โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

        >>>> ความเดิมตอนที่แล้ว <<<<
  หลังจากที่ไอ้หน้าลิงออกจากห้องน้ำปุ๊ป ก็เดินไปเจอกลุ่มนักเลงกลุ่มใหญ่ปั๊บ แล้วพวกเราควรจะทำยังไงดีนาาา
------------------------------------------------------------------------------------------------
       " เฟย์ part "
  ตอนนี้พวกฉัน FFK กำลังสุ่มอยู่ในพุ่มไม้เพื่อดูไอ้หน้าลิงที่ตอนนี้ มันกำลังเผชิญกับพวกนักเลงนักเรียนกลุ่มใหญ่  ซึ่งถ้าพวกเราเข้าไปตอนนี้มีหวังเละกับไอ้หน้าลิงเคนตะนั่นแน่ 
 " อะ..อ้าว คุณชายเคนตะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะเนี่ย รู้รึป่าวว่าที่นี้มันถิ่นของพวกเราน่ะ " ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มพวกนักเลงนั่นพูดขึ้น 
 " ฉันก็แค่มาเข้าห้องน้ำ ไม่ยักจะรู้ว่าห้องตรงนี้เป็นที่ของพวกนาย น่าขยะแขยงเสียจริง ฮ่าๆๆๆ  " 
 ไอ้หน้าลิงหัวเราะออกมา ทำเอาไอ้พวกนั้นไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก 
 " หน๊อย!!! แก กล้ามากนะที่มาคนเดียวน่ะ " ชายอีกคนทำท่าเอาเรื่อง 
 " ใครบอกว่าเจ้าหมอนี่มาคนเดียวล่ะ " จู่ๆ ยัยแก้วก็ลุกพรวดออกไป ยัยบ้านี่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆเลย 
 " นี่ยัยทอม เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง " ไอ้หน้าลิงพูดขึ้น อย่างตกใจ 
 " ก็แค่เดินมาผ่านมาน่ะ ก็ไม่อยากจะเห็นลิงโดนลุมล่ะนะ " ยัยแก้วดูไม่ค่อยจะใส่ใจกับคำพูดของตัวเองสักเท่าไหร่ 
 " นี่เธอ กล้าว่าฉันเป็นลิงหรือไง " ไอ้หน้าลิงเริ่มหัวเสีย
 " ฉันว่าเก็บคำพูดไว้ แล้วลุยกับพวกนั้นดีกว่านะ " ยัยแก้วดูท่าทางมั่นใจมาก 
 " พี่ฟางจะไม่ไปช่วยพวกนั้นหน่อยหรอ " ฉันบอกกับพี่สาวของฉัน ที่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะนิ่งๆอยู่ยังไงก็ไม่รู้ 
 " เริ่องวิวาท์น่ะ ปล่อยให้ยัยแก้วกับไอ้หน้าลิงนั่นจัดการเองล่ะกันนะ " พี่ฟางพูดขึ้น พร้อมสีหน้าดูเป็นกังวล
 " มีแค่ 2 จะสู้กับฉันตั้งสิบกว่าคนเนี่ยนะ ฮ่าาาาา   " พวกนั่นหัวเราะกันใหญ่
 " จะดูถูกกันเกินหน่อยแล้ว " ไอ้หน้าพูดยังไม่ทันจบ ก็กระโดนถีบพวกนั้นทันที หมอนี่จะใจร้อนไปไหนเนี่ย 
 " พลั่ก!!!! โอ้ยยย ... " ไอ้ลิงโดนจับทุ่มอย่างแรง
 " แกนี่จะประมาทพวกเราเกินไปแล้ว พวกเราเป็นถึงกลุ่มปีกสีม่วงแห่ง Kamekaze เชียวนะ " ชายรูปร่างท่วมพูดขึ้นอย่างภูมิใจ 
 " กลุ่มปีกสีม่วงยังงั้นเหรอ ไม่ยักจะรู้จักเลยสักนิด " ยัยแก้วบ่นอย่างเซง 
 " นี่เธอ ยัยทอมอกแบน กลุ่มของพวกเราน่ะเป็นถึงแชมป์มวยปล้ำมา 3 ปีซ้อนเชียวนะ ใครที่คิดจะมาต่อกรกับพวกฉัน มันต้องไม่ตายดีแน่ " คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น
 " มิหน้าล่ะ แต่ล่ะคนยังกะหมูสวรรค์ทั้งนั้น ^__^ " ยัยแก้วกลั้นหัวเราะไว้ แต่มันก็หน้าขำเหมือนกันนะ ก็เจ้าพวกนั้นน่ะอ้วนยังกะหมู ไม่รู้ว่ากินอะไรกันมานักหนา ไม่เหมือนฉันเลยสักนิด กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน....
 " ม.5 ห้อง A แก้วใจกล้า จะลุยล่ะนะ " ฉันแก้วดูเหมือนจะเอาจริงขึ้นมา 
 " แก้วใจกล้า ฮ่าาาาา ชื่อติ๊งต๊องจริ๊ง พวกเราไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ หลบไปไกลๆไป๊ " พวกนั้นดูถูกยัยแก้วอย่างหน้าตาเฉย 
 " รับไปซะ ไอ้หมูตอน " ยัยแก้วพุ่งหมัดไปที่คนตัวอ้วนนั่นทันที 
 " พลั๊ว!!!! " ไอ้อ้วนนั่นโดนต่อยเข้าอย่างจัง ทำให้เขาถึงกับล้มทั้งยืน ทั้งที่ไอ้อ้วนนั่นหนักตั้ง 80 กว่าโล ยัยแก้วยังซัดให้ล้มได้ง่ายๆ 
 " เธอก็เก่งเหมือนกันนี่ยัยทอม ชักจะมันมือขึ้นมาแล้วซิ " ไอ้หน้าลิงลุกขึ้นมา พร้อมกับตั้งท้าเข้าไปช่วยยัยแก้ว 
 " อ๊ากกกกกกก @#$%^#!#$^^#@#!#$!!@ " เสียงตะลุมบอนดังไปทั่วบริเวณ จากนั้นก็ได้ยินหมูร้องเสียงดังโหยหวน 
 " พลั่กกกกก ย๊ากกกก " จากนั้นกลุ่มคนหน้าหมูปีกสีม่วงอะไรนี่แหละ ก็ล้มเรียงรายเละไม่เป็นท่า จากฝีมือของยัยแก้วกับไอ้หน้าลิง ที่ตอนนี้ทั้งสองคนดูท่าทางจะเหน็ดเหนี่อยมาก
 " ยัยแก้วเป็นอะไรไหม " ฉันรีบออกไปดูยัยแก้วทันที
 " ฉันไม่เป็นไรง่ายๆหรอกน๋า " ยัยแก้วตอบฉัน ด้วยน้ำเสียงหนกแน่น
 " แล้วนายล่ะไอ้หน้าลิง " พี่ฟางที่ตามออกมาถามชายหน้าลิงขึ้น ดูเหมือนใบหน้าของเขาจะมีรอยเขียวช้ำอยู่นิดๆ
 " แค่พวกลูกกระจ๊อกน่ะ ความจริงแล้วแค่ฉันคนเดียวก็รับมือได้สบายๆ " ไอ้หน้าลิงดูโอหังขึ้นมาทันใด ถ้าไม่มียัยแก้ว ป่านนี่คงจะกลายเป็นลิงซอมบี้แล้วล่ะมั้ง 
 "  ยังจะปากดีอีก รู้แบบนี้ปล่อยให้โดนพวกนั้นลุมซะนี้ " ยัยแก้วบ่นอย่างหัวเสีย 
 " แฮะๆ ยังไงก็ขอบใจพวกเธอมากเลยนะ ที่ช่วยฉันน่ะ เอางี้ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็มาเที่ยวที่บ้านฉันเอาไหม "
 ไอ้หน้าลิงพูดขึ้นอย่างเป็นมิตร  นี่คงเป็นจะเป็นโอกาสที่ดีแน่เลย 
 " งั้นพวกเราไปก็ได้ " ฉันพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะว่าเป้าหมายของพวกเราก็คือข้อมูลของไอ้หมอนี่ นี่ล่ะ
 " ถ้างั้นเย็นนี่ พวกเธอก็รออยู่หน้โรงเรียนล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้คนขับรถไปรับ "  ไอ้หน้าลิงบอกกับพวกเรา 
 " ตกลงตามนี้นะ " ยัยแก้วพูดขึ้น 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
   >>>> เย็นวันนั้น <<<<
  " แก้ว part " 
" ทำไมคนของไอ้หน้าลิงมันช้านักวะเนี่ย " ฉันบ่นออกมา เพราะว่ารอคนของไอ้หมอนั่นเป็นชั่วโมงๆ แล้ว
   >>> 10 นาที ต่อมา <<<
 " ไม่ไหวจะทนแล้ว ป่ะ ยัยเฟย์ ยัยฟาง กลับบ้าน " ฉันชักจะกลั้นความอดทนไม่ค่อยอยู่
 " ยัยแก้วอดทนหน่อยสิ " ยัยฟางตะครอกใส่ฉัน
 " พี่ฟางพูดถูกแล้วล่ะ อดทนอีกนิด เพื่อข้อมูลที่สำคัญ " ยัยเฟย์เห็นด้วยกับยัยฟาง พอตอนปกติจะเออ... ออกับฉันไปหมดนี่นา 
    สักพักก็มีรถเก๋งสีดำ คันหนึ่งแล่นมาจอดตรงหน้าพวกเรา 
 " เชิญครับคุณหนูทั้งสาม ผมเป็นคนขับรถของบ้าน ซึทจิยะครับ " ตาลุงคนขับรถพูดขึ้นก่อนจะเปิดประตูให้พวกเราขึ้นรถ 
 " นี่ลุง ตกลงไอ้คุณหนูของลุงเนี่ยเป็นใครมาจากไหนล่ะ " ฉันถามตาลุงที่ตอนนี้ แกทั้งขับรถ ทั้งร้องเพลงฝรั่งไปด้วย ไม่รู้ไปเรียนภาษามาจากไหนกันนะ 
 " อ่อ คุณหนูเคนตะเขาเป็นลูกของท่านประธานชมรมฟันดาบแห่งประไทยยังไงล่ะ แม่หนู " ตาลุงนั่นพูดออกมา 
 " ชมรมฟันดาบเรอะ ไม่เห็นจะคุ้นเลยนี่ " ยัยเฟย์พูดออกมาอย่างแปลกใจ 
 " ก็ชมรมฟันดาบเนี่ย ท่านประธานตั้งขึ้นเพื่อฝึกสอนให้กับหน่วยรบพิเศษของอเมริกายังไงล่ะ แล้วก็ชมรมฟันดาบของตระกูล ซึทจิยะเนี่ย ถือเป็นชมรมอันดับของโลกด้วยนะ " ตาลุงนี่อธิบายซะยาวเลย 
  และแล้วก็มาถึงที่หมายซะที 
        >>>>> บ้าน ซึทจิยะ <<<<<
  " นี่แหละ บ้านซึทจิยะ ผู้เชี่ยวชาญด้านฟันดาบ และศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่น " ตาลุงเอ่ยขึ้นทันที ที่มาถึง
   ตอนนี้พวกเราก็มาถึงบ้านของไอ้หน้าลิงนั่น ซึ่งจากที่ดูคราวๆก็จะเป็นบ้านสไตล์ญี่ปุ่นโบราณ แต่หลังใหญ่มาก กว่ารถจะไปถึงตัวบ้านก็ราวๆ 500 เมตร แต่มันแปลกตรงที่ว่าบอดี้การ์ดทุกคนในบ้านหลังนี้ กลับมีดาบซามูไรพกติดตัวกันทุกคนเลย สมัยนี้ยังจะใช้ดาบกันอยู่อีก 
 " อ้าว...พวกเธอมาช้าจังเลยนะ " ไอ้หน้าลิงออกมาต้อนรับ
 " ก็คนขับรถของนายน่ะขับรถยังกะเต่าคลานนี่ " ยัยฟางบ่นออกมา 
 " เออๆ ฉันผิดก็ได้ เอ้า!!! เข้ามาก่อนสิ " ไอ้หน้าลิงเชื้อเชิญให้พวกเราเข้าไป 
   พอเข้ามาด้านในนี่ แตกต่างจากด้านนอกลิบลับเลย มีแต่เฟอร์นิเจอร์เต็มไปหมด แต่ดูเหมือนว่าดาบซามูไรนี่จะอยู่ทุกหนทุกแห่งเสียจริงๆเล้ย
 " บ้านนายเนี่ย สุดยอดจริงๆเลยนะ  มีแต่ดาบเต็มไปหมดเลย นายคงจะชอบดาบพวกนี่มากเลยสินะ " 
  ฉันถามไอ้หมอนี่อย่างตื่นเต้น 
 " ที่จริง ตัวฉันน่ะ...อยากเป็นนักร้อง แต่พ่อฉันอ่ะดิ ชอบบังคับให้ฉันฝึกวิชางี่เง่าอะไรก็ไม่รู้ " ไอ้หน้าลิงตอบฉัน แต่สีหน้าดูเศร้าสร้อยลง 
 " งั้นก็ทำในสิ่งที่นายอยากทำสิ " ฉันพยายามทำให้ไอ้หน้าลิงดีขึ้น 
 " แต่ว่า...พ่อฉันน่ะ " ไอ้หน้าลิงพูดอย่างตะกุกตะกั่ก
 " นี่ ชีวิตเป็นของเรานะ ไม่ได้มีใครมาบ่งการ ความฝันของนายน่ะ ถ้าคิดที่จะทำมันจริงๆล่ะก็ ฉันเชื่อว่านายต้องทำมันได้อย่างแน่นอน " ฉันพูดขึ้นอย่างมั่นใจ
 " ใช่แล้วล่ะไอ้หน้าลิง ยังไงซะ พวกเราก็เป็นกำลังใจให้นายเสมอนะ " ยัยเฟย์เสริมบ้าง
 " เรื่องพ่อของนายน่ะ ที่จริงแล้ว ฉันก็เคยทะเลาะกับพ่อเรื่องความฝันเหมือนกัน แต่ว่าฉันก็แสดงความสามารถให้ท่านได้เห็นว่า แท้ที่จริงแล้วฉันก็มีความสามารถในด้านร้องเพลงที่เหนือความคาดหมายของท่าน จนพ่อของฉันยอมรับฉันได้อย่างไม่ลังเล "  ยัยฟางอธิบายซะยาว
 " ฉันเชื่อว่าสักวัน พ่อนายจะยอมรับในตัวตนของนายนะ ไม่วันใดก็วันนึ่ง " ฉันเสริมยัยฟางบ้าง
 " ขอบใจพวกเธอมากเลยนะ ที่ช่วยให้ฉันมีแรงสู้น่ะ ที่จริงเธอก็น่ารักเหมือนกันนี่ยัยทอมปีศาจ " ไอ้หน้าลิงยิ้มให้พวกเรา แต่มันยังจะกวนโอ้ยเหมือนเดิม
 " นี่ ไอ้บ้า อยากโดนมากรึไงห่ะ " ฉันสบถ อย่างหัวเสีย
 "  เออๆ ฉันขอโทษ เอาล่ะมากินชูชิกัน เถอะ " ไอ้หน้าลิงบอกกับพวกเรา พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม 
 " ชูชิยังงั้นเหรอะ งั้นฉันก็ลุยล่ะนะ " ยัยเฟย์รีบวิ่งไปก่อนเพื่อน 
       สุดท้ายก็ได้ข้อมูลของไอ้หน้าลิงนี่มานิดเดียว แต่ที่รู้ๆก็คือ เจ้าบ้านี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ 
                                                To Be Continued