โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                                   >>>> เขื่อน past <<<< 

   สวัสดีครับ ผมเขื่อนนะครับ หลังจากเรื่องราววุ่นๆ ก็ได้จบไปอย่างไม่ค่อยจะสวยหรูสักเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามแค่เพื่อนๆของผมปลอดภัยก็สบายใจแล้วล่ะครับ ทีนี้ผมจะได้ทำงานของผมได้เต็มที่ซะที 

  ตอนนี้ผมออกจากคลับ K-Otic เพื่อที่จะทำในสิ่งที่ผมจะต้องทำซะที นั่นคือ การหาข้อมูลจากฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตัวผมนั้นชอบการเป็นนักสืบมาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งการเป็นนักสืบนั้นไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นได้ง่ายๆ โดยคุณสมบัติของนักสืบนั้นจำเป็นต้องมีความรอบคอบสูง ไหวพริบต้องดีด้วย แต่ว่าเคล็ดลับในการเป็นสายสืบที่ดีก็คือ การใช้ภาษาที่ถูกต้อง และต้องเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีด้วย ซึ่งคุณสมบัติเหล่านี้ ผมสามารถก้าวขีดความสามารถตรงนั้นไปได้อย่างสบายๆ ถ้าจะพูดถึงความสามารถของผมแล้ว ทุกคน คงจะรู้ว่าผมน่ะเป็นคนพูดมาก พูดเก่งอย่างที่หาใครเปรียบไม่ได้ อาจเป็นเพราะหน้าที่แทรกซึมของผม ที่วันๆก็ต้องเข้าไปเจรจากับคนอื่นๆไม่ซ้ำหน้า เพื่อที่จะเก็บรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุดนี่ล่ะ เพราะฉะนั้นการพูดของผมจะมีวิธีการที่แตกต่างจากคนอื่นมากๆครับ

        (พ่อของเขื่อนเป็นหัวหน้าหน่วย MI6 )

  วันนี้ ภารกิจของผมก็คือ การแทรกซึม เก็บข้อมูลจากแก๊งค์หน้าใหม่ ซึ่งจากที่สอบถามเด็กนักเรียนแถวนั้น ก็ได้ข้อมูลมาดังนี้ครับ แก๊งนี้มีชื่อว่า จิ้งจกขาว อาจฟังดูคุยไหมครับ ก็แก๊งค์ยัยทอมนั่นเพิ่งซัดไปหมาดๆนี่เอง ดังนั้น เพื่อความไม่ประมาท ป๊อปปี้จึงได้สั่งให้ผมตามไปดูพวกนั้นอย่างใกล้ เพราะพวกมันอาจจะแก้แค้นพวกเราเมื่อก็ได้ และจากข้อมูลที่ผมได้มาก็คือ แก็งค์นี้มีฐานทัพลับอยู่ในโรงเรียน มีสมาชิกโดยประมาณ 50-70 คน แต่ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าหัวหน้าแก๊งค์นี้คือใครกันแน่ แต่ว่า ในเวลานี้ผมก็ได้มาถึงสถานที่ตั้งของแก๊งนี้เรียบร้อยแล้วล่ะ ทางด้านหน้าของผมเป็นโกดังเก่าๆที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารอย่างที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ด้านหน้าของโกดังหลังนั้น มีกลุ่มเด็กนักเรียนรูปร่างผอมบ้าง สูงบ้างปะป่นกันไป แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจก็คือ พวกมันใส่ชุดสีขาวกันทุกคน ซึ่งตลอดการเดินทางมานั้น ผมรู้สึกถึงการระกดรอยของใครบางคน แต่ดูเสียงฝีเท้าของเขาแล้ว คงจะเป็นคนที่มีรูปร่างผอมบางเป็นแน่แท้ เพราะเสียงฝีเท้าเบามากเลย ถึงแม้ตัวผมที่หูดีจมูกไวก็ตาม ยังแทบจะได้ยินเสียงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น 

 ทันใดนั้นเองที่ผมกำลังนอนซุ่มเพื่อดูลาดลาวจากฝ่ายตรงข้ามอยู่นั้น จู่ๆก็มีมือ มือนึงมาตบที่ไหล่ของผมอย่างแรง ทำเอาผมถึงกับสะดุ้งตัวโย่งขึ้นมาทันควัน สิ่งๆแรกที่ผมนึกได้ในขณะนี้นั้น คงจะเป็นพวกมังกรทองที่เข้ามาจับกุมผมแน่เลย

 " เฮ้ยยยย!!! ฉัน...ป่าวแอบมองพวกนายนะโว้ย พอดีแค่เดินผ่านมาเฉยๆน่ะ " ผมรีบแก้ตัวทันที ตามวิธีการที่ผมฝึกมา

 " นี่ไอ้หน้ายาว นายจะแหกปากร้องอะไรนักหนาห่ะ " เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม พอหันกลับไปก็  เจอกับยัยหน้าซาลาเปาเพื่อนยัยทอมปีศาจนี่ซะได้ ถ้าจำไม่ผิดยัยนี่คงจะชื่อว่าเฟย์ล่ะมั้ง 

 " นี่ยัยซาลาเปา เธอตามฉันมาทำไมห่ะ " ผมโวยใส่ยัยบ้านี่

 " ก็นายมันหน้าสงสัยนี่นา แล้วนายมาทำอะไรที่นี้ล่ะเนี่ย แถมยังมานอนในพุ่มไม้ทำไมย่ะ " ยัยซาลาเปาถามผมด้วยน้ำเสียงกวนๆ 

 " เบาๆหน่อยสิเธอ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้ยินซะหรอก " ผมบอกยัยนี่พร้อมกับชี้ไปที่โกดังหลังนั้น

 "  ไหน....พวกไหนกันย่ะ ฉันไม่ยักจะเห็นเลยนี่ " ยัยนี่แหกปากเสียงดัง จนเจ้าพวกนั้นหันมามองทางพวกผม 

 " ยัยโง่ เอ้ยยยย!!!! " ผมรับเอามือกดหัวของยัยซาลาเปานี่ทันที 

 " ปล่อยฉันนะไอ้ฝ่ายกั้นน้ำ ไอ้หน้ายาว ไอ้บ้า " ยัยนี่ด่าผมสารพัด ผมจำเป็นต้องเอามือมาปิดปากยัยนี่ไว้เพื่อไม่ให้งานผมเสีย 

 " นี่เธอ เงียบๆดิ ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ " ผมตะครอกใส่ยัยนี่ เพื่อให้เธอหยุดการกระทำที่ทำให้แผนการของผมจะเละไปกว่านี่ 

 " อื้อออออ อืมมมมม อื้มมมมม " ยัยบ้านี่ดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ว่าผมก็กดเธอไว้แน่นขึ้น แน่นขึ้น  

 " ไอ้บ้าาาา ปล่อยฉันน่ะโว้ยยยย " ไม่รู้ว่ายัยซาลาเปานี่เอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหน เธอสลัดหลุดจากการกอดรัดของผม และก็วิ่งหน้าตั้งไปทางเจ้าพวกนั้น 

 " นี่เธอจะไปไหนน่ะ นี่หยุดก่อน ทางนั้นมันอันตราย " ผมตะโกนเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมฟังที่ผมพูดเลยสักนิด 

 " ว่าไงน้องสาว หลงทางมารึจ๊ะ " เสียงผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าโกดังพูดขึ้น 

 " ทำไมวะ ไอ้พวกเศษขยะทั้งหลาย " ยัยนั่นพูดออกไปอย่างไม่เกรงกลัวเจ้าพวกนั่นเลยซักนิด แต่ว่ายัยบ้านี่ทำแผนผมเละเทะไปหมดแล้ว ใครเข้าจะไปลุยซึ้งๆหน้าแบบนั้นล่ะ นี่น่ะเป็นวิธีการของคนโง่ชัดๆ 

 " นังนี่วอนซะแล้ว " จู่ๆ หนึ่งในนั้นก็ทำท่าเหมือนจะตบยัยนี่เข้า 

 " ช้าก่อนพี่ชาย ค่อยๆพูดกันก็ได้นี่ " ผมทำตามแบบที่ผมฝึกไว้เป๊ะ 

 " แกเป็นใครวะ แล้วทำไมถึงมาที่นี่ " ชายคนนึงพูดขึ้น 

 " อ๋อ... พอดีฉันโดนนักเรียนกลุ่มนึงไล่มานะ ก็เลยหลงทางนิดหน่อย " ผมพยายามพูดให้เอาตัวรอดอย่างที่สุด 

 " งั้นเหรอ ที่หลังก็ระวังหน่อยล่ะกัน " อีกคนพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่อ่อนโยนขึ้น ดูเหมือนว่าผมจะรอดไปได้อย่างสวัสดิภาพ แต่ว่า 

 " ไอ้หมอนี่มันโกหกชัดๆ รู้หรือเปล่าว่ามันเป็นสมาชิกของไอ้คลับ K-otic บ้าบอคอแตกนั่นอ่ะ " ยัยบ้านี่แหกปากออกมาได้ แล้วจะไปบอกมันทำไมเนี่ย ผมว่าผมคงจะตายก็คราวนี้แหละ

      จากนั้นสีหน้าของพวกมันก็เปลี่ยนไป....................

                                 To Be Continued 

   แทนที่เขื่อนจะรอดไปอย่างสวยหรูแล้วนะเนี่ย ทำไมถึงกลับตาระปัดแบบนี้นะ ยังไงก็ติดตามชมได้ใน past ที่ 2 ของตอนที่ชื่อว่า  สายสืบหน้ายาวกับยัยบ้าปากเสียได้เลยครับ

                   >>> เกร็ดความรู้จาก โรงเรียนป่วย ชวนให้ซ่า <<< 

  วันนี้เรามารู้จักกับเขื่อน นักสืบแห่ง K-Otic กัน เขื่อนชอบอาหารที่มีรสจัดจ้าน ไม่ว่าจะเผ็ดหรือเปรี้ยว เขื่อนคนนี้จะซัดซะให้หมดถ้วยเลยล่ะ แต่ที่น่าแปลกคือ เขากลับไม่ชอบผลไม้เสียนี่ ซึ่งอาจเป็นเพราะตอนเด็กๆ เขาดันไปหยิบแอปเปิ้ลเน่ามากินน่ะสิ สาเหตุที่ทำให้เขื่อนต้องกินอาหารที่มีรสจัดนั้น อาจเป็นเพราะเขาต้องอาศัยรสเผ็ดๆเปรี้ยวๆ ที่อยู่ในอาหารพวกนี้ เพื่อทีจะไปกระตุ้นความจำของเขานั่นเอง ซึ่งชีวิตนักสืบของเขา ได้พบปะผู้คนมากมาย เจอกับเหตุการณ์ต่างๆหลายๆอย่างไปพร้อมกัน ดังนั้นเขาจึงต้องเก็บรวมรวบข้อมูลเหล่านั้นไว้ในหัวตัวเองตลอด และเมื่อถึงคราวต้องใช้มัน จึงจำเป็นต้องอาศัยสิ่งเร้าภายนอกมากระตุ้นเท่านั้น ซึ่งสิ่งเร้านี้ ที่เขาคิดว่าได้ผลดีที่สุด ก็คือ อาหารรสเผ็ด เปรี้ยวนี่เอง ดังนั้นเขาจึงต้องทานมันทุกเวลา ทุกโอกาสที่เขาจะสามารถที่จะกินมันได้ และนี่แหละ คือตัวตนของนักสืบลับ จาก K-Otic ครับ