " ไอ้หน้าชี้สั่งคนของมันอย่างดุดัน 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

    จากนั้น คนของไอ้หน้าหมีก็ลากพวกเราขึ้นรถหุ้มเกราะคันหนึ่ง ไอ้หน้าหมีนี่มันเป็นใครกันนะ มีทหารคุ้มครองไม่พอ แถมยังมีรถอันเบ้อเริ้มซะขนาดนี้เนี่ย แถมตลอดทางที่พวกอยู่ในรถ ไอ้หน้าหมีก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน ราวกับจะฆ่าฉันให้ตายยังไงยังงั้น 

" นี่นาย จะคิดจะพาพวกดราไปไหนกันห่ะ " ฉันถามคนที่เอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่ได้ 

" ก็จะอบรมพวกเธอ ให้อยู่ในกฏเกณฑ์ยังไงล่ะ " ไอ้หน้าหมีดูจริงจังมาก 

" อบรมอะไรกันห่ะ นายซะมากกว่าที่ต้องอบรมเรื่องมารยาทน่ะ " ยัยแก้วยังด่าต่อไป

" ทำตัวยังกะทหาร เชอะ~!!! " ยัยเฟย์ดูท่าทางจะอารมย์ไม่ดี 

" นี่พวกเธอก็ให้มันน้อยๆหน่อยนะ รู้รึปล่าวว่าคุณหนูป๊อปปี้น่ะ เขาเข้าสงครามที่ซีเรียตั้งแต่อายุเพียง 14ปี

ด้วยความสามารถของคุณหนู จึงทำให้สงครามจบลงด้วยชัยชนะของพวกเรายังไงล่ะ " จู่ๆ นายทหารที่นั่งอยู่ข้างก็พูดขึ้น ตอนนี้ไอ้หน้าหมีดูจะเก๊กเป็นพิเศษ แหม๋ก็ลูกน้องคนสนิทอธิบายสรรพคุณซะยาวเยียด ขีเกียจจะฟังอยู่ล่ะ 

" หน้าอย่างนายเนี่ยน่ะ ฉันไม่เชื่อหรอก " ฉันพูดขึ้น พลางประชด 

  หลังจากที่นั่งรถมานาน จู่ๆรถก็แล่นช้าลง ดูเหมือนว่าพวกเราคงจะถึงที่หมายซะที พอพวกเราลงจากรถ ก็ต้องตกตะลึงกับ สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

" นี่มันบ้าน หรือ ค่ายกักกัน กันแน่เนี่ย " ยัยแก้วอุทานออกมา

" ทำไม บ้านฉันมันแปลกตรงไหนมิทราบ " ไอ้หน้าหมีพูดขึ้นอย่างสงสัย

" นี่ นายยังคิดว่ามันปกติเหรอเนี่ย บ้านอะไรกัน มีรั้วสูงตั้ง 4 เมตร นายคิดว่าพวกข้างไหนจะหนีออกมาหรือไง " ฉันชี้ไปที่บ้านของหมอนั่นทันที

" ก็แค่สร้างไว้ เพื่อกันระเบิดนะ " ไอ้หมอนั่นพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉย

" ระเบิดยังงั้นเหรอ บ้านนายนี่ ปาระเบิดกันทุกวันเลยหรือไง " ยัยเฟย์ถามไอ้หน้าหมีต่อ

" ตูมมมมม~!!! " จู่ๆ เสียงระเบิดชนิด K-400 ก็ดังขึ้น พวกเรารีบเอามืออุดหูทันที

" วายยยยย ช้านนนนน ยังพูดไม่จบเลยยยย " ยัยเฟย์ตกใจสุดขีด

" พวกเธอนี่ จะแหกปากร้องทำไม มันก็อีแค่ระเบิด ฉันได้ยินมันประจำจนเข้ากับมันได้แล้วล่ะ "  ไอ้หน้าหมีบอก อย่างใจเย็น จะสุขุมไปไหนเนี่ย 

" แต่นี่ มันไม่ตลกแล้วนะ " ยัยแก้วหงุดหงิดขึ้นทันควัน 

" เฮ้้้้................... พวกที่อยู่ตรงนั้นน่ะ รีบหมอบเร็วซิ " นายทหารคนนึง พูดขึ้นเสียงดัง 

" ยัยหน้าเฉิ่มระวัง " จู่ๆไอ้หน้าหมี ก็ผลักฉันออกไป 

" พลั่ก~!!! โอ้ยยยยย " เสียงของไอ้หน้าหมีดังขึ้นอย่างเจ็บปวด เพราะโดนสะเก็ดระเบิดกระแทกเข้าด้านหลังของหมอนั่นเต็ม ถ้าเกิดไอ้หมอนี่ไม่ผลักฉัน คนที่โดนคงจะเป็นตัวฉันเป็นแน่ 

" นี่นาย อย่าตายนะ " ยัยเฟย์ตกใจมาก เลยพั้งปากออกไป ยัยบ้านี่ปากเสียจริง ตอนนี้ขาของฉันเริ่มก้าวไม่ออก ก็ไม่รู้ว่ามีแรงอะไรมาเกาะขาของฉันไว้ ใจหนึ่งก็อยากวิ่งเข้าไปดู แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งหนี แต่ในเมื่อขามันก้าวไม่ออกเนี่ยน่ะสิ เห้ออออ คนสวยงง? 

" ทำใจดีๆไว้ ไอ้หน้าหมี โดนแค่ถึงกับ อยากนอโล่งเลยรึไง " ยัยแก้วนี่ก็อีกคน ปากเสียเกินไปแล้ว ตอนนี้น้ำตาของฉันเอ่อล้นออกมา ได้แต่ตะโกนให้ไอ้หมอนั่นรับรู้ 

" ไอ้หน้าหมีตื่นขึ้นมาเซ่ มาเถียงกับฉันคนนี้ ฉันคือ ฉันคือยัยหน้าเฉิ่มที่ชอบทะเลาะกับนายนังไงล่ะ " 

ฉันตะโกนออกไปสุดกำลัง 

" ฉันว่าเอาระเบิดปาเข้าไปอีกลูกดีไหม " แล้วมันก็ได้จะไปสบาย เห้ยยยยย~!!!

คิดอะไรไม่เข้าเรื่องอีกล่ะยัยแก้ว

" เดี๋ยวมันก็ตายกันพอดี ฉันว่าเอาหินมาปาหัวมันให้สติมันคืนมาจะดีกว่านะ " ก็ดีกว่าระเบิดล่ะนะ แถมได้แผลที่หัวด้วย เธอจะบ้าไปแล้วเหรอยัยเฟย์ แม้แต่น้องสาวฉันก็คิดอะไรตื้นๆ 

" หยุดได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย " จู่ๆ ไอ้หน้าหมีก็ลุกขึ้นเฉย 

" อ้าวไม่ตายอีกเหรอเนี่ย " ยัยแก้วยังปากเสียไม่เลิก 

" คนอย่างฉันน่ะ เอามาซักสิบลูก ฉันก็ยังอยู่ได้ " ไอ้หน้าหมีดูมั่นใจมาก 

" นี่ ยังไงก็ขอบใจที่ช่วยฉันไว้นะ " ฉันเดินไปหาไอ้เจ้านั่นอย่างง่ายดาย ทีเมื่อกี้ยังก้าวขาไม่ออกเลย 

" เฮอะ เรื่องเล็กน้อยน่า " ไอ้หมอนี่ยังหยิ่งเหมือนเดิม 

" ไหนๆก็มาบ้านฉันแล้ว งั้นก็มาทานข้าวข้างในก่อนมา " ไอ้หน้าหมีดูจะเป็นมิตรมากขึ้น นายเป็นคนลากพวกเรามาเองนี่ ไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อย

  จากนั้นพวกเราก็ทานอาหารกันอย่างสนุกสนาน กับข้าวบ้านไอ้หมอนี่มีแต่ของฝรั่งทั้งนั้นเลย กลัวอ้วนชะมัด จู่ๆยัยแก้วก็พูดคำๆนึงขึ้นมา

" นี่นาย ตกลงนายมาเข้าคลับของไอ้หน้าติ๋มได้ยังไง " ยัยแก้วเริ่มบันทึกข้อมูลทันที

" ฮะ ฮ่าาาาา   " พอยัยแก้วถามจบ จู่ๆไอ้หน้าหมีก็หัวเราะขึ้นมา ทำเอาพวกเรางงไปกันใหญ่ 

" คลับของไอ้หน้าติ๋มยังงั้นเหรอ จะบอกให้ก็ได้ ไอ้คลับที่พวกเธอกำลังตั้งตนเป็นศัตรูอยู่เนี่ย ความจริง ฉันตั้งหากที่เป็นคนริเริ่มตั้งคลับแห่งนี้ขึ้นมา " ไอ้หน้าหมีใช้น้ำเสียงที่แข็งกระด่าง  

" อะไรนะ " พวกเราพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง 

" ตกใจอะไรกัน อย่าลืมว่าตัวฉันน่ะ ได้ผ่านการอมรมจากทหารน่ะ การที่ฉันตั้งคลับนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อกำจัดพวกอันธพาลทั้งหลาย แต่มันยังีจุดประสงค์อีกอย่างนึง " 

" อย่างไหนกันล่ะ " ฉันถามเจ้านี่ต่อ 

" ไม่บอกหรอก มันเป็นความลับระหว่างพวกเรา 5 คน " ไอ้หน้าหมีพูดขึ้น 

" นี่นายจะบอกรึไม่บอกห่ะ " ยัยแก้วเริ่มโมโห 

" ใจเย็นก่อนสิ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ถ้าฉันบอกพวกเธอไปแล้ว พวกเธอก็ห้ามก้าวก่ายกับหน้าที่ของพวกเราก็แล้วกัน " ไอ้หน้าหมียื่นข้อเสนอให้ 

" ไม่มีทาง ตราบใดที่ฉันยังอยู่ ฉันจะปล่อยให้พวกนายใช้ความรุนแรงไม่ได้เด็ดขาด " ยัยแก้วยื่นคำขาด

" งั้นก็ได้ ต่อไปนี้ พวกเธอคือศัตรูของพวกเราอย่างเป็นทางการ " ไอ้หน้าหมีชักจะอารมย์ไม่ดีเช่นกัน 

         เห้อออ สุดท้ายก็ยังเป็นศัตรูคู่แค้นกับไอ้พวกนี่อยู่ดี แต่วันนี้ฉันได้รู้แล้วล่ะว่า ไอ้หน้าหมีป๊อปปี้จริงๆก็ไม่ได้เก๊กไปซะทุกเรื่องหรอกนะ แถมยังอุตส่าห์ช่วยฉันให้พ้นจากสะเก็ดระเบิดนั่นอีก นี่เราคงจะรักไอ้หมอนั่นจริงๆแล้วสินะ แต่ไม่สิ พอมาคิดดูอีกที ยัยแก้วน่ะสำคัญกว่าไอ้หมอนั่นซะอีก ไอ้หน้าหมี ความรักของฉันกับนายคงจะเป็นเหมือนเส้นขนานล่ะนะ 

                      To Be Continued 

 ตอนหน้า FFK ยังคงทำภารกิจต่อไป ซึ่งคนที่พวกเธอกำลังจะสืบข้อมูลอยู่นี้ ถือว่าเป็นบุคคลที่ดูลึกลับที่สุดและน่าแปลกประหลายที่สุด โดยเพื่อนๆของเขาต่างให้ฉายาว่า " จอมมารแห่ง K-Otic "